درباره ی توافق ژنو

• 

  فرض می گیریم که توافق ژنو آغاز حل یک بحران است و جهان دوباره به روزهای کشاکش و رویایی جمهوری اسلامی و غرب بر سر مساله ی هسته ای باز نمی گردد. اکنون، آرامشی که مردم با انتشار خبر این توافق حس می کنند، آرامشی بعد از یک دوران تلخ است. بسیاری، این حس خوشحالی را دارند که از زیر تهدیدهای دائمی غرب به جنگ و لشکر کشی و بار سنگینی که جمهوری اسلامی بردوش آنان گذاشته بود، رهایی یافته اند. باری که صدها میلیارد دلار هزینه روی دست کشور گذاشته، زیرساخت های اقتصادی ایران را نابوده کرده و تاب تحمل مردم را طاق کرده است. جامعه ی ایران می تواند با رهایی از ماجراجویی جنون آمیز هسته ای جمهوری اسلامی و کنار گذاشتن شعار «حق مسلم هسته ای» مورد نظر آن، با جدیت بیشتری به وظیفه ی اصلی خود یعنی مبارزه برای دموکراسی و عدالت بپردازد. 

  
  

  از توافقات ژنو تفسیرهای مختلفی خواهد شد. جمهوری اسلامی ایران با نامه ی حسن روحانی به خامنه ای کلید تبلیغات دامنه داری را به عنوان یک «موفقیت بی نظیر» برای خود به صدا درآورده است. آمریکایی ها گفته اند، در برخی موارد برنامه ی اتمی ایران را به عقب برگردانده اند. این ادعاها در روزهای آتی اوج خواهد گرفت. 

  از نظر بسیاری از متخصصان، کارشناسان و فعالین سیاسی ایرانی، «انرژی هسته ای» در جمهوری اسلامی حتی اگر به بزرگترین چالشی که ایران را تا آستانه ی جنگ هم پیش برد، تبدیل نمی شد، یک برنامه ی بی توجیه اقتصادی بوده که جز زیان هیچ نداشته و تعطیل آن در هر لحظه، به سود کشور است. جمهوری اسلامی موضوع «انرژی هسته ای» را همواره به صورت یک موضوع امنیتی نگاه داشت و امکان هرگونه ابراز نظر آزادانه در مورد آن را ازمردم و کارشناسان دلسوز کشور سلب کرد، تا هیچ وقت معلوم نشود که آیا مردم ایران خواهان استفاده از «حق هسته ای» حتی به بهای تحریم و فروپاشی اقتصادی و فقر و فلاکت و بالاتر از همه ی این ها جنگ هستند؟ 

  ماجراجویی هسته ای، از خواست های عظمت طلبانه ی رهبران حکومت ایران شروع شد و همه ی مردم و تمام کشور را در گرداب خود کشید و هزینه های بس عظیمی بر آن ها تحمیل کرد. کمر حکومت نیز مانند مردم زیر فشار این ماجراجویی خم شد و آن ها از ترس عواقب آن و فردای خود، به عقب نشینی تن دادند، هر چند هم که بکوشند صورت خود را با سیلی سرخ نگاه دارند. 

  ما مانند بسیاری از مردم ایران از پایان این ماجراجویی استقبال می کنیم. در عین حال مخالف آن هستیم که حکومت اسلامی از این وضعیتی که به دنبال یک فلاکت عظیم پدید آورده بخواهد بهره برداری سیاسی کرده و در جهت تقویت خود استفاده کند. این پرسش مهمی است که حاکمان باید همچنان به پاسخ دادن به آن فرا خوانده شوند. این بهای عظیمی که مردم ایران پرداختند تا به نقطه ی فعلی برسیم، چه ضرورتی داشته است؟ 

  
  

  توافق ژنو به تنهایی نمی تواند کلید حل مشکلات و بحران همه جانبه حاکم بر زندگی مردم باشد و یا آنطور که حکومت و وابستگانش تبلیغ می کنند به رونق اقتصادی و بهبود معیشت مردم بیانجامد. کشور نیازمند تحول همه جانبه، پایان دادن به سرکوب منتقدان و مخالفان، برچیدن فضای امنیتی حاکم و دگرگونی در جهت دمکراتیزه کردن فضای سیاسی است. 

  ما بعد از توافق ژنو با خوش بینی بیشتری به آینده می نگریم. فکر می کنیم، اگر با توافق ژنو، ماجراجویی هسته ای جمهوری اسلامی و چالشی که جهان را درگیر خود کرد، فروکش کند، جامعه ی ما خواهد توانست فارغ از جنجال جنون آمیز «حق هسته ای»، بر روی حقوق اساسی خود یعنی دموکراسی، حقوق بشر و عدالت اجتماعی متمرکز شود و نبرد خود برای دموکراسی و عدالت را با حکومت خفقان و ترور تشدید کند. نبردی که دیگر کسی نمی تواند و نباید به بهانه ی «خطر جنگ» از آن شانه خالی کند!

  
  

  akhabroz