تظاهرات مداوم و روزانه تا پیروزی

رضا حسین بر

‫‫استراتژی موفقی را که عربها بکار بردند، تداوم مبارزات بهر قیمت و بهر هزینه بوده و هست. هنگامی که تونسی
ها مبارزه را آغاز کردند، با خشونت نیروهای انتظامی روبرو شدند، اما مردم نه تنها نترسیدند، بلکه بر وسعت و عمق تظاهرات افزودند. مبارزات و تظاهرات را یک لحظه تعطیل نکردند. عقب نشینی نکردند و دشمن را قابل شکست ارزشیابی کردند.
‫در ایران، عده ای که بنحوی با رژیم همکاری میکنند ولی در ظاهر، خواستار بقای آن هستند، خود را بصورت رهبر سیاسی، سیاستمدار، نویسنده، تحلیل گر و مفسر در آورده و در باره قدرت رژیم و شکست ناپزیری آن اغراق میکنند و بدین صورت، مردم را از هیبت آن میترسان‌ند. جمهوری اسلامی بمراتب از رژیم های تونس و مصر آسیب پذیر تر است. این آسیب پذیری رژیم را مبارزان کرد و بلوچ به اثبات رسانده اند. جمهوری اسلامی در شهر، کوه، جاده ها و حتی در پادگان های خود از دست بلوچ و کرد صدمه دیده است. بنا بر این، نظام جمهوری اسلامی به اندازه معمر قزافی نیرومند نیست.
‫کافی است مردم ایران تصمیم بگیرند که بمدت مثلا یک ماه بطور مکرر و مداوم در سر تا سر ایران به مبارزه با هدف پیروزی دست بزن‌ند؛ آن گاه خواهیم دید که نیروهای مسلح در مدت کوتاهی دوچار انحلال و تفرقه خواهند شد. فقط لازم است که ماموران اطمینان حاصل کنند که مردم تا پیروزی کامل مقاومت می نمایند. ‫
امر دیگری که موجب شکست ایرانی ها در سرنگونی جمهوری اسلام ای شده، داشتن یک رهبری ست که معتقد به براندازی نیست. در حالیکه انقلابات تونس، مصر و لیبی اصلا رهبر نداشتند و از همان آغاز خواستار رفتن بن علی، مبارک و قزافی شدند. در ایران مردم همیشه در تزلزل بودند و نمیدانستند تا کجا میتوان‌ند به مبارزات ادامه دهند و خلاصه، لحظه به لحظه کنترل میشدند. در روز عاشورا، میلیون ها نفر در خیابان بودند و میتوانستند رژیم را سر نگون کنند ولی، موسوی اجازه نداد. ‫
اکنون که جو کل خاورمیانه آماده تغییر است، جمهوری اسلامی بیش از هر زمان دیگری قابل تغییر شده است. به همین دلیل باید تظاهرات دراز مدت را سازمان دهی کرد و آمادگی کامل برای مقابله تدارک دید. آنچه مسلم است پیروزی قطعی است اما معلوم نیست مبارزه چقدر به طول بکشد. مهم این است که جمع شدن مردم در روز اول و دوم در حد ی باشد که به مردم اطمینان بدهد که تعداد شان انقدر زیاد است که قابل سرکوب نباشد؛ زیرا که اکنون حتی یک کشته ، مشکلات بزرگی را برای رژیم و انگیزه قابل توجهی را برای ادامه تظاهرات بنیاد میگزارد.
‫تظاهرات در روز های بعد بسیار آسان تر و گسترده خواهد شد. توجه بین المللی را هم جلب خواهد کرد و احتمالا سر تا سر ایران را فرا خواهد گرفت.
‫در عین هال، باید مساله قتل عام و جنوساید را هم در برنامه قرار داد. اکنون دنیا برای تعقیب رهبران جمهوری اسلامی آماده است. و ناگزیر، سازمانهای بین المللی بیشتر و تند تر واکنش نشان خواهند داد.
‫شعار اصلی باید انحلال جمهوری اسلامی باشد و نه مرگ بر خامنه ای. چرا که هر گاه کار به نقطه بر گشت ناپزیر برسد، خامنه ای را خلع و دیگری را بجای او خواهند اورد و یا احمدی نژاد را بر کنار و یکی از اصلاح طلبآن را با سلام و صلوات از زندان به کاخ ریاست جمهوری خواهند برد و درد و رنج ملت ادامه خواهد یافت.
‫نتیجه گیری
‫۱. تظاهرات باید برای مدت نا معلومی ادامه پیدا کند.
‫۲. به هیچ قیمت نباید تظاهرات را حتی به مدت یک ساعت تعطیل و یا قطع کرد.
‫۳. رژیم بسیار آسیب پذیر تر از آن است که گفته میشود.
‫۴. رژیم توان کشتار به سبک لیبی را ندارد و اگر هم سر کوب شدیدی را شروع کند، باید مقاومت بیشتری نشان داد.
‫۵. شعارهای اصلی باید انحلال جمهوری اسلامی، برقراری دمکراسی و آبادی مملکت باشد.
‫۶. تجربیات تونس، مصر، بحرین، یمن، اردن، عمان و خود ایران نشان میدهد که نباید به جمهوری اسلامی فرصت داد که نیروهای خود را مرتبا بازسازی و سیاست های خود را با شرایط تازه انقلابی هماهنگ کند.
‫۷. با شدید شدن مبارزات، در نیروهای امنیتی و دولتی تفرقه خواهد افتاد و باید زمینه سازی لازم را هم اکنون ‫بطور موثری فراهم نمود.
‫۸. با گسترش مبارزات و تظاهرات در سر تا سر مملکت، رژیم نیروی کافی برای حفظ تهران نخواهد داشت و امکان پیروزی قویا بیشتر خواهد گشت.
‫اگر قرار است چیزهایی را از شرایط جهانی بیاموزیم همین ها ست. ‫زمان تغییر رسیده است و حتی نباید یک لحظه آن را از دست داد. بی حرکتی ما تنها دلیل بقای جمهوری اسلامی خواهد بود.