شعر دادشاه اثر مولانا عبداله روانبد پیشینی

شعر دادشاه اثر مولانا عبداله روانبد پیشینی  

جی مکران مام یلان
باتی مدام عیش و گلان
هنچو که صد برگین گلان
گون ناز و کهیب و گنگلان
پروا مبات تَی بلبلان

زهر چمب و دریا چینکلان
کشّنت په سوزی زیملان
نالنت چو نه بوگین نلان
تَی بچ گون شیری توکلان
جوش و خروش و ولولان
گرّ انت که ترّنت دیولان
گیران تَی زرین چنگلان
کیلَّی مدام گون همبلان
براهندگین هم گنگلان
پیندَی دو براگین سنّلان
پنجگ گون جارین ترامبلان
هنزار بندی درنگلان
ماتکوه و جکّین چنبلان
زیان کنَی تلین یلان
مپتا مهارین حملان
شیر گُرگین صاحبدلان
سوجا مگر چه پاگلان
عیار و تگین گوچلان
دایم دمنت روکین جلان
برانز دینت موجین دلان
تپان دارنت ترکّلان
چون بیت که کپتَی مشکلان
شور انت مدام تَی محفلان
هور نبریت تَی تلان
استین گون مستین ترونگلان
هر روچ گوزنت تَی منزلان
گرندان و شیکان و شلان
کهلاپ گون زبرین گادلان
دنز دینت تَی شمپلان
کور و جگردین هارملان
ژند کننت تَی جنگلان
باغانی سبزین سمبلان
مرزنت هما پیشی پلان
شیر گون شکاری چنگلان
شاهین گون نقشین بانزلان
هر روچ هزیننت تیتلان
ودانی برین ماهلان
چو ما په گوشان اشکتگ
دوشی نسیما شیکتگ
کوهی جران سر کشّتگ
مکران مُجان مان پوشتگ
هیرتین شموران شنزتگ
ترمپ اِش چو دُرّا درنزتگ
شومین شمالا سرکتگ
واری چه وشگواتا زتگ
گون سیاهگا پر لگتگ
استینی سبزین جگتگ
جمبر چو دیها سُرّتگ
هر نیمگاآگُرّتگ=آشفته
گرندا په هیبت گـُرّتگ
آسی چه چـمان پرّتـگ
برقا دو دستی چاپ جتگ
بیر مان درچکان چندتگ
استین چو کوها لُـمبتگ
ملکَی سرا ایرژُمبتگ
گرانین رگامان گرمبتگ
آپ چو تیابا رمبتگ
طوفانَی سیلا ستتگ
مکران ذمینی متتگ
چهرانی گردون چرتگ
دنیا دگرگون ترتگ
جمبرا چه کوهان چُرّتگ
ساچانَی گردا برتگ
کوکر چو پژما شنگتگ
هر پتوی جاهی شتگ
دنیا صباحَی منزل انت
گرمی مسافر مهتل انت
مَهری تیار و گندل انت
دیما تهارین جنگل انت
راهی نوشّ و گادل انت
ای زندگی بی حاصل انت
گاهی غم و گاهی گل انت
نادان چیا چو غافل انت
گرانجان و سست و تنبل انت
شیطانَی رُمبا شامل انت
دایم گون براتا پندل انت
مانند مارا منگل انت
هرکس رضا انت مان دلا
براتَی سرا بیَیت ای بلا
بلّی کپیت مان گپچلا
تهنا گران من منزلا
میری زرینان محفلا
ای فکری نیست انت جاهلا
زیان کنان همگنگلا
روچی کپان وت مان گلا
تنُّن گریت مان جنگلا
نُکّ هشیت مثل دلا
ای عبرت انت په عاقلا
پیشچار لوتیت اولا
بیا شاعر شیرین مقال
وش زیملین فرخنده قال
از من بزیر یک و دو گال
طنبورگَی گروهان بمال
مان مجلسى نند و بنال
شود چه دلا زنگ و ملال
کپتگ منا اندر خیال
یک قصه ای بهر مثال
میر دادشاه ابن کمال
اندر بلوچی رسم وچال
با همت و جاه و جلال
مان نیلّگَی برزین جبال
پاد آتکگت سولین چنال
شاخی جتگ قطب شمال
با حشمت و مال و منال
قصدی نهت جنگ و جدال
خونریزی و قتل و قتال
سوتکگ حسدّان بد سگال
بی اهتبارین کم کجال
ترسیت چه نر شیرا شگال
داتی سرا کشّ و کشال
بلّی که بیت گار و زوال
وش گیگ بِن بی قیل و قال
پر وت جتِش چاه وبال
ای زندگی آب سفال
گاهی لُر و گاهی زلال
دنیا درختی کهنه سال
گه گُنج دنت گه پرتقال
بیت چه بنا روچی نهال
کسّ نبیت بُلّ و گُلال
نَی گرکِ مانیت نَی غزال
آخر که کتنت ماه و سال
غیر از خدای ذواللال
پروردگار بی هـمال
هر چیز روت راه زوال
تهنای مانیت لایزال
چو راوی داتگ خبر
میر دادشاه والا گهر
دیتی چه بد خواهان ضرر
آسیب و رنج و شور و شر
ظلم و اذیت بی قدر
بدنامی اِش داتگ په سر
زهر گپت امیرین معتبر
دریا دلین رستم جگر
ظلم نَسَگّیت شیر نر
پر غیرتا بستی کمر
گون دشمنان بیت چیر وسر
گاشینتگنتی چک و گور
آسی جتگ در خشک و تر
ملکی کتگ زیر و زبر
کت دشمنان مکر و هنر
زُرتِش دلا خوف و خطر
زانتش نبیت مارا ظفر
جنگا نلُپّیت نامور
عرضش کتگ شاهَی درا
ایران زمینَی رهبرا
ای یاغی انت تَی کشورا
کپتگ مان ملکا ظاهرا
هنّی بگر آیی سرا
بدنام کنت روچی ترا
سوچیت جهانا یکبرا
هنچو که برق و هنگرا
پر دشمنانی الگرا
گُرّ و نهیب و تکّرا
گردن ندات دنگین نرا
میردادشاه مردورا
هنچو که شیرین چاکرا
جزم اَت وتی ساندین سرا
بیمی نزرتگ خاطرا
فوج و سپاه و لشکرا
مردی ستر خود دار بیت
آرام و بی آزار بیت
خونسرد و باز اوپار بیت
وقتی که دشمن دار بیت
بدگو تها بسیار بیت
ظلم و ستم در کار بیت
بدنامی یی سربار بیت
اندیش و فکری گار بیت
آخر سرا بیزار بیت
هر وقت که آئیا وار بیت
آماده پیکار بیت
چو اژدها حونوار بیت
مردم په ننگ و غیرتا
پر دشمنانی کُنّتا
بد واهشانی تهمتا
گندیت که کپتگ شدّتا
پر دشمنان لدیت وتا
پر کردگارَی حکمتا
رب جلیلَی قدرتا
حکم آتکگت از دولتا
دستور چه اعلاحضرتا
یکدم بغیر از مهلتا
لشکر بزیریت حرکتا
کوشش کنت هر صورتا
راحت کنت می‌ملتا
چی ناکسین ناراحتا
ملکی جتگ مان آفتا
گاری کنت په عبرتا
بر حکم دستورات شاه
هر نیمگا رمبت سپاه
روچ چو شپا بیتگ سیاه
گپتنت دلیران دک و راه
ده کپتگت میر دادشاه
زانتی که موقع بیت تباه
گون صاحب تاج و کلاه
جنگ نبیت خواهی نخواه
کوه نکنزیت دست کاه
کت دشمنان ای رپک و راه
شاه نزانت کییگ انت گناه
قادر وت انت تهنا گواه
من وت بسی دیتگ الم
از دست بدواهان ستم
جور و جفا و رنج و غم
نین دشمنَی دستَین قلم
ظالم منا کنت لاجرم
یاغی منی ناما رقم
افسوس که دنیا آخر انت
نوکین علامت ظاهر انت
مرچی چه زیگا بدتر انت
هرچی که زرنگ و مالور انت
گردن کلفت و قلدر انت
راجَی کماش و مستر انت
ملکَی سرا زورآور انت
شاهی دران سردفتر انت
میر و وزیر و افسر انت
دروغی جهانا باور انت
آکه نزور و بی کس انت
بی طاقت و کم دسترس انت
مظلوم و وار و بیوس انت
گرکَی دپا مثل پس انت
دنیا دغایَی مجلس انت
مکر و فریبانی گس انت
جامی خیالان شم بدَی
ترندین رگامان تم بدَی
بورا دمانی دم بدَی
حالان پدا سرجم بدَی

دادشاه دومی بهر
گردیت په نوبت روزگار
هر روچ په رنگی بیت تیار
گاهی خزان گاهی بهار
رودَی رهَین عمرَی کشار
شاعر دلا شکا میار
مَی نگدهان گوشان بدار
یک ساعتی نودی بگوار
چون کت یلا آخر قرار
میر دادشاه سر مچار
زانتی که نیست دهرا مدار
دنیا نمانیت پایدار
رپتگ چه دستا اختیار
شت چه بلوچا اعتبار
موکلّی کت نیل و سگار
ویلی کتنت جاه و دوار
بُن پیرکی ملک و دیار
ایر کپت چه درنگان نرمزار
گون خانه و خویش و تبار
چندی دگر از بیل و یار
گُرّان چو ببر کوهسار
په زامرانا رهسپار
پیچ پیچ ورانَت مثل مار
اندر میان گیر و دار
کپتگ گون ماموران دچار
فوج و چریک بیشمار
وقتی که گرم اَت کار زار
زرتگ تفنگان گمگمار
تیرانی زرمبشت و توار
دنیا چه دنزا بیت تهار
چشم فلک شد پر غبار
سر پرّتنت کوهین تلار
رتکنت چه دربندان حصار
دیما درآتکگ شیر شکار
جنگانی ملین شهسوار
شیر زهرگین گردن شهار
فوجی لپاشان کت چو هار
چکتابی داتنت چو پتار
پروشت و جتی په یک کنار
دیرا نبیتگ انتظار
هنچو گروکی کت گزار
شانتی په هر دیما شرار
ژندی کتنت کوه و دگار
ناگه بفرمان قدیر
حکم خداوند خبیر
شَیرازَی دیما در مسیر
چکّابَی آبدارین غدیر
همراهی سستنت دیر په دیر
بیت از قضا در دار و گیر
برات و عیال آن امیر
در دست پاکستان اسیر
ره داتگت شاه کبیر
محمد رضاشاه شهیر
دیم په کراچی یک سفیر
بندیگی برتنت ناگزیر
مرد و زن طفل صغیر
بیتگ بسی منت پذیر
لائق پاکستان نهت
روچا بکنت راها غلط
لوگَی میارا بی مدت
تحویل بدنت بدست وت
شت از جهانا ای صفت
مردمگری و معرفت
دایم نجلّنت ماه و روچ
هرکس چدا لدیت په کوچ
بیا وهدیگین قبران بکوچ
مرتگ په باهوتا بلوچ
بیتگ تباه و سُتک و سوچ
کُشت و کُشار و درّ و دوچ
نامِش نمایان انت چو روچ
شاهان میار نیست انت مروچ
بی ساهگین درچکا بسوچ
باز کنتگ و شوشکین کروچ
تکرتگ انت لاشار و رند
حد جگین تا رود سند
ای کست و کینگ زند په زند
سی سال جنگ و گند و نند
ای اختلاف و بُرّ و سند
په گوهرَی هِرّانی جند
نا اهلَی شکلا کس مگند
آیی نوانا کس منند
میـرزا سکندر نامراد
نام نکو داتگ بباد
یاد نکنت از روز داد
چـه هـمتا هستت لُجـاد
کم جرئت و بی دست و پاد
بی سایی اَت مثل جـماد
سستـی میارَی بند و ساد
آرام دل هجـبـر مباد
حالان سهی بیت باب په باب
میر دادشاه گردن نتاب
جنگ آذمائین شه شناب
پادآور و کوهی عقاب
رپتگ چه سارا جور جواب
وارتی چو گرّاپیچ و تاب
واتـرّی کت چسـت و شتاب
نوشـی کتـگ قهـرَی شراب
ریتکی چه حلقا زهر ناب
برگشتگـت لوحـا کتــاب
سستـی امیــدانی تناب
اشتـی بلوچی دود و داب
انگاری کت شرم و حجاب
باز خانه ای کرتگ خراب
باز سینه ای کرتگ کباب
برپایی کرتگ انقــــلاب
روکی کتـگ آس عـذاب
برتی قرار و ورد و واب
کپتگ مان ملکان چو قصاب
مهلوکی کشتگ بی حساب
آخر ز جوش انتقام
درکاری کرتگ قتل عام
اعلانی کت مرگَی پیام
فرقی نکت میر و غلام
ملکی بهم جت انتطام
جوری کتنت نُکا طعام
وابی کتگ چمان حرام
گیگ ات په جنگا المدام
داشتِش خیالا فکر خام
در تنک سرحه یَی مقام
چند افسر عالی مرام
امریکهی ات انت تمام
گون خانمی کارُل په نام
قتلی کتنت یکجا تمام
ای حال شتگ مان مرکزا
گون بادشاه محمد رضا
شاه شجاع و جانفزا
بیتگ نهایت نارضا
سرداری بستنت مهمزا
گُرّ و نهیب جانگزا
گوشتی شمارا نیست انت جزا
الا که زندانَی سزا
یک دادشاهی از قضا
کپتگ شمَی ملکَی بزا
هنچو که گرک اندر بزا
هرجا ورانِت ترگزا
بی هاتیگ ات چو عاجزا
ایران شما کت افتضاح
لگّنت منا ای عیب و زا
مهمان منی ناجائزا
قتلی کتنت مفت و گوزا
نین بر شما فرض انت غزا
حکما منیگا گوش کنت
گردنکشا چکپروش کنت
دُزَّی دوایا کوش کنت
ای فتنها خاموش کنت
میران جواب دات پر ردا
عرضِش کتگ پر یک صدا
جانا کنِن پر تو فدا
بواهی اگر پاکین خدا
سوج کنِن کوه و لـدا
هرجا گرِن نکسَی پدا
بلکین بگندِن آ بدا
روچی کپیت په می‌زدا
گتـی کنِن دیم و پدا
قتلی کنِن مثل ددا
یا ختم بیت تنّ و شُدا
گاری کنِن ملکَی ردا
عالم خرابین مفسدا
یا آهِ بیت یا ما ادا
مردان گون شاها قول کتگ
لبز و قرار ایدول کتگ
شاهَی عتابَیش هول کتگ
دیم پر نهنگَیش نول کتگ
آتکگ سرا امر قدیم
لاشارَی سردار میر مهیم
موسی و میر محمد کریم
یوسف یلین مرد سلیم
رپتنت په صد امید و بیم
گون لشکر و فوج عظیم
کوه و گران بیتنت مقیم
هر کس چه زندا بیت یکیم
غافل در این دنیا مشو
چو بیخودان مست و نشو
شیطانَی دنبالا مرو
هرکس وتی فعلان گرو
کنت کشتگین تُهما درو

Source: Pahra