Long live free and united Balochistan

Long live free and united Balochistan

Search This Blog

Translate

Pakistan violating international laws and UN Human Rights conventions: IVBM

Posted on 2013-06-27 ( 266 reads )
<a href='http://balochwarna.com/features/articles.40/Enforced-Disappearances-and-extra-judicial-killings-Systematic-Genocide-in-Balochistan.html'>Enforced Disappearances and extra judicial killings: Systematic Genocide in Balochistan</a>

London :

The International Voice for Baloch Missing Persons held a protest demonstration at Trafalgar Square London to commemorate the International Day in support of torture victims on Wednesday (26 June 2013).

Baloch activists from UK, from pro-freedom Baloch parties, and other human rights activists including members of Nation without States, CAMPACC and London Guantanamo Campaign also join the protest to show their support with victims of torture in Balochistan and around the world.

The protesters were carrying pictures of enforced-disappeared Baloch activists, placards and banners – inscribed with slogans against Baloch genocide and Pakistani and Iranian state atrocities in Balochistan.

In a press release the International Voice for Baloch Missing Persons said that Pakistan was committing heinous crimes against humanity in Balochistan.

“Abduction, kill and dumping policy of Pakistan army is still continuing unabated in Balochistan. Innocent Baloch are being target killed, forcefully disappeared and tortured on regular basis. Hundreds of Baloch have been killed under-custody and thousands are still languishing in secret military torture cells across Pakistan,” the IVBMP said in its statement.

The IVBMP further said despite being a member state of the United Nations Pakistan was violating the UN convention against torture. It urged the UN and other International Human Rights Organisations to take notice against Pakistan for violating International Laws and UN conventions.

The protesters urged the International Community to take practical action against state atrocities against Baloch people.

The IVBM said, “The UN should take similar actions against Pakistan, as they did in Kosovo, East Timor and Darfur, to save the Baloch nation from Pakistani barbarism, torture and atrocities.”

http://balochwarna.com/world/articles.77/Pakistan-violating-international-laws-and-UN-Human-Rights-conventions-IVBM.html

Balochistan: Shutter down protest against killing of eight Baloch activists in Dera Bugti

Posted on 2013-06-27 ( 277 reads )
<a href='http://balochwarna.com/features/articles.40/Enforced-Disappearances-and-extra-judicial-killings-Systematic-Genocide-in-Balochistan.html'>Enforced Disappearances and extra judicial killings: Systematic Genocide in Balochistan</a>

Quetta :

A complete shutter-down and wheel-jam strike was observed on Wednesday in different parts of Balochistan against the massacre of innocent Baloch civilians by Pakistani forces in Sui, Human Rights violations, Enforced-disappearances and extra-judicial killings across Balochistan.

The Baloch Republican Party had given the call for protest which was supported by other pro-independence political parties.

Most Baloch dominated areas remained shut throughout the day. Cities including Mastung, Khuzdar, Kalat, Dera Bugti, Naseerabad, Noshki, Kharan, Hub, Turbat, Gawadar, Punjgor, Sui, Pelawagh, Jaffarabad were reportedly closed and traffic was thin on the road due wheel-jam protest.

Pakistani forces have reportedly threatened and forced the shopkeepers to keep their businesses open in Sui, Noshki and Dera Bugti but people voluntarily closed their shops to make the strike a success.

“We complain to our Pushtun brothers for not supporting the strike and keeping silence over the genocide of Baloch people by the state forces and institutions. Pushtun brothers should remember that the state could do the same to them as its forces and institutions cannot be trusted & they can deceive anyone for their vested interests,” Said the BRP in their press release.

Baloch Republican Party called upon the international community and international institutions of justice to take immediate action against the ongoing state atrocities and human rights violations in Balochistan and play their role to put an end. If the genocide of the Baloch people is not stopped immediately, it will have dangerous consequences for the world peace and stability.

The BRP also urged the international institutions like United Nations and European Union to declare Balochistan an occupied territory and support the struggle for the restoration of a free and independence Baloch state as a sovereign Balochistan would guarantee peace and stability in the region.

http://balochwarna.com/xnews/articles.318/Balochistan-Shutter-down-protest-against-killing-of-eight-Baloch-activists-in-Dera-Bugti.html

Enforced disappearances on rise in Balochistan: 320 abducted and 80 killed in last six months: VBMP

Posted on 2013-06-27 ( 155 reads )
<a href='http://balochwarna.com/features/articles.40/Enforced-Disappearances-and-extra-judicial-killings-Systematic-Genocide-in-Balochistan.html'>Enforced Disappearances and extra judicial killings: Systematic Genocide in Balochistan</a>

Quetta :

The chairmen of Voice for Baloch Missing Persons, Nasrullah Baloch, and Vice Chairman, Mama Qadeer Baloch, presented a report about state violation of human rights and kill & dump policy. According to which at least 320 Baloch have been abducted by Pakistani security agencies whereas 80 previously abducted Baloch have been killed under custody of Pakistani intelligence agencies. At least 30 others have been abducted during military operations. The officeholders of VBMP were talking to journalists during a press conference in Quetta Press Club on International Day in support of torture victims on 26 June 2013.

They further said that the families of missing persons are going through enormous trauma. The abductions have twofold effect; one the torture inflicted on the missing persons in torture cells and the other being the process of mentally torturing the family members.

“The bodies found this year had their internal organs removed by Pakistani forces,” they said about the condition of tortured and bullet riddled bodies.

They added that students, journalists, doctors and teachers are targeted only because they raise voice against state brutalities. Military operations are continuing in different parts of Balochistan, which has brought the daily life to a standstill in several towns of Balochistan. Many Baloch have been forced to flee their native areas due to military operations. Killings of political activists are also continuously rising at alarmingly high rates.

“The journalists and humanitarian organizations are not allowed to work freely in Balochistan,” Mama Qadeer Said.

He said these are grave forms of human rights violations and we demand the International humanitarian organizations and International community to immediately take notice of Baloch genocide and play their role in stopping these brutalities.

http://balochwarna.com/xnews/articles.319/Enforced-disappearances-on-rise-in-Balochistan-320-abducted-and-80-killed-in-last-six-months-VBMP.html

حال حبیب ریگی، زندانی سیاسی بلوچ خراب است

سازمان فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران روز چهارشنبه 26-6-2013 از وضعیت وخیم جسمی، حبیب ریگی شورکی فعال سیاسی بلوچ در زندان زاهدان خبر دادند.
 بنا به اعلام این سازمان حقوق بشری، بازجویان وزارت اطلاعات ایران مانع درمان وی در خارج از زندان شده اند. حبیب ریگی شورکی یک فعال سیاسی بلوچ است که مدت هاست در زندان زاهدان از ناراحتی حاد کلیه و کبد رنج می برد. به گفته خانواده وی کلیه های این زندانی سیاسی بر اثر شکنجه دچار عفونت و خونریزی شده است. طبق گزارش فعالین حقوق بشر، حبیب ریگی پس از مراجعه به بهداری زندان به او گفته شده که باید در خارج از زندان معالجه شود اما بازجویان و دادستان زاهدان مانع انتقال این زندانی بیمار به خارج از زندان شدند. حبیب ریگی شورکی متولد 1981، متاهل و دارای یک فرزند می باشد. به گزارش فعالان حقوق بشر وی در سال 2009 توسط وزارت اطلاعات دستگیر و 15 ماه را در سلولهای انفرادی تحت شکنجه به سر برده است. سپس پرونده وی به شعبه 1 دادگاه انقلاب ارجاع شد و پس از محاکمه کوتاه مدتی به اعدام محکوم شد. در بیانیه فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران آمده است:" عدم درمان زندانیان بی دفاع و ممانعت از دسترسی آنها به داروهایی که خانواده های زندانیان با هزینه های زیاد برای عزیزانشان تامین می کنند را محکوم کرده، از کمیسر عالی حقوق بشر و گزارشگر ویژه حقوق بشر خواهان ارجاع پرونده "جنایت علیه بشریت" رهبران ایران به مراجع قضایی بین المللی شد."
ایمیل دریافتی

 

حربه های ضدبشـری فاشيسم تماميـت خـواه پارس در بلوچستــــان اشغالــی قسمـت ششـــم

تفرقه افکنی های خانمان سوز در بلوچستــــــان اشغالی
اشغالگران پارس حربه ضدانسانی « تفرقه بينداز و حکومت کن » را به مراتب وحشيانه تر از اربابان انگليسی خود در بلوچستــــــان اشغالـی بکار برده اند. بـدون دامـن زدنِ بيمـارگـونــه به اختـلافـات داخلـی؛ هرگــــز قشون مهاجم پارس نمی توانستنـد بلوچستــــــان غربی را در سال ۱۳۰۷ هجری شمسی به اشغــال خود در آورنـد. اختـلاف انداختن بين حاکم سـِــب ( محمد شاه ) و دوســت محمــد خان، سوء استفاده از  اختلافــات مبارکـی ها و بارانزهی ها وسـوء استفاده از اختلافات بر خی از سران سرحــد و بزمـان بر عليه دوست محمد خان چند مورد برجستـه از تفرقه افکنی و مکاريهـایِ جهانبانــیِ جنايتکار درزمـان هجـومِ وحشيانـه قشــون اشغالگــر کرمان و خراســان به بلــوچ گلزميــن بــودنــد.

تشديــد اختلافات قبيله ای و براه انداختن جنگهای طايفه ای از ننگين ترين و ضدبشری ترين حربه های اشغالگران پارس در بلوچستــــــان اشغالی بوده است. اگرچه حکومت رضا ميرپنج با اشغــال وحشيانه بلوچستــــــان آغازگر تخريب جامعه مدنی بلوچ از طريق اختلاف اندازی در بلوچستــــــان بود اما حکام خودسر فرقه ای ولايت سفيه، فاشيستهــای مذهبی و عوامل محلی شان تهاجم مخرب به جامعه زخمی بلــوچ را بگونه ای سيستماتيک ، مهندسی شـده و وحشيانه تر از فاشيستهای فرسوده به پيش برده انـد. 

با استفاده کامل از ابزار سرکوب دولتی و ارگانها ی رسمی و بکارگيری جامعه شناسان بيمارذهن پارس شعله ور ساختن آتش خانمان سوز اختلافات طايفه ای بعنوان حربه ای مؤثر برای تخريب جامعه مدنی بلوچ بکار گرفته می شود. تا جائيکه آمار و ليست اختلافات ساخته و پرداخته اشغالگران طولانی تر از هر زمان شده است. قابل ذکراست که قبل از ۱۳۵۷ هجری شمسی تعداد اختلافـا ت خونين داخلی در بلوچستــــــان بيش از انگشتان يک دست نبود. اما پس روی کار آمدن فرقه ضدبشری ولايت و يکه تازی فاشيستهای مذهبی ( سپاه مافيايی و اطلاعات رژيم) دامن زدن به اختلافات طايفه ای و حتی راه انداختن جدلهای خانوادگی برای تخريب جامعه مدنی بلوچ به امری روزمره برای حکام انسان ستيز در آمده است.

ترفندهای افشا شده سپاه مافيايی و اطلاعاتی ها با اجير کردن زابليهای نمک نشناس در سه دهه گذشته به قيمت جان و زندگی هزاران بلوچ بيگناه تمام شده اسـت. فاشيستهای اشغالگر پارس با برنامه های ناجوانمردانه و توطئه های شوم سياست تخريب جامعه بلــــوچ را بطور رسمی به پيش برده اند.

تفرقه افکنی های اشغالگران پارس در بلوچستــــــان  پس از سال ۱۳۵۷ هجری شمسی ضربـات جبران ناپذيری بر قامت استوار ملت بلوچ وارد کرده است. از کوه لار گرفته تا شستون، از ايرآپ گرفته تا دشتياری،از بنپور و پهره گرفته تا بم، از دلگان گرفته تا واش ازسرباز و دشتياری گرفتـه تا جاسـک و گيابان آتش تفرقه افکنی های فاشيستهای بی تمدن  هزاران بلــــوچ بيگناه و زندگی خانواده هايشان را در خود سوزانده است.

تعداد تفرقه افکنی هايــی که گماشتگان فرقه ولايت سفيــه و فاشيستهای ريز و درشـت حاکم از سـال ۱۳۵۷ در بلوچستــــــان اشغالی بـراه انداخته اند بيـش از دويســت (۲۰۰ ) موردِ خونيــن هستنـد.
جامعه شناسان بيمار ذهن پارس و تحليلگران فاشيست که همگام با نيروهای سرکوبگر دولتی، لشکريان بی تمدن پارس و سپاه مافيايی آتش تفرقه و اختلافات را شعله ور می کنند در اين جنايت بزرگ سهيم و مسئول هستنـد.


ليســت شمـاری ازتفرقه افکنان فاشيست در بلوچستــــــان اشغالـی:
جهانبانی قصاب آذربايجان، کوردستان و بلوچستان1
محمد نخجوان2
اسدعلم3
رضا ميرپنـج4
خمينی مردار5
خامنـه ای جـلاد6
شهرياری خونخوار7
محمود حجتی8
وجیه ا... آقاتقی9
علی بخش جهانبخش10
سید محمود حسینی11
حبیب الله دهمرده12
علی محمد آزاد13
پاسدار اسماعیل کوثری14
پاسدار حميد قلمبر15
پاسدار رادان16
حسین امینی17
ـ پاسدار شوشتری18
پاسداررجبعلی19
آخوند کفعمی20
پاسدار جان نثاری21
پاسدار صفوی22
پاسدار عظيمی جاهد23
پاسدارسید حسن مرتضوی24
پاسدار محمد زاده25
پاسدار لکزايی26
پاسـدار حامـد27
آخوند سليمانی نماينده خامنه ای مکار28
حبیب جریری29
حمید بهرامـی30
منوچهر محمدی31
حاتم نارويــی32
محمد تقی عاقبت رفعت33
سید احمد نصری 34
محمود اشجع35

  اسامی خمينی خون آشام و خامنه ای سفاک هم در اين ليست آورده شده اند. اين دو موجود انسان نما و شيطان صفت مسئولان اصلی و طراحان نفاق مذهبی در سه دهه گذشته نه تنها در 
بلوچستــــــان اشغالی بلکه در کليه کشورهای مسلمان بوده اند.
اگـرچـه تعـدادی از افراد ذکر شـده مرده اند يا بدست فرزندان غيـوربلوچستــــان به درک واصل شده اند اما اعمال ننگين شان همچنان بوسيله جانشينان ددصفت آنان ادامه دارد. ترفندهای تفرقه افکنانه ای که در سه دهه گذشته در بلوچستــــــان اشغالی بکار گرفته شده اند درهيچ جای دنيا نظير نـدارنــد. ترفندهايی جنون آميز که طبق برنامه هــای رسمی اشغالگران با بکارگيری تمام امکانات دولتی، ارگانهای حکومتی و مقامات تروريست دولت ايـران در بلوچستــــــان اشغالی عملی شده اند. اين اعمال مخرب و ضدبشری که برای مردم بلــوچ تا حدودی افشا شده انـد زندگی عادی صـدها خانواده بلــوچ را در سـی و چهار ســال اخيــربه فلاکــت و تخريب کشانده 
و بيشمــاران قربانی گرفته اسـت.
شماری از ترفندهای هایِ اشغالگرانِ بدور از تمدن در بلوچستــــــان اشغــالــی:
استفاده برنامه ريزی شده و هدفمند از جامعه شناسان بيمارذهن و تئوريسن های فاشيست برای تخريب جامعه مدنـی بلوچ1
ترجيح دادن اقليتی پنج در صدی بر ميليونها بلوچ، بکار گماشتن زابليهای روانی ، کينه توز،عقده ای و چپاولگردر پستهای کليدی  2
ترور و قتل مبارزان، علمای مذهبی يا ريش سفيدان بلوچ بدست اوباشان زابلی و شايعه پراکنی برنامه ريزی شده برای مقصر جلوه دادن گروه يا طايفه ای از بلوچها3
مسلح کردن گسترده قبايل و عشايربلوچ در مناطقی از بلوچستــان که در آنجا زمينه را برای دامن زدن به اختلافات فراهم ديده اند.4
تحريک مرموزانه طوايفی که در گذشته های دور اختلافی داشته اما سالهـا در صلح و دوستی زندگی کرده اند.5
تامين دادن دروغين به نيروهای مسلح بلـوچ به وسيله سپاه مافيايی يا اطلاعات رژيم و در ميان کشاندن پای خود بلوچها بعنوان ضامن و ميانجيگر . با گذشت اندک زمانی ايجاد درگيری بين ميانجيگران و طرف تسليم شده به قصد دستگيری و يا قتل فرد يا افراد « تامين» داده شده و ايجاد اختلاف خونين بين بازماندگان طرفين.6
قاچاق مواد مخدر بوسيله باندهای زابلی، سپاه مافيايی و اطلاعات رژيم و استفاده گسترده از اين حربه کثيف برای اختلاف افکنی در بلوچستـان اشغالی.7
شبيخون و سرقت شبانه از منازل مردم بلوچ ومجرم جلوه دادن يک يا چند بلوچ بيگناه8
دخالتهای بيجا و تفرقه افکنانه مکرر در جريان صلح دو طايفـه يا دو فرد مثلا گذاشتن کمين و حمله مسلحانه به يکی از طرفين به قصد متوقف کردن مذاکرات و گفتمان صلح.9
پيشنهاد سپاه مافيايی و اطلاعات رژيم برای « ميانجيگری» در اختلافاتی که خود براه انداخته انـد تا آتش اختلافات را شعله ور تر کنند10
کارشکنی های برنامه ريزی شده و بيمارگونه ارگانهای دولتی در روند گفتگوها و مذاکراتی که به صلح انجاميده اند.11
تشکيل گروههای شبه نظامی با فرماندهان وابسته به فرقه خامنه ای بخصوص زابليهای جنايتکار به قصد دامن زدن به اختلافات ويا ايجاد اختلاف و درگيری خونين حتی بر سر مسائلی جزئی12
غصـب زمينهای کشاورزی و املاک مردم بلوچ بوسيله اشغالگران با حمايت ارگانهای دولتی. سپس پخش شايعاتی مبنی بر همـکاری افراد بيگناه بلوچ با دولتی ها تا آنکس که ملک يا زمينی از دست داده بجان برادران بلوچ خود بيفتند.13
سوءِ استفاده از تصادفات ترافيکی برای اختلاف افکنی و جنگ افروزی بين وابستگان طرفيـن14
رواج کودک ربايی در بلوچستان بوسيله اشغالگران مسلح و در مواردی متعدد مجرم اعلام کردن بلوچهای بيگناه.15
سـوء استفاده ناجوانمردانه از اختلافـات درون يک فاميل يا خانواده برای شعله ورتر ساختـن آتش نفاق16
سوء استفاده برنامه ريزی شده از اختلافات مذهبی بين اهل تسنن و شيعه ها .17
سـوء استفاده هدفمند از اختلافات افرادی که بر سر ملک، زمين يا سرمايه موافق نيستنـد و برای حل مسئله به بيدادگاههای رژيم مراجعه می کنند18
سوء استفاده ارگانها و ادارات دولتی از اختلافات خانوادگي در بلوچستان اشغالی بطرق گوناگون برای به در گيری کشاندن دو طرف19
استفاده برنامه ريزی شده از وبسايت های رسمی و نيمه رسمی و بلندگوهای دولتی برای تفرقه افکنی بين روشنفکران و تحصيلکردگان بلوچ20
بکارگيری بلوچهای شيعه مذهب مانند حاتم نارويی برای رسيدن به اهداف فرقه ای ولايت سفيه و ادامه تبعيض ها در بلوچستان21
سازماندهی اوباشان مسلح و تشکيل باندهای تبه کار زابلی با حمايت کامل خامنه ای جلاد و بر خورداری کامل از امکانات دولتی و ارگانهای سرکوبگر در بلوچستان اشغالی22


آری همين است آن « فرهنگ و تمدن» کذايی که طلبکارانه ادعايش را دارنـد. در کجای دنيا بجز در قاموس اشغالگران فاشيست پارس و در مغز گنجشکی آنان توحش مطلق و انسان ستيزی را با « فرهنگ و تمدن پيشرفته » مترادف می دانند؟ 

تهاجم وحشيانـه بـه ملت تحت ستم بلـــوچ با استفـاده از تمام قـوای حاکم ، ارگانهای سياسی و نظامی دولتی برای از بين بردن هويت ملی بلوچ و کشتار مردم به قصـد ادامــه اشغـال بلوچستـان غنـی در تضاد با  تمـدن و ارزشهای والای انسانی اســـت. چپـاول سرمايه های ملـی بلوچستان، تماميت خواهی ، کشتار انسانها و اشغالگری توحـــش مطلـــق است. 

در صورت تحقيقات بيشتر ليست ترفندهای اشغالگرانِ تمدن ستيز طولانی تر از اين نيز خواهد شد. ترفندهايی که سياستهای رسمی و امور روزمره اشغالگران انسان ستيز در بلوچستــــــان هستنــد و در نتيجه مردم بردبار و مقاوم بلـــوچ را از داشتن زندگی عـادی محـروم کرده اند.
جنايتکاران حاکم برای براه انداختن اختلافات بيشتر و تفرقه افکنی بين مـردم بلــــوچ هم اکنون به حربه ای کم نظير متوسل شده اند. بر کسی پوشيده نيست که اشغالگران کينه توز هميشه صدها جوان بيگناه بلــــوچ را صرفا برای انتقامجويی به گروگان گرفته و در سياهچالهای خود زندانی کرده اند.

عوامل جنايتکار سپاه مافيايی و اطلاعات رژيم با بستگان برخی از اين زندا نيان بيگناه تماس گرفته و به آنان پيشنهاد می دهند تا يک فـرد سياسیِ مخالف، ريش سفيد معتمد يا شخصيت اجتماعی بلــــوچ را به قتل يرسـانند تا در ازای آن زندانی وابسته به آنان آزاد شــود.
آخرين حربــه ضدبشری اشغالگران پارس در بلوچستــــــان اشغالی نشان می دهد که بی تمدنی،  جنايت پيشگی، تماميت خواهی، کينه توزی و خون خواری حاکمان فاشيست پارس را هيـچ گونه حد و مرزی نيســت.

 اشغالـگران بی تمــدن پارس هيـچ امکان يا راهی برای « همزيستی مسالمت آميز» با ملل در بنــد بخصوص با مردم استـوار و صبـور بلـوچ باقی نگذاشته انـد. نه رسـم همسايگی و همزيستی  را درک می کنند و نه از انسانيــت، احترام متقابــل و مسالمـت بويی برده انـد.

پروشــت ءُ پــروش باتنــت ايران ءُ پاکستــان
آزات ءُ آبــاد بــات گنجيــں بلــوچستـــــــــان

محمد کـريــم بلـــوچ

بيست و هفتـــم ژوئـــن ۲۰۱۳

B A L U C H I S T A N - بلـوچستـــــان

baluch.baloch@yahoo.com

فاجعه زندگی مردم عرب ایران از زبان نماینده مجلس


نمايندگان بلوچستان از اين نماينده ملت عرب ياد بگيرند که از حقوق ملت بلوچ دفاع کنند۰ آقای جدگال نماينده چابهار شما به جای چاپلوسی و خ. مالی علی  يکدست ولايت فقيه مشکلات بی آبی چابهار٬بيکاری جوانان بلوچ٬ تبعيض سيستماتيک بلوچها در استخدام ، غارت زمينهای مردم و واگزاری زمينها به اشغالگران و نوکران زابلی و وارداتی آن ، و۰۰۰و را مثل اين نماينده دلير عرب در به اصطلاح مجلس مطرح کنيد.



  

      

در این سخنرانی نماینده مردم محمره (خرمشهر) در مجلس ایران، از فقر و تبعیض بر مردم عرب این اقلیم میگوید، و به هنگامی که زیر پای انان منابع نفت و گاز را نظام ایران به تاراج میبرد.

درگیری در روزنامه ارگان رسمی دولت

باندهای مافیائی که ستونهای پوسیده رژیم اسلامی را تشکیل می دهند با انگیزه های سودجویانه و جاه طلبانه به حیات خود ادامه داده و آنجا که با بحران روبرو می شوند؛ چرائی همپالگی هایشان شفاف تر میگردد. رسانه های رژیم از "درگیری در روزنامه ارگان رسمی دولت" نوشته اند:
اطرافیان مدیرعامل ایران معتقدند که او با مشایی هماهنگی کامل دارد و خطش را از او می‌گیرد اما منبع آگاه پایگاه جدیدالتاسیس نزدیک به دولت این موضوع را رد می‌کند. سایت جدید دولتی ها که تاکید دارد این منبع آگاه از نزدیکان مشایی به حساب می‌آید از قول وی می‌نویسد: «مدیریت ایران خط خود را نه از مشایی، که از جای دیگری می‌گیرد و برای همین هم بارها مورد تذکر قرار گرفته.» همین منبع آگاه در پایان حنیف ستاریان را به افشاگری تهدید می‌کند و می‌گوید که «با توجه به اسناد صوتی و مکتوب به زودی هویت این افراد نزد همگان روشن تر خواهد شد.»
اما همانطور که بیان شد اصل ماجرا برسر این است که عده‌ای قصد دارند تا با رفتن دولت نیز صندلی‌های خود را ترک نکنند.

*******
درگیری در روزنامه ارگان رسمی دولت
الف، 5 تیر 92
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۵ تير ۱۳۹۲ ساعت ۱۷:۴۴
روزنامه ایران ارگان دولت که پس از دستگیری و زندانی شدن جوانفکر، مدیریتش به محمد حنیف ستاریان رسید دچار اختلاف داخلی شدیدی بر سرموضوع رسمی کردن تعداد زیادی از اعضای این روزنامه شده است تا آنجا که حتی حاضر نیستند در این مدت کوتاه باقی مانده از عمر دولت آن مدیرمنصوب خود را نیز تحمل کنند. 
سایت نکات پرس امروز در گزارشی به نقل از یک منبع آگاه که می‌توان حدس زد بسیار هم در این زمینه آگاه است، خبر از برکناری مدیرعامل روزنامه ایران داد. این سایت که دو روز پیش و در همایش سوم تیر توسط الهام و با حضور مشایی و احمدی‌نژاد رونمایی شد درگزارشش آورده: انتخاب مدیریت ارشد این روزنامه از ابتدا اشتباه بود اما کسانی که به انتخاب این مدیریت اصرار داشتند، خود با مشاهده آثار سوء مدیریتی این رسانه، نظر اولیه خود را تغییر داده و اصراری بر ادامه همکاری با این مدیریت حتی در یک ماه پایانی دولت ندارند.» اما براساس اخبار الف موضوع نارضایتی از عملکرد مدیرعامل در بین نیست و اختلاف نظر برسر رسمی کردن تعدادی از کارکنان این موسسه درگرفته است. 
اطرافیان مدیرعامل ایران معتقدند که او با مشایی هماهنگی کامل دارد و خطش را از او می‌گیرد اما منبع آگاه پایگاه جدیدالتاسیس نزدیک به دولت این موضوع را رد می‌کند. سایت جدید دولتی ها که تاکید دارد این منبع آگاه از نزدیکان مشایی به حساب می‌آید از قول وی می‌نویسد: «مدیریت ایران خط خود را نه از مشایی، که از جای دیگری می‌گیرد و برای همین هم بارها مورد تذکر قرار گرفته.» 
همین منبع آگاه در پایان حنیف ستاریان را به افشاگری تهدید می‌کند و می‌گوید که «با توجه به اسناد صوتی و مکتوب به زودی هویت این افراد نزد همگان روشن تر خواهد شد.» 
اما همانطور که بیان شد اصل ماجرا برسر این است که عده‌ای قصد دارند تا با رفتن دولت نیز صندلی‌های خود را ترک نکنند. این افراد که به یقین دریافتند پس از ۱۲ مرداد جایی در روزنامه ارگان دولت نخواهند داشت از ماه‌ها قبل تلاش می‌کنند تا خود را از حالت قراردادی خارج و جزو کارمندان رسمی دولت کنند. در صورت رسمی شدن این افراد دولت آینده نمی‌تواند به راحتی روزنامه خودش را از وجود اطرافیان مشایی خالی کند و مجبور است آنها را تحمل کند. 
گفته می‌شود دستور رسمی شدن این افراد را احمدی‌نژاد در آخرین بازدیدش از ایران روزنامه در یک سال پیش صادر شده است اما ستاریان در مقابل این دستور مقاومت کرده. حالا اطرافیان مشایی قصد دارند تا به این بهانه در مدت باقی مانده با جابه‌جایی مدیرعامل به خواسته‌ها خود برسند. همچنین گفته می‌شود که در جریان جلسه امروز هیات مدیریه روزنامه ایران بر سر این موضوع، بین مدیرعامل و دو تن از اعضای هیات مدیره و تعدادی از کارکنان روزنامه دولت مشاجره پیش آمده است. 
براساس اخبار به دست آمده دو تن از اعضای هیات مدیریه به دنبال آن هستند که تا پایان وقت اداره امروز حکم عزل مدیرعامل را دریافت کنند.


احمدی‌نژاد رفت، جمهوری اسلامی ماند ( یادداشتی از اکبر گنجی )

احمدی‌نژاد رفت، جمهوری اسلامی ماند ( یادداشتی از اکبر گنجی )

اکبر گنجی ( روزنامه نگار و پژوهشگر)

حسن روحانی به چند دلیل به ریاست جمهوری اسلامی انتخاب شد:

الف- حمایت اصلاح‌طلبان، هاشمی رفسنجانی و طرفدارانش، مراجع تقلید منتقد، بیت آیت‌الله منتظری و گروهی از زندانیان سیاسی از او.

ب- نقد وضعیت موجود از منظری دیگر و وعده‌های داخلی و خصوصاً خارجی- تنش زدایی با غرب، حل مسئله هسته‌ای و رفع تحریم‌های فلج کننده اقتصادی- که می‌داد.

پ- مهارت در مناظره‌ها (رجوع شود به مقاله «روحانی و پاسدار، حقوق دان و سرهنگ»).

ت- عدم اجماع اصول گرایان بر سر یک کاندیدا.

ث- خطر رئیس جمهور شدن سعید جلیلی که همه را به شدت نگران می‌ساخت (رجوع شود به مقاله‌های «با رئیس جمهور شدن جلیلی چه از ایران باقی می‌ماند«، «انتخابات، فتح خیبر یا نابودی ایران و ایرانیان»، «تردید در فتح خیبر هسته‌ای: مقابله با انقلاب و نظام»).

ج- مردم به این باور رسیدند که در میان هشت نامزد موجود، روحانی دارای بیشترین فاصله از آیت‌الله خامنه‌ای است.

حسن روحانی نه تنها هیچ گاه در جبهه اصلاح‌طلبان قرار نداشته، بلکه عضو جامعه روحانیت مبارز تهران بوده و با هاشمی رفسنجانی بیش از دیگران هماهنگ بوده و هست.

اما آنان که به او رأی دادند، سوابق اصولگرایانه‌اش را نادیده گرفته و او را نماد جریان بند الف به شمار آوردند. رأی به او، عدم رأی به اصولگرایان بود. اصولگرایانی که آن همه به او تاختند- از جمله شخص آیت الله خامنه‌ای (رجوع شود به مقاله «آیا خامنه‌ای مخالف حسن روحانی است»)- و سرمقاله‌های یک هفته قبل از انتخابات روزنامه کیهان، اینک او را یکی از اصولگرایان به شمار می‌آورند که مواضع آنان را تعقیب خواهد کرد.

مراسم تنفیذ حکم روحانی توسط آیت الله خامنه‌ای ۱۲ مردادماه سال جاری برگزار خواهد شد. در هفته بعد، مراسم تحلیف او در مجلس برگزار می‌گردد. سپس نوبت معرفی کابینه و اخذ رأی اعتماد از مجلس است. بدین ترتیب، دولت روحانی از اواخر مرداد یا اوایل شهریور آغاز به کار خواهد کرد.

روحانی با سیل مطالبات اجتماعی برحق رو به رو است. برای اکثریت مردم، بهبود وضعیت اقتصادی- یعنی کاهش تورم، کاهش نرخ ارز، کاهش بیکاری، رشد اقتصادی، کاهش نرخ مسکن و اجاره منزل، و... - در اولویت قرار دارد. اما برای نیروهای سیاسی منتقد و متفاوت و مخالف، مطالبات سیاسی در اولویت قرار دارد. نکات زیر شاید نوری بر محل نزاع بیافکند:

یکم- ظرفیت تغییر: مهمترین نکته این است که احمدی‌نژاد رفته و روحانی جانشین او شده است، اما ساختار حقوقی (قانون اساسی) و ساختار حقیقی (رژیم سیاسی محقق شده) بر سر جایشان باقی هستند. با در نظر گرفتن همین واقعیت، چند ماه پیش درباره کارهایی که یک دولت اصلاح‌طلب قادر به انجام آنها خواهد بود سخن گفتیم (رجوع شود به مقاله «در صورت پیروزی در انتخابات، چه کاری از دست اصلاح‌طلبان بر می‌آید»).

در آن مقاله سخن بر سر ریاست جمهوری فردی چون محمد خاتمی بود، نه حسن روحانی. معلوم نیست روحانی بتواند یکی دو تن از اصلاح‌طلبان- به جز اعضای حزب کارگزاران سازندگی- را وارد کابینه خود سازد. مهمتر از همه، وزیر اطلاعات، وزیر کشور و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی او چه کسانی خواهند بود؟ بعید است خامنه‌ای به راحتی حاضر به از دست دادن وزارت اطلاعات باشد و فردی چون علی یونسی را به عنوان وزیر اطلاعات بپذیرد. مجلس تماماً اصول گرا، چه کسانی را خواهد پذیرفت؟ بودجه سال ۹۲ نیز قبلاً توسط مجلس تصویب شده و معلوم نیست احمدی‌نژاد چه میزان از آن را برای کابینه آینده باقی خواهد گذارد؟

دوم- طرح مطالبات: طرح مطالبات حق تک تک افراد، گروه‌های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی است. همه به حق انتظار دارند که مطالبات آنها در اولویت قرار گیرد. طرح انفجاری سیل مطالبات اگر چه حق است، عملی کردن آنها خیالی باطل است. حتی یک نظام دموکراتیک قادر به تحقق همه وعده‌های انتخاباتی نیست، چه رسد به نظام دیکتاتوری. آن هم نظامی که به شدت تحت تحریم‌های فلج کننده اقتصادی و فشارهای همه جانبه سیاسی بین‌المللی قرار دارد.

بدین ترتیب، «استراتژی طرح سیل مطالبات» دو پیامد بیشتر ندارد:

الف- ایجاد یأس و سرخوردگی و نا امیدی از حل مسائل و رفع مشکلات و راندن جامعه به لاک دفاعی «تنهایی» و «تک افتادگی».

ب- با عملی نشدن مطالبات، بر «اصلاح ناپذیری جمهوری اسلامی» و «ناتوانی مردم از تغییر درونی» تأکید خواهد رفت و دو مدل «دستی از غیب برون آید و کاری بکند» و «دستی از غرب برون آید و کاری بکند» در دستور کار قرار خواهد گرفت.

سوم- اولویت بندی مطالبات: باید دید که مهمترین مسائل و مشکلات کشور چیست و آنها را براساس میزان اهمیتشان رتبه‌بندی کرد. گفته شد که نه تنها مهمترین مسائل و مشکلات کشور، مسائل و مشکلات اقتصادی است، بلکه اکثریت مردم هم که با این شرایط سخت دست و پنجه نرم می‌کنند، چنین می‌اندیشند.

اما حل و رفع مسائل و مشکلات اقتصادی، در درجه اول، سیاسی (داخلی و خارجی) است، نه اقتصادی. یعنی سپردن اقتصاد کشور به دست اقتصاددان‌ها و کارشناسان فیهم، خارج کردن اقتصاد از سیطره سیاست، تصمیمی سیاسی است، درست همان گونه که خانه نشین کردن اقتصاددان‌ها و کارشناسان، تعطیلی سازمان برنامه و بودجه و عدم استقلال بانک مرکزی تصمیماتی سیاسی بودند. نظام سیاسی باید بپذیرد که مدیران مجرب در رأس اقتصاد قرار گرفته و نفت نیز از چنگال دولت خارج شده و به شرکت سهامی عامی تبدیل شود که هر ایرانی در طول حیات دارای یک سهم برابر غیرقابل انتقال در آن باشد.

بخش مهمی از مسائل و مشکلات اقتصادی کنونی معلول تحریم‌های فلج کننده اقتصادی است. لغو تحریم‌ها نیز نیازمند تصمیمی سیاسی است که بر مبنای آن حداقل باید به توافقی هسته‌ای با دولت‌های غربی به رهبری دولت آمریکا دست یافت. اما درباره مسائل منطقه- از جمله مسئله سوریه و افغانستان و عراق و... - نیز باید میان ایران و آمریکا به گونه‌ای سازش صورت گیرد. مذاکره مستقیم میان ایران و آمریکا و برقراری روابط دوستانه میان دو کشور، نیز تصمیم‌هایی سیاسی‌اند که حداقل ایران و ایرانیان را از خطر نابودی درونی معلول تحریم‌ها نجات می‌بخشند.

تا حدی که من می‌فهمم، اگر حسن روحانی فقط و فقط بتواند روابط ایران و دولت‌های غربی را ترمیم کرده و به سوی لغو تحریم‌ها گام بر دارد، کار بزرگی انجام داده است. اگر چنین شود، فرصت‌های بزرگی برای گذار مهیا خواهد شد. او هم دارای این انگیزه قوی است که این پیروزی را به نام خود ثبت کند.

چهارم- اولویت‌های سیاسی داخلی: مهمترین مسئله ایران و ایرانیان، گذار مسالمت آمیز از «استبداد دینی» به «نظام دموکراتیک ملتزم به آزادی و حقوق بشر» است. همه خواهان آزادی کلیه زندانیان سیاسی و رفع حصر از موسوی و کروبی و رهنورد هستند. همه خواهان آزادی احزاب، رسانه‌ها، تجمعات و... هستند. اما فردی که در شهریور ماه عملاً کارش را آغاز خواهد کرد، تا چه اندازه قادر به تحقق این مطالبات است؟ قوه مجریه هیچ اختیاری درباره زندانیان ندارد و این امر در دست قوه قضائیه است. تنها کار رئیس جمهور اقدام از طریق شورای عالی امنیت ملی و مذاکره با رهبری در این زمینه است.

روحانی نیز مانند موسوی و کروبی و خاتمی از اجرای بخش «حقوق ملت» قانون اساسی سخن گفته است. اما مسئله این است که برای بسیاری از این اصول قانون وجود دارد، قوانینی که اختیار را از دست دولت خارج کرده است. مجلس نیز در دست اصولگرایان است. حتی اگر مجلس در دست اصلاح‌طلبان بود، باز هم با مانع شورای نگهبان روبرو می‌شدیم.

مجلس و شورای نگهبان تاکنون زیر بار قانونی کردن جرم سیاسی نرفته‌اند. قانون مطبوعات را هم به گونه‌ای تغییر داده‌اند که به راحتی می‌توانند رسانه‌ها را برخلاف نظر دولت تعطیل کنند.

با این همه، محمود احمدی نژاد- برخلاف هاشمی و خاتمی- نشان داد که رئیس جمهور اختیارات گسترده‌ای داشته و اگر بخواهد می‌تواند جلوی قانون‌شکنی ایستاده و از حقوق ملت- به عنوان مجری قانون اساسی- دفاع کند. اما این رویکرد نیازمند دو امر است: قبول پرداخت هزینه و اتکا به نیروهای اجتماعی.

پنجم- وظیفه دموکراسی خواهان: اگر آیت‌الله خامنه‌ای منافع ملی ایران و حتی شخص خودش را در نظر می‌گرفت، باید به گونه دیگری عمل می‌کرد. مرداد ۹۱ دو راه حل حداقلی و حداکثری در برابر او نهادیم (رجوع شود به مقاله «راه حل‌های بالایی‌ها و پائینی‌ها برای نجات ایران و ایرانیان»)، اما شاید امید چندانی به اقدام او نباشد. به همین دلیل در آنجا توضیح دادیم که پائینی‌ها چه باید بکنند.

مـتأسفانه هنوز که هنوز است، دیدگاه ما درباره سیاست، لنینیستی است. لنین- در دولت و انقلاب- می‌گفت، هدف انقلاب تسخیر قهرآمیز دولت است. گویی دولت را که تسخیر کنیم، همه اهداف محقق کردنی است. لنینیست‌ها دولت را در شوروی و اروپای شرقی سابق به روش‌های خشونت آمیز تسخیر کردند، اما به جای سوسیالیسم، رژیم‌های توتالیتر برساختند. اینک نیز گمان می‌رود که تسخیر دولت- حالا به روش‌های مسالمت آمیز و از طریق صندوق‌های رأی- به نظام دموکراتیک منتهی خواهد شد، اما این نگرش نادرست است.

دموکراسی محصول موازنه قوا میان دولت و جامعه مدنی است، نه تسخیر دولت. باید مردم را از طریق سازمان‌یابی در برابر «قدرت لویاتانی دولت» قدرتمند کرد و دولت را به پس راند. اگر مردم در نهادهای مدنی سازمان نیابند و قدرتمند نشوند، از دموکراسی خبری نخواهد بود، حتی اگر جمهوری اسلامی سرنگون شود. تجربه سرنگونی رژیم شاه بهترین شاهد این مدعا است. به میزانی که مردم در نهادی سازمان می‌یابند، دولت از آن حیطه عقب رانده می‌شود.

یکی از مهمترین وعده‌های انتخاباتی حسن روحانی گشودن راه تشکیل نهادهای صنفی و مدنی و فرهنگی، و سپردن کارها به آنها بود. این وعده، مهمترین وعده دموکراسی‌ساز است. مهمترین طلب دموکراسی خواهان از روحانی، باید تحقق همین وعده باشد.

اما شاید نظام سیاسی نگذارد که او به وعده خود عمل کند. شاید حسن روحانی نخواهد بر سر پیمان خود با مردم بایستد و هزینه‌ای بابت این پیگیری پرداخت کند. رژیم پول توزیع می‌کند، وفاداری می‌خرد و امنیت ایجاد می‌کند. حسن روحانی هم رئیس جمهور است، نه رهبر اپوزیسیون. می‌تواند توجیه‌گرایانه به تفکیک قوا توسل جوید.

دموکراسی خواهان باید مردم را از طریق نهادهای مدنی قدرتمند سازند. اتحادیه کارگری باید ساخته شود. می گویند: رژیم اجازه نمی‌دهد و سرکوب می‌کند. می گوئیم: مگر دیگر رژیم‌های استبدادی اجازه می‌دادند و سرکوب نمی‌کردند؟ مخالفان اتحادیه و سندیکا درست کرده و خود را به رژیم‌های دیکتاتوری تحمیل می‌کردند. آنگاه به رسمیت شناخته می‌شدند. اگر اجازه می‌دادند تا نهادهای مدنی و صنفی مستقل تشکیل شود، رژیم دموکراتیک بود، نه استبدادی.

ششم- نتیجه: احمدی نژاد رفت و حسن روحانی آمد. اما جمهوری اسلامی مانده است. قوه قضائیه همچنان به اجرای قانون مجازات اسلامی می‌پردازد. درست در همین شرایط بسیار حساس که ایران به شدت نیازمند تغییر نگرش جهانی به کشور است، دادستان نابخرد شیراز اعلام می‌کند: «شش حکم قطع ید صادر شده که در انتظار جواب مکاتبات انجام شده با رئیس قوه قضاییه هستیم که به زودی اجرایی خواهد شد.»

حسن روحانی حتی اگر خاتمی یا میرحسین موسوی یا گاندی یا ماندلا باشد، وقتی برساخته‌های خشن مردم جزیرة العرب قبل از اسلام - سنگسار، قطع دست، تازیانه، قطع معکوس دست و پا و... - به اجرا گذارده می‌شود، تصویر جهانیان از ایران ترمیم نخواهد شد.

با این همه، نباید کاملاً بدبین بود. نه بزرگ مردم به عملکرد هشت سال گذشته خامنه‌ای/احمدی نژاد/ جلیلی، و مهندسی انتخاباتی آنان، به طور قطع تغییراتی به دنبال خواهد آورد. مردم خواهان تغییر، باید قدرتمند شوند. قدرت در سطح جامعه ساخته می‌شود، نه فضای مجازی یا در آینه نگریستن و از خود تعریف و تمجید کردن. با قدرت می‌توان قدرت را محدود ساخت.

دموکراسی خواهان نمی‌توانند کارهایی را که خود باید انجام دهند، از حسن روحانی انتظار داشته باشند که انجام دهد. روحانی بهانه است، مهم نیروی اجتماعی ای است که نشان داد وجود دارد و اگر به کار گرفته شود، کارهای زیادی انجام خواهد داد.

قابل توجه کاربران محترم:

توجه کنید که درج رای مثبت به مطالب، به معنی تایید مطلب و یا علاقه به محتوای خبر نیست و طبعا درج رای منفی نیز به معنی عدم علاقه به محتوای خبر نخواهد بود. سیستم شمارش آرا کمک میکند تا مطالب مهمتر، به انتخاب کاربران سایت، از دیگر مطالب مجزا شده و در بخش مطالب داغ ظاهر گردند. ممکن است یک خبر ناگوار از ارزش خبری بالایی برخوردار بوده و صحیح تر آن است که کاربران به این خبر رای مثبت داده تا در بخش خبرهای داغ سایت در معرض دید بینندگان بیشتری قرار گیرد. بنابراین درج رای مثبت و یا منفی به معنای مهم بودن خبر و یا بی اهمیت بودن آن است.

(Mis)Understanding Balochistan

When the Pakistan state looks at Balochistan–from Islamabad, or Raiwind, or Lahore, or from the commercial capital, Karachi–it assumes it has the right to decide how events in the country’s largest province ought to be interpreted. Certainly, it has had the power to silence the Baloch in the mainstream national conversation. Sometimes, the muffling of Baloch voices is deliberate: last, the offices of the Balochi newspaper, Daily Tawar, was ransacked and burned, allegedly by the Inter-Services Intelligence (ISI). At other times, it is unintentional. Most observers and pundits sitting at the center in Islamabad take little time in understanding the province.
The failure to accurately understand the conditions in Balochistan was reflected in the pronouncements by commentators and activists last week as they lamented attacks carried out by the Lashkar-e-Jhangvi (LeJ) and the Balochistan Liberation Army (BLA) in a way that appeared to treat both events as equal.
They are not.
On June 15, 2013, there were three attacks in Balochistan, Pakistan’s most resource rich, but sparsely populated, province. In the early hours of that morning, BLA separatists attacked a residence once used by Pakistan’s founder, Muhammad Ali Jinnah. Jinnah’s residency is featured on Pakistan’s 100 rupee notes, and is seen as a symbol of Pakistani nationalism in Balochistan. The attack left one police officer dead, and took place in Ziarat, 3 hours outside of the province’s capital, Quetta.
Later that day, the LeJ, a Sunni sectarian organization, carried out two separate attacks. A female suicide bomber mounted a university bus carrying explosives, killing 15 students, most of them women. They followed up the attack on the bus with an offensive against a hospital complex where the wounded had been taken. When it was over, 25 were dead.
It was the attack on a historical site, however, far more than the killing of the police officer at that location, or the targeted attacks on students and the wounded that drew the attention of Pakistani politicians. Pakistan’s Interior Minister Chaudhry Nisar Ali Khan, and Information Minister Pervaiz Rasheed, decided to skip the funerals of these victims, instead choosing to visit Ziarat. The integrity of this quintessential symbol of Pakistani nationalism seemed to be their highest priority.
At a press conference on the attacks held by the Pakistan Muslim League-Nawaz (PML-N) after the attacks, Pakistan’s ruling party failed to mention the LeJ, or the police officer killed at Ziarat. Social media feeds swelled with laments mourning the loss of the Quaid’s, or Jinnah’s, residency, at least in equal measure as, if not more than, they mourned those who lost their lives. The attack on the residency already has a Wikipedia page with far more detail—including domestic and foreign responses—than the shorter page dedicated to the attack on the students and patients of Quetta.
And, when Interior Minister Nisar appeared on the parliament floor, he insisted that a newly-formed Joint Investigation Team (JIT) probe both attacks—as if an attack on a building were the same as the loss of 25 lives.
***
The PML-N’s coalition partner in the National Assembly, the Pakhtunkhwa Milli Awami Party (PkMAP), has been refreshingly critical of Nisar’s decision to equate the BLA and LeJ attacks. Unlike the National Party, which called a strike to mourn both attacks, the PkMAP’s secretary general, Akram Shah, pointed out that the residency was a “symbol of slavery.” Originally built by Sir Robert Groves Sandeman, the colonial British officer who ruled Balochistan until his death in 1892, the residency “reminded the Baloch and Pashtuns of the long period when they were slaves of [the] British empire.” Sandeman successfully established a colonial policy that turned the Khan of Kalat and Baloch sardars into agents of the British crown, in exchange for an allowance that covered their personal expenses. That policy persisted long after the creation of Pakistan. Balochistan did not become a full-fledged province until 1970, and the legal loophole that allows sardars to maintain a personal police force, the Levies, can be traced back to Sandeman himself.
Shah made bold remarks. But, there is a more complex issue at hand than Ziarat’s historical lineage.
To understand Balochistan and properly analyze the violence of these attacks, we must turn to the larger context of violence and counter-violence in the province. And, we must acknowledge that when it comes to exercising force, the state is just as bad as the militant organizations that we love to hate.
***
In Balochistan, Jinnah is seen as a man who ordered the Pakistan Army to annex Balochistan and force it to join Pakistan in 1948. The forcible inclusion of Balochistan in Pakistan ran counter to Baloch wishes: only a group of British-appointed tribal sardars in Balochistan’s northern Pashtun belt agreed to join Pakistan in a July 1947 conference, where neither the Khan of Kalat—then the ruler of the Kalat state in present-day Balochistan—nor its sardars were included. The only body, similar to a representative assembly was the two-chamber Kalat Assembly. It declared that Kalat did not want to join the new state. Only 29-years-old, Ghaus Bux Bizenjo, the father of the National Party (NP) leader, Hasil Khan Bizenjo, clarified.
“I do not propose to create hurdles for the newly created state in matters of defense, external affairs and communications. But we want an honorable relationship and not a humiliating one. We don’t want to amalgamate with Pakistan.”
The Baloch narrative does not end here.
In fact, the current Baloch uprising is the fifth in Pakistan’s history. This is not the first time that the Pakistani state has signaled an interest in negotiations. The Pakistan Army has, several times, promised safe passage to Baloch rebels in exchange for peace negotiations. Instead of living up to their word, however, our state’s security forces arrested and hanged Baloch rebels. One of the more circulated stories is that of 90-year old Nawab Nouroze Khan Zarakzai, the chief of the Zehri tribe, who led a strong guerilla force of 750 to 1000 men. According to the Baloch, the army had promised the abolition of the One Unit Plan, a return of the Khan of Kalat (whom they had arrested), and amnesty to the guerillas. But, when Nouroze Khan returned with his men, they were arrested and his son and five others were hanged on treason charges. The Baloch still memorialize the date of their hanging on July 15th every year. They call it Martyr’s Day.
Two years after losing East Pakistan—now Bangladesh—then Prime Minister Zulfiqar Ali Bhutto was set F-14 fighter jets with Irani pilots by the Shah of Iran, Muhammad Reza Shah Pehlavi, to carry out operations in Balochistan. One brigadier, who took part in the 1973 operation in Balochistan, told me that his unit “sprayed bullets on a village to pacify the residents. We never got any trouble from them after that,” the brigadier grinned.
Bhutto also dismissed the democratically elected National Awami Party (NAP) government in Balochistan on charges of treason. Some of Balochistan’s most influential leaders, including Ghaus Bux Bizenjo, Nawab Khair Bakhsh Marri, Sardar Attaullah Mengal, and Sher Muhammad Marri were tried in the Hyderabad Conspiracy Trial, which lasted from 1975 to 1979.
Today, the Pakistan Army is the primary suspect in the hundreds of tortured and mutilated bodies that have turned up in Balochistan.
This is why the commander of the Balochistan Liberation Front (BLF), Dr. Allah Nazar, has said he appreciates dialogue, but only under the supervision of the United Nations. “Otherwise, we are not going to sit with the state on the negotiation table,” says Dr. Nazar. The BLF had earlier demanded that Pakistan ensure the safe passage of international observers across the province for the May 11 elections. Their demands beg the question: Why are rebel groups more willing to trust international organizations than the Pakistani state?
In the last few weeks almost everyone—from Pakistan’s politicians to its media organizations, and its liberal activists to its political analysts—has celebrated the coming of a new democratic dawn in Balochistan. The rise of PkMAP’s Mehmood Khan Achakzai as Balochistan’s governor, and the National Party’s (NP) Dr. Abdul Malik Baloch as its chief minister, is a significant and important step forward in the way that the center has dealt with Balochistan.
Yet, the new face of the provincial government’s leaders has more to do with a shift in establishment policy than a genuine change in the situation on the ground. Although the reports are difficult to verify, up to 49 Baloch have either gone missing or turned up dead since the May 11 elections. The Pakistan media has been unwilling to accurately report on this issue in the fear that it might undermine Balochistan’s newest crop of politicians—a group, of which Pakistan’s liberal elite is particularly fond.
This is particularly disconcerting given the reality of voter turnout in Balochistan in the 2013 elections. While Pashtuns in Balochistan turned out in record numbers in Quetta and the northern belt, the Baloch basically “did not vote” according to Malik Siraj Akbar, the editor of The Baloch Hal. Of the 14 provincial assembly seats that were being contested in southern Balochistan—home to the new chief minister as well as the middle-class uprising led by the Balochistan Liberation Front (BLF)—only four constituencies saw an increase in voter turnouts, bringing voter turnout numbers back to 1997 levels. One constituency went from a 43 per cent voter turnout in 2008, to a 1 per cent voter turnout in 2013. In Chief Minister Malik Baloch’s own constituency, only 12 per cent turned out to vote, an almost 30 per cent drop from the 2008 elections, when the entire crop of nationalist parties, from the NP to the Balochistan National Party-Mengal (BNP-M) and the PkMAP, had boycotted the elections. If we look at numbers from the 1988 elections onwards, this is the highest drop in voter turnout southern Balochistan has ever seen.
Separatists say that the voter turnout was a direct result of their call for a complete shutter-down strike and boycott of the May 11 election. Dr. Abdul Malik Baloch says that voters felt threatened, and were too afraid to show up and cast their ballot. And, some policy analysts say that the main reason for low turnouts was simple logistics: polling booths are few and far between in the vast expanse of the Balochistan province.
Whatever the real reason is, however, it is fundamentally irrelevant. What is relevant is that the voter turnout numbers among the Baloch reveal the vast gap between the people that we claim are represented by politicians in Quetta, and the new leadership in the provincial government. The fact is that the Pakistani media, politicians and activists choose to ignore clear-cut statistics, that they fail to draw obvious links between what these numbers mean for Quetta and that they continue to turn a blind eye to the dumping of mutilated-beyond-recognition bodies.
For many observers, politics only exists within the confines of the nation state. As a result, only those who have a place in provincial assemblies or the parliament in Islamabad are considered legitimate representatives,. Anyone who falls outside these limits is ignored. Pakistan’s mainstream pundits have become so used to mimicking the language of the state that they either forget to include voices from beyond the halls of parliament, or deliberately fail to do so because they are afraid that bringing them into the conversation will undermine the integrity of Pakistani nationalism.
***
Neither of these attacks occurred simply as external forces outside of the state.
Army cantonments occupy around half the city’s territory, according to a source from the Frontier Corps (FC). Twenty-seven platoons, or almost 1000 soldiers, from the paramilitary force patrolled the streets alongside the police in 2012. It is near impossible to drive more than 10 minutes before being stopped by a boy in khaki asking for identification; yet, several attacks on the Hazara community have taken place less than 100 meters away from checkpoints, according to Asmatullah Niaz, the chairman of the Hazara Student Federation (HSF).
There are only two possible explanations: either the security forces are incapable or complicit. Interior Minister Nisar himself, seemed to hint at the latter when he recently asked how “Quetta could be the repeated victim of terrorist attacks with police, FC, security and intelligence agencies on every corner.”
Niaz says that the security establishment allows militant groups to operate with impunity because it helps divert attention from the widespread separatist uprising that has taken hold among the Baloch. The security establishment sees the LeJ as a strategic asset in an area close to the Afghan border as NATO troops plan to step down their presence next year. According to Ayesha Siddiqa, a leading security analyst, the LeJ and other militant groups were raised during the 1980s and integrated in the security agencies tactical planning as they pursued a policy of resisting India. “These jihadis will disappear the day their creators run out of uses for them,” says Siddiqa.
So, the state is complicit in a form of violence aimed at creating sectarian divisions as spectacles at the expense of Pakistanis. In context and ideology, the BLA attack differs from the LeJ attack. The attack on Jinnah’s residency is the expression of a subjugated people rather than an attack by an asset of the state.
The BLA issued a press release following its exploit that has received scant or no attention in the Pakistani press. That press release called on “their Pashtun brothers to build a monument in tribute to Khan Abdul Ghaffar Khan and Abdul Samad Achakzai.” Both Pashtun stalwarts are significant figures in the history of progressive Pakistan. With all of their faults and limitations, these two men are seen as the forefathers of two of Pakistan’s most secular and progressive political parties: the Awami National Party (ANP) and the PkMAP. By highlighting them, the BLA underlines a broadly left, secular and importantly anti-colonial history—one with which they associate today. Indeed, the BLA spokesman followed up with a statement that declared that the BLA can only think of negotiations after destroying “the symbols of invaders on Baloch land and regained our national geography and national identity.”
The attack on the Ziarat residency, where the BLA replaced the Pakistani flag with their own, is an indirect invitation directed at us: ‘See Pakistan from our eyes.’ Any negotiation that wishes to be long-lasting needs to do just that: Seeing the history of the state within Balochistan. Indeed, that is what the Baloch recall whenever the Pakistani state approaches the Baloch and its rebels. Even those nationalist leaders that are favorites of Islamabad, like Dr, Abdul Malik Baloch, Akhtar Mengal and Mehmood Khan Achakzai, were raised with narratives of betrayal. The political response that the NP, PkMAP and the BNP-M choose to express might be vastly different from those of the rebels. But most Baloch are well-acquainted with tales of a Pakistan that goes against its own word, and continues to ignore the materiality of the corpses that pile up: parents burying their sons; sisters burying their brothers, and babies made fatherless.
To equate the LeJ and BLA attacks is to see through the eyes of the Pakistani state rather than those it subjugates. When lives are at stake, we must turn that lens back where it belongs: on the state. (CourtesyTanqeed)
Mahvish Ahmad is a journalist and lecturer in political science, and the co-founder of Tanqeed. A shorter version of this article was originally published in The News on Sunday (TNS). The parts that do not appear in TNS are not a result of their editorial policy, but because the writer added, and edited, the article after print.

Republished in The Baloch Hal on June 26, 2013