Musharraf, Aziz arrest warrants issued By: Bari Baloch

QUETTA – A court of a judicial magistrate on Friday issued an arrest warrant for former president Pervez Musharraf and former prime minister Shaukat Aziz over the killing of Nawab Akbar Khan Bugti.

Earlier, Balochistan police had sought Friday the arrest warrants of former army chief and president General (r) Pervez Musharraf and ex-prime minister Shaukat Aziz from the court of a judicial magistrate in the murder case of Baloch leader Nawab Akbar Khan Bugti.

Nawab Bugti was assassinated in a military operation on August, 26, 2006 in the mountainous Bhamboor Range in Kohlu district following two days long battle.

After denial by police to lodge any complaint of the family, Balochistan High Court had directed the police to register FIR against the nominated persons. A case was registered in Dera Bugti town in October, 2009 on the application of his son Jameel Akbar Bugti against former president Pervez Musharraf, ex- prime minister Shaukat Aziz, Balochistan former governor Owais Ghani, ex-chief minister Jam Mohammad Yousaf, the then interior minister Aftab Ahmad Sherpao and home minister Mir Shoaib Nosherwani.

The court has already issued the arrest warrants of former provincial home minister Shoaib Nosherwani. However, written statements by three accused Sherpao, Jam and Owais Ghani were submitted before BHC, stating that since they were part and parcel of civilian setup and operation was launched by army, so they had nothing to do with the killing of Nawab Akbar Bugti.

The arrest warrants were issued by the court of judicial magistrate VI Faisal Hameed on the request of CID. The BHC has been expressing its displeasure over the slow pace of progress in murder case of Baloch leader. The court will again hear the case on November 1. 

Agencies add: Adnan Kasi, a lawyer representing Bugti's elder son Jamil, told AFP, "Today the judicial magistrate in Quetta has issued an arrest warrant for both Musharraf and Shaukat Aziz".

The arrest warrant would be sent to the federal government to take steps to present the accused in court, Kasi said.

http://nation.com.pk/pakistan-news-newspaper-daily-english-online/Politics/29-Oct-2011/Musharraf-Aziz-arrest-warrants-issued

بلوچستان راجی زرمبشءِ پچیں کاگدے امریکاءِ صدر باراک اوباماءِ سر

وھد رستگ کہ ایران و پاکستانءِ باروا نوکین راھبندے جوڑ کنگ بہ بیت۔ نوکیں راھبندا اے راستی سرگوَز مہ بیت کہ دویں ملک پہ دمگا خطرے اَنت و وتی دستانی چیرءِ مردمانی آزادیءِ دیم اش پہ زور داشتگ۔ پاکستان و ایرانءِ چیریں پندل گوں پاکستانءِ درملکی مالی و فوجی کمکانی بند کنگا مھتل بیت کن اَنت۔ ھواریا گوں دویں ملکانی (شھری و فوجی تجارت) بند بہ بیت۔ ایشانی کشا دویں ملکانی جھموری واک دل اڈی دیگ بہ بی اَنت، بلوچستانءَ انسانی حق پھازگ و بلوچانی اے حق منّگ بہ بیت کہ وتی ملکا وتواک بہ بی اَنت۔ وتواکیں بلوچستان پہ سرجمیں دنیاءَ فایدہ اِنت و بلوچ پہ ھمے واھگءِ پیلو کنگا جھدا اَنت۔

واجھیں صدر باراک اوباما،

شمئے دلگوشا نگیگیں بلوچانی پادمالیں حقانی نیمگا ترّینگا واھوکیں۔ بلوچستانءِ مردماں زورگریں ایران و پاکستان یکّوئی جَنَگ و لپاشگا اَنت۔ بلوچ ھیومن رائٹسءِ ردا گوستگیں سالاں ھزاراں جھدکار و ھنچونائیں بلوچ بیگواہ کنگ بیتگ اَنت یا روچ رحمان پاکستانی واکاں چست کتگ اَنت۔ ھمے گوَستگیں جمعہ 30 ستمبر 2011ءَ ‘دی نیوز‘ءَ حال شنگ کتگ ات کہ بلوچستانءَ ھر روچ چار یا پنچ بلوچ چست کنگ یا کشگ بیگا اَنت۔

ایران ھم بلوچانی سرا باز زوراکی کنگا اِنت۔ پہ بلوچ جنزءِ پروشگا ایرانءِ انصاف ناپسند و پوستگیں سرکارءِ دستا ھم بے میاریں بلوچانی کشگ بیمناکیں وڑےءَ برجاہ اِنت۔ اودا کشگ بیتگیں بلوچانی یک دراجکشیں لڑے بلوچ ھیومن ڑائٹس اسوسی ایشنءِ جھدکاراں ھمے ھنوگاں شنگ کتگ۔ ھمے لڑ گوں اے کاگدا ھوار اِنت۔

ایران و پاکستان، ھردویں ملک، وتی پت و پیروکی سرڈگارا نندوکیں بلوچانی بُنی انسانی حقاں پادلپاش کنگا اَنت۔ امنسٹی انٹرنشنالءَ وتی ستمبر 2011ءِ رپورٹا ایرانءَ بلوچانی سرا بیوکیں زوراکیانی باروا ناوشی درشان کتگ۔ امنسٹی انٹر نشنالءَ شہ ایرانءَ لوٹ کتگ کہ بلوچستانءَ بلوچانی جاوران نگیگ کنگءِ راھبنداں بہ مٹینیت۔

پاکستان سپریم کورٹ بار اسوسی ایشنءِ صدر عاصمہ جھانگیرءَ یکّوئی شہ پاکستانءَ لوٹِتگ کہ بلوچ جھدکاراں چکانپگ و کشگءِ رواج داتگیں کارا انگار بہ کنت۔ پاکستانی فوجءِ دستا بلوچانی چکانپگ بیگ و کشگءِ کارا مارگءِ سببا عاصمہ جھانگیرءَ گوستگیں ھفتگا شہ بلوچستانءَ فوجا درکنگءِ لوٹ کت۔ پاکستانءِ ھیومن ڑائٹس کمیشنءِ بازیں رپورٹ بلوچ مردمانی انسانی حقانی پادمالیءِ باروا شنگ بیتگ اَنت۔

پاکستانءِ مرکزی و سیمسری فوج بلوچستانءِ ھر کنڈا نادینگ بیتگ، تانکہ بلوچاں شہ (جھانءَ) سر سندیت و پہ رَوایں حقاں بیوکیں آوانی جھدا پادلپاش بہ کنت۔ ماں بلوچستان نندارینتگیں زورگریں فوج گوں بیمناکیں سلاحاں سلاحبند اِنت۔ ھمے سلاح بلوچانی خلافا کارمرز بیگا اَنت۔

پدردیں گپے اِنت کہ پاکستانءَ سلاح و فوجی تربیت شہ امریکاءَ رسگا اِنت۔ تچکیں گپ ایش اِنت کہ پاکستانءَ سلاحبند کنگ، تربیت و مالی کمک دیگءِ امریکاءِ کارکردا بلوچ ایر جن اَنت۔ پاکستان یک گمراھیں ملکے اِنت کہ کمک و سیادیءِ لایق نہ اِنت۔ بلی توریں بیلیناں ڈالرءِ امریکائی کمک پاکستانءَ رسگا اِنت، اے خبر نیں پاشک بیتگ کہ وتی جوڑ کتگیں حقانی گونگیں طالبانی کمکا آ چیرکائی امریکاءَ جَنَگا اِنت۔

آدگہ دیما ایران ھم گوں وتی کٹریں فلسفوا (پہ دنیاءَ) جنجالےءِ اِنت۔ سویلین اٹومک پروگرامءِ ناما ایران جوھری سلاح جوڑ کنگءِ رندا اِنت۔ گوں اے کارکرد پہ دمگءِ امن و سلامتیا بیمناک اِنت۔

بلوچ سرپد اَنت کہ ایران و پاکستان وتی ذمواریاں پادمال کنگا اَنت۔ آ گمراھیں ملک اَنت و بیمناکیں واھگاں رندگیری کنگا اَنت۔ ایشانی بیمناکیں واھگانی اولی پدّریں شکار افغانستان اِنت۔ آوانی خیالا افغانستان شکار اِنت و بلوچستان آوانی جایزیں ملکت اِنت۔

بلوچ سرپد اَنت کہ دمگءِ ایمنی و دیمرویءِ جھدا ایشانی شریداری وتی جاگھا، گوں ایشانی ھمراھی امریکاءَ و آزادیں دنیاءَ مدام بدگوَم کنت۔ امریکاءِ خلافا مردمانی تھا بد دلی پیدا کنگ و امریکا مخالفتءِ ذموار ھمے پاکستان و ایران اَنت۔ وتا مزنتریں امریکا مخالف ملک ثابت کنگا پاکستان و ایران گوں یکّادگرا مقابلہ کنگا اَنت۔ پاکستانءِ مردمانی مزنیں بھرے امریکاءِ دشمن جوڑ کنگ بیتگ۔

بلوچانی بھتاوری اِنت کہ وتا اِش شہ کٹری فلسفہ و کاراں رکّینتگ۔ بلوچانی لیکہ ایش اِنت کہ آوانی مذھب اسلام اِنت، بلہ میانملکی جاوراں سیکیولر راھےءَ رندگیری کن اَنت۔

وھد رستگ کہ ایران و پاکستانءِ باروا نوکین راھبندے جوڑ کنگ بہ بیت۔ نوکیں راھبندا اے راستی سرگوَز مہ بیت کہ دویں ملک پہ دمگا خطرے اَنت و وتی دستانی چیرءِ مردمانی آزادیءِ دیم اش پہ زور داشتگ۔ پاکستان و ایرانءِ چیریں پندل گوں پاکستانءِ درملکی مالی و فوجی کمکانی بند کنگا مھتل بیت کن اَنت۔ ھواریا گوں دویں ملکانی (شھری و فوجی تجارت) بند بہ بیت۔ ایشانی کشا دویں ملکانی جھموری واک دل اڈی دیگ بہ بی اَنت، بلوچستانءَ انسانی حق پھازگ و بلوچانی اے حق منّگ بہ بیت کہ وتی ملکا وتواک بہ بی اَنت۔ وتواکیں بلوچستان پہ سرجمیں دنیاءَ فایدہ اِنت و بلوچ پہ ھمے واھگءِ پیلو کنگا جھدا اَنت۔

ما شہ تو دستبندی کنیں کہ بلوچستانءَ انسانی حقانی پھازگا چیرا داتگیں پڑاں گامگیج بہ بی:

امریکا گوں پاکسانءَ وتی بے ثمریں سیادیءَ بہ سندیت۔

پاکستانی فوجا تربیت دیگ و مالی کمک بند کنگ بہ بیت۔

دگہ پڑاں پاکستانءَ مالی کمک دیگ مہ بیت

گوں امریکائی و دگہ میانملکی واکاں جھادیانی کتگیں جنگءِ حساب شہ پاکستانءَ جست کنگ بہ بی اَنت۔

بلوچستانءَ (پاکستان و ایرانءِ) پادمال کتگیں انسانی حقانی پھازگا گامگیج زیرگ بہ بیت۔

بلوچانی سیکیولر راجی جُنز روا منّگ بہ بیت۔

بلوچ جُنزءِ باروا (حالانی تالان کنگا) میانملکی رسانک دل اڈی دیگ بہ بی اَنت۔

اے خبرا گیشینگ پکار اِنت کہ بلوچ جنزا ردوم دیگ ھژدری اِنت۔ اے جنز ماں دمگا آزادی و دیمرویءِ مزنیں امید اِنت۔ پرچاکہ ایشی تھاریں کٹریءِ دیما اوشتاتگ۔

بلوچستانءِ راجی زرمبش بلوچ مردمانی نیمگا شمئے داتگیں دلگوش و وھدءِ منّتوار اِنت۔

خ م رئیسی

بلوچستانءِ راجی زرمبش

اکتوبر 9، 2011

رجانکار: ولید گربنی

http://www.zrombesh.net/index.php?option=com_k2&view=item&id=253:letter-to-obama&Itemid=69

Mangoli operation: one killed four arrested, operation continue across Balochistan: BRP

Occupied Balochistan: One Bugti tribesman was killed in the cross firing between personnel of Frontier Corps Balochistan and local Bugti tribesmen in Naseerabad district, some 370 KM south-east of Quetta on Saturday, police claim. However the independent sources claimed that the deceased was killed without any provocation.

According to Nasirabad police officials, the F.C party deputed in Mungoli area of Nasirabad district was attacked by a group of people with light weapons. The personnel of paramilitary forces retaliated and gave a hot chase to attackers who allegedly escaped to nearby village of Goth Pir Jan. F.C men surrounded the village for raid to arrest the attackers who again opened fire that forced the FC personnel to retaliate with returning fire, they said.

As result one of the attackers namely Mohammad Ismail Bugti was wounded who later succumbed to his injuries while four others were arrested. Later one of the arrested man namely Abdul Lateef was detained for further interrogation while rest of them allow to go home.

On the other hand the independent sources claim that after hearing some gun shots, F.C party raided Pir Jan Goth to arrest the some residents of the village from a house and opened fire on Ismail, the owner of the house on the suspicion of being the attacker.

Meanwhile Sher Mohammd Bugti the official spokesperson of BRP (Baloch Republican Party) wrote on twitter that occupying Para-military forces and intelligence agencies of Pakistan have started a massive and huge crackdown against all pro-independence Baloch political parties across Balochistan.

The occupying Para-military forces raided Mangoli, an adjacent area of Naseerabad town of Balochistan and killed Ismail Bugti, the town organizer of Baloch Republican Party and abducted other activists Qurban Bugti, Abdul Latif, Pir Jan and Nadir Jan and shifted to an undisclosed location.

Mr Bugti said that Baloch students, political activists, lawyers, poets hence all pro-independence Baloch are being abducted in broad daylight from houses, bus stops, offices or while travelling. After a long time of illegal detention and inhuman torture, Pakistani forces kill them extra-judicially and dump their bodies on deserted places or roadsides.

Sher Mohammad Bugti appealed to the United Nations and Human Rights Organizations to take notice of the continued Human Rights Violations and atrocities of Pakistan against Baloch people.

Three arrested in Nushky: Sources reported that Pakistani security forces have raided a house in Nushky and arrested three ‘what have been described as suspects’. The police sources confirmed that arrests and said that the men are being interrogated in Nushky Police station.

http://www.balochwarna.com/modules/news/article.php?storyid=3358

عبدالواحد برهانی نویسنده بلوچستانی مقام اول داستان نویسی کشور را کسب کرد

عبدالواحد برهانی نویسنده نام آشنای ایرانشهری توانست در نخستین جشنواره داستانهای بومی " کنام " که در دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد مقام اول داستان نویسی کشور را به دست آورد.

عبدالواحد برهانی نویسنده نام آشنای ایرانشهری توانست در نخستین جشنواره داستانهای بومی " کنام " که در دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد مقام اول داستان نویسی کشور را به دست آورد. خبر کسب مقام اول کشوری یک هنرمند استانی در میان خبرهای تشریفاتی بازدیدها و مناسبتها در نشریات و خبر گزاریهای استان جایی پیدا نکرد.دلیلش را نمی دانم اما در این قضیه هم استاد برهانی مظلوم واقع شد هم اهالی فرهنگ استان که می توانستند از این خبر اعتبار خوبی در جامعه فرهنگی کشور کسب کنند.

استاد برهانی علاوه بر کا رداستان نویسی کار نویسندگی نمایشنامه و ترجمه هم انجام می دهد.بسیاری از آثار برگزیده جشنواره های تاتر استان نوشته برهانی بوده اند.وی همچنین مجموعه داستانهای کوتاه تاج محمد طائربه نام گدا و رمان معروف نازک اثر محقق و نویسنده شهیر سید ظهور شاه هاشمی را از بلوچی به فارسی ترجمه کرده است که مجموعه داستان گدا به چاپ رسیده و هم اکنون در دسترس علاقمندان است.

علی خدایی یکی از چهار داور جشنواره و برنده ی نهایی جشنواره عبالواحد برهانی ، مرد بلوچ از ایرانشهر با داستان شبنامه ی باران

نخستین جشنواره داستان های بومی کنام بعد از ظهر یک شنبه بیست و چهارم مهرماه با معرفی نفرات اول تا سوم و همچنین برگزیده ی بخش دانشجویی جشنواره در تالار فردوسی دانشکده ی ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد به کار خود پایان داد.ده تن از دوازده برگزیده مرحله ی سوم ، روزهای شنبه و یک شنبه (بیست و سوم و بیست و چهارم مهرماه) در محل تالار دکتر علی شریعتی جهاد دانشگاهی مشهد در حضور یازده تن از داوران سه مرحله ی جشنواره به قرائت داستان های خود پرداختند. هیئت داوران بخش نهایی جشنواره (حسین آتش پرور،ابوتراب خسروی،علی خدایی و بهناز علیپور گسکری) داستان "شبنامه ی باران" اثر عبدالواحد برهانی را شایسته ی عنوان نفر اول، داستان های "هچل" (نرگس وفادار) و "پاپیون دوبل" (جواد ترشیزی) شایسته ی مقام دوم، داستان "خدایا بچه ی کجای مشهدی"(محمد عطاریانی) را شایسته مقام سوم جشنواره دانستند.

حسین آتش پرور -غلامرضا رضایی - عبدالواحد برهانی ( برنده ی نخست ) - علی خدایی

به جهت آشنایی بیشتر خوانندگان٬ به خلاصه ای از زندگینامه و فعالیتهای ادبی و هنری استاد برهانی اشاره می شود: عبد الواحد برهانی متولد سال ۱۳۳۷ دهستان دامن ایرانشهر و موسس و مدیر دو کتابخانه در روستای آبادان شهرستان ایرانشهر می باشد.( یکی از این کتابخانه ها تخصصی برای کودکان است). وی دارای تحصیلات دپلم ادبی بوده و کار نویسندگی را از سال 1376 با نوشتن نمایشنامه آغاز کرده و تاکنون پانزده نمایشنامه به نگارش در آورده است.وی همچنین با جراید استانی : روز درآ ، مرز پرگهر، زاهدان، صبح زاهدان، نشریه لیکو و ...همکاری داشته است.

از دیگر موفقیت ها او می توان به کسب مقام دوم بخش موضوعی جشنواره داستان نویسی نیمروز در سال 1384 اشاره کرد.

برای این نویسنده استان آروزی موفقیت نموده و کسب این مقام ارزشمند را به وی و جامعه فرهنگی سیستان و بلوچستان تبریک می گویم.

Terrorism, Nationalism or Revolution in Balochistan - By Khalid Hayat Jamaldini

What is going on in Balochistan? Is it terrorism? Is it struggle for provincial autonomy? Or is it a Baloch revolutionary movement, aimed at breaking the chains of slavery and changing the status quo–Pakistan’s totalitarian colonialism?

Baloch professors, politicians, intellectuals, human right activists and journalists are brutally gunned down during daylight, while students, political activists and poets are kidnapped in the darkness of night. Their bodies, when found, reveal cruel and agonizing deaths.

News reports make it sound as if the government of Pakistan is unaware of who is behind the chain of murders; the country’s law enforcement agencies also feign ignorance. The victims, however, blame the country’s intelligence agencies for these hideous acts. National and international human rights organizations, like the Human Right Commission of Pakistan, Amnesty International and Human Rights Watch, draw similar conclusions: they all blame the intelligence agencies of Pakistan.

Officials of Pakistan’s intelligence agencies, however, deny such allegations. To date, these intelligence agencies have held foreign hands responsible for the chain of assassinations in Baluchistan. If Pakistan’s intelligence agencies claims are true, the fundamental question is why have they failed to prevent these brutal acts and bring the perpetrators to justice?

Logically, there are three possibilities that account for the failure to prevent the serial killings of Baloch intellectuals: 1) The government, particularly its intelligence agencies, is unwilling to prevent these criminal acts, 2) they are incompetent to do so, or 3) they themselves are behind the murders.

The overall impression of the public is that the Pakistani government at large is not willing to take any actions to prevent these organized crimes against the Baloch people. In the last six decades, not one individual has been caught or brought to justice for any of these murders. This injustice and failure on the part of Pakistani officials has widened the mistrust and disrespect of Baloch people towards Pakistan.

In the past 60 years, Pakistani officials at both the federal and provincial levels have continuously made false promises about positively changing the conditions in Balochistan, whose people have been reduced to poverty. Each ruler coming to power in Pakistan apologizes to the Baloch people for past wrongdoings and promises to change the living conditions of Balochs, a suppressed nation, but they all have failed to abide by their promises. Instead, the stated mission of “doing more,” in effect, translates to a kind of torture on a variety of levels related to the quality of human life, e.g., economical, educational, basic rights, human rights–all are negatively impacted by Pakistan’s efforts to do more for the Baloch.

Considering the bitter experiences of the past, as well as the present’s fearful circumstances, many Balochs have once again given up hope and have stopped dreaming of a better future within Pakistan. The reason and logic behind such decision is vivid: their future will never be bright while living under, in effect, Pakistani captivity.

For the Balochs to rid their lives of brutality, racism, totalitarian rulers, inequality and injustices, those men and women who have a vision of national prosperity–a prosperity that can be enjoyed by the entire Baloch nation–have again organized and started a revolution with the aim of winning the rights of the people of Baluchistan. Simply put, they are organizing to secure their human rights, civil rights, civil liberties, and democratic rights as described in the Universal Declaration of Human Rights.

Like every other independence movement, this struggle or movement for liberty has been continuously suppressed by Pakistan and labeled as “terrorism and anti-state activities.” The irony is, of course, that every meaningless visit by Pakistani Prime Minister Yousuf Gilani or Interior Minister Rehman Malik to Balochistan (aimed at reconciliation) is welcomed by the recovery of innocent, disappeared Baloch youth’s tortured dead bodies.

Mir Sohaib Mengal, in his latest article “The killings and the promises” published in a leading Pakistani newspaper, Daily Times Pakistan, on 19 October, 2011, writes about the recent visit of the Pakistani Prime Minister to Balochistan. It seems that Mr. Gilani was unaware of what his men in uniform and plain clothes were doing in Khuzdar, Gwadar and other parts of Balochistan while he was enjoying dry-fruits in the garrison city of Quetta on his short visit. In the very short span of three days, nine mutilated bodies of Baloch missing persons were found in different parts of Balochistan.

Similarly, Mr. Rehman Malik, who was recently awarded an honorary PhD degree by the University of Karachi (a very divisive point among scholars who question in which capacity he was awarded such a prestige degree), has always filled his pocket with lot of phony stories about issues in Balochistan during his visits. Just recently, for example, Dr. Rehman claimed that he is in touch with the leadership of Baloch separatist groups and has made them agree to table talks. He has said further that the nation would soon hear good news related to this matter.

Prior to Dr. Malik’s statement, the same tactic was used by Senator Lashkari Rasani, the younger brother of the Chief Minister of Balochistan. Both statements were rejected by different pro-independence groups who described them as propaganda for the purpose of creating misunderstanding among the groups and among the people of Balochistan, and to jeopardize the movement by employing mischievous strategies to fan hostility within the Baloch groups and political parties.

For their part, Baloch insurgents reject accusations that they are involved in terrorism or anti-state activities. They characterize their activities as a revolution, one in which hundreds of Balochs of different ages and backgrounds have lost their lives at the hands of Pakistani intelligence agencies who disappear and extra-judicially murder Baloch. Baloch locals also describe military operations carried out by Pakistani forces in many different districts of Balochistan. In this insurgency, Baloch tribal chieftains have also not been spared. The Chief Minister, the Governor, ministers and bureaucrats have all been attacked, as have Balochs who belong to various pro-autonomy parties and who would prefer to remain a part of Pakistan, as well as settlers, particularly the Punjabis (an ethnic group from the Punjab province of Pakistan and also known as the ruling class of the country). Some of these attacks are claimed by Baloch insurgents. Responsibility for others is harder to determine for claims and counter-claims are routine and there is no one to investigate anything in the fog of this war. Baloch insurgents have long appealed for international human rights investigators and journalists to come to Balochistan to conduct their own investigations, but very few have ever responded to this plea, primarily because the Pakistan government both discourages and/or outright prohibits outsiders from visiting Balochistan.

The Baloch insurgency shares some features with sister revolutions in Libya, Egypt and Tunisia. Like the citizens of these countries, the Balochs suffer from relative deprivation, meaning that they are deprived of real political power and democracy. In addition, many are tortured to death because of their political activism. If the Baloch, like others, want to change their future, they have to rid themselves of the tyrannical regime under which they live. 60 years of rule by successive Pakistani governments has done nothing to improve the lot of the Baloch people. In fact, the Baloch, as a whole, probably suffer a level of deprivation greater than many of the citizens in Libya, Egypt and Tunisia, for little revenue from resources extracted from Balochistan by Pakistan has ever reached the Baloch public. It is this overwhelming deprivation that drives the insurgency. The Baloch want to harness Balochistan’s natural resources to meet the needs of its population long deprived of adequate food, shelter, health services, physical and mental security, and an ability to assert its identity and so on.

This time the current movement has an edge over previous ones–and that is the enthusiastic involvement of educated Baloch youth from different professions, intellectuals and women. There is an eagerness on the part of the public and activists to bring change in order to enjoy a better future in their homeland. Furthermore, it is observed that preference is not given to emotional speeches and press statements by the leadership, the effects of which are not lasting.

What the Baloch have to admit, however, is the harsh reality that their unity, at present, is not healthy enough to bring rapid change. The Baloch still have to work hard to overcome their flaws. Due to their hard work, the world now knows about the barbarism of Pakistan towards the Baloch people. But now the Baloch pro-independence political parties have to step up. They should come up with clear policies regarding how they can make Balochistan a better place to live and invest in. They have to focus on how to unite their people and they have to stop sniping at each other. They should concentrate on table talks to end their differences, rather than giving rivals ammunition with which to imperil the revolution. They still have a long way to go to accomplish that which can only be achieved by unity, committed persons, visionary leadership and excellent team work, but start they must–this fog of war will never lift and development will never begin without it.

The writer belongs to Balochistan and writes on the issue of Balochistan for international and national websites and papers. He can be reached at khalidhayat77@yahoo.com

http://baluchsarmachar.wordpress.com/2011/10/29/terrorism-nationalism-or-revolution-in-balochistan/

Three functions play important roles within the Baluch struggle for the independence.

Baluchistan has a rich history the Baluchistan invasion and occupation has been well documented. Many external powers accept that the entire Baluchistan is an occupied and divided land and the Baluch claim to independent is legitimate claim. It is up to Baluch to claim their independent. One has to understand that external powers have no problem to recognise current boundaries, if Baluch cannot mobilise their power to claim their land for themselves and challenge the legitimacy of the Iranian and Pakistan rules.

Three functions play important roles within the Baluch struggle for the independence.
A) Coordination play in bringing together diverse political and interests groups into a single movement, by providing each group with a unity of a reason.
B) Mobilisation brings new groups into the struggle for liberation, otherwise have no interest in politic, and provide them with political objectives and explanation.
C) Legitimisation present an acceptable image of the independent Baluchistan to the world.
The Coordination brings groups together mobilise popular political action persuade insider and outsiders to provide sympathy and supports. The struggle for independence argument must be rational. The assessment of the struggle for independence depends upon the relative importance of the coordination, mobilisation, and legitimisation.
The struggle for independent must obtain external support and have to play a part in the internal organisation of the national movement in order to obtain and organise popular support. In the Baluch struggle for independent the mobilisation function is very important, because the Baluch nation is divided in tribes and regional and there are tribal and regional rivalry among tribal as well as educated elites, secondly Baluchistan is sparsely populated.

M.Sarjov

http://sarjau.blogspot.com/2011/10/three-functions-play-important-roles.html

Splittra Iran - Åsikter från en persisk rasist!

Länge har jag och mitt Nationalistiska Iranska Parti FADFI velat att Iran ska splittras!

Iran är ett land som kanske består av upp till 20 olika folkgrupper.
Det finns mörka iranier, det finns iranier som ser ut som vanliga mellanöstern människor, sen finns det ljusa iranier.

Vad jag och många andra Iranska nationalister vill göra är att dela upp Iran i 3 olika delar, Baluchistan-Kurdistan-Lurestan/lak/Tajik och sedan ett landområde som stäcker sig från norra Iran Gilan som gränsar till Turkmenistan, ner genom halva kavir öknen ner till persiska viken vid staden bandar abbas. Från bandar abbas ska det sedan gå genom hela persiska viken ända fram till gränsen till Irak och där så går gränsen runt kurdistan ända fram till gränsen till turkiet och azerbadzan och detta land område ska bebos av Perser.

Anledningen till att vi vill dela upp Iran såhär beror på att vi Perser med ressesiva anlag, dvs: vi Perser som ej blivit uppblandade i samma utsträckning som övriga iranier inte vill tillhöra samma land och dela kultur med dem som förlorat persiskt blod.

Vår stolthet, vår kultur, vårt språk, vårt rykte har blivit smutskastat pga:
Majoriteten av Irans befolkning har blandat sig allt för mkt och har orsakat följande:

*Vårt språk (gammal persiskan) har ändrats pga dem olika folkslagen
*Vår kultur är idag närmare Islam än vad den är till våra gamla förfäders Persiska kultur.
*Vår rykte är inte längre att vi är duktiga vetenskaps män/poeter/uppfinnare utan att vi är duktiga barnmaskiner.
*Vår stolhet är inte längre att vi är världens första civillisation utan idag är den att vi supportar terrorister.

Jag som har släktingar som är blåögda och som är av persiskt blod blir ledsen över att se hur olika folkslag slukar upp vår identet genom att blanda sig med oss perser. Vårt parti FADFI här i Sverige/Usa och England har fått generösa bidrag och stort stöd från svenskar,amerikaner och engelsmän.

Om inte Iran splittras så att vi Perser med Persiskt blod (ljus hy, blå/bruna ögon) får ett eget land så kommer vår existens att hotas.
För drygt ett år sedan så gjorde jag och 1000 andra FADFI anhängare ett såkallat genealogi (släktforskning) och jag kan stolt säga att jag kom ända bak till 1780-talet, och det som jag ville undersöka då var hur många blåögda som fanns då och hur många som fanns då. Och antalet blåögda har minskat kraftigt inte bara i min släkt utan i dem andra 1000 FADFI anhängarnas också.
detta beror på att någon i min släkt blandat sig med en icke Perser.

Om detta fortsätter så kommer min folkgrupp (perser) snart vara helt utdöda!

Och frågan lyder nu vad ni anser om vår syn på att splittra Iran?

https://www.flashback.org/t488876

اعتراض‌ مقام‌های رسمی به وضعیت اهل سنت در ایران

مولوی عبدالحمید (راست)،امام جمعه اهل سنت در زاهدان و حسن امینی حاکم شرع مردمی کردستان (چپ) خواستار دیدار با رهبران ایران هستند

امام جمعه بندرلنگه، نماینده خواف و رشتخوار و محمد خاتمی، رییس جمهور پیشین از وضعیت اهل سنت در ایران انتقاد کرده‌اند. دلایل و انگیزه‌ی این انتقادها چیست؟ آیا اعتراض‌ها به بهبود وضعیت اهل سنت کمکی خواهد کرد؟

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی"هرمزگان نیوز" حجت‌الاسلام رکنی، امام جمعه‌ی بندر لنگه، ضمن انتقاد از افرادی که تحت عنوان "ستاد فرمان حضرت امام" در بندرلنگه مستقر شده‌اند، گفته است: «این افراد سرخود اموال برادران اهل سنت را مصادره می‌کنند و جلوی بعضی از پروژه‌های عمرانی را می‌گیرند.»

سجادیان نمایند خواف و رشتخوار نیز در سخنرانی خود در مجلس از عملکرد و سیاست‌های دولت انتقاد کرد. وی دخالت دولت در تعیین امام‌جمعه‌های مساجد اهل سنت را خلاف قانون اساسی دانست و اظهارداشت:«دولت باید از دخالت در تعیین هیات امنای اهل سنت و انتصاب امام جمعه‌های مساجد پرهیز کند و اجازه دهد تا حوزه‌ها و مراکز علوم دینی، استقلال خود را حفظ کنند».

خاتمی، رییس جمهور پیشین ایران هم ضمن دیدار با جمعی از مردم سیستان و بلوچستان خواستار توجه بیشتر به وضعیت اقلیت‌های قومی و دینی شد. خاتمی صراحتا ایران را یک کشور کثیرالاقوام توصیف کرد و هویت ایرانی را به یک «رنگین‌کمان زیبایی از قوم‌ها، مذهب‌ها و گرایش‌ها و فرهنگ‌ها در کنارهم» تشبیه کرد.

دلایل افزایش اعتراض‌ها

احمد اسماعیلی سخنگوی شورای مرکزی سنت (شمس) درباره تشدید اعتراض‌های داخل به وضعیت کنونی پیراوان اهل سنت چنین توضیح می‌دهد:« در دنیای اسلامی، ایران دیگر نمی‌تواند تبلیغات به اصطلاح "وحدت شیعه و سنی در ایران" را مطرح کند. اهل سنت ایران اکنون صاحب تلویزیون و پایگاه‌های اینترنتی متعددی در خارج از کشور هستند و درباره‌ی مسائل خود اطلاع رسانی می‌کنند».

به عقیده‌ی آقای اسماعیلی «انقلاب‌های کشورهای مسلمان و خاورمیانه هم اکنون به نتیجه رسیده و این امر بر اهل سنت در ایران تاثیر گذاشته است و مجموعه‌ی این عوامل اعتراض‌ها را بیشتر کرده است».

فضای آستانه انتخابات

به باور برخی از آگاهان مسائل اهل سنت از جمله کاوه قریشی توجه به مسائل اهل سنت و دیگر اقلیت‌های دینی در ایران، با نزدیک شدن تاریخ انتخابات مجلس ارتباط دارد.

قریشی در این رابطه می‌گوید: «در دوره‌های پیشین فراکسیون"مجمع نمایندگان اهل سنت در مجلس شورای اسلامی" روی کاستی‌ها همیشه تاکید داشت. اما پس از روی کار آمدن آقای احمدی نژاد نماینده‌ها مثل سابق دیگر انتقاد و یا اعتراض نمی‌کنند».

کاوه قریشی توضیح می‌دهد که در رقابت‌های انتخاباتی ایران، همیشه از مذهب استفاده ابزاری شده است. اعتراض سجادیان نمایند خواف و رشتخوار هم به نزدیک شدن انتخابات اسفندماه مجلس ‌ارتباط دارد.

انتقادهائی که کمک نمی‌کند

انتقادهایی که از سوی برخی از مقام‌های نزدیک به حاکمیت انجام می‌گیرد، به‌ نظر کاوه قریشی به بهبود وضعیت اهل سنت و دیگر اقلیت‌های دینی در ایران کمکی نخواهد کرد.

وی دلیل می‌آورد: «در گذشته این‌گونه اعتراض‌ها حتی بیش‌تر و پررنگ‌تر بوده. زمانی که خاتمی رییس جمهور شده بود تاکیدهای مکرری بر رعایت حقوق اقلیت‌های دینی ایران کرد و این مسئله یکی از دغدغه‌های فکری آقای خاتمی و همکران او در جبهه‌ی اصلاحات بوده است».

قریشی همچنین یادآور می‌شود: «اما ما اکنون در گزارش آقای احمد شهید گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل متحد برای ایران شاهد آن بودیم که وی بر نقض حقوق اقلیت‌های دینی تاکید دارد. به‌نظر من انتقاد آقای خاتمی هم در راستای تایید گزارش احمد شهید است».

بسیاری از کارشناسان مسائل اقلیت‌های قومی و دینی در ایران، عمده‌ترین آسیب و غیر پویا بودن جنبش سبز را در همراه نکردن مردم سایر مناطق قومی و مذهبی در ایران می‌دانند. آن‌ها بر این باورهستند که در بطن اعتراض‌های موجود علیه حاکمیت، مشکلات اقلیت‌های قومی و مذهبی نقش موثری ایفا‌‌ء می‌کند.

آگاهان به مسائل اهل سنت می‌گویند، به رغم اهمیت موضوع سنی‌ها در ایران و انتقادهای کنونی داخل کشور، در وضعیت موجود اهل سنت تغییری بوجود نخواهد آمد.

راه حل مشکلات اهل سنت

آقای احمد اسماعیلی سخنگوی شورای مرکزی سنت برای چاره جویی مشکلات اهل سنت در ایران پیشنهاد می‌کند: «رهبران ایران با علماء و شخصیت‌های اهل سنت دیدار کنند. حسن امینی، حاکم شرع مردمی استان کردستان، مولوی عبدالحمید، امام جمعه اهل سنت در زاهدان و همچنین شخصیت‌های دینی خراسان، ترکمن‌صحرا سال‌هاست این را درخواست می‌کنند».

اسماعیلی همچنین می‌افزاید، متاسفانه چنین نشستی تاکنون برگزار نشده و تا زمانیکه این دیدار انجام نگیرد، امیدی به حل مشکلات اهل سنت در کشور نیست و دشواری‌ها همچنان حل‌ نشده باقی خواهد ماند.

طاهر شیرمحمدی

تحریریه: جواد طالعی

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15491683,00.html?maca=per-rss-per-all-1491-rdf

The Children of Syria - by Malik Siraj Akbar

Just beside my office on the 17th Street in front of the Farragut Square, there is a wonderful coffee shop. The aroma of coffee overwhelms you as soon as you walk inside the shop. You may think it is a Starbucks. It is not. Its just another wonderful coffee shop. Every time I sip coffee here, I find myself discussing politics with someone, either a peer or a mentor. Today, I had an enlightening conversation with two Syrian friends. They elegantly educated me about the grim situation in their country.

“So do you know how the uprising began in Syria,” my friend asked.

“Of course, I know,” I boasted, “it was all because of social media and public awareness.”

“No,” she, a human rights activist, corrected me,”It came out of ignorance and naivety.”

“How?” I inquired.

In her early thirties, she said, my friend’s generation had grown up in the midst of unadulterated fear. A full generation did not even think of change and revolution. The secret police in that Arab country is so strict that a whisper into someone’s ear about politics may cost you your life.

“It was the kids of Syria who triggered the revolt,” she said, “they saw the protests elsewhere in the Middle East on television and they wanted to mimic the protestors without realizing what a serious job they were performing.”

“As the kids marched and sprayed written slogans on the walls of Damascus, we, the elders, smiled for the first time in many decades. It was the smell of a change but we were too afraid of leading it. So the kids led us at the beginning.”

Like many other places in the world where autocrats brutally rule, the case in Syria is not different. The textbooks teach a distorted version of the history and all those who were crushed are often mentioned as “anti-national” who deserved to be killed.

“We had to grow up and read books other than the textbooks to make better sense of the world,” she said.

Besides the children, women, who were totally ignorant about politics, also played an instrumental role in the current uprising.

“Security forces raped many children in front of their parents,” my friend said with absolute frustration and helplessness. In rural areas, rape or the ‘loss of honor’ is the worst and the last thing that can happen to someone. People no longer fear anything once rape is committed.

“So, women in the rural areas stood up and amazed everyone with their steadfast resistance.”

I asked, “So why doesn’t the US intervene as it did in Libya?”

The situation in Syria is a lot more complex. Some Middle Eastern countries do not want an uprising in Syria, where a minority, allegedly backed by Iran, controls the majority. If the western countries push the uprising, the government and some regional countries with deep interests would instantly blame the US and Israel for fomenting trouble in the Middle East.

“When President Bashar-ul-Assad came into power, we thought he would be different from his father,” she said, “he disappointed us because he did not change the system which his father had inducted.”

President Asad’s father, Hafez-al-Assad, was cruel, they said.

In February 1982, Hafez and his brother Rifaat-al-Assad, had sanctioned the killing of 40, 000 Sunnis in the town of Hama. The killings are now remembered in the history as the Hama Massacre.

“As we talk, I am sure someone in my country is being tortured or killed,”the second friend interrupted as he spoke for the first time.

What can be done, I asked.

“Not much,” both of my friends said in one voice, “there is little coverage of Syrian issues in the international media.” They said President Assad was forcing the enlightened people of his country to side with him to justify his brutalities or leave the country.

“As the educated and enlightened Syrians are forced to leave their country, this makes it easier for Assad to tighten the grip over his regime,” they said.

http://gmcmissing.wordpress.com/2011/10/27/the-children-of-syria/

Where is the National Party and Baluchistan national party standing?

Death eventually come to us all, but some people die for the Baluch nation glory and country, some people die for personal monetary gain.


The BNP and NP activists have been actives for the wrong reasons. It has been established again and again the NP and BNP are the part of colonial rule in Baluchistan. Senators, city administrators, parliamentarian under the foreigner rules, are the colonial subordinators. They cannot be the part of independence struggle unless the give up the state privileges, they have a claim to be a nationalist, but they are dishonest with their fantasy supporters, ethnicity for them is the votes bank nothing more.

Baluchistan has been divided and occupied by the force, only the force could liberate the nation that is stronger or more organised, and backed by legitimate claim and supported by the Baluch masses and external interests. So far the NP and BNP leaderships have not been the force of the mobilisation for Baluch national good. There is always a right time for the struggle for independence.
One should give up personal ambition, for the national glory. The Pakistan security forces are killing the Baluch they do not recognise the internal division among the Baluch; they kill whoever they think is the immediate and long term threat to Pakistan colonial rule.


The NP and BNP elites are nationalists as long as nationalism is the source to put them in power. They have no objection as long as nationalism claims serve their purpose; they distance themselves from nationalism when the nationalist claim the separate state of their own.


The NP and BNP as the organisations never support independent Baluchistan, they are well aware from the fact that they may lose the positions they are holding in undivided Pakistan. They have played the public sentiments for their advantages well, but the nationalist consciousness demands homeland, the BNP has been slow to react to the public demands.


The state, Pakistan has created calibrators in order to enforce Punjabi colonial rules, the Baluch tax collectors, DCO, Intelligence police, judiciary, police and army officers subordinated the Punjab colonial rules in Baluchistan. Police, judiciary, army, tax collectors are the instruments of suppression.


They are the state agents, the state cannot maintain it rule over the Baluch without the BNP, NP’ calibration and active support. The BNP provide legitimacy for Pakistan rule on Baluch and also claim to struggle for the Baluch causes at the same time, which side they are honest independent Baluchistan or Pakistan?




The BNP has more side kicker than the NP. BNP has established some connection with the Arab states. The Arab Gulf States the only countries remains to support Pakistan unconditionally. The connection with the Arab could be a lucrative business deal if the BNP would have elected to the chief ministerial position. The BNP has succeeded where Pakistan failed in dividing the Baluch Diasporas. The Arab already shown interest in the oil drilling in Baluchistan may have already working on small projects.


The NP is trusted by Pakistan establishment, but the NP lacks the confidence and legitimacy in the Baluch public eyes, the NP has always been subservient and provides verbal legitimacy to Pakistan rule. The NP has a tall claim to be a progressive political organisation, but it is not honest claim they are third world communist leftover from Soviet Union with the strong tribal amalgam.


The BNP had been in power and as an organisation can raise funds and has financed well organised covert campaign against the Baluch struggle for independence. The BNP and NP are willing to go a long way to discredit the struggle for independence unless the leaderships were restrained by its activists.


The BNP has bought the loyalty and willing to do it again among greedy activists who are willing to turn jacket as the good Pakistan do all the times. The BNP is clever and experienced enough to create enough confusion and the NP with Pakistani journalists from Baluchistan will be there to provide propaganda against the struggle for independent.
Be aware from the BNP snake charmer.
M.sarjov

http://sarjau.blogspot.com/2011/10/where-is-national-party-and-baluchistan.html

از نژادپرستی حاکمان تا نژادپرستی اهل قلم --- گفتگو ی هایده ترابی با یوسف عزیزی بنی طرف, ٤ آبان ١٣٩٠

مشکل عربها در سالهای اخیر همراه وهمگام با مشکل سایر ملیتهای غیرفارس مطرح گردیده است و این، کار من وهمفکرانم را قدری آسان‌تر کرده است. یعنی اگر مسألۀ ستم بر ترکها، کردها، بلوچها و ترکمنها نمی‌بود، شاید فریاد ما به جایی نمی‌رسید یا اساسا در هیاهوی بلند نژادگرایان گم می‌شد.

یوسف عزیزی بنی طرف

شهرزاد نیوز: تا یک دهه پیش شاید نام "یوسف عزیزی" با کنیۀ قبیله‌‌ای‌اش "بنی طرف"، به عنوان داستان‌نویس، مترجم و روزنامه‌نگار عرب- ایرانی برای گروههائی از ایرانیان فارسی‌زبان غریب بود. در چند سال اخیر اما نام "بنی طرف" معرّف صدائی رسا، آشکارگو و تابوشکن برای پیش کشیدن مسئلۀ ستم ملی و بویژه فرهنگ عرب‌ستیزی در افکار عمومی ایرانیان شده است؛ به اینهمه باید پژواک فعالیتهای بین‌المللی وی و یارانش را برای دفاع از حقوق ملیتهای ایران افزود. هر چه هست و نیست، در کنار همراهی و هم‌آوائی انگشت‌شماری از اهل قلم فارسی‌زبان با وی، امروز نام عربی و قبیله‌ای "بنی طرف" می‌تواند گوش بسیاری از انکارگران عرب‌ستیزی و ستم ملی در ایران را به شدت تیز و حساس کند. اینهمه در حالی است که کارنامۀ ادبی و فرهنگی این نویسندۀ عربی- فارسی‌نویس حاکی از تلاش و سهم آشکار وی در حیات روشنفکری و سیاسی ایران است.

یوسف عزیزی زادۀ شهر سوسنگرد (خفاجیه)، استان خوزستان (اقلیم اهواز)، دانش آموختۀ دانشکده مدیریت دانشگاه تهران، عضو کانون نویسندگان ایران از سال 1978، کتابها و مقالات فراوانی را در زمینۀ ادبیات داستانی، شعر، تاریخ و فرهنگ فولکلور خلق عرب در ایران و نیز در زمینۀ سیاست منتشر کرده است. ترجمۀ فارسی اشعار و رمانهائی از نویسندگان مصری، فلسطنیی، عراقی و کویتی را در کارنامه دارد؛ از جمله ترجمۀ فارسی آثاری از محمود درویش، نجیب محفوظ، عبدالوهاب البیاتی و یک دیوان شعر از شاعرۀ کویتی سعاد الصباح به نام "براده‌های یک زن".

او که پیشتر به عنوان زندانی سیاسی، زندان شاه (1972 ) و زندان جمهوری اسلامی را (1981) تجربه کرده بود، در سال 2005 یک بار دیگر به علت انتقاد آشکار به سرکوب تظاهرات مسالمت‌آمیز مردم عرب خوزستان، به زندان می‌افتد. 65 روز را در سلولهای انفرادی زندانهای اوین و اهواز به سر می‌برد و زیر شکنجه‌های روحی مختلفی قرار می‌گیرد تا به جرم نکرده‌اش اعتراف کند و به ندامت در مصاحبۀ تلویزیونی حاضر شود. عزیزی بی‌آنکه تسلیم این فشارها شود، با وثیقۀ کلانی از زندان مخفی اهواز آزاد می‌شود. در سال 2006 نیز پس از یک سخنرانی در اعتراض به موج اعدام جوانان عرب اهوازی در انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران در تهران، بار دیگر به وزارت اطلاعات احضار می‌شود و مورد بازجوئی طولانی قرار می‌گیرد و سرانجام با گذاشتن وثیقه‌ای (خانۀ مسکونی‌اش) معادل صد هزار دلار می‌تواند این بار هم از زندان به در رود. تا اینکه در سال 2008، درست چند روزی پس از گزینش وی به عنوان عضو علی البدل در هیأت دبیران کانون نویسندگان ایران، دادگاه انقلاب تهران وی را به اتهام سازماندهی تظاهرات مردم عرب اهواز به 5 سال زندان محکوم می‌کند. یوسف عزیزی که همواره چنین اتهامی را رد کرده است و تنها بر نقش خویش (در حوادث اهواز) به عنوان یک مدافع آزادی بیان تأکید می‌ورزد، پس از آگاهی از محکومیت خویش، از مراجعه به زندان اوین سرباز می‌زند و ناگزیر از ترک میهنش می‌شود. او هم اینک به عنوان یک پناهنده و یک نویسندۀ تبعیدی در انگلستان زندگی می‌کند.

گفتگوی حاضر به منظور آشنائی بیشتر، و چه بسا به منظور چالشی عمیق‌تر، با دیدگاههای یکی از پیشگامان فرهنگی جنبش ملیت عرب در ایران، انجام شده است.

 ت: آقای عزیزی در سالهای اخیر شما بارها از طریق برخی رسانه‌های فارسی‌زبان صدا و پیام خود را به گوش ما رسانده‌اید و خواهان همبستگی نیروهای مترقی ایرانی با خواستهای ملیت عرب در خوزستان شده‌اید. آیا در این راه موفق بوده‌اید؟

 ع: کار من – البته – منحصر به رسانه‌های فارسی‌زبان نبوده و زبان‌های غیرفارسی و دیگر عرصه‌های فرهنگی، سیاسی ونشر کتاب را هم در برگرفته است.

 ت: درست است. این را پرسیدم چرا که گمان می‌کنم در شرایط پراکندگی حاضر ایرانیان، گفتمان جنبشهای ملی در ایران بیشتر از طریق رسانه‌های فارسی‌زبان دنبال می‌شود.

 ع: مشکل عربها در سالهای اخیر همراه وهمگام با مشکل سایر ملیتهای غیرفارس مطرح گردیده است و این، کار من وهمفکرانم را قدری آسان‌تر کرده است. یعنی اگر مسألۀ ستم بر ترکها، کردها، بلوچها و ترکمنها نمی‌بود، شاید فریاد ما به جایی نمی‌رسید یا اساسا در هیاهوی بلند نژادگرایان گم می‌شد. کانون مبارزه با نژادپرستی و عرب‌ستیزی در ایران که به پیشنهاد من و با همت شماری از همفکران عرب ایرانی در خارج تاسیس شد، نقش مهمی در رصد و نبرد با عرب‌ستیزی داشته است. من شکی ندارم که نه تنها کوششهای من، بلکه کوششهای سایر فعالان فرهنگی و سیاسی عرب باعث شد تا جو ضد عربی در میان برخی از لایه‌های جامعه قدری تلطیف شود . به عنوان مثال اکنون هر شاعر یا پژوهشگر یا نویسنده‌ای بخواهد در باره عرب‌ها چیزی بگوید یا از دیگری نقل کند که مربوط به ادبیات اهانت آمیز گذشته باشد، در ابتدای کتاب یا سخنرانی یا شعر خوانی خود از عربها پوزش می‌‌خواهد. این امر در گذشته سابقه نداشته است. در آن هنگام هرکس وناکسی هر گونه که می‌خواست به عرب‌ها بد می‌گفت و هر اهانت و تحقیری را به آنان روا می داشت. اکنون این امر کاهش یافته اما پایان نیافته است. برخی از نویسندگان به نقد آثار نویسندگان و متفکران ناسیونالیست عرب‌ستیز پرداخته‌اند. این سو و آن سو هم، در میان فعالان زنان، یا برخی سازمانهای سیاسی هم کسانی پیدا شده‌اند که حرفهای ما را گوش دهند و پیشداوری نکنند. البته در آن سو نیز برخی از شخصیت‌ها، سازمان‌های سیاسی، سایت‌ها و تلویزیون‌های وابسته به گروه‌های ملی‌گرا و سلطنت‌طلب به تریبونی برای عرب‌ستیزی و نفرت‌پراکنی علیه عرب‌ها تبدیل شده‌اند. عرب‌ستیزی پدیده‌ای است که از اواسط قرن نوزدهم تاکنون توسط نویسندگان وشاعران و فعالان فکری و فرهنگی فارس‌زبان ترویج یافته و متاسفانه در ضمیر آگاه و ناآگاه لایه‌هایی از جامعۀ ایران نهادینه شده است و ریشه کنی این بیماری سرطان‌وار نیاز به کار سترگ واساسی و بلند مدت دارد.

 ت: در همین رسانه‌ها شما بارها تشریح کرده‌اید که برای رفع تبعیض و ستم ملی علیه عربهای ایران به راه حلی دمکراتیک در چهارچوب ایران باور دارید. با اینهمه شما و همانندان شما را مدام متهم به "تجزیه طلبی" می‌کنند.

 ع: همين طور است. من معتقد به کوشش برای دستیابی به حقوق ملی خلق عرب در چهارچوب ایرانی آزاد، دموکراتیک وفدرال هستم وهمۀ نوشته‌ها و سخنانم طی چهار دهۀ گذشته بیانگر این امر است. من با شناختی که از جامعه و تاریخ کشور واستان خودمان دارم این را مطرح می‌کنم. زندانبانان و بازجویان در زندان مخفی اهواز هم کوشیدند اتهام تجزیه طلبی را به من بزنند اما هر چه بیشتر گشتند کمتر یافتند. من هم صریحاً به آنان گفتم که اگر یک واژه در این زمینه پیدا کنید، آمادۀ پذیرش پیامدهایش هستم. اصولاً مثلثی از سه ضلع با کوشش‌هایم در این عرصه مخالفت می‌کنند وحتا می‌توان گفت با من سر جنگ دارند: نخست، رژیم جمهوری اسلامی ایران، دوم، نژاد‌پرستان وعرب‌ستیزان فارس‌محور، و سوم، جدایی‌خواهان افراطی عرب. دستگاه امنیتی ایران برای کوبیدن مخالفان خود آنان را به دو دسته تقسیم می‌کند. به این معنا که حاکمیت و نهادها ورسانه‌های وابسته به آن از دو اصطلاح برای لجن‌پراکنی علیه اپوزیسیون استفاده می‌کنند: برای اپوزیسیون فارس‌زبان از برچسب "ضد انقلاب" و برای اپوزیسیون غیر فارس زبان از برچسب "تجزیه طلب" بهره می‌گیرند. اتهام تجزیه طلبی را برای هر عرب، کرد، ترک، بلوچ یا ترکمنی که برای احقاق حقوق ملی‌اش مبارزه می‌کند، به کار می‌گیرند. حال فرقی نمی‌کند این شخص خواهان اجرای اصل 15 و 19 قانون اساسی ج.ا.ا است یا خواهان برقراری نظام فدرال یا حق تعیین سرنوشت.

 ت: چرا اغلب اهل قلم و اهل سیاست فارسی‌زبان که وابسته به رژیم هم نیستند، آن دسته از فعالان و روشنفکران عرب را هم که خواهان جدائی نیستند، "تجزیه‌طلب" می‌نامند؟

 ع: همه این گونه نیستند اما برخی از آنان بر این باورند که دشمن نخست ایرانیان، عرب‌ها هستند. این را من در نوشته‌های کسانی که ژست ترقی‌خواهی هم می‌گیرند دیده‌ام. این امر ناشی از ناآگاهی اینان نسبت به تاریخ ادبیات و فرهنگ این کشور و نادانی نسبت به بافت جامعه چند ملیتی ایران است.

 ت: البته این شامل ترکها و کردها هم می‌شود.

 ع: بله، مثلا نویسنده وناقد مشهوری چون دکتر رضا براهنی را هم که دوازده هزار صفحه به زبان فارسی نوشته است، به تجزیه‌طلبی متهم می‌کنند چون مثلا در پی تشکیل انجمن قلم آذربایجان ایران است یا چون شعر به ترکی می‌سراید. این اتهام‌زنان دیگر کاری ندارند که ترکی زبان مادری براهنی است واین حق طبیعی اوست و او پایه‌گذار نقد نوین ادبی در ادبیات فارسی است. اینان گویی نمی‌خواهند ببینند که از 24 کتاب منتشر شدۀ بنی طرف، 20 کتاب به زبان فارسی است. یک بار با روانشاد مهندس بهاء الدین ادب که از فعالان کرد ونمایندۀ پیشین سنندج در مجلس شورای اسلامی بود در بارۀ این اتهام حاکمیت و ناسیونالیستها صحبت می‌کردم. او به من گفت: "اتهام تجزیه‌طلبی را نه تنها به شما عرب‌ها بلکه به ما کردها هم می‌زنند. واین البته برخلاف هندوانه‌ای است که گاهی زیر بغل‌مان می‌گذارند و آریایی‌تبارمان می‌خوانند." وبا طنزی خاص افزود: "به هر حال ما برای رد این اتهام، تصمیم گرفته‌ایم پلاکی به گردنمان آویزان کنیم وروی آن بنویسیم: من تجزیه طلب نیستم." خود می‌‌دانید که مسألۀ ستم ملی در هر کشوری از مسائل سنگین وزن سیاسی به شمار می‌رود که در قیاس با دیگر مسائل جامعه نظیر ستم جنسی، ستم طبقاتی ونظایر آن، نیاز به درک و آگاهی‌های ژرف‌تری دارد و قدری دیرتر به میدان آگاهی فعالان وروشنفکران ملیت مسلط نفوذ می‌کند. ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. افزون بر آن، در قیاس با سایر ملیتهای غیرفارس، مسألۀ مردم عرب، حساس‌تر و پچیده‌تر است، زیرا ما با انبوهی از تراکم‌ها و پیشداوریهای تاریخی، جغرافیایی، فرهنگی و نژادی رو به رو هستیم. گرچه مسألۀ ملی در ایران تاریخی هشتاد ساله دارد و گاه به گاه به این یا آن شکل در جامعه پدیدار شده است اما جای چندانی را در ادبیات سیاسی ایران اشغال نمی کرد.

 ت: خب، درک مسئلۀ تبعیض جنسیتی یا طبقاتی هم آگاهی عمیق جامعه را می‌طلبد. از قضا مسئلۀ زن هم با وجود تاریخ چند هزارسالۀ ستم جنسی، به ندرت جائی را در ادبیات سیاسی ایران اشغال می‌کرد، از سالهای اخیر بگذریم، منظورم در یک قرن اخیر است. مسئلۀ زن هم اگر به شکل ریشه‌ای و آشکار و تابوشکنانه مطرح شود، زنان فعال را با انواع پیشداوریها، برچسپها، حمله‌ها و خطرها روبرو می‌کند. من تفاوت را تنها در تقدم و تأخر ورود این جنبشها به عرصۀ افکار عمومی در سالهای اخیر می‌بینم.

 ع: به هر حال ما تا چند سال پیش با دیوار بتنی بلندی از ناآگاهی و بی‌اعتمادی هموطنان فارس نسبت به مسألۀ ملیت‌ها رو به رو بودیم. باید حادثه‌ای مثل سرنگونی و تبعید شیخ خزعل از اقلیم عربستان (خوزستان) به تهران در سال 1925 رخ می‌داد تا مطبوعات آن هنگام تهران به آن بپردازند و مسألۀ عربها را مطرح کنند. آنگاه مثلاً باید حوادث جمهوری مهاباد و اقلیم خود مختار آذربایجان در 1946 رخ می‌داد تا مطبوعات مرکز به آن حوادث بپردازند. سپس باید بیش از سه دهه می‌گذشت تا انقلاب بهمن 57 رخ دهد و شاهد خیزش‌ها و دادخواهی‌های مردمان غیرفارس در عربستان، ترکمن صحرا، آذربایجان، کردستان وبلوچستان باشیم تا برای مدتی مسألۀ ملی، ذهن مرکز‌نشینان را به خود جلب کند. انقلاب انفورماتیک باعث شد تا مسأله ملی نه تنها در ایران بلکه در سایر کشورهای منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا برآمد کند و به یک مسألۀ مطرح در عرصه سیاسی و فرهنگی بدل شود.

 ت: گفتید تا چند سال پیش. کدام مقطع زمانی را در نظر دارید؟

 ع: از اواسط دهه نود میلادی و همراه با گشایش نسبی فضای سیاسی ایران در دورۀ اصلاحات، ملیت‌ها و از جمله عرب‌ها توانستند در عرصه‌های فرهنگی، مطبوعاتی، دانشگاهی و – تا اندازه‌ای – سیاسی، دردهای ملی خودرا مطرح کنند و در برخی از لایه‌های اجتماعی ملیت مسلط، گوش شنوا پیدا کنند. در دورۀ هشت ساله ریاست جمهوری آقای خاتمی، این امکان برای من به وجود آمد تا در هشت دانشگاه مهم کشور برای دانشجویان سخنرانی کنم، یا همراه سایر فعالان ملیت‌ها در برخی نهادها مانند سازمان برنامه و بودجه یا مرکز پژوهش‌های مجلس یا دیگر نهادهای فرهنگی سخنرانی کنم یا در مطبوعات مستقل در بارۀ مسائل عرب‌ها در ایران مقاله بنویسم یا گفتگو کنم. والبته من همواره در فعالیت‌هایم – چه در داخل و چه در خارج - به مبارزات مردم عرب مستظهر بوده‌ام. اما این روند – متأسفانه – با چیرگی جناح راست افراطی بر حاکمیت ایران به بن بست رسید، وعمدۀ فعالیت‌ها به خارج از کشور منتقل شد. در اینجا فضا و گوشها بازتر است اما موانع هم کم نیست.

 ت: و شما تصور می‌کنید که خاتمی در آن دوره در صدد به رسمیت شناختن حقوق اقلیتهای ملی از جمله ملیت عرب در ایران بود؟

ع: بی‌گمان در دورۀ ریاست جمهوری محمد خاتمی، شاهد گشایش فضای سیاسی وفرهنگی ایران نسبت به گذشته بودیم. با وجود فراز ونشیب‌ها وبستن‌ها و کشتن‌ها (از سوی رقیبان خاتمی)، فضای نیمه بازی ایجاد شد که عموم مردم ایران از آن بهره بردند. واین البته نتیجه رأی مردم در انتخابات ریاست جمهوری سال 76 شمسی بود. من از نزدیک گواه آن فضا بودم. در آن هنگام نه تنها عرب‌ها بلکه ترک‌ها، کردها و ترکمن‌ها نیز با برپایی اجتماعات، شب‌های شعر، سخنرانی و نمایشگاه و نشر کتاب و نشریات مختلف به زبان‌های محلی، از آن فضا بهره گرفتند. کار به جایی کشید که پرویز ورجاوند رهبر جبهه ملی در سال 80 شمسی با نوشتن نامه‌ای به رئیس جمهور خاتمی نسبت به این گونه فعالیت‌ها اعتراض کرد و براساس احساسات ناسیونالیستی افراطی‌اش خواستار بستن نشریات غیر فارسی (به ویژه ترکی) و برخورد با فعالان ملیت‌های غیر فارس گردید. خاتمی هم که خودرا به ورجاوند [یکی از منجیان موعود ایرانیان در دین زرتشت] نزدیک‌تر می‌دید، کوشش‌هایی در این زمینه انجام داد، اما نتوانست همۀ روزنه‌ها را ببندد.

ت: از موضوع دور می‌شویم، اما ناچارم یادآوری کنم که ما هنوز از مسائل پشت پردۀ قتلهای زنجیره‌ای در دورۀ خاتمی چیزی نمی‌دانیم. ارتباط خاتمی به عنوان رئیس جمهور را با دستگاههای سرکوب رژیم، از جمله با وزارت اطلاعات را که نمی‌توان انکار کرد. ما هنوز دربارۀ نقش او در این میانه، اطلاع یا عدم اطلاع او، هیچ چیز نمی‌دانیم. پرسشها در مورد نقش و مسئولیت موسوی و کروبی و جمیع اصلاح‌طلبان امروزی در سرکوبهای دهۀ شصت نیز هنوز برجاست.

 ع: می‌توان گفت مسئولان مهمی چون رفسنجانی (وی اکنون با خامنه‌ای اختلاف پیدا کرده) دراعدام‌های دهۀ شصت و کشتار 67 نقش داشته‌اند. ضمناً وی احیاء کنندۀ طرح توسعۀ نیشکر کارون (دورۀ شاه) است که منجر به غصب هزاران هکتار از زمین های روستائیان عرب در دو سوی رود کارون، از شوشتر تا محمره (خرمشهر) شده است. این طرح که به اعتراف رفسنجانی یک طرح سیاسی بوده تا اقتصادی، باعث خانه خرابی هزاران روستایی عرب شده است و از نظر نهادهای بین‌المللی، نوعی پاکسازی قومی به شمار می‌آید. انگیزه‌های رفسنجانی – بی گمان – ناسیونالیستی و هدفش عرب زدایی بوده است. به هر تقدیر مشکل است بتوان محمد خاتمی، میر حسین موسوی و مهدی کروبی را – با وجود نقاط ضعف شان – از جنبش دموکراسی خواهی ایران جدا کرد. اما در بارۀ نقش آنان در رویدادهای دهۀ شصت می‌توان امید داشت که در آینده یک نظام قضایی مستقل به چنین اتهاماتی بپردازد.

 ت: مجال پرداختن به دهۀ شصت را اینجا زیاد نداریم. برگردیم به سیاستهای جمهوری اسلامی علیه ملیتها از زمان خاتمی به بعد. فراموش نکنیم که در دورۀ خاتمی بود که با رویکرد "گفتگوی تمدنها"، ایدئولوژی ناسیونالیسم ایرانی در رنگ و لعاب شیعی- اسلامی‌اش بازسازی و وارد سیاست جمهوری اسلامی شد. جریان کورش‌گرائی، پژوهشها و گفتارهای تاریخی- تبلیغاتی دربارۀ برتری فرهنگ ایرانی- آریائی و "دوران طلائی" ایران باستان از این دوره آغاز شد. یک جریان نیرومند عظمت‌طلبی ایرانی در داخل و خارج راه افتاد که هماهنگ هم بود با سیاستهای جمهوری اسلامی و دولت خاتمی. برای نمونه رجوع می‌دهم به کتابی به نام "از کورش هخامنشی تا محمد خاتمی: در شناخت تاریخ و جامعۀ مدنی ایران و گفتگوی تمدنها" که در سال 1379 منتشر شد. همۀ قرائن نشان می‌دهد که این رویکرد مورد حمایت دولت خاتمی و اصلاح‌طلبان بود. بعدتر کروبی و موسوی هم در گفتارهایشان خطاب به جناح رقیب (احمدی نژاد) همین سیاست را دنبال می‌کردند. گرچه هم اینک احمدی نژاد و شرکاء دست همۀ رقبایشان را از این بابت از پشت بسته‌اند. جنبش سبزی هم که از ایران برخاست، به شدت وابسته به چنین پیشینه و رویکردی بود. آیا فکر نمی‌کنید امید بستن به همراهی اصلاح‌طلبان با مبارزات ملیتهای ایران، این جنبشها را به فرسایش و شکستهای دیگری بکشاند؟

 ع: بکوشیم قدری از مطلق‌گرایی دور شویم . وقتی من در بارۀ دورۀ خاتمی صحبت می‌کنم در بارۀ بازشدن نسبی فضایی صحبت می‌کنم که قبل از وی امکان هرگونه تحرک را از فعالان ملیتها گرفته بود. من از دموکراسی سویس یا سوئد صحبت نمی‌کنم. هر آن چه می‌گوئید درست است و آن گونه مسائل ناسیونالیستی فارس‌محور توسط اصلاح طلبان مطرح شد. اما فرقی که میان دورۀ خاتمی و دوره های قبل و بعد از وی وجود داشت این است که ما، یعنی فعالان ملیتهای غیر فارس در آن دوره می‌توانستیم – در حد توان خودمان – به این مسائل پاسخ دهیم. در مطبوعات، در دانشگاه‌ها در گردهمائی‌ها ونظائر آن. اما اکنون – در دورۀ احمدی نژاد – جاده کاملا یکطرفه شده است وهر گونه فعالیتی با داغ و درفش رو به رو می‌شود.

 ت: فکر می‌کنم روشن است که منظور من مقایسۀ شرایط ایران با شرایط سوئیس و سوئد نیست. فارغ از این، پرسش من برمی‌گشت به زمینه‌ها و هد فهای سیاسی واقعی اصلاح‌طلبان حکومتی، یعنی جریانهائی که هرگز پایدار و یکدست نبوده‌‌اند که بتوان آنها را در یک خط و جناح مشخص بازشناخت. اصولا چهره‌ها و جناحهای مختلف نظام جمهوری اسلامی را نمی‌توان در صف‌بندیهای کلاسیک اصلاح‌طلب، اصولگرا، میانه رو و غیره جای داد و تعریف کرد. اینها با اعتراضها و مقاومتهای مردم و با فشارهای بین‌المللی، سیاستهای بسیار متضادی پیشه می‌کنند. تجربه و تاریخ جمهوری اسلامی نشان داده است که روی دوستی و دشمنی این جناحها با هم، نمی‌توان تحلیلها را بنیاد کرد. در مورد حفاظت از آثار تاریخی، یک نمونه‌اش مثلا تخریب قصر شیخ خزعل بود که اصلاح‌طلبان آن را کاملا مسکوت گذاشتند و هیچ اعتراضی نکردند. سورپریز این بود که سازمان میراث فرهنگی که زیر نظر احمدی نژاد هم هست، علیه تخریب آن بنای تاریخی عربهای ایران موضعگیری کرد، با اینهمه سپاه پاسداران کار خودش را کرد. در نتیجه آن بنای زیبای کنار رود کارون که یادگاری از تاریخ سیاسی ایران هم بود، با خاک یکسان شد.

 ع: من با سخن شما در باره عدم پایداری و یکدستی جناح‌های حاکم وتاثیر پذیری آنها از اعتراضات مردمی، کنش‌ها و فشارهای داخلی و خارجی موافقم اما صف‌بندی‌ها در درون و برون حاکمیت یک واقعیت است وقابل انکار نیست. اغلب اصلاح‌طلبانی که من می‌شناختم واساسا در مطبوعات و نهادهای فرهنگی ومطبوعاتی حضور داشتند، با دیدۀ نقد به گذشتۀ خود نگاه می‌کردند. در دورۀ ریاست جمهوری محمد خاتمی فضای سیاسی ایران قدری باز شد و همه مردم، به ویژه ملیت‌های غیرفارس وعرب‌ها به طور اخص، توانستند از آن فضا استفاده کنند. من شاهد آن فضا بودم و در آن زندگی کردم. برخی که بیست سی سال است در خارج هستند نمی‌توانند ارزیابی دقیقی از آن دوره‌های افت و خیز داشته باشند. آن نسیم شمالی که پس از شرجی‌های خفه کننده بر ما وزید، ریه‌های ما را پر از اکسیژن کرد. آن اکسیژن برای رشد نهال این ملیتها ضروری بود که اکنون ساقه‌هایش تنومند شده‌اند ودیگر هیچ باد و سمومی قادر به برافکندن آن نیست.

 ت: در اینکه در دورۀ خاتمی، در کنار سرکوبها و ترورها، زمینۀ اوج‌گیری جنبشهای گوناگون در ایران مهیا شد، حرفی نیست. اکثریت عربهای ایران هم به خاتمی رأی دادند، درست است؟

 ع: آری، رأی عرب‌ها به خاتمی در سال 76 بسیار بالا بود. برخلاف فضای کاملا باز اوائل انقلاب، در این دوره فعالان ملیت‌های غیرفارس در داخل، مسألۀ شناسایی حقوق کامل خودرا مطرح نکردند بلکه فقط بر ضرورت اجرای مواد 15 و 19 و 48 قانون اساسی تأکید کردند. باید گفت که شرایط سیاسی موجود در دورۀ اصلاحات چیزی بیش از این را اجازه نمی داد. ومی‌دانیم که این مواد مربوط به پاره‌ای از حقوق ملیت‌ها همچون تدریس زبان‌هایشان در مدارس است که تاکنون نیز اجرا نشده، در واقع اصلاح‌طلبان در زمینۀ اجرای این مواد، همچون سایر عرصه‌های سیاسی ایران قاطعیت نشان ندادند. خاتمی ویاران اصلاح‌طلبش در مسائل کلان سیاسی در برابر اقتدارگرایان دینی ودر زمینۀ اجرای اصول یاد شده، در برابر اقتدارگرایان ناسیونالیست فارس‌گرا ضعف نشان دادند و عقب نشینی کردند.

 ت: موقعیت امروز را از انتخابات 88 به بعد، چگونه می‌بیند؟

 ع: من بر این باورم که اکنون در جنبش دموکراسی‌خواهی ایران، دو بخش متمایز وجود دارد: جنبش مرکز و جنبش پیرامون. اساسی‌ترین نیروی جنبش مرکز همانا جنبش سبز است واین را در شمار زندانیان و تحرک و فعالیت‌های سیاسی تهران وچند شهر مرکزی دیگر می‌بینیم. این حالت ممکن است در آینده تغییر کند. من هم معتقدم که جنبش سبز نتوانست آن گونه که باید وشاید پاسخگوی همۀ خواسته‌های جنبش اعتراضی بعد از خرداد 88 باشد و آن جنبش گستردۀ مردمی به نتیجۀ مطلوب نرسید. از جمله از طرح خواسته‌های اساسی ملیت‌های غیرفارس باز ماند و نتوانست بخش دوم جنبش دموکراسی خواهی در ایران را با خود همراه سازد.

 ت: شما اشاره‌ای داشتید به اینکه فعالانی فارس‌زبان از جنبش زنان از خواستهای ملیتها دفاع می‌کنند، به نظر شما چرا جنبش زنان می‌تواند حاوی این رویکرد و گرایش حمایتی باشد؟

 ع: برخی از فعالان جنبش زنان ونه همۀ آنان، از حقوق ملیت‌ها حمایت می‌کنند. واین برمی‌گردد به تبعیض مشترکی که جمهوری اسلامی ایران نسبت به هر دو گروه اعمال می‌کند. تبعیض جنسی علیه زنان و تبعیض ملی ومذهبی علیه ملیت‌های غیرفارس. احتمالا این دو گروه خودرا "هم‌تبعیض" وهم‌زنجیر می‌بینند. در ایران زنان از ستم جنسی رنج می‌برند و خلق‌های غیرفارس از ستم ملی. به طور کلی شمار مردان فارس‌زبانی که بر هویت ملی خود به قیمت نفی هویت سایر مؤلفه‌های ملی جامعۀ ایران تأکید می‌کنند، بیشتر از زنان است. اما وقتی زنان وارد گود ناسیونالیسم آریائی که همان ناسیونالیسم فارس‌محور است، می‌شوند، دست کمی از همگنان مردشان ندارند. مثلا اگر به شعرها و صحبتهای سیمین بهبهانی رجوع کنید، متوجه منظورم می‌شوید. در یکی از شعرهای اخیرش "هرگز نخواب کورش" که ظاهرا در مخالفت با نظام حاکم سروده شده است، کار به آریا پرستی و کورش‌بازی هم کشیده است. می‌گوید:

"بر نام پارس‌دریا / نامی دگر نهادند / گوئی که آرش ما / تیر و کمان ندارد / دریای مازنی‌ها / بر کام دیگران شد / نادر ز خاک برخیز...". کمی بعدتر در افسوس نبودن "نوشیروان" و "شیر ژیان" و حسرت "شهنامه‌ای" دیگر می‌سراید. خلاصه اینکه پدیدۀ حمایت فعالان جنبش زنان از فعالان ملیت‌ها را من بیشتر در خارج دیدم و به ندرت در داخل. چون تا دو سه سال پیش که من در داخل بودم هیچ‌گونه تمایلی در سازمان‌های زنان برای نزدیکی یا دوستی با فعالان ملیت‌های غیر فارس، یا بالعکس، مشاهده نکردم.

 ت: درست است. بویژه در درون ایران، اغلب زنان فارس‌زبان در جنبش زنان جذب جریان ناسیونالیسم ایرانی فارس‌محور شده‌اند و در این زمینه نگاه مستقلی از خود ندارند. من می‌توانم بگویم که ما در میان جنبش زنان ایران/ایرانی با نوعی "فمینیسم" فارس‌محور یا حتا با نوعی "فمینیسم" نژادپرستانه هم روبرو هستیم. و این پدیدۀ نوظهوری هم نیست. ستودن مبالغه‌آمیز"زن‌خودی" و رمانتیزه کردن آن در ایدئولوژی ناسیونال سوسیالیسم آلمان هم وجود داشت. "زنان زیبا و تندرست و نیرومند ژرمنی" هم به عنوان مادر و هم به عنوان سرباز یا پشت جبهۀ ارتش نازیها ، تاج سر "ملت آلمان" و "پیشوایش" بودند. آن شعر بهبهانی هم مانیفستی ناسیونالیستی و جنگ‌طلبانه است و این خلاف همۀ شعارهای "خشونت‌پرهیزی" است که این گرایش "اصلاح‌طلبانه" از جنبش زنان سر می‌دهد. اما ما فروغ را هم داریم یا ژاله (عالمتاج قائم مقامی) را. ژاله یک فمینیست و از آن منظر یک انترناسیونالیست تمام عیار بود و کودتای رضاخانی را هم تجربه کرده بود. ژاله و فروغ تبلیغات و خوانشهای آریائی- ناسیونالیستی از تاریخ و فرهنگ ایران را حسابی به باد نقد و طنز گرفته‌اند. شعر "هرگز نخواب کورش" بهبهانی را می‌بایست با شعر "ای مرز پرگهر" فروغ مقایسه کرد.

 ع: فروغ با روح سرکش زنانه‌اش و زلالی شعرهایش از صداهای ماندنی شعر فارسی است. در دوران دانشجویی با اشعار فروغ فرخزاد همدم و همنشین بودم. شاید ندانید که فروغ در دهۀ سی شمسی با همسرش پرویز شاپور در اهواز زندگی می‌کرد. او در خانه‌ای در انتهای خیابان بیست و چهارمتری زندگی می‌کرد. در محله‌ای عرب‌نشین. او در شهری زندگی می‌کرد که در آن هنگام غلظت جمعیت عرب‌ها بسا بیش از اکنون بود اما دریغ از یک اشاره به آنان در شعرها، نوشته ها یا مصاحبه‌هایش. این را مقایسه کنید با جلال آل احمد که در اوائل دهۀ چهل شمسی به اهواز می‌آید و کتاب "کارنامۀ سه ساله" را در این باره می‌نویسد و به زندگی بومیان عرب اشاره می‌کند و با جرأت همیشگی‌اش از "روشنفکرهای عرب در زندان" سخن می‌گوید. اما فروغ که راسیست هم نبود، گوئی در یک شهر فارس‌نشین زندگی می‌کرده است، حتا زندگی رقت‌بار و رنج آلود زنان عرب هم نظرش را جلب نکرده است. یک شعر یا یک واژه در بارۀ این واژبختان ستمدیده ندارد.

 ت: فروغ در شانزده سالگی با پرویز شاپور ازدواج می‌کند و پس از آن باید چهار پنج سالی هم در اهواز زندگی کرده باشد. در آن زمان فروغ مادر در عنفوان جوانی است و درگیر نخستین خودیابیهای درونی به عنوان یک زن. آل احمد در آن زمان یک نویسندۀ چهل سالۀ سیاسی معترض مذهبی است. توجه او به زندگی بومیان عرب که اکثریتشان شیعۀ اثنی عشری هم هستند، نباید بی‌ارتباط با ایدئولوژی شیعی- اسلامی وی باشد. او در غرب‌زدگی از رسالت سیاسی شیعۀ ایرانی می‌گوید که خود به حد کافی خودبرتربینی مذهبی و ناسیونالیستی را دارد. و طبیعی است که از این زاویه به هم‌کیشان خود نزدیک می‌شود. توجه وی تنها از زاویۀ مذهبی یا فقر است و نه ستم جنسیتی و ملی. و فکر نمی‌کنم که آل احمد به عربها به عنوان یک ملیت زیر ستم توجه داشته است. اما فروغ در نقد بیرحمانۀ "هویت ملی ایرانی" که از سوی طبقۀ حاکم دیکته می‌شد و در مردانه بودن آن شکی نمی‌توان داشت، سرآمد است. شعر اثرگذار "ای مرز پر گهر" یک تلخ‌طنز نیرومند زنانۀ مدرن است در این زمینه.

 ع: من با این تحلیل شما در باره فروغ فرخ زاد موافقم اما وی بعدها نیز که به تهران آمد هیچ اشاره ای به مردم عربی که ینچ سال در میان آنان زندگی کرده نمی کند. از آن جا که فروغ زن است و مخالف با جامعۀ مرد سالار، بیشترین مشغلۀ ذهنی‌اش نقد شاعرانۀ این جامعه است اما در انسان‌گرایی خود از این مرز فراتر نمی‌رود. لذا رغبتی برای دیدن دردها و آلام زن عرب اهوازی نمی‌بیند. زنی که در همان خیابان بیست و چهارمتری و کمی آن سوتر، در خیابان فردوسی همسایۀ اوست. او را در هیچ جای شهر اهواز یا در هیچ جای استان نمی بیند. نقد کامل آل احمد، عرصۀ بیشتری را می طلبد و جای آن اینجا نیست. باید بگویم که آل احمد دقیقاً به ستم ملی نظر دارد. او در سال 46 که همراه صمد بهرنگی و ساعدی به دانشگاه تبریز رفته بود هم به ضرورت تدریس زبان ترکی اشاره می‌کند. در آن هنگام این حرف ها واقعاً جرأت می‌خواست. من در اینجا اصلاً نمی‌خواهم فروغ را در برابر آل احمد بگذارم، چون اینها با هم فرق می‌کنند.

 ت:نگاه و آثار نویسندگان فارس‌زبان جنوبی را در زمینۀ تبعیضات ملی و همزیستی با عربها چگونه دیده‌اید؟ مثل نسیم خاکسار، منوچهر آتشی، منیرو روانی‌پور، نجف دریابندری و...

 ع: نخستین نویسندۀ فارس‌زبانی که دربارۀ عربها نوشت، دوستم ناصر مؤذن بود. وی زادۀ محمره (خرمشهر) است. داستان بلند "شبهای دوبه چی" مؤذن، نخستین اثر داستانی فارسی است که در آن زندگی یک زحمتکش عرب بازتاب می‌یافت. این کتاب کوچک در اواخر دهۀ چهل شمسی منتشر شد و تأثیر زیادی بر من گذاشت که در آن هنگام دانشجو بودم. پس از او بود که دوست دیگرم، نسیم خاکسار داستان‌های کوتاهی در این باره نوشت و البته بیشتر از ناصر مؤذن. نسیم متولد عبادان است. احمد محمود هم اهوازی است.

 ت: البته، احمد محمود هم هست.

 ع: احمد محمود در برخی از داستان‌هایش که دربارۀ جنگ ایران و عراق است، شخصیت‌های عرب اهوازی نقش دارند. در شاهکارش یعنی رمان همسایه‌ها، یکی از قهرمانان فرعی رمان، عرب اهوازی است. گرچه اشارات مستقیم و نام‌های عربی و انعکاس ابعادی از زندگی اجتماعی مردم ما در آثار داستانی این نویسندگان بازتاب داشت اما همگان که متعلق به اقلیت‌های غیرعرب در این دو شهر بودند، کمابیش بر جنبۀ طبقاتی زندگی عربها و فقر و محرومیت آنان تأکید می‌کردند و جنبه‌های تبعیض، ستم ملی، عرب‌ستیزی و عرب‌زدائی، توجه آنان را بر نمی‌انگیخت. منوچهر آتشی و منیرو روانی‌پور هم اساساً به این مسأله اهمیت نداده‌اند. نجف دریابندری هم با اینکه عبادانی است، اما کارهای داستانی ندارد. او در گفتگوهائی که دربارۀ زادگاهش می‌کند، اصلاً اشاره‌ای به وجود عرب‌ها نمی‌کند.

 ت: شما عضو کانون نویسندگان فارسی‌‌نویس ایران هم شدید، چرا؟

 ع: من در سال 1356 شمسی به عضویت کانون نویسندگان ایران درآمدم. در دورۀ دوم فعالیت کانون. در آن هنگام من چند کتابی منتشر کرده بودم که برخی از آنها بر خلاف سیاست‌های رژیم شاه بود. لذا در برابر تهدیدهای ساواک، نیاز به عضویت در تشکیلاتی فرهنگی داشتم که از من دفاع کند. کانون هم پس از هفت سال انقطاع، چند ماهی بود که فعال شده و با بیانیه‌هایش علیه دیکتاتوری شاه، آوازه‌ای در میان مردم پیدا کرده بود. بسیاری از دوستانی که اکنون عضو کانون نویسندگان‌اند در آن زمان در کانون نبودند. در منشور کانون که در گیر ودار انقلاب و تحت تاثیر فضای سیاسی آن دوره به تصویب رسید، ماده ای وجود داشت که صراحتاً بر "حقوق فرهنگی وزبانی خلق‌های ایران" تاکید می‌کرد. این نیز انگیزۀ دیگری برای عضویتم در کانون نویسندگان ایران بود. این ماده، همان مادۀ 3 کانون نویسندگان ایران است که اکنون نیز وجود دارد اما با مضمونی کم خاصیت‌تر: "کانون، رشد و شکوفایی زبان‌های متنوع کشور را از ارکان اعتلای فرهنگی و پیوند و تفاهم مردم ایران می‌داند و با هرگونه تبعیض و حذف در عرصۀ چاپ و نشر و پخش آثار به همه‌ی زبان های موجود مخالف است." هوشنگ گلشیری و همفکران راستگرایش این تغییر را در شهریور 75 یعنی در دورۀ سوم فعالیت کانون انجام دادند. گویا بحث و جدل فراوانی در این زمینه انجام شده بود و روانشاد محمد جعفر پوینده، محمد خلیلی، رضا براهنی و چند تن دیگر با این موضوع مخالف بودند.

 ت: گلشیری و همفکرانش دقیقاً چه تغییری را وارد کردند؟

 ع: مادۀ 3 کانون نویسندگان که در منشوری که در دورۀ دوم فعالیت کانون یعنی در بحبوحۀ انقلاب به تصویب رسید، بر "حقوق فرهنگی و زبانی خلقهای ایران" تأکید می‌کرد. اما در دورۀ سوم فعالیت کانون و دقیقاً در شهریور 75 که کانون زیر سیطرۀ راستگرایانی چون هوشنگ گلشیری قرار گرفته بود، واژه‌هایی چون "خلقها" و "حقوق فرهنگی‌شان" حذف شد. آمدند مادۀ 3 کنونی را جایگزین آن کردند که اساسا کم خاصیت‌تر است. تازه همین ماده هم، مثل اصل 15 قانون اساسی، اجرا نمی‌شود و توجه و تمرکز کانون نویسندگان ایران اساسا روی زبان و ادبیات فارسی است و سهم زبان و ادبیات بیش از شصت در صد مردمان ایران در این نهاد مستقل فرهنگی که نام کل ایران را یدک می‌کشد، صفر یا نزدیک به صفر است. شما اگر دقت کنید، می‌بینید به رغم تفاوت ایده‌های سیاسی و ایدئولوژیک حاکم بر جمهوری اسلامی و کانون نویسندگان، انگیزه‌هائی که جلوی اجرای اصل 15 قانون اساسی و مادۀ 3 کانون نویسندگان ایران را می‌گیرد، یکسان است. البته کوتاهی از خود اهل قلم غیرفارس هم هست که وارد کانون نمی‌شوند تا بر آن تأثیر بگذارند. اکنون شماری از آنان در کانون هستند اما صدایشان ضعیف است.

 ت: اشاره کردید که "گویا بحث و جدل فراوانی در این زمینه انجام شده بود"، مگر خودتان در این بحثها شرکت نداشتید؟ آیا تلاشی نکردید که این روند را تغییر بدهید؟

 ع: من خاطرات خوبی از گرایشهای شووینیستی و ضدعربی گلشیری در دورۀ دوم فعالیت کانون نداشتم، لذا در دورۀ سوم هم تا زمانی که او زنده بود، به جلسات کانون که در خانه‌ها تشکیل می‌شد، نرفتم. البته جز دو سه جلسه که یکی از آنها مجمع عمومی کانون در سال 79 شمسی بود. در واقع کانون برخلاف موضع استوار و سرسختانه‌اش در زمینۀ مخالفت با سانسور و آزادی بیان در ایران به "آزادی زبان در ایران" توجهی ندارد . من در مجمع عمومی سال 80 شمسی پیشنهاد کردم تا کانون، شعبۀ نویسندگان ترک در تبریز، شعبه نویسندگان کرد در سنندج وشعبه نویسندگان عرب در اهواز را ایجاد کند و گرنه باید اسمش را بگذاریم کانون نویسندگان فارس و نه ایران. متأسفانه ترکیب کانون به گونه‌ای است که از این گونه ایده‌ها استقبال نمی‌شود. البته من شخصاً با وجود نویسندگان چپ و معدودی از نویسندگان غیرفارس در کانون توانستم روزنه‌ای برای تنفس فرهنگی پیدا کنم. در مناسبت‌هائی مثل اول مهر یا روز زبان مادری در 21 فوریه یا اعدام فعالان عرب و بلوچ، توانستیم سه چهار بیانیه منتشر کنیم. آن هم با کمک شماری از نویسندگان ترک مثل مجید امین مؤید و محمد خلیلی و برخی از دوستان چپ مثل فریبرز رئیس دانا و دیگران. بعید می‌دانم پس از خروجم از کشور این کار ادامه یافته باشد. شاید یکی از دلائل تشکیل "انجمن قلم آذربایجان جنوبی (ایران)" توسط نویسندگان آزربایجانی در خارج کشور، همین بی‌توجهی به مسائل فرهنگی ملیتهای غیرفارس باشد که وجه مشترک اغلب نویسندگان فارس در داخل و خارج است. اگر آن پیشنهاد من مورد توجه کانونیان قرار می‌گرفت، شاید کار به اینجا نمی‌کشید. بعید نمی‌دانم که اهل قلم عرب و کرد ایرانی نیز کم کم نهادهای صنفی خاص خود را تشکیل بدهند.

 ت: برخورد دیگر اعضای فارسی‌زبان کانون با فعالانی چون شما چگونه بود؟

 ع: من به عنوان یک نویسندۀ عرب بارها در کانون با احساسات نفرت‌آمیز پاره‌ای از اعضاء علیه عربها روبرو شده‌ام. یک بار در جلسۀ کانون در سال 86 در منزل اکبر معصوم بیگی با یورش زبانی سیمین بهبهانی رو به رو شدم که هر وقت به من می‌رسید شعر بی‌ارزش "یارب عرب مباد و قوم عرب مباد" به خاطرش می‌آمد و آن را با صدای بلند می‌خواند. درگیری لفظی میان ما به وجود آمد که با وساطت سایر اعضاء پایان یافت. او حتا از کاربرد اصطلاح مورد علاقۀ وزارت اطلاعات یعنی "تجزیه طلب" علیه من هم ابائی نداشت. البته من احترام سن او را داشتم، منتهی دیگر نمی‌توانستم این رفتار وی را تحمل کنم. او چند ماهی قهر کرد و دیگر در نشست‌های کانون شرکت نکرد. پس از وساطت برخی رفقا، مسأله ظاهرا پایان یافت و در جلسه‌ای در منزل ایشان باهم سلام وعلیک و آشتی کردیم. ولی نمی‌دانم که آیا ایشان واقعا از گرایشهای ضدعربی گذشته‌شان دست برداشته است یا خیر؟

نیز در نشستی عمومی که در بهار 87 شمسی برای بزرگداشت علی اشرف درویشیان در نشر ثالث برگزار شد ایشان که بر روی صندلی چرخدار بود لطیفه‌ای از زندگی خود را تعریف کرد که سراسر اهانت به عرب ها بود. در آن لحظه، محمود دولت آبادی به من خیره شد و بعد از جلسه به من گفت که از سخنان درویشیان شرم‌زده شده است واضافه کرد که در نشر رمان " آن مادیان سرخ یال" هم که در بارۀ امرء القیس شاعر عرب دوران جاهلیت است، با سرزنش‌های (به قول خودش) شووینیستها رو به رو بوده است.

 ت: در مورد علی اشرف درویشیان دور از انتظار است. او اهل کرمانشاه است؛ شهری که اکثریت مردمش کرد هستند، درویشیان، به عنوان یک نویسندۀ متعهد سیاسی که به ادبیات کردی هم توجه دارد، قاعدتا می‌بایست در برابر تبعیضات و سخنان تحقیرآمیز علیه ملیتها حساس باشد.

 ع: برای من هم دور از انتظار بود. اما با کنکاش در این موارد به این نتیجه می‌رسیم که احساسات نژاد‌پرستانۀ عرب‌ستیزی درایران عمق و گسترش فراوان دارد؛ و این باعث می‌شود گاهی برخی از روشنفکران غیرفارس هم به دام آن بیافتند. فراموش نکنیم که تاریخ‌نگاری چون احمد کسروی ترک آذربایجانی نیز، به این ویروس آلوده بود. شاید نوعی مصلحت‌گرایی فردی هم در پس قضیه باشد، چون به هر حال اینان فکر می‌کنند بیشتر مخاطبانشان کسانی هستند که عرب‌ستیزی را می پسندند.

 ت: البته نگاه دولت آبادی هم به هویت ایرانی چیزی بیشتر از همان فارس‌محوری خلص نیست. براستی او هرگز در رمانهایش به معضلات ملیتها یا به قول خودش به "اقوام" نپرداخته است. استفادۀ صرف از نامهای عربی یا ترکی برای شخصیتهای رمانتیزه شدۀ داستانهایش نیز دلیلی بر این مدعا نمی‌تواند باشد. بهر رو، دولت آبادی نیز فردوسی و شاهنامه را مساوی با هویت ایرانی می‌داند؛ امری که مورد مناقشۀ نه تنها ترکها و عربهای ایرانی بلکه مورد مناقشۀ بسیاری از فارسی‌‌زبانان ایرانی نیز است؛ از جمله خود من. دولت آبادی مدعی است که تا دویست سال پس از حملۀ اعراب، مردمان ایران حق سخن گفتن به زبان مادریشان را نداشتند. چنین چیزی غیرممکن بوده است. آخر اعراب چگونه می‌توانستند حق سخن گفتن به زبان مادری (پارسی) را از کرور کرور مردم بیسواد و قلیلی باسواد بگیرند؟ چگونه می‌توانستند پارسیان و دیگر اقوام را از سخن گفتن به زبان مادریشان در این قلمرو جغرافیائی وسیع و ناهموار باز بدارند؟ آن زمان که آموزش و پرورش سراسری و اجباری و دیکته شده برای کودکان وجود نداشت، یا رادیو و تلویزیونی در کار نبود که بتوان با تکیه بر آن نسلهای "یک زبانه" یا عربی‌زبان تربیت کرد. امروز هم مکتوباتی به خط پهلوی از دو قرن اول پس از استیلای اعراب بدست آمده و حتا سکه‌هائی هست از این دوره که متعلق به اشراف ایرانی بوده و این روشن می‌کند که اشراف ایرانی که با اعراب مهاجم هم همکاری و همدستی داشتند و با آنها در قدرت سهیم بودند، از زبان وخط پهلوی حتا برای امور حکومتی‌شان استفاده می‌کردند. این تناقض در اظهارات دولت آبادی را چگونه می‌توان توضیح داد؟

 ع: من فقط نقل قولی کردم از دولت آبادی در باره احساسش نسبت به سخنان علی اشرف درویشیان در نشر ثالث و برخوردهایی که نسبت به رمان " آن مادیان سرخ یال" با وی داشته‌اند. وگرنه من بارها گفته‌ام که هفتاد تا هشتاد در صد اهل قلم در ایران گرایش‌های عرب‌ستیزی دارند والبته این مسأله نسبی است، در برخی شدیدتر است و در برخی دیگر خفیف‌تر. مسألۀ عرب‌ستیزی اینان مطمئتا در حد صادق هدایت یا محسن پزشکپور نیست. مسألۀ ستم ملی هم روز به روز دارد در میان روشنفکران فارس جا باز می‌کند اما این فرآیند خیلی کند است، متأسفانه. حتا اگر این ادعاهای بی‌سند تاریخی را در باره دو قرن سکوتی که عرب‌ستیزان نژادپرستی چون عبدالحسین زرین کوب از آن سخن می‌گویند بپذیریم، پرسش این است که آیا مردم عرب در ایران باید تقاص آن موضوع تاریخی را پس بدهند و قوم غالب باید اینان را به مدت یکصد سال از آموزش و نوشتن و سخن گفتن به زبان مادری‌شان محروم سازد؟ و تازه این منع غیرانسانی نه در قرن هفتم و هشتم بلکه در قرن بیستم و بیست ویکم میلادی رخ می‌دهد ونه تنها عربها بلکه ترکها، کردها،ترکمنها، بلوچها، و دیگران را هم در برمی‌گیرد، یعنی بیش از شصت در صد جمعیت ایران را. تجربه تلخ من از این برخوردهای نژاد‌پرستانه، منحصر به کانون نویسندگان نیست بلکه طی 12 سالی که در روزنامۀ همشهری بودم، نیز بارها با این موارد رو به رو شدم. این گونه رفتارها مرا به یاد برخوردهای سفید پوستان راسیست علیه سیاه‌پوستان آمریکا می‌اندازد. البته بگویم که هم در کانون نویسندگان وهم در سایر نهادهای فرهنگی ایران، انسان‌های آزاده و رها از گرایش‌های راسیستی و ضد عربی هم وجود دارند. من بارها گفته‌ام که ریشه‌های این نژادپرستی در بنیادگزاران ادبیات معاصر فارسی است که در اینجا مجالی برای تکرار آن نمی‌بینم. اگر بخواهم همۀ این برخوردها را که در زندگی شخصی‌ام رخ داده بنویسم، یک کتاب می‌شود واگر روزی از تک تک شهروندان عرب ایرانی بخواهند در این زمینه خاطرات خودرا بنویسند فکر می‌کنم به صدها جلد خواهد رسید. لذا نخستین نهادی که در خارج به کمک دوستان عرب اهوازی ایجاد کردیم کانون مبارزه با نژاد پرستی و عرب ستیزی در ایران بود.

 ت: در میان الیتهای عرب ایرانی چگونه است؟ آیا در آثار نویسندگان عرب احساسات و تعصبات نژادپرستانه وجود ندارد؟ مثلا فارس‌ستیزی، کردستیزی یا ترک‌ستیزی؟

 ع: در ادبیات سیاسی روشنفکران عرب، بویژه در میان ناسیونالیستهای افراطی، احساسات فارس ستیزی وجود دارد اما کرد ستیزی یا ترک ستیزی ندیده‌ام. ما این را بیشتر در گفتمان سیاسی گروه‌های ناسیونالیستی عرب ایرانی می‌بینیم. در اشعار برخی از شاعران عرب هم به این گونه احساسات بر می‌خوریم. گرچه نگاه من به این گونه امور انتقادآمیز است اما آن را نوعی واکنش علیه موج سنگین و سهمگین عرب‌ستیزی و ستم ملی در ایران می‌بینم. نمونه‌هایش در اینترنت دیده می‌شود و البته این واکنشهای تند را، به طور وسیع‌تر، در میان ناسیونالیست‌های ترک و کرد نسبت به فارس‌ها هم می‌بینیم. با این همه این گونه احساسات فارس ستیز در قیاس با دامنۀ گستردۀ عرب ستیزی در ایران ناچیز است. شاید یکی از دلایل آن، امکانات فراوانی است که ملت غالب دارد واصولاً فارس‌ستیزی در ایران جرم است چون به ایران‌ستیزی تعبیر می‌شود اما عرب ستیزی و ترک ستیزی جرم نیست بلکه گاهی رسماً نیز تشویق می‌شود.

ت: آقای عزیزی، به تازگی "کانون مبارزه با نژادپرستی و عرب ستیزی در ایران" پیامی به مناسبت هفتادمین سالگرد تاسیس حزب تودۀ ایران منتشر کرده است. آیا این نشانگر این است که اعضای کانون شما همگی از وابستگان یا دوستداران حزب تودۀ ایران هستند یا باید باشند؟ با انتشار این پیام خود بخود روشن می‌شود که در کانون شما باید به روی عربها یا غیرعربهای ایرانی که مخالف و منتقد جدی حزب توده هستند، بسته بماند و یا اینکه خود آن افراد باید به همین جهت از کانون شما دوری بجویند. آیا کانون شما تنها دربرگیرندۀ گرایش "توده‌ای" در مبارزه با نژادپرستی و عرب‌ستیزی است؟ اگر آری، چگونه می‌توان این کانون را نهادی فراگیر و دمکراتیک دانست؟

 ع: کانون مبارزه با نژادپرستی و عرب‌ستیزی در ایران یک حزب سیاسی نیست بلکه یک نهاد مدنی است که به یک مسألۀ سیاسی، اجتماعی و تاریخی می‌پردازد که همانا مسألۀ راسیسم ضدعربی در ایران است که در اندیشه وعمل علیه شهروندان عرب ایران به طور خاص وعلیه عنصر عربی به طور عام اعمال می‌شود. لذا این نهاد – همان گونه که در منشورش آمده – دست دوستی به سوی هر نهاد، حزب و شخصیتی که با راسیسم و عرب ستیزی مخالف است دراز می کند. کانون پیشتر نیز به کنگرۀ سازمان فداییان خلق ایران-اکثریت نیز پیام تبریک فرستاده بود. خود من شخصا بارها با رسانه‌های اتحاد فداییان خلق، راه کارگر، جنبش سبز و دیگر احزاب موسوم به سراسری مصاحبه کرده‌ام. دو هفته قبل از مراسم هفتاد سالگی حزب توده، چند تن از اعضای کانون مبارزه با نژاد پرستی در تظاهرات نیروهای چپ – راه کارگر و حزب کمونیست کارگری – در اعتراض به اعدام های سال 67 شرکت کردند واز میدان ترافالگار تا جلوی ساختمان بی بی سی راه پیمایی کردند. اگر استدلال شما را مبنا قرار دهیم باید بپذیریم که کانون تا روز شنبه 11/9/24 راه کارگری بوده و در روز شنبه 11/10/1 توده‌ای شده است. ولی در واقع این گونه نیست و کانون مبارزه با نژاد پرستی و عرب‌ستیزی در ایران با همۀ نیروهای دموکراتیک تعامل دارد اما وابسته به هیچ یک از آنها نیست.

 وقتی در ایران بودم در کنار روابط‌م با علی عمویی، ابراهیم یزدی، رئیس دانا ،زرافشان و زید‌آبادی، با جنبش مسلمانان مبارز و رهبر آن دکتر حبیب الله پیمان روابط خوبی داشتم و در نشست‌های جنبش در باره مسألۀ ملی در ایران سخنرانی کرده‌ام. واتفاقاً بد نیست بدانید که جنبش مسلمانان مبارز از معدود سازمان های سیاسی داخل کشور است که "نظام فدرال" را برای حل مسألۀ ملیت‌ها در ایران پذیرفته. شما اگر به پیام تبریک کانون ما به حزب توده توجه کنید، می‌بینید که از مواضع این حزب در مورد وقایع شهر محمره (خرمشهر) در سال 1358 انتقاد کرده است. آری انتقاد در پیام تبریک! خود من از پیش از انقلاب تاکنون، منتقد حزب توده – چه در سطح سیاست‌های عام و چه سیاست‌های خاص حزب در مورد عرب‌ها – بوده‌ام. منتهی من، احزاب چپ – و از جمله حزب توده – را با وجود برخی گرایش‌های ناسونالیستی فارس‌محورشان، در ردیف احزاب افراطی ناسیونالیستی ضد عرب، طبقه بندی نمی‌کنم.

ضمناً ما در کانون مبارزه با نژاد پرستی از هیچ کس نمی‌پرسیم، چه عقیده‌ای دارد و به کدام سازمان نزدیک است، از این رو در این کانون، فعالانی با مشرب‌های گوناگون حضور دارند. اجازه بدهید در برابر موج سهمگین عرب‌ستیزی وعرب‌زدایی در ایران، ما بساط تفتیش عقاید را برپا نکنیم. در این وانفسای عرب ستیزی در میان جامعۀ فارس‌زبان، مبنای ما برای ارتباط با دیگران تنها وتنها غیر نژاد پرست بودن آنهاست، حال اگر ناقد عرب‌ستیزی در جامعۀ ایران باشند چه بهتر. خانم ترابی شما نمی دانید ما عرب‌ها در ایران چه می‌کشیم. وقتی برای نمونه، علی اشرف درویشیان کرمانشاهی چپگرای ضدامپریالیست، آن موضعگیری را در مورد عرب‌ها نشان می‌دهد، شما باید عمق فاجعه را بسنجید. در حقیقت عرب‌ستیزی در میان روشنفکران ایرانی به شدت رواج دارد. سکولارهاشان به علت ضدیت با اسلام، و مذهبی‌هاشان به علت سنی‌ستیزی. این را من نمی‌گویم، دکتر صادق زیبا کلام پژوهشگر فارس ایرانی می‌گوید. واقعیت این است که راسیسم ضد عربی – به اعتراف خود فعالان ترک و کرد وبلوچ – بسا سنگین‌تر و وسیع‌تر از تبعیض علیه دیگر ملیت‌های غیر فارس است. مردم ما فقط این شانس را داشتند که شیعه‌اند و گرنه معلوم نبود چه بلایی سرشان می‌آمد. ما از هر صدایی که به یاریمان بشتابد استقبال می‌کنیم و دست هر کسی را که در راه نقد گفتمان نژادپرستی و عرب‌ستیزی در ایران گام بر می‌دارد، می‌فشاریم. این صدا می‌خواهد از صادق زیبا کلام باشد یا مجید نفیسی، از هایده ترابی باشد یا ماشاء الله آجودانی. این شمع‌ها باید به نورافکن تبدیل شوند تا بر دل تاریک اندیشان عرب‌ستیز پرتو بیافکنند. شما این خفاشان را می‌توانی در نهادها و رسانه‌های دیداری و شنیداری فارسی ببینی، در جبهه‌ای گسترده از لس آنجلس تا تهران و از لندن تا عبادان.

 ت: آقای عزیزی پرسش من ابداً ربطی به تفتیش عقاید نداشت. و تأکید می‌کنم که بیشترین حرفهای شما برای من قابل درک و روشنگر است. در مورد شکافهای بینشی اساسی و مهم، دیگر چیزی نمی‌گویم زیرا این فرصتی است برای شنیدن حرفهای ناگفته یا کمتر ناگفتۀ شما. این گفتگو باز می‌ماند برای همۀ مخاطبانی که علاقمند به ادامۀ آن هستند. از شما بسیار سپاسگزارم برای وقت زیادی که صرف این گفتگو کردید و برای حوصله و دقت و صراحتی که در آن بکار بردید. واقعا خسته نباشید.

http://www.1oo1nights.org/index.php?page=2&articleId=2902