در سنه ١٨٦١ يك دسته از تراكمه در نزديكى مشهد به اسارت سربازان ايرانى در آمدند. صد نفر آز آنها را دستگير كرده، با بند و قـل و زنجير پاى پياده از مشهد به تهـران آوردند كه آنها را در آنجا تيرباران نمايند.
و اين براى ايرانيها جشنى بود. وزرائى كه اين جشن را تهيه نموده بودند اين بيچارگان را به ديوارهاى قلعه شهـر بسته و مقرر داشتند كه سربازان پياده نظام به مسافت سيصد قدم آنها را تيرباران نمايند. سربازان ايرانى كه خيلى ناقابل بودند و چندان عادى به تير انداختن نبودند خيلى به وضع بد بر اين اشخاص تير خالى ميكردند. سربازان از صبح شروع و به اينكار نموده بودند و هـرگاه وزراء و مأمورين اروپا محض انسانيت توسط[واسطه] نكرده بودند كه سربازان تيرانداز نزديكتر بايستند تا اينكه اين رفتار حزن انگيز زودتر باتمام رسد، اين عمل مدتى طول مىكشيد. معهذا تيراندازى تا وقت غروب بطول انجاميد. اگر گلوله، بندى را كه تراكمه به آن بسته شده بودند مىگسليدند، اغلبى از آنها كه باز مىشدند خودشان به طرف دهنه تفنگها پيش مىرفتند، محض آنكه زودتر صدمات خود را به انجام رسانيده و جان خود را تسليم نمايند.
گوشه ای از سیاستهای جنایتکارانۀ حکومتهای مرکزی ایران علیه ملت تورکمن
No comments:
Post a Comment