تسلیم رژیم به یک قرارداد ننگین

1. رضا حسین بر 

   
   

   هر وقت رژیم در خطر افتاد، غرب به کمک آن امد. در اوج تظاهرات سال ۸۸، اوباما به خامنه ای پیام داد آماده مذاکره با ایران است و بدینوسیله، از رژیم حمایت کرد تا هم مردم را سرکوب کند و هم رهبران انها را به حصر بکشاند. 

   اکنون هم که تحریم ها به نتیجه رسیده و دارد کمر رژیم را میشکند، بجای کمک به مردم برای سرنگونی آن، پشت سر هم به آن امتیاز میدهد و سخنان لات ...منشانه و بی ادبانه خامنه ای را بی جواب میگذارد . 

   
   

   از همان سالی که شاه ا علام کرد، " اگر دست مرا ببرند من قرارداد نفت را امضا نمی کنم. " تبلیغات بر علیه او شروع شد و به انقلاب منجر گردید. کلیه رجالی که چیزی از نفت میدانستند، یا کشته شدند و یا مجبور به مهاجرت گردیدند. در زمان خمینی، آن قرارداد امضا شد و تا کنون هیچ کس از متن و محتوای آن خبر ندارد. اما اخیرا معاون زنگنه اظهار داشت که در آینده قرارداد هایی با شرکتهای نفتی امضا خواهند کرد که راه را برای سرمایه گزاری انها باز کند. 

   اکنون به نظر میرسد که توقف ظریف در امریکا، بعد از جلسه روحانی در سازمان ملل، توافق برای قراردادهای نفتی در مقابل کمک به بقای رژیم بوده است. بنا بر این امتیازات تنها شامل تاسیسات هسته ای نیست، بلکه شامل قرار داد های نفتی و گازی دیگر است که بعضی امضا شده و بعضی دیگر پس از این امضا خواهد شد. آنچه مسلم است این است که به آن اجازه داده اند که در مورد چند امر مهم سکوت کنند. 

   
   

   ۱. دست رژیم را در سرکوب مردم باز بگذارند و برای جلوگیری از نقض حقوق بشر هیچ کار جدی انجام ندهند؛ همچنان که وقتی بیش از ۵۰ نفر را در ۱۰ روز ا عدام کردند، هیچ ا عتراض جدی نکردند. 

   
   

   ۲. از زمان شروع مذاکرات تا کنون دست بشار اسد و رژیم را در سوریه کاملا باز گذاشته اند. حتی اخبار آن مثل سابق پوشش کامل پیدا نمی کند. 

   
   

   ۳. مردم ایران پس از این با روش سرکوب قهرمانانه و خارجی ها با روش نرمش قهرمانانه رژیم روبرو خواهند گردید. مفهوم این قرارداد و قرار داد های دیگر این است که رژیم هر گونه حرکت را در داخل بی رحمانه از بین خواهد برد و در خارج، روش تسلیم و رضا در پیش خواهد گرفت. 

   
   

   و ناگزیر، مردم ایران یک راه روشن در پیش دارند. این رژیم برای بقای خود حاضر به انجام هر کار و دادن انواع و اقسام امتیازات، همچون صفویه و قاجاریه، بر خلاف منافع ملی می باشد. بهمین دلیل میگویم که فقط یک راه روشن در مقابل مردم وجود دارد و آن تلاش برای سرنگونی جمهوری اسلامی است. همانطور که مردم ایران توانستند رژیم های تبهکار دیگر را تغییر دهند، بدون تردید، میتوان‌ند این نظام ویرانگر را تغییر دهند. 

   
   

   شاه تهماسب، آخرین پادشاه صفوی طبق یک قرارداد با روس ها، تمام ممالک شمال و اطراف دریای خزر را به روس ها داد تا از پادهشاهی او پشتیبانی کنند. خامنه ای از همان تبار است و برای بقای رژیم خودش ، تن به هر ننگی میدهد. همانطور که امتیازات دادن به روسها، انگلیسی ها، عرب ها، افغانها و امریکایی ها نتوانست بقای آن رژیم های ننگین را تضمین کند، امتیاز دادن این رژیم به خارجی ها نیز نمیتواند باعث بقای آن بشود. مردم ایران در عمل ثابت کرده اند که در زمان مناسب بر خواهند خاست و بساط رژیم را بر خواهند چید.

   
   

   بر اساس بعضی آمارها ، تا کنون ۱۳۰ میلیارد دلار صرف ساختن تاسیسات هسته ای شده که با این قرارداد ننگین، بخش بزرگی از آن ضایع میگردد. در مقابل این امتیازات، نظام ۷ میلیارد دلار بدست میاورد که فقط برای خرجهای فوری خود رژیم هم کافی نیست. رژیمی که با بیش از ۱۱۰۰ میلیارد دلار در ۳۴ سالی هیچ کاری برای مردم نکرد، با ۷ میلیارد دلار چه میتواند بکند؟ 

   
   

   چند سال پیش رقمی منتشر شد که باعث تعجب گردید و آن این بود که قد مردمان آذربایجان ۲ تا ۳ سانتیمتر کوتاه تر شده است. اکنون پس از چندین سال معلوم نیست، که قد ترک ها و بقیه ایرانیان چقدر کوتاه‌تر شده، ولی آنچه مسلم است این است که سیاست های رژیم سرتاسر ایران را به فقر و بیماری و فساد شدید اخلاقی مبتلا نموده است. 

   
   

   در اخبار آمده بود که از ۸۰ کارخانه در اردبیل فقط ۳ کارخانه فعال هستند. اگر وضع در اردبیل اینگونه است، تصورش را بکنید دربلوچستان و کردستان چه میگذرد. به هر حال رژیم تسلیم شد ولی چیز زیادی بدست نیاورد. به گفته هاشمی رفسنجانی، رژیم با پذیرفتن این قرارداد از یک مخمصه نجات پیدا کرد ولی مردم زنده اند و میدانند که توافق مزبور برای جلو گیری از یک انقلاب بود. اما اکنون بیش از پیش برای آزادی خود مصمم هستند. 

   
   

   فرصت هنوز برای مردم ایران باقی است که از این زمان ضعف رژیم استفاده کن‌ند و خود را از این مصیبت عظیم نجات بدهند. ایران و ایرانیان با نظام جمهوری اسلامی هر گز به سعادت و آزادی نخواهند رسید.