شعر چه مولانا روانبد

  

ما بلوچین

ما بلوچین    ما بلوچین    ما بلوچین     ما  بلوچستانَیْ  نوکیْن   ماه   و روچ

تاک  تاکِنت  زندَیْ   دپتر  تئی  بلوچ      زیر   تپاکَیْ  رشتَگا   هوری   بدوچ

پرچیا    از    کـاروان    پد   منتگَ       ظاهرِنت پیش کنزگَیْ مادن چو  روچ

همبلان   دوشی  مزن  بانگواه  کتگ    منزلِش   گپتَنت   و  آرامَنت   مروچ

روچ   در  اَتکگ  تو انگت وابینَگـَیْ    شنگ وشانگَنت  بار و بیْ فکرَیْ  چه کوچ

کامیابی    کار   و  کوشستَیْ   بَرِنت     انب لوٹیْ چون؟ که تو کِشتَگ  کروچ

گوهرِت پیت مان زرَیْ  لنجا  به  بُـڈ      لال   لوٹَیْ  سیکُلیْن   کوهان   بکوچ

وت  گوازیْنَیْ   په   واب    و  غفلتا     قیمتی  جنسا مکن  چو ستک و سوچ

روم   و  شامَیْ  حسرتا   چیا   ورَیْ     روم و شامِیْ هڈ کن از چانپ ونکوچ

لاگری   عذریْ    نهِنت    په   تازیا       لاگری  گهتر  به تچ   بل  عذر  پوچ

گون   بلوچی   غیرتا   میانا    به بند    میش  چم جهلی  مکن  پادا  چو  قوچ

نَیْ ترا زیبِیت گشگ  با فخر  و  شان     دیم   دیوانا   که   ما   هستین   بلوچ

مولوی روانبد(ره)