مخالفت سازمان معلمان ایران با حضور روحانیون در مدارس

• سه شنبه, 03 دی 1392 16:40

 

طی یک تفاهم نامه میان اداره کل آموزش و پرورش تهران و حوزه علمیه تهران، مدارس دولتی تحت پوشش این طرح، به مدارس وابسته به حوزه علمیه تبدیل می شود.
بر اساس این سند، مدیریت حوزه با استقرار روحانی ثابت در این مدارس، مدیریت تربیتی مدارس را بر عهده خواهد گرفت.
در این سند، اداره کل آموزش و پرورش تهران، تعهداتی را به حوزه علمیه داده است که برخی از آن ها به شرح زیر است:
۵-٣ تعیین مکان مشخص برای روحانی به عنوان دفتر کار برای ارائه مشاوره و یا پاسخگویی به سوالات و ارتباط با خانواده ها،
٨-٣ ابلاغ حکم روحانیون تعیین شده از طرف معاونت به مناطق و مدارس،
۹-٣ حمایت و تامین نیازهای مالی و امکانات لازم به صورت ویژه،
۱۰-٣ زمینه سازی برای استفاده مستمر از روحانی مدرسه و اساتید حوزه علیمه در جلسات خانواده ها، دانش آموزان و معلمان،

۱- اگر چه ارتباط و تعامل اصل پذیرفته شده ای در روابط و معادلات سازمانی است، اما نکته مهم آن است که این ارتباط نباید منجر به خدشه دار شدن استقلال و هویت سازمانی مانند آموزش و پرورش شود.
هر سازمانی کارکرد خاص خود را دارد و آموزش و پرورش متولی اصلی تعلیم و تربیت رسمی در کشور است و این اختیار به هیچ وجه قابل تفویض نبوده و نیست!

۲- در حالی که بسیاری از مدارس ما فاقد کتابخانه، آزمایشگاه، اتاق (سالن مطالعه) و حتی نمازخانه و... می باشد، آموزش و پرورش ما چگونه می خواهد مکان مشخص و یا ثابتی را برای فعالیت کار این عزیزان فراهم آورد؟
آیا مسئولان وزارت آموزش و پرورش به کارکردها و محدودیت های دستگاه تحت مدیریت خویش واقفند؟

٣-در حالی که آموزش و پرورش ما درگیر کسری بودجه، فقدان اعتبار لازم برای پرداخت سرانه مدارس، پرداخت اضافه کار عوامل اجرایی مدارس، معوقات حق التدریس از سال تحصیلی قبل و... است، مسئولان آموزش و پرورش چگونه و طبق چه محاسباتی قرار است نیازهای مالی این سند را برآورده و امکانات لازم را در حد "ویژه" برای طرف مقابل تامین کنند؟
آیا وزارت آموزش و پرورش بودجه ها و یا اعتبارات دیگری دارد که فرهنگیان و تشکل های معلمان از آن اطلاعی ندارند؟

۴-کمبود مربی بهداشت در مدارس معضلی است که در ۶ سال گذشته برای حل آن وزرای آموزش و پرورش و بهداشت پیشنهادها و برنامه‌های مختلفی اعلام کرده‌اند که هیچیک تاکنون عملیاتی نشده و با بازنشسته شدن مربیان قدیمی هر روز به دامنه این مشکل افزوده می‌شود.
افزایش چشمگیر بیماری‌های پرخطر همچون هپاتیت و ایدز در جوامع امروزی و نیاز به آموزش شهروندان برای جلوگیری از گسترش این بیماری‌ها به خصوص در آموزش و پرورش که بزرگ‌ترین جامعه تحت پوشش یعنی کودکان و نوجوانان ۷ تا ۱٨ را در مجموعه خود دارد لزوم به کارگیری مربیان و معلمان بهداشت را در سایر مسائل بهداشتی به روز افزایش می‌دهد اما در کشور ما این موضوع از سوی مسئولان مغفول مانده است.
"در حال حاضر مدارس کشور به ۱۷ هزار مربی بهداشت نیاز دارد."
رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات در فروردین ۱٣۹۰ عنوان کرده است: "که هم اکنون به ازای هر سه هزار و ۵۰۰ دانش آموز یک مربی بهداشت در ایران فعالیت می‌کند در حالی که حداقل مطلوب میانگین یک مربی به ازای هر ۷۰۰ دانش‌آموز است."
حال سوال ما از مسئولان وزارت آموزش و پرورش آن است که برای بهداشت مدارس چه تفاهم نامه و یا همکاری با متولی بهداشت و درمان کشور به امضا رسانده اند و آیا به این مشکلات واقفند؟
آیا در مدارس ما، مربیان بهداشت، مشاوران و یا حتی مربیان هلال احمر حضور دارند؟

۵- در مدارس ما، پست سازمانی "معاون پرورشی" با وظایف و کارکردهای مشخص تعریف شده است. همچنین معلمان دینی وظیفه آموزش آموزه های دینی را بر عهده دارند.
آیا قرار است پست جدیدی در سازمان آموزش و پرورش تعریف شود، در حالی که هیچ گونه تناسب منطقی و مناسب میان تعداد دانش آموزان و کارکنان آموزش و پرورش وجود ندارد؟
حضور روحانیون محترم در مدارس چه نسبت سازمانی و کارکردی با پست های سازمانی خواهد داشت؟
آیا واگذاری "تربیت دینی" مدارس به نهادی خارج از آموزش و پرورش، به معنای زیر سوال بردن زحمات و تلاش های معلمان دینی و معانین خدوم و زحمتکش پرورشی در مدارس نیست؟

۶- "مساجد" با معماری خاص و نیز فضای روحانی که دارند بهترین جا و مناسب ترین مکان برای انتقال و پرورش آموزه های دینی هستند.
روحانیت با در اختیار داشتن حدود ۷۰ هزار مسجد و بیش از ۱۰ هزار امام زاده، پایگاه های نماز جمعه، کانال های صدا و سیما و... چه نیازی به ورود مستقیم به مدارس دارد؟
اگر در تربیت دینی مشکلی وجود دارد که دارد، آیا راه حل آن حضور مستقیم روحانیت در همه زمان ها و مکان ها می باشد؟
به گمان ما، این مشکل راه حل های دیگری دارد که باید آن را یافت...
رئیس جمهور محترم در جریان انتخابات اخیر فرمودند: «من قبول دارم هر نظام سیاسی اجتماعی، تاکیدات ایدئولوژیک و سیاسی روی آموزش و پرورش دارد ولی در کشور ما نگاه سیاسی و ایدئولوژیک به آموزش و پرورش خیلی شدید است.»
سازمان معلمان ایران به عنوان یک نهاد مدنی از مسئولان وزارت آموزش و پرورش به جد می خواهد تا قبل از هرگونه اقدام و فعالیت، به فرآیند نیازسنجی و بازخورد توجه داشته و کارشناسی های لازم را با توجه به موانع و محدودیت های سازمانی مدنظر قرار دهند.
سازمان معلمان ایران ضمن درخواست لغو این تفاهم نامه، از مسئولان وزارت آموزش و پرورش مصرانه انتظار دارد تا در جهت برنامه های دولت تدبیر و امید حرکت کرده و میراث دار اقدامات نادرست و غیرکارشناسی وزرای قبلی نباشند...