بخش اول
مقدمه
در دو هفته گذشته فرصتی فراهم شد تا به کشور هندوستان ، سرزمین 72 ملت و به قول سیاسیون بزرگترین دموکراسی دنیا سفر کنم .
هند به لحاظ ژئوپولیتیک ، سابقه تاریخی و تمدن کهن، در حال توسعه بودن با آهنگ رشد اقتصادی بالا و پذیرا بودن بیشترین تعداد دانشجوی ایرانی خارج از کشور در خود و داشتن روابط سیاسی و نفتی با کشورمان برای ایران و جهان کشور مهمی به شمار می رود.
خیلی از ما ایرانیها بدون شناخت از تحولات و پیشرفتهای کشور هندوستان ،با دیدن برخی فیلمهای هندی پخش شده از تلویزیون کشورمان ، تصور کشوری فقیر و توسعه نیافته با مردمی سیه چرده ،پلیس فاسد و ظلم افراد قلدر و قلچماق به مردم عادی در ذهن داریم، در حالیکه وقتی از هواپیما پیاده شده و وارد سالنهای زیبا ، وسیع ،آرام و بسیار مجهز فرودگاه بین المللی "ایندیرا گاندی" دهلی نو می شوید در حالیکه خانمها و آقایان جوان و مودب با لباسهای مرتب به راهنمایی و انجام امور شما می پردازند در همان نگاه اول به میزان پیشرفت این کشور و تصور اشتباه قبلی خود پی می برید.این پیشرفت را در خودروهای زیبا و تولید داخلی که مردم این کشور سوارند، شبکه گسترده حمل و نقل ریلی و هوایی ،کشاورزی و دامداری وسیع و باور نکردنی و تولیدات صنعتی و حتی لوازم بهداشتی و دارویی با کیفیتی که دارند مشاهده می کنید.
هندیهای خونسرد و ساده
شاید اولین تفاوتی که در برخورد بین خود و هندیها احساس می کتید خونسردی بی اندازه و آرامش شدیدآنها باشد به طور که برخلاف ما ایرانیها که دوست داریم کارهایمان سریعتر انجام شود، به خودروهایمان گاز بیشتری بدهیم و اگر هم بتوانیم نوبت همشهریمان را در صف یا جای دیگر بگیریم ،هندیها هیچ عجله ای در کارهایشان ندارند ، به ندرت عصبانی می شوند و حتی به ندرت با هم بگو مگو می کنند و برخلاف فیلمهای اکشن شان اصلا اهل دعوا و زد و خورد نیستند.
آنها در کارهای اداری شان هم همینطور هستند و هی امروز و فردا می کنند و این برای ایرانیهای پر جنب و جوش و همیشه معترض عذاب آور و باورنکردنی است.البته این بیخیالی آنها خیلی هم جالب توجه نیست و به عقب ماندگی خیلی از امورشان دامن زده است.مثلا روز آخری که در هند بودم قطار برگشتم به دهلی حدود دو و نیم ساعت تاخیر داشت و اغلب مسافران سرپا در ایستگاه منتظر رسیدن قطار بودند و باران شدیدی هم می بارید و جالب اینکه هیچ کس کوچکترین اعتراضی به تاخیر طولانی قطار نکرد والبته کسی هم نبود که به اعتراضات احتمالی پاسخ دهد.خونسردی و سادگی را در دیگر جنبه های زندگی هندیها هم می توانید مشاهده کنید بطوریکه چیزی به نام تجملات و چشم و هم چشمی در اغلب مردم هند مشاهده نمی شود .هر کس هر طور که راحت است لباس می پوشد و کسی هم اعتراض نمیکند یا نگاه عجیب به او نمیکند حتی اگر فقط با یک لنگ ساده دور کمر و پوشش پایین تنه در خیابان باشی.پروفسور دانشگاه هم با موتورسیکلت به محل کار و تدریسش می رود و کسی هم تعجب نمیکند با اینکه در آمد کافی و قابل توجهی هم دارد. اغلب دختران و پسران دانشجو و دیگر جوانان بدون کمترین آرایش یا مدلهای مو و لباس آنچنانی یا طلا و جواهر در کلاس و خیابان رفت و آمد می کنند و این در حالی است که هر گونه آزادی پوشش و آرایش در این کشور وجود دارد اما توجه به فرهنگ خودی و ساده زیستی مانع از رواج فرهنگهای نادرست شده است البته این موضوع بطور صد درصد مصداق ندارد و میتوان غربی شدن و تغییرات ظاهری و عمقی را در جوانان دید که ناشی از پدیده جهانی شدن و تاثیر سرمایه گذاریهای بین المللی، سینمای بالیوود و توریست پذیر بودن کشور هند است.
جنبه هایی از وضع ظاهری مردم
طبق همان اصل سادگی و وجود افراد فقیر فراوان در این کشور یک میلیارد و دویست میلیونی شما علاوه بر ثروتمندانی که در ویلاهای 2000 متری و حتی بزرگتر زندگی می کنند که نشان دهنده رشد اقتصادی بالا و تولید قشر مرفه جدید در جامعه هند است، افرادی را می بینید که با پای برهنه راه میروند ،کل لباسشان یک تکه لنگ بیشتر نیست، برای رسیدن به مقصد با کمترین هزینه در قطارهایی بدون بلیت با خوابیدن کف راهروهای قطار سر می کنند.جالب اینکه در این جامعه پر از فقیراغلب فقط افراد پیر و سالخورده و معلول و زنان بی سرپرست دست به گدایی میزنند وبرخلاف کشور ما آدم سالم و درویش مسلک و ..گدایی نمی کند و مهمتر اینکه با وجود فقر و نداری، فرهنگ دزدی کمتر در جامعه هند رواج یافته و خودرو ها و موتورسیکلتهای مردم ساعتها بدون حفاظت کنار خیابان پارک هستند بدون اینکه صاحبان آن ترسی از دزدیده شدن آن داشته باشند.دیوارهای خانه مردم هم اغلب دیوارهای کوتاه یا پرچین هایی پوشیده از گل و گیاه هستند.اغلب پلیسها هم بجای اسلحه نوعی چوبدستی در دستشان دارند و آنهایی هم که مسلح هستند سلاحشان چیزی شبیه تفنگهای قدیمی مانند برنو و تفنگهای سرپر است .این نوع کاربرد سلاح نیز نشانه ای از نوع و میزان برخورد پلیس با خلافکاران یا شورشهای احتمالی مردم است.اصولا به نظر میرسید اصلا نیازی به کاربرد سلاح در جامعه شهری این کشور نباشد.
به دلیل گران بودن سوخت در هند قطارهای این کشور برقی است با سرعت بالا و تنوع نوع واگن، بطوریکه برای هر نوع مسافری با هر سطح درآمدی واگن مخصوص وجود دارد.
No comments:
Post a Comment