ایرانی سابقه دار از دستگیر شدگان سرقت مسلحانه با هلی کوپتر در استکهلم

ایرانی سابقه دار از دستگیر شدگان سرقت مسلحانه با هلی کوپتر در استکهلم

Police probe Serb ties to helicopter heist

Police in Serbia suspect the mastermind behind last week's brazen helicopter heist is a 40-year-old Bosnian Serb living in Belgrade known as the 'gangster king'.

The man has an extensive criminal record and has lived in Sweden in the past, but has lived in Serbian capital for the past six years, according to Austrian news bureau APA.

Swedish police confirm that the man is of interest to their investigation.

The 40-year-old is also listed as a friend of one of the arrested suspects on the social networking website, Facebook.

According to newspaper Vecernje Novosti, Swedish investigators are set to arrive in Belgrade on Tuesday to exchange information with their Serbian colleagues.

Serbian Home Secretary Ivica Dacic also confirms that the national police attempted to warn their Swedish colleagues of the planned coup.

The Serbs also warned Swedish police that members of the former special operations unit, the Red Berets, were involved in preparations for the robbery.

The Red Berets were an “anti-terrorist unit” within the Serbian-Yugoslavian police.

Their leader, Milorad Ulemek, otherwise known as Legija, has been sentenced twice to 40 years imprisonment for the murder of prime minister Zoran Djindjic in 2003, and for the murder of Yugoslavian former president Ivan Stambolic in 2000.

The Red Berets have also been accused of war crimes in Kosovo.

The group was disbanded after Djindjic's murder. Aside from those members that have been arrested, little is known of the group.

Swedish police are currently holding six suspects in Stockholm whom they believe had a role in the early morning raid on the G4S cash depot in Västeberga south of Stockholm.

In emerged on Tuesday that the youngest of the six, a 21-year-old male, was in police custody less than two weeks ago on suspicions of having robbed an armoured vehicle south of Stockholm.
The 21-year-old man has the most extensive criminal record of all the arrested suspects and is being held on suspicion of being an accessory to aggravated robbery.

The second robbery in which the man is suspected to have been involved transpired on September 18th in Kärrtorp, when a guard stopped an armoured vehicle to refill an automatic teller machine.

One of the men threatened the female guard with an axe, the other held her at gunpoint.

The pair grabbed a bag of cash and made off in a vehicle that was later abandoned and exchanged for a moped.

A short time afterwards, police arrested two men suspected of the robbery, including the 21-year-old.

Police requested to have the men remanded in custody, but the 21-year-old was released due to insufficient evidence.

“Suspicions against him remain. He was found at the scene of the crime behaving strangely,” criminal inspector Sven-Olof Karlsson told the TT news agency.

Karlsson was surprised when he discovered on Monday that the 21-year-old was one of the arrested suspects in the Västberga coup.

“I was surprised when he showed up in these circumstances, but I'll never be surprised again,” he added.

The man is well known by police in Stockholm's southern districts. His previous convictions include abuse, illegal threats, narcotics-related offences and obstruction of justice.

Police have clamped down on communication with the press and will not be releasing any new information pertaining to the investigation of the helicopter robbery.

“At the present time we are not releasing any information at all about the ongoing investigation,” said Varg Gyllander, spokesperson for the National Criminal Investigation Department (Rikskriminalpolisen).

Such a measure is highly unusual and may relate to the fact that at least ten of the suspected robbers remain at large.

There remains a significant risk that these men may tamper with important evidence, or hide themselves abroad.


TT/The Local (news@thelocal.se/08 656 6518)

Swede held in Pakistan 'refuses to be released': official

A 19-year-old Swedish woman is still being held in Islamabad after having declined several times to be released without her husband, Pakistani officials report.

Rumours circulated last week that Safia Benaouda and her two-year-old son had been released from prison, a speculation that could not be confirmed by the Swedish Ministry for Foreign Affairs (Utrikesdepartementet).

But according to a high ranking Pakistani official, Benaouda still remains in custody - by her own choosing.

“She won't leave without her husband,” Pakistani Home Secretary Rehman Malik told the Aftonbladet newspaper.

“She and her son are doing well. We are very considerate of her special circumstances.”

Speaking to Sveriges Television (SVT), Malik also confirmed that there is no concrete evidence against the Swedes. The trio are only guilty of violating visa regulations.

Benaouda was arrested in northern Pakistan on August 28th, along with her husband, their 2-year-old son and Mehdi Gezhali, a Swedish national once imprisoned at Guantanamo Bay.

The group was arrested on the border of the North-western province, Waziristan, in a forbidden zone containing nuclear facilities.


TT/Charlotte Webb (news@thelocal.se)


Source: http://www.thelocal.se/22356/20090929/

Geneva cops foil ISI bid to spy on Baluch activist

AHMAR MUSTIKHAN

Police in Geneva stopped two suspicious characters for trying to spy on and take pictures of a senior Baluch representative to the United Nations Human Rights Council.

The two, who were trying to take snaps of Mehran Baluch, a younger brother of Baluch national hero Hyrbyair Marri, turned out to be Pakistani "diplomats" posted at Bern.

Police recovered documents and ID cards that showed the two were working for the Pakistani mission in Bern.

Anjuman Ittehad Marri, an organization struggling to defend the rights of the indigenous Baluch people and ousting Pakistani occupation troops from Baluchistan, has condemned the incident.

The two Pakistanis, who were most definitely agents of the infamous Inter Services Intelligence, were keeping a surveillance of the streets around the hotel were Baluch was staying.

This is not the first time Pakistani officials have tried to obstruct the work of Baluch, whose elder brother Nawabzada Bala'ach Marri was killed by the Pakistani military on November 20, 2007.

Two years ago two Pakistani officials gatecrashed into the compound of the UN Human Rights Council in Geneva, called Palais des Nations in a bid to stop Baluch from speaking at the world forum.

Pakistani authorities, notably the Inter Services Intelligence, have also tried to obstruct international traveling of Baluch by providing false information to intelligence set-ups of foreign nations.

In March 2009, the Pakistani embassy in Switzerland wrote a letter to the Swiss government that Baluch is a terrorist and should be prevented from coming to Geneva.

Interfaith International chairman Charles Graves conducted a probe and so did the Swiss authorities and dismissed the Pakistani charges as baseless, unfounded and contrary to facts.

The UN Human Rights Council informed the Baluch delegate that there were no charges against him and no one will be allowed to hinder his international outreach work for his occupied homeland.

After failing to officially obstruct Baluch's work, the Pakistani spooks are trying to make secret video footage of his moves.

"Such acts are against the Geneva Convention and international norms of conduct," the Anjuman Ittehad Marri said in a statement condemning the antics of the Pakistani spies. "Such vulgar actions can not stop the Baluch voice from being heard at international fora nor can they prevent the Baluch leaders from speaking the truth," the AIM said.

The organization said due to the tireless efforts of Baluch activists the Baluch national question is coming into international limelight and introduced to nations across the world, much to the chagrin of the illegitimate state of Pakistan and its various organs.

"Mehran Baluch and other international activists are representing the interests of the Baluch people in broad daylight, rather than in the shadows," the AIM representative said. "Pakistan is in a state of paranoia and these shameless antics and uncalled for actions of the Pakistani agents are inexcusable," the AIM said.
Pakistan fears exposure of its black deeds in Baluchistan and is using dirty tricks to prevent the Baluch story from being heard at international fora.

AIM said the Baluch people are confident the UN Human Rights Council would not heed to Pakistan's conspiracies against the Baluch.

It recalled that the British government under pressure from coup leader and dictator, General Pervez Musharraf, had arrested Hyrbyair Marri and his aide Faiz Baluch, but they were found not guilty by a London jury.

The Baluch are totally opposed to Pakistan's parasitic existence on the world map as their Texas-sized homeland was occupied against their wishes on March 27, 1948 – seven months after the British left India divided.

Baluch is a son of legendary national leader Nawab Khair Bakhsh Marri, who has for more than three decades consistently maintained Pakistan must end its military occupation of Baluchistan..

[Original report appeared in the pro-independence Tawar newspaper: http://www.dailytawar.com/]

Source: http://mustikhan.newsvine.com/_news/2009/09/29/3328508-geneva-cops-foil-isi-bid-to-spy-on-baluch-activist

Petition for missing Baloch activists

Dear Supporters of Human Rights,

We need as many people as possible to email the Secretary General of Amnesty International, London, on behalf of countless missing Baloch: ikhan@amnesty.org This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it .

Please appeal to the International community, EU, UN, US, UK and other nations to stop supporting Pakistan unless it resolves the Balochistan issue. The support of Western countries is directly being used against our unarmed civilians and hurting our people. We also appeal to the International media to report on the Balochistan conflict and press Pakistan to allow the international media to enter Balochistan and interview the Baloch people, especially the relatives of missing person and those who have been victims of state sponsored brutalities.

Here is a partial list of missing persons:

1. Ehsan Arjemandi Baloch, a Norwegian citizen who went to Balochistan to visit his family and friends in Balochistan (Pakistani occupied), was forcibly abducted by Pakistani Intelligence Agencies while on his way to Karachi. Mr Ehsan's family has not heard from him since his abduction. Family members say that Ehsan is suffering from heart disease and it very likely that he will be tortured by Pakistani security forces.

2. Mr. Zakir Majeed, senior vice chairperson of the Baloch Student Organisation, "Azaad (B.S.O)" was abducted by the Intelligence agents on June 8, 2009, while he was at the marketplace in Mastung, near Quetta, with two other BSO members.

Plain-clothed men identified themselves as intelligence agents working for the Pakistan Army before taking Majeed away without informing him of any charges against him.

3. Another student, Miss Karima Baloch, 23, was sentenced to three years in prison and fined Rs 150,000 (US$1,875) by the Anti Terrorist Court (ATC) in Turbat, Balochistan, on June 2, 2009, after she and several others women had demonstrated in August, 2006, against disappearances. She was charged with defiling the flag of Pakistan and with sedition.

4. Dr. Deen Mohammad Baloch, a young Baloch doctor, was abducted on June, 29, 2009, from his official residence in Ornarch Hospital. He is also a member of a Baloch political party BNM (Baloch National Movement).

His children say that he was the only earning hand of the family and after his arrest the children could not even afford to go to school.

5. Chakar Qambar Baloch, another young Baloch student, was arrested in Quetta on July 10, 2009. After two nights of severe torture he has been charged with anti-state activities. But his family and friends say that he is one of the brightest students in his class and has never been involved in militant activities. His only fault is that he raised his voice against the abduction of his fellow student leader Mr. Majeed Baloch. That is why he has been arrested and charged. He missed his exams and his career has been ruined.

6. Mr. Jalil Reki Baloch, the central information secretary of BRP (Baloch Republican Party), was abducted by Intelligence Agencies of Pakistan on 13 February, 2009.

He is still missing and family and beloved ones have not heard from his since his arrest.

7. Master Yahya was abducted from Noshki, Balochistan, on 11 August, 2008. His whereabouts are not known to his family and friends. His beloved ones do not know about his condition. An anonymous source reports that Mr Yahya is being held in Army Cantt in Quetta.

8. Iqbal Baloch was abducted from Mand, Balochistan, on 14 March, 2007, along with two other friends. His friends were later released, but Iqbal Baloch is still missing. Mr Iqbal's mother recently passed away due to the shock of his disappearance.

The list of missing Baloch activists is so long, as there are thousands of Baloch who are either missing or languishing in Pakistani jails accused of crimes they did not commit.

Act now and send an email to show your concern about missing Baloch activists to Amnesty International @ ikhan@amnesty.org This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it
Campaign Coordinator
Baloch Unity Conference
BUC-UK

Please click on below mentioned link to sign the petition

http://www.ipetitions.com/petition/missingBaloch/index.html

International community should intervene immediately

We (B.S.O. Azaad) fear that Baloch abductees in Pakistan’s torture cells would be killed in accordance with the “new” state policies towards the abducted Balochs therefore we demand immediate intervention of the International Human Rights organizations and international community on the matter of Baloch abductees in order to stop an expected execution of the Baloch elders, children, women and youth in the torture cells run by Pakistan army. The possibilities that the Balochs in army cells would be killed have increased and the torture tactics in the cells have also been made more fatal. The silence of the international community has already caused the death of Ghulaam Muhammed, the president of B.N.M., Sher Muhammed, Lala Munir and Rasool Baksh Mengal and if such silence is continued then Pakistan would kill each Baloch abductee one after another. There are immense threats to the lifes of Zakir Majeed, the senior vice chairman B.S.O. Azaad and Jalil Rieki and any harm to the Balochs in the army torture cells would result in the insecurity of the international interests in Balochistan.

Cenral Statement Of B.S.O. Azaad

تجاوز در زندان‌های ایران، روان‌کاوی و رک‌گویی

پس از گذشت بیش از سه ماه از انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری ایران، هنوز بحث درباره رویدادهای پس از آن، اعتراض‌ها و سرکوب‌های پس از ۲۲ خردادماه ادامه دارد.
از جمله این بحث‌ها مسئله تجاوز به برخی بازداشت‌شدگان در سه ماه اخیر در زندان‌های ایران است، گزارش‌هایی که هرچند هنوز در دادگاهی بررسی نشده، اما مطرح شدن آن در نامه‌های اعتراضی و سرگشاده مهدی کروبی، یکی از دو نامزد اصلاح‌طلب انتخابات ۲۲ خرداد، آن را از حد شایعات پیش‌پا‌افتاده خارج کرد.
اما مسئولانی مانند علی لاریجانی، رئیس مجلس، و علاءالدین بروجردی، رئیس کمیسون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، صورت گرفتن تجاوز در زندان‌های ایران را رد کرده‌اند. بیشتر بخوانید: مریم: در حال تجاوز می‌گفت دارم رایت را پس می‌دهم ابراهیم شریفی: فقط صدای نفس خودم و دیگران را می‌شنیدم
در این حال دو جوان معترض به نتایج اعلام شده انتخابات که به‌تازگی از ایران خارج شده‌اند مدعی هستند که در بازداشتگاه‌های ایران به آنها تجاوز شده است.
ابراهیم شریفی، دانشجوی کامپیوتر و دانش‌آموز زبان ایتالیایی، بوده و در ستاد مردمی مهدی کروبی به عنوان ناظر گردشی حضور داشته است و یکی از کسانی است که آقای کروبی به گفته‌های او استناد کرده است.
مریم صبری می‌گوید از طرف‌داران آقای میرحسین موسوی است که در مراسم چهلم ندا آقاسلطان در بهشت زهرا دستگیر شده بود.صرف نظر از بعد سیاسی ماجرا، این که در جامعه ایران برخلاف تابوهای رایج کسانی حاضر می‌شوند از تجاوز سخن بگویند خود پدیده‌ای تازه و قابل بررسی است که در برنامه این هفته «نگاه تازه» با مریم صبری، ابراهیم شریفی و دکتر حسن مکارمی، روان‌کاو در فرانسه، به آن پرداخته‌ایم.
دکتر حسن مکارمی از هر دو میهمان این برنامه می‌خواهد که خودشان را به اختصار معرفی کنند.
مریم صبری: من مریم صبری ۲۱ ساله هستم. در تظاهرات بعد از انتخابات دستگیر شدم و دو هفته زندان بودم. در زندان مورد شکنجه و آزار جنسی قرار گرفتم و پس از آن در ایران قایم شدم و سرانجام از ایران خارج شدم.
ابراهیم شریفی: من ابراهیم شریفی، ۲۴ ساله، ساکن تهران منطقه شمیران هستم. یک روز در راه مراجعت به منزل توسط افراد ناشناسی ربوده شدم و در زندان بارها مورد آزار و شکنجه قرار گرفتم و پس از این که به مورد اعدام ساختگی اعتراض کردم مورد تجاوز جنسی قرار گرفتم و بعد هم که دکتر گواهی داد من مردنی هستم و ممکن بود برای‌شان شر ایجاد کند، مرا کنار خیابان رها کردند.
دکتر مکارمی: آیا این امکان وجود دارد که منظور از تجاوز جنسی را شرح دهید؟
مریم صبری: من موقعی که بازداشت بودم گمان نمی‌کردم که چنین اتفاقی ممکن است بیفتد. اما پس از چند روز مرا بیرون آوردند و داخل یک سلول دیگر بردند و در حالی که چشم‌ها و دست‌هایم را بسته بودند مورد تجاوز جنسی قرار دادند...
اینجا دکتر مکارمی می‌خواهد که خانم صبری دقیق‌تر ماجرای تجاوز را بیان کند که خانم صبری انگار این که در مطب دکتر نشسته باشد، بلاهائی که بر سرش آمده بود را بیان می‌کند. شکنجه‌گران مرتب فحش می‌داده‌اند و مریم مرتب گریه می‌کرده ‌است.
اما بازجویان با تحکم و خنده می‌گفتند: حالا هی گریه کن تا ببینیم چه کسی برای نجاتت می‌آید!مریم از ترس و لرز و هراسی که به هنگام تجاوز داشته سخن می‌گوید. او همچنین خاطرنشان می‌سازد که آن تجاوز اولین تجربه جنسی‌اش بوده است.
(رادیوفردا به خاطر برخی از مسائل نمی‌تواند گفتار دقیق خانم صبری را در اینجا درج کند.)
آقای شریفی به دکتر مکارمی اعتراض می‌کند که چرا از جزئیات ماجرا می‌پرسد. می‌گوید حالا یک اتفاق وحشتناکی افتاده و تابویی در ایران شکسته شده‌ است. چرا باید جزئیات ماجرا گفته شود؟
او از تجربه خودش می‌گوید که چگونه بارها دست به خود‌کشی زده و کلمه «تجاوز» چگونه او را تا پای مرگ پیش برده است. او از قاضی مقدم مثال می‌آورد که گویا می‌خواسته اندازه «دخول» و غیره را هم بداند.
آن گاه به اختصار می‌گوید که پس از روز چهارم زندانی شدنش و به هنگام اعدام ساختگی اعتراض می‌کند و می‌خواهد که واقعا او را اعدام کنند و آنان در پاسخ لگدی به شکمش می‌زنند و یکی دستور می‌دهد که فلانی را ببرید و حامله‌اش کنید!
شریفی از مصائب زندگی خود می‌گوید که حتی در خارج از کشور هم زندگی عادی ندارد و مدام در فکر خودکشی است و در حقیقت دوستانش مانع می‌شوند.
او حتی رویش نمی‌شود که با خانواده‌اش تماس بگیرد.آقای شریفی از تابوهای جامعه ایران سخن می‌گوید که انسان همواره در چنین مواردی احساس شرم می‌کند تا درد و مصیبتش را با دیگران در میان بگذارد.
دکتر مکارمی یادآوری می‌کند که چگونه حتی صحبت کردن پیرامون چنین مطالبی برای انسان دردناک است و انسان به هنگام بازگویی آن دچار رنج مضاعف می‌گردد.
خانم صبری از بی‌خوابی‌ها و کابوس‌های شبانه سخن می‌گوید... او همواره آن صدای جیغ و فریاد‌های دردناک را می‌شنود...
او مدام چهره کسی که او را برای آخرین بار مورد تجاوز قرار داده در خواب و بیداری می‌بیند. می‌گوید که چهار یا پنج بار او را مورد تجاوز قرار داده‌اند و آخرین آنها حتی به هنگام آزادی‌اش مرتب به او تلفن می‌کرده و تهدیدش می‌کرده ...
آقای شریفی سعی می‌کند که آن قدر خود را در طول روز خسته کند که بی‌هوش بیفتد... اما به هنگام خواب کابوس آن کس متجاوز مدام به سراغش می‌آید و او به دنبال دست‌بندهایش می‌گردد...
او از قاضی مقدم و دیگر ماموران قوه قضائیه و بازجو‌ها می‌گوید و حتی حالا که در ایران نیست گمان می‌کند آنان ممکن است به سراغش بیایند و ... او ساعت دو نیمه شب به خواب می‌رود و همواره ساعت پنج یا شش صبح بیدار می‌شود.
به مکان‌های عمومی می‌رود تا تنها نباشد. ... از تنهایی می‌ترسد. حیرت می‌کند که در حکومت اسلامی چنین حوادث وحشتناکی رخ می‌دهد.
خاطرنشان می‌سازد که پدرش از اعضای نیروی انتظامی است و هنوز نمی‌تواند باور کند که در حکومت اسلامی چنین اتفاقاتی افتاده است...
خانم صبری پیش روان‌پزشک می‌رود، ولی رویش نمی‌شود از ماجرای تجاوز سخنی بگوید... آقای شریفی هم همین طور. او اشاره می‌کند که فقط با آقای کروبی درد دل کرده است و از شجاعت آقای کروبی ستایش می‌کند.هر دو از تجربه‌های خود سخن می‌گویند و هر دو مواردی را می‌گویند که پس از فاش شدن ماجرای‌شان باخبر شده‌اند که این مصائب برای دیگران هم اتفاق افتاده، ولی قربانیان به خاطر «ترس از آبرو» ترجیح داده‌اند که سکوت کنند.
رادیو فردا

متجاوزان زابلی به دستگیری جوانان بلوچ ادامه می دهند

آثار شلاق بر بدن یک جوان بلوچ که توسط متجاوزان زابلی شکنجه شده است
به گزارش آژانس خبری تفتان دستگیری ها در بلوچستان همچنان ادامه دارد و طی چند روز گذشته دهها تن دیگر در بلوچستان به اتهام همکاری با جنبش مقاومت جندالله و پخش سی دی های جنبش دستگیر شده اند.
زابلیهای جنایتکار و پاسداران پلید همچنان در حال دستگیر کردن جوانان بلوچ می باشند و طی روزهای گذشته دهها جوان از شهرهای ایرانشهر و چابهار و سرباز و سراوان و خاش و زاهدان دستگیر شده اند این در حالی است که دستگیر شدگان قبلی که چند هفته قبل دستگیر شده بودند همچنان در بازداشت گاههای رژیم به سر می برند.
متجاوزان به زعم باطل خود خیال می کنند با دستگیر کردن جوانان می توانند بین مردم ترس بیافرینند و مردم را از مبارزه دور کنند اما غلط فکر کرده اند زیرا که این دستگیری ها و بازداشت ها نفرت مردم را از متجاوزان زابلی افزوده است و مردم بلوچستان از رفتارهای غیر انسانی و ضد بشری زابلیها به تنگ آمده اند و هر آن ممکن است که خشم مردم تبدیل به انفجاری شود که همه زابلیها را در خود بسوزد همانگونه که در موسسه مهر همه متجاوزان در خشم ملت سوختند.

Time To Act In Balochistan By Raza Khan

The province is in the grip of strong separatist movement with large-scale Baloch sentiments stimulating it day by day. Whatever writ the state has in Balochistan is only due to the strength of its armed forces. Majority of the people do not have any good feelings towards the state.

The process of development of Balochistan should now no more be dictated and the government could best stem the rot by handing over all provincial resources to the province and its people forthwith

Among the maladies that inflict the country, Balochistan crisis is, arguably, the most critical. Some analysts might contend that the problem of clerical militancy in the tribal areas and NWFP is a bigger problem than Balochistan. In large parts of FATA, the state may have lost its writ to the Taliban and al-Qaeda fighters, the tribesmen are fundamentally not against the state. The Taliban militants have also showed in words their 'goodwill' to the country by vowing to fight shoulder to shoulder with the military against India.

In this sense, Balochistan is a bigger problem than extremism and militancy in FATA. The province is in the grip of strong separatist movement with large-scale Baloch sentiments stimulating it day by day. Whatever writ the state has in Balochistan is only due to the strength of its armed forces. Majority of the people do not have any good feelings towards the state.

The traditional politico-democratic Baloch national rights movement assumed a somewhat militant nature in the ongoing decade. However, still an overwhelmingly part of it is democratic in shape, spirit, scope and approach; herein lies the hope for every Pakistani.

It is also important to note that the Baloch nationalist movement developed some militant fangs as a reaction to state's blatant use of force against the Baloch. Previously, despite large-scale military operations by the state against Baloch, the latter did not resist with arms. During the 1970s when a massive military offensive was launched, the largest of the ethnicity tribes, Marri and Mengal, opted to migrate en masse to Afghanistan instead of taking up arms against the country's forces.

Although one cannot justify or support the armed struggle launched by certain Baloch groups like Balochistan Liberation Front (BLF), Balochistan Liberation Army (BLA), Balochistan Republican Army (BRA) etc. the reasons why they do what they do need to be carefully seen. Baloch nationalist leaders justify the taking up of arms by certain Baloch groups due to the continued indifference of successive military and political governments and above all the atrocities perpetrated by the Musharraf regime.

The real cause of concern in Balochistan is perhaps not militant organisations but the disenchantment of political forces with the state and its institutions. One could point at the following objective factors or reasons. First and foremost is the well-entrenched apprehension among the Baloch of becoming a minority in their own land, on account of the expected onslaught of the non-Baloch to 'develop' Gwadar. This has compelled the ethnicity to rise to avoid being reduced to the pages of history. The fear of becoming Red-Indians has permeated to all sides of Baloch society. The powers that conceived this plan did not count the costs and risks involved, particularly the reaction of the Baloch.

The simultaneous launching of military operations in Balochistan by Musharraf regime clearly shows they were aimed at pressurising the Baloch to accede to government's plan of 'developing' Gwadar into a metropolis. But all such policies very much like the lebensraum (living space) of German leader Adolf Hitler, eyeing the land of others for one's own unsustainable population, always had pernicious repercussions.

Balochistan has an estimated population of 07 million of which 50-55 percent are Baloch and the rest predominantly Pashtoons. So if in Gwadar three or four million non-Baloch take up residence, attracted by the lure of jobs, Baloch would no more be in command of their ancestral motherland population-wise -- stretching right from outside Quetta to Gwadar in the South West and Mai Kolachi in Karach in South and Dera Ghazi Khan in the east. The argument by the inventors of the Gwadar 'development' plan within the establishment that Balochs also have equal right to go and settle in large numbers in Gwadar is specious. Because with relatively so small a population, Baloch can't compete with outsiders to outscore the latter. The non-Baloch dominated Pakistani establishment should keep in mind this Baloch fear and sensitivity to become a minority while formulating any plan or vision for development of Gwadar or for that matter the whole of Balochistan. Unfortunately, it is still not realising it.

Another important reason for the present Baloch crisis is that a big intergenerational change has taken place in the Baloch society -- the realisation by the majority of extreme exploitation by Islamabad of the province's billions of dollars worth of natural resources without paying anything in return. This change was effected by the growing Baloch population with critical stress on the already insufficient means of sustenance, the rising number of youths -- the section of society which is always prone and attracted to revolutionary ideals and methods to overthrow the status quo and rectify the situation -- growing knowledge and hence realisation of Baloch due to the development of information and communication technologies (ICTs). This can be termed as Baloch reawakening.

This change in Baloch society can be gauged from the fact that the Baloch nationalist movement which was traditionally spearheaded by nationalist parties and Baloch Students Organization (BSO), cross cutting party loyalties, is today a mass movement in Balochistan. Interestingly a large number of women are also a part of this movement; itself a great indicator of the change in the profoundly patriarchal and conservative society, where women traditionally are limited to domestic premises. Indubitably this is a positive development and the credit goes to democratic Baloch nationalists like Bizenjos, Marris, Mengals, Dr Abdul Hai, Sanaullah Baloch and many many others. This sufficiently outwits the establishment's stance that the crisis in Balochistan is the handiwork of certain 'anti-state' Baloch leaders getting help from India and Afghanistan. Had this been the case why did President Asif Ali Zardari publicly apologise to the Baloch nation.

The rise of mass Baloch national rights movement also negates the decades-old establishment stance that a few Baloch 'sardars' have kept the Baloch people captive and prevented all state-led development efforts of the province. Those with no personal experience of Balochistan may have a perception of Baloch society being dominated by 'sardars'. This is absolutely icorrect. First, there have been very few big 'sardars' in Balochistan like Sardar Khair Bakhsh Marri, Ataullah Mengal and Akbar Bugti. Of them Marri and Mengal have been part of Baloch nationalist democratic struggle for rights and development while interestingly, slain Bugti, who is now an icon of Baloch nationalism, had been the most ruthless of Baloch sardars during his life but establishment always supported and funded him. On the other hand there is Makran or mostly the coastal belt of Balochistan. This belt has traditionally been purely non-tribal, non-religious and secular. But Baloch nationalist movement has been equally strong there.

The powers-that-be and the present government should realise these important socio-political changes and dynamics within Balochistan and then approach the problem. Although most of Baloch leaders today argue that the problem has gone far beyond provincial resources and rights, nevertheless, the government could best stem the rot by handing over all the provincial resources to the province and its people forthwith. The process of development of Balochistan should now no more be dictated and it should be left to the people of Balochistan to undertake as the results of 60 years of central government's management of development of Balochistan is known to everyone. Any delay in this regard -- like waiting for compilation and implementation of standing committees' recommendations -- would not serve any purpose. This is the least the government could do -- to pull back Balochistan from the brink of separatism. And mind you this would be only the short-term solution; the long term way-out of the crisis is the restructuring of the state's federal structure through a new social contract.

(The writer is a political analyst and PhD scholar: razapkhan@yahoo.com)


Source: http://www.jang.com.pk/thenews/sep2009-weekly/nos-27-09-2009/pol1.htm#6

دادگستری تهران :حکم ۲۰ متهم وقايع پس از انتخابات صادر شده است

رييس کل دادگستری تهران روز سه شنبه گفته است: برای ۲۰ نفر از متهمان وقايع پس از انتخابات رياست جمهوری ايران حکم صادر شده است، ولی اين احکام قطعی نيست و متهمان حق اعتراض و تجديد نظر خواهی دارند.

به گزارش خبرگزاری دانشجويان ايران، ايسنا، عليرضا آوايی، رييس کل دادگستری تهران، درباره‌ ادامه برگزاری دادگاه معترضان به نتيجه انتخابات گفته است: احتمال می‌دهم که در اين خصوص دادگاه‌های زيادی نداشته باشيم. شايد يکی دو جلسه بيشتر از اين دادگاه‌ها باقی نمانده باشد؛ البته اين دادگاه‌ها با رعايت ترتيبات قانونی برگزار خواهد شد.

آخرین جلسه دادگاه شماری از معترضان به نتيجه انتخابات رياست جمهوری روز دوشنبه ۲۳ شهريور، به رياست قاضی صلواتی در شعبه ۱۵ دادگاه عمومی و انقلاب تهران برگزار شد.

عليرضا آوايی می گويد تاکنون برای ۲۰ نفر از اين متهمان حکم صادر شده است.

رييس دادگستری تهران درباره اسامی متهمانی که حکم آنها صادر شده گفته است: چون (حکم اين افراد) قطعی نشده و محکومان حق اعتراض دارند و ممکن است در دادگاه تجديدنظر اين آرا تاييد، تبديل يا نقض شود و به مرحله‌ قطعيت نرسيده است، طبعا اطلاع‌رسانی در مورد اسامی آنها کار لغو، غيرقانونی و غيرمنصفانه است.

More --->

نارضایتی جنسی 'از مهم‌ترین دلایل طلاق' در ایران

معاون رئیس جمهوری و رئیس سازمان ملی جوانان ایران، گفته است که نارضایتی جنسی یکی از مهم‌ترین دلایل طلاق در این کشور است.

محمد جواد حاج علی اکبری، این موضوع را در جشنواره "مطلع عشق" در دانشگاه ایلام، اعلام کرد.

به گفته آقای حاجی علی اکبری، ایران ۲۵ میلیون جوان ۱۴ تا ۲۹ ساله دارد که تعداد زیادی از آنها در سن مناسب ازدواج هستند.

مقام های ایرانی در سال های اخیر در چندین نوبت نسبت به افزایش آمار طلاق به علت مشکلات ناشی از مسائل جنسی هشدار داده اند.

اظهار نظر درباره مسائل جنسی در ایران از سوی مقام های رسمی، همواره خط قرمز محسوب می شده اما با افزایش آسیب های اجتماعی آن در سال های اخیر، اظهار نظر درباره آن به حیطه های عمومی نیز کشیده شده است.

برخی از کارشناسان مسائل خانوادگی، سه دلیل نبود آموزش های جنسی لازم در مدارس و دانشگاه ها، مشکلات فرهنگی از جمله بی رغبتی مردان به حل اختلالات جنسی شان و مشکلات اقتصادی که فرصت حل مسائل را از همسران می گیرد، از عوامل عمده نارضایتی های جنسی در ایران می دانند.

کاظم فروتن، دبیر همایش خانواده و سلامتی در ایران، سال گذشته در جریان برگزاری سومین همایش سراسری خانواده و سلامت، گفته بود که بین ۵۰ تا ۶۰ درصد طلاق‌ها به علت مشکلات و اختلالات جنسی است.

در جریان برگزاری این همایش "ناتوانی جنسی درمردان" و "بی میلی جنسی در زنان" به عنوان شایعترین اختلالات جنسی در ایران اعلام شده بود.

کارشناسان مسائل خانواده می گویند بسیاری از خانواده‌های ایرانی از وجود این مشکلات آگاهی ندارند و همین امر موجب مشاجرات و اختلافات خانوادگی و در نهایت طلاق می‌شود.

به گفته کارشناسان، برای این مشکل که شمار زیادی از خانواده ها درگیر آن هستند، برنامه‌ مشخصی در کشور وجود ندارد.

حدود 90 درصد ازدواج های غیابی یک سال اخیر به طلاق منجر شده

بر اساس نتایج یک تحقیق دانشگاهی در ایران، حدود 90 درصد از ازدواجهای پستی در 15 ماه گذشته منجر به طلاق شده است.

به گزارش خبرگزاری مهر گروه آسیب شناسی اجتماعی مقطع فوق دکتری دانشگاه شهید بهشتی که این تحقیق را انجام داده، اعلام کرده از 1920 مورد ازدواج از راه دور که اصطلاحا به آن پستی هم می گویند، انجام شده 1709 مورد آن منجر به طلاق شده است.

به گفته مجید ابهری، مسئول این گروه پژوهشی، در دو دهه اخیر بعضی اتفاقات موجب شده برخی از دختران به ازدواج های غیابی و پستی با امید به زندگی در کشورهای غربی تمایل داشته باشند.

به گفته وی، در این تحقیق معلوم شده که در موارد زیادی از این ازدواج ها، دختران یا با مشکلات قابل توجهی مواجه می شوند و یا با ابتلا به مشکلات روحی و روانی، کارشان به بیمارستانهای روانی کشیده می شود.

همزمان با افزايش تمايل برخی جوانان ایرانی به زندگی در کشورهای خارجی، ازدواج از راه دور يا ازدواج غيابی در ايران متداول شده است.

بسياری از مردان ايرانی که سالهاست ايران را ترک کرده اند، به دلايل مختلف مايلند از ميان دختران ساکن ايران، همسر انتخاب کنند. دختران زيادی هم بدون ديدن و شناختن دامادهای مقيم کشورهای خارجی، تنها با ديدن عکس آنها سر سفره عقد می‌نشينند و به عقد وکيل آنها در می آيند.

اين افراد بعد از مدت زمانی - که گاهی طولانی می شود - مراحل اداری و قانونی لازم را می گذرانند و راهی کشور محل اقامت همسران ناشناخته خود می شوند تا با آنها زندگی مشترکی را آغاز کنند که هيچ چيز از آن نمی دانند.

پیشتر هم اعلام شده بود که آمار نشان می دهد، بيشتر اينگونه ازدواجها به جدائی می انجامد.
BBC

مالکان خودروهایی که در اعتراضات بوق زده اند، احضار می شوند

مرتضی تمدن استاندار تهران اعلام کرده که مالکان خودروهایی که در جریان اعتراضات بعد از انتخابات ریاست جمهوری، "با سوء استفاده از فضا و بوق زدن های ممتد و ایجاد راه بندان های غیر اصولی مردم را اذیت کرده اند، احضار می شوند."

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، آقای تمدن گفته مالکان این خودروها "احضار و مورد سئوال قرار می گیرند، چرا که این افراد به نوعی مرتکب تخلف راهنمایی و رانندگی شده اند."

در جریان اعتراضات بعد از انتخابات ریاست جمهوری، در خیابانهای برخی شهرها به خصوص تهران، رانندگان خودروها، برای همراهی با معترضانی که در خیابانها بودند، بوق می زدند.

استاندار تهران همچنین در باره توقیف این دسته از خودروها با اشاره به مصوبه شورای تامین استان گفته است:" گفته ایم با هر یک از مالکان خودروهایی که با حرکت غیر متعارف موجب سلب آرامش مردم و اختلال در نظم و انضباط ترافیکی شوند، مطابق قانون برخورد شود و این امری کلی است و هیچ ارتباطی با اغتشاشات اخیر ندارد."

گزارشهایی مبنی بر توقیف برخی خودروها منتشر شده اما تاکنون هیچ مرجع رسمی آن را تائید نکرده است اما آقای تمدن می گوید که "مالکانی که پلاک خودرو، گواهینامه و یا سایر مدارک آنها توقیف و هیچ مقام مسئولی در مورد نحوه پیگیری به آنها توضیح نداده است، برای پیگیری موضوع به بازرسی استانداری مراجعه کنند."

با آنکه استاندار تهران تاکید کرده که مسئولان نیروی انتظامی در بخش راهنمایی و رانندگی پاسخگوی این مسئله هستند اما پلیس راهنمایی و رانندگی تاکنون هیچ واکنشی نسبت به آن نشان نداده است.

هنوز میزان جریمه این دسته از مالکان خودروها مشخص نیست ولی آقای تمدن گفته است که "طبق قانون با این مالکان برخورد می شود."

BBC

سازمان ملل متحد 'جنایات جنگی' در غزه را بررسی می کند

شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بررسی گزارشی را شروع می کند که در باره عملیات نظامی هشت ماه قبل اسرائیل در نوار غزه است.

آمریکا که متحد اصلی اسرائیل است از بخش هایی از این گزارش انتقاد کرده است.

در این گزارش که گروه های مدافع حقوق بشر از آن استقبال کرده اند هم اسرائیل و هم گروه فلسطینی حماس متهم به ارتکاب جنایات جنگی در جریان درگیری شده اند.

ریچارد گلدستون، که ریاست هیئت بازرسی در باره جنایات جنگی در غزه را به عهده داشت هنگام ارائه گزارش به نمایندگان حاضر در جلسه گفت فقدان مسئولیت برای جنایات جنگی در خاور میانه به یک مرحله بحرانی رسیده و امید به دستیابی به صلح در منطقه را کاهش داده است.

وی "رگبار انتقاد" از یافته های او و حملات علنی به اعضای هیئت بازرسی را رد کرد و گفت: "ما به این حملات پاسخی نمی دهیم چون معتقدیم که یافته های ما در گزارش، در حقیقت پاسخی به این انتقادهاست."

'بررسی دقیق'
شورای حقوق بشر، سه سال قبل جایگزین کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد شد.

تشکیل این شورا به دلیل انتقادهایی بود که از کمیسیون حقوق بشر در باره نادیده گرفتن بسیاری از موارد نقض حقوق بشر و داشتن تعصب ضد اسرائیلی شده بود.

دولت جورج بوش رئیس جمهوری سابق آمریکا نقشی در نهاد جدید نداشت ولی دولت باراک اوباما که در ماه ژانویه گذشته بر سر کار آمد، یک کرسی شورا را به خود اختصاص داد.

گزارش 574 صفحه ای این شورا توسط چهار قاضی تهیه شده و ریچارد گلدستون در رأس این گروه قرار دارد.

در گزارش، هم ارتش اسرائیل و هم پیکارجویان فلسطینی متهم به قتل عمدی غیرنظامیان طرف متخاصم شده اند.

نویسندگان گزارش، شورای امنیت سازمان ملل متحد را ترغیب می کنند که در صورتی که یکی از دو طرف از تحقیق در باره اتهامات و محاکمه مظنونان شانه خالی کند، مسئله را به دادگاه بین المللی جزایی در لاهه ارجاع کند.

دولت آمریکا پس از مشاهده نسخه ای از این گزارش که در تاریخ 15 سپتامبر، زودتر از موعد، انتشار یافته بود گفته بود که آن را به دقت بررسی خواهد کرد ولی در مورد صلاحیت و اختیارات تهیه کنندگان گزارش-که قبل از پیوستن آمریکا به شورای حقوق بشر انتخاب شده بودند- ابراز نگرانی جدی کرده بود.

دیده بان حقوق بشر، یکی از سازمان های غیر دولتی که این گزارش را تایید کرده از دولت آمریکا خواسته نظر خود را تغییر دهد.

اسرائیل از همکاری در تحقیقات و بازرسی ها در این باره خودداری کرده و یافته ها را بی نقص و بی طرفانه نمی داند.

نویسندگان گزارش، شواهدی از "نقض جدی حقوق بشر بین المللی و قوانین بشردوستانه توسط اسرائیل در جریان مناقشه غزه" به دست آورده اند و می گویند عملیات جنگی اسرائیل در غزه "در تمام مراحل برای حمله عمدی و نامتناسب به منظور مجازات، خوار و خفیف کردن و ترساندن غیرنظامیان" به دقت برنامه ریزی شده بود.

در این گزارش همچنین شواهدی از ارتکاب جنایات جنگی توسط گروه های فلسطینی و احتمالا جنایات علیه بشریت از طربق پرتاب مکرر راکت و خمپاره به داخل اسرائیل، ارائه شده است.

گروه فلسطینی حماس می گوید این گزارش که کسانی را که "در مقابل جنایات مقاومت می کنند" با کسانی که عامل این جنایاتند همسان می داند، بر اساس "ملاحظات سیاسی و تعصب" تهیه شده و نادرست است.

ارتش اسرائیل که در باره 100 مورد اتهام سوء رفتار در جریان جنگ غزه تحقیق کرده می گوید بیشتر این اتهامات "بی اساس" بوده است.

BBC

ويديوهايي از تظاهرات اعتراض آميز امروز دانشجويان دانشگاه شريف

با شعارهاي : دروغگو , دروغگو شصت و سه درصدت كو؟
احمدي عمروعاص , شصت و سه درصد اينجاست
برادر شهيدم رايتو پس ميگيرم
كروبي بت شكن , بت بزرگ رو بشكن

Video 1 --->

Video 2 --->

Video 3 --->

Historic meet chance to end deadlock: Iran MPs

TEHRAN (Reuters)
Iranian MPs told world powers on Tuesday not to repeat "past mistakes" in this week's Geneva talks and instead to use the historic meeting as a chance to end deadlock. The MPs joint-statement came as the republic said it would soon inform the United Nations nuclear watchdog of a timetable for inspection...More

اعتراض دانشجويان به حضور وزيرعلوم در دانشگاه شريف

اخطار به دانشجويان كوى دانشگاه تهران به دلیل اعتراض به حاکمیت
اعتراض دانشجويان به حضور وزيرعلوم در دانشگاه شريف

تهران - خبرگزاری ها

جمعي از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف امروز سه شنبه 29-9-2009 در اعتراض به حضور کامران دانشجو وزیر علوم دولت احمدى نژاد در این دانشگاه تجمع کرده و شعارهای اعتراض آمیز سردادند.

دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف به گزارش وبگاه جنبش راه سبز (جرس) با مطلع شدن از حضور کامران دانشجو، دراین دانشگاه تجمع بزرگ اعتراضي تشکیل دادند كه ساعتها ادامه داشت.

اين گزارش مى افزايد: "جمعیتی بین 1000 تا 2000 نفر از دانشجویان این دانشگاه از مقابل درب کتابخانه مرکزی به سمت درب اصلی این دانشگاه در خیابان آزادی حرکت کردند و با دادن شعارهای "مرگ بر دیکتاتور"، "کروبی بت شکن ، بت بزرگ را بشکن " زندانی سیاسی آزاد باید گردد"، و "منتظری،صانعی،روحانی واقعی" اعتراض خود را نشان دادند.

همچنين خبرگزاری فارس با تایید خبر تجمع اعتراضى امروز دانشجويان دانشگاه شريف نوشت: "گروه‌های قانون ‌گریز كه از نظر قوانین هیئت نظارت بر تشكل‌های دانشگاهیان غیرقانونی محسوب می‌شوند، برنامه‌ریزی اغتشاشات دانشگاه شریف را بر عهده گرفته‌اند."

از سوى ديگر مهدی قمصریمعاون دانشجویی و فرهنگی دانشگاه تهران از اخطار این دانشگاه به ساکنان کوی جهت جلوگیری از تجمعات اعتراضي خبر داد و گفت: "تحرکات رادیکالی که از بیرون دانشگاه جهت گرفته و شروع می شود دامان دانشجویان دانشگاه تهران و ساکنین کوی را گرفته و به آنها ضربه می زند."

قمصری در اخطارى که در این دانشگاه نصب کرده است با تیتر درشت "قابل توجه دانشجویان ساکن در کوی دانشگاه" آورده است: "با توجه به اظهار نگرانی و درخواست جمعی از خانواده دانشجویان و به پیشنهاد برخی از دانشجویان ساکن کوی به منظور جلوگیری از بروز حوادثی که موجب بر هم زدن آسایش و امنیت دانشجویان ساکن کوی می شود با افرادی که به نحوی در برگزاری و یا مشارکت در تجمعات منجر به خشونت دخالت داشته باشند حسب مقررات عمل خواهد شد."

گفتنى است كه روز گذشته دانشگاه تهران همزمان با مراسمی که به مناسبت بازگشايى دانشگاهها با حضورکامران دانشجو، وزیر علوم و مرضیه وحید دستجردی، وزیر بهداشت برگزار شد شاهد تجمعات اعتراضى بود.

برخی از دانشجویان این دانشگاه هنگام حضورغلام علی حداد عادل در گروه فلسفه دانشگاه تهران نیزعلیه او وحاکمیت شعارهای انتقادی سر دادند.

کشته شدن 30 غیرنظامی در انفجار اتوبوسی در قندهار

کابل – خبرگزاری ها

بر اثر انفجار يک بمب کار گذاشته شده در جاده ای در ولایت قندهار افغانستان حداقل 30 نفر از مسافران یک اتوبوس کشته شدند.

وزارت کشور افغانستان تاکید کرده است که درمیان قربانیان ده کودک وهفت زن به چشم می خورند.

در این اتوبوس که از هرات عازم کابل بود 40 نفردیگر نیز زخمی شده اند.

تاکنون هیچ گروهی مسئولیت این هجوم را برعهده نگرفته است اما اینگونه بمب ها معمولا توسط طالبان برای هدف قراردادن نیروهای بین المللی حاضر در افغانستان در کنار جاده ها کار گذاشته می شود.

این انفجار یکی از خونین ترین حملاتی است که طی ماههای اخیر جان تعداد زیادی از غیرنظامیان را گرفته است.

پلیس ومعترضان خود را برای بازی استقلال وپیروزی آماده می کنند

تهران – خبرگزاری ها ، العربیه نت

فرمانده انتظامی تهران امروز سه شنبه 29 – 9 – 2009 اعلام کرده است که پلیس با کسانی که بخواهند در بازی روز جمعه بین استقلال وپیروزی " اقدام مجرمانه ای " انجام دهند ،برخورد خواهد کرد.

عزیزالله رجب زاده درگفتگو با خبرگزاری ایلنا گفته است " اگر كسی به عنوان مثال نماد سبزی بالا ببرد و بخواهد فضا را سياسی كند، پليس فقط نماد را می ‌گيرد و تذكر می‌ دهد اما اگر کسی بخواهد نظم و امنيت را به هم بزند برابر قانون بازداشت می‌ شود."

هواداران میرحسین موسوی وکروبی دربازی استقلال واستیل آذین که هفته پیش انجام شد با حضورچشمگیر در ورزشگاه با نمادهای سبز وسردادن شعارهایی علیه حاکمیت به نتایج انتخابات گذشته اعتراض کردند.

این بازی که قراربود به صورت زنده از تلوزیون دولتی ایران پخش شود مسئولان را غافلگیر کرده بطوریکه برای عدم نشان دادن نمادهای سبز تصاویر به صورت سیاه وسفید پخش شد وپس از مدت کوتاهی از پخش مستقیم این دیدار جلوگیری شد.

به گفته فرمانده پلیس تهران " در بازی روزجمعه در ورزشگاه آزادی، اگرحركتی هم بشود اقليتی هستند و پليس هم اگر كسی به عنوان مثال نماد سبزی بالا ببرد و بخواهد فضا را سياسی كند، پليس فقط نماد را می گيرد و تذكرمی ‌دهد."

دستگاه قضائی ایران پیش از این نیز اعلام کرده بود که همزمان با بازی پیروزی واستقلال در ورزشگاه آزادی تهران دو قاضی مستقرخواهند شد تا برای کسانی که مرتکب جرم شوند " قرار متناسب " صادرکنند.

پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری جنجال برانگیز اخیر در ایران دولت بارها با درخواست تشکیل تظاهرات اعتراضی توسط هواداران میرحسین موسوی ومهدی کروبی مخالفت کرده است.

معترضان در واکنش به این محدودیت ها طی ماههای گذشته از فرصت های مختلف مانند تظاهرات روز قدس و اخیرا حضور در ورزشگاهها برای برگزاری تجمع های اعتراضی استفاده کرده اند.

دربازی بین دو تیم پرطرفداراستقلال وپیروزی نیز قراراست معترضان با نمادهای سبزحضور پیدا کنند وعلیه حاکمیت شعار سردهند.

انتشار تصاویر تاسیسات اتمی جدید ایران در نزدیکی قم

دبی – العربیه نت

یک موسسه امریکایی امروزسه شنبه 29-9-2009 تصاویری از تاسیسات اتمی جدید ایران که فعالیت آن طی روزهای گذشته فاش شده است ، منتشر کرد.

درتصاویری که سازمان " گلوبال سکیورتی " وابسته به انجمن دانشمندان آمریکا منتشر کرده است ساختمانی که به نظرمی رسد یک نیروگاه غنی سازی باشد در یک منطقه نظامی به چشم می خورد.

به گفته این سازمان این مرکز اتمی سری در نزدیکی شهر قم قرار دارد و احتمالا در زیرزمین آن مکانی برای غنی سازی اورانیوم به مساحت یک زمین فوتبال وجود دارد.

این در حالی است که بسیاری از کشورها از ایران به دلیل آزمایش های موشکی اخیر انتقاد کرده اند.

باراک اوباما پس از فاش شدن موضوع تاسیس مرکز اتمی جدید گفته بود که عملکرد نگران کننده ایران دلیلی بر فریبکاری تهران در زمینه پرونده اتمی است.

امریکا مجددا ایران را تهدید کرده است که درصورتیکه برای رفع نگرانی های بین المللی گام برندارد با تحریم های جدید مواجه خواهد شد.

رابرت گیتس وزیر دفاع امریکا در این زمینه گفته است که امریکا لیست بلندی از مواردی که می تواند به عنوان تحریم علیه ایران بکارگرفته شود را بررسی کرده است.

گیتس در پاسخ به سوال شبکه " سی ان ان " گفته است که امریکا ممکن است علیه فعالیت بانکی و تکنولوژی مربوط به صنعت نفت وگاز در ایران تحریم های جدیدی تصویب کند.

ایران و گروه 1 + 5 قرار است روز پنجشنبه آینده پس از 14 ماه وقفه در مذاکرات اتمی دوباره این روند را از سر بگیرند.

اعضای این گروه شامل امریکا ،بریتانیا ، فرانسه ،روسیه ، چین وهمچنین آلمان می گویند که ایران برای تولید سلاح اتمی تلاش می کند اما ایران تاکید می کند فعالیت اتمی در این کشور صلح آمیز است.

پس از افشای موضوع تاسیس مرکز اتمی جدید و آزمایشهای موشکی در ایران روابط غرب وتهران دوباره متشنج شده است.

تظاهرات اعتراضي دانشگاه تهران آغاز شد 1

دانشجويان معترض دانشگاه تهران برعليه دولت كودتااعتراضات خود را شروع كردند . تظاهرات ضد دولتي دانشجويان در مقابل كتابخانه مركزي و نيز در خيابان هاي اصلي پرديس مركزي دانشگاه به شدت ادامه دارد. هر لحظه بر تعداد دانشجويان معترض افزوده مي شود.

Video --->

اعتراض دانشجويان دانشگاه تهران به غلام‏علي حدادعادل : وكيل ضد ملت , خجالت , خجالت

در دومين روز از آغاز به كار آموزشي دانشگاه در سال جديد ده‏ها تن از دانشجويان دانشگاه تهران در اعتراض به حضور حداد عادل جلوي دفتر گروه فلسفه جمع شدند و منتظر شدند تا او از گروه خارج شود تا با سر دادن شعار اعتراض خود را نسبت به او ابراز كنند. اما با طولاني شدن زمان حضور او در گروه، دانشجويان شروع به سر دادن شعار كردند. شعارهايي از قبيل: «وكيل ضد ملت، خجالت خجالت»، «حداد عادل، حامي قاتل»، «آروم باش، آروم باش، دانشجوييم نه اوباش»، «هر كي كه بي سواده، با احمدي نژاده»

Video --->

معضل پلیس راه

به نقل از خاطرات ابوعمار
شاید برایتان پیش آمده که با شوق و ذوق و خوش آخلاقی همراه بچه ها سفرتان را آغاز نمایید بر اثر یک لحظه غفلت ناگهان به دام مامورین محترم پلیس راه گرفتار شده و پس از جر و بحث و دعوا یک قبض بیست هزار تومانی در دستتان بگزارند. حال شما در آن لحظات دیدنی است. اگر از مادر بچه ها نترسید احتمالا خشم و غضب خویش را بر سر بچه ها خالی می کنید اما اگر از بندگان متواضع باشید و بترسید بیشتر روی ماشین یکجورهایی خشم خویش را نشان خواهید داد حد اقل آنکه دیگر خوش اخلاق نیستید. پلیس راه استان ما با دیگر جاهای ایران خیلی فرق دارد جاهای دیگر خیلی ارفاق می کنند اما در این ولایت خیلی کم پیش می آید ارفاق نمایند. اگر ماموری عقده ای و لجباز باشد دهها مورد می تواند برای جریمه کردن و اذیت کردن شما پیدا کند. مثلا اگر تعداد بچه های ریزه میزه شما بیشتر از حد قانونی ماشین باشند ( در ماشین پراید تعداد سرنشینان را 4 نفر و پژو 5 نفر نوشته ) مامور به راحتی می گوید: مگر سواد نداری در کارت ماشین شما نوشته شده 4 نفر شما 7 نفر هستید می گویید بابا اینها بچه های من هستند مگر من می توانم ماشین دیگری برای بچه هایم کرایه کنم . می فرماید من سرم نمی شود... مرد بیچاره ای از سر بیکاری و بدبختی تصمیم می گیرد مسافر کشی کند مثلا در جاده خاش زاهدان او در یک روز هشت هزار تومان گیر آورده و خوشحال است اما ناگهان چند برابر هشت هزار جریمه می شود. یک بنده خدا آمده بود و بشدت ناراحت بود دلیل را سوال کردیم می گفت من آمدم در فلان جا مامورین مرا گرفتند که چرا مسافر سوار کردی؟ گفتم من چه کار کنم؟ بروم دزدی بکنم؟ مامور به طعنه گفت : تو عرضه دزدی نداری اگر عرضه می داشتی نمی رفتی مسافر کشی کنی. این بنده خدا می گفت من مجبورم برای حیثیت خود و اینکه ثابت کنم عرضه دارم یک کمی دزدی کنم . با زحمت آرامش کردیم و گفتیم آن مامور حرفی زده شما خدا را در نظر بگیرید. چه بسیار افرادی که بخاطر دعوا و مشکل با پلیس راه یاغی شده و جزو اشرار به نام استان شدند. بسیاری از مردم بخصوص صاحبان ماشینهای سنگین و اتوبوسها می گویند ما الان بدون کوچکترین حرفی یک مبلغی به مامور رشوه می دهیم و عبور می کنیم اگر چیزی ندهیم اذیتمان می کنند. کمینهای پلیس راه یک مدتی بود مامورین محترم پشت یک درختی یا سنگی چیزی مخفی می شدند و از آنجا سرعت را کنترل و متخلفین را به دام می انداختند اکنون مقداری بهتر شده و علنی جایی می ایستند . مردم با همدیگر همکاری می کنند و به یکدیگر خبر می کنند به این شکل که : اگر راهنمای سمت چپ را زدند یعنی راه باز است ولی اگر راهنمای سمت راست را زدند یعنی پلیس راه است . مشکلات بی پایان محرومین و مستضعفین کسانی که اهل روستا هستند بخوبی یاد دارند که زمان قدیم در روستاها در میان چندین خانوار یک نفر ماشین وانتی داشت هر وقت به طرف شهر حرکت می کرد زن و مرد و هر همسایه ای که در شهر کار داشت سوار ماشین می شدند و مجانا می رفتند و با همان ماشین بر می گشتند اما امروزه جلوی این خیر گرفته شده هیچ کس از ترس پلیس راه حاضر نیست کسی را سوار ماشین کند. مردم بیچاره و مستضعف که ماشین ندارند سرگردان و حیران هستند از کجا ماشین سواری گیر بیاورند. دوست گرانقدرم جناب مهندس م .. یک روز همراه خانواده به طرف زاهدان می آمدند و خانمشان راننده بوده ناگهان چشم مهندس به پلیس راه می افتد با عجله به همسرش می گوید کمر بند را ببند که پلیس راه است آن بنده خدا دست پاچه می شود و ماشین چپ می کند خدا را شکر ضرر جانی پیش نیامد اما مالی بسیار. مشکلات قانون برخی از قوانین مربوط به راهنمایی و رانندگی از نظر زمان عقب مانده اند مثلا قانون سرعت شاید سی چهل سال قبل 95 کیلومتر تعیین شده در حالیکه آنزمان جاده ها و ماشینها با الان خیلی فرق می کردند در آن زمان 85 کیلومتر هم زیاد بوده چون حدا اکثر سرعت ماشینها 120 کیلومتر بود. اما الان 95 کیلومتر برای ماشینهای امروزی و جاده های امروزی خیلی کم است. بنده خدایی می گفت : اگر من می خواستم 95 کیلومتر بروم مرض داشتم چهل ملیون تومان برای ماشین بدهم. مثلا در جاده های بیابانی و طولانی در این استان یا مثلا کسی می خواهد از زاهدان به مشهد برود چگونه می تواند تمام مسیر را 95 کیلومتر برود؟ . فکر می کنم اگر همه نمایندگان مجلس و تمام روسای محترم پلیس راه را قسم بدهید که آیا ممکن است شما همه جا این قانون را رعایت کنید؟ فکر نمی کنم کسی قسم بخورد یعنی هیچکدام از آن بزرگان نمی توانند در همه مسیرهای بخصوص خلوت و بیابانی 95 کییلومتر بروند. بنظر من ( و خوشبختانه کسی نظر مرا هم نخواهد پرسید) اگر سرعت قانونی ۱۲۰ کیلومتر تعیین شود بسیار خوب است. یا اینکه ماشینهایی که در داخل ساخته می شوند را طوری درست کنند که از ۹۰ کیلومتر نتوانند تندتر بروند زیرا وقتی قانون اجازه تند رفتن را نمی دهد مرض دارند ماشینی می سازند که سرعتش ۲۰۰ کیلومتر است؟
Source: Taftan News

Tough India insists Pak should walk the talk on ending terror

NEW YORK: The chasm between India and Pakistan is so wide at this point that when the foreign secretaries of the two countries met at the Roosevelt Hotel on Saturday ahead of a ministerial engagement the two delegations did not even shake hands -- because, perhaps symbolically, the table they sat across was too wide for gladhandling.

So when Pakistan’s foreign minister Shah Mehmood Qureshi met his Indian counterpart S.M.Krishna at the New York Palace Hotel on Sunday morning, he pumped his hand vigorously, telling photographers to note the firm handshake. But whether there was a meeting of minds and hearts was another matter altogether.

Although there were the usual bromides about the meeting being cordial, constructive etc, it was notable for the tough and stony Indian insistence that there would be no meaningful dialogue of any quality unless Pakistan acted to bring the perpetrators of the Mumbai carnage to justice. ( Watch Video )

Qureshi assured Krishna that there would be a speedy trial and the reason it was taking time was that his government wanted to establish a watertight case. But the bottomline from the Indian side was they will wait to see Pakistan walk the talk on terrorism, including dismantling the infrastructure of terror, before there can be any normalcy in relationship.

Ahead of the meeting, Pakistan tried to generate some momentum in the ties by suggesting a back channel dialogue and even threw up a name for the job – former ambassador Riaz Mohammed Khan -- but Krishna curtly shot it down, saying, "Where is the need for a back channel dialogue when the front channel is open?"

But that front channel dialogue, the minister made it clear repeatedly, ain’t going nowhere if Pakistan does not show genuine intent and resolve in ending its policy of state terrorism against India. "The question is of the quality of the dialogue and how meaningful it is," Krishna said about the continuing exchanges, which sometimes appears to send a mixed signal.

In fact, in a clear expression that Pakistan had work to do beyond the 26/11 case, Krishna said New Delhi believed that there were forces beyond the seven or eight planners of the Mumbai carnage which Islamabad needed to address, and he had "flagged" this for minister Qureshi.

Krishna also crispy tossed out the Sharm-el-Sheikh bogey from the dialogue (in which Pakistan tried to implicate India for alleged nefarious role in Balochistan), saying the issue of India’s role in Balochistan did not even figure in the talks. To a question of India’s role in Afghanistan, the minister said India was there at the invitation of the Afghanistan government and the people and it had no agenda other than helping Afghanistan.

As the meeting began, there were warm handshakes and bright smiles, but the sentiment was anything but sunny; it was more in keeping with the weather in Big Apple – bleak, damp, and dreary. The meeting went on for nearly two hours, and the fact that there was no joint statement, let alone a joint appearance, suggested the two sides were still at odds, despite Pakistan’s promise of action.

The stage for the rather weary engagement whose agenda was pre-determined and restricted by India -- to seek a progress report on the case against Mumbai carnage mastermind Hafiz Mohammed Saeed, and Islamabad’s larger commitment to dismantle its terror infrastructure – was set by Prime Minister Manmohan Singh’s statement that Pakistan should give up using terrorism as state policy. Pakistan resentfully protested the PM’s remark, and in response, offered the usual stony excuses about India not having given sufficient evidence, and pious palliatives having to follow the law of its land to build a strong case etc.

Source: http://timesofindia.indiatimes.com/news/india/Tough-India-insists-Pak-should-walk-the-talk-on-ending-terror/articleshow/5063429.cms

State And Ethnic Conflict By Dr Rubina Saigol

The only way for the state to survive is to recognise the rights of the sovereign and autonomous units and, with the exception of defence, foreign affairs, currency and communication all subjects should be in the provincial list only.


In a highly centralised and authoritarian state, the rights of the federating units tend to be undermined. The issue of provincial autonomy has acquired added urgency in the face of simmering discontent and alienation among the provinces against the monopolisation of power and resources by the centre. The state in Pakistan has engaged in prolonged and serious conflicts with four out of five of its original units because of the denial of provincial autonomy.

When the state was initially imagined, a federal structure was envisaged. The Pakistan Resolution of 1940 declared that "areas in which the Muslims are numerically in majority as in the North-Western and Eastern zones of India should be grouped to constitute independent states in which the constituent units shall be autonomous and sovereign." Maximum autonomy and sovereign control were inherent in the very foundation of the new state. However, increasing centralisation led to the construction of a state that was severely distorted.

Religious nationalism, which in the struggle for Pakistan was a unifying force, had outgrown its validity once Pakistan was created. As Hamza Alavi points out, "the moment that Pakistan was established, Muslim nationalism in India had fulfilled itself and outlived its purpose. Now there was a fresh equation of privilege and deprivation to be reckoned with in the new state. Virtually overnight there were ethnic redefinitions. Punjabis who were the most numerous could boast of a greater percentage of people with higher education and were most firmly entrenched in both the army (being 85 per cent of the armed forces) and the bureaucracy. They were the new bearers of privilege, the true ‘Muslim' for whom Pakistan was created. The weaker ‘salariats' of Bengal, Sindh, Sarhad and Balochistan did not share this and accordingly they redefined their identities as Bengalis, Sindhis, Pathans and Baloch who now demanded fairer shares for themselves." The authoritarian state attempted national integration through the use of religion in an attempt to weaken language-based ethnic nationalism. For example, Ayub Khan declared in 1962 that "it is immaterial whether you are a Bengali or a Sindhi, a Balochi or a Pathan or a Punjabi - we are all knit together by the bond of Islam."

The sense of deprivation and anger among the federating units began as early as the 50s when the language conflict broke out over Urdu being declared the national language despite Bengali representing the language of the majority. Moreover, the foreign exchange earnings from East Pakistani jute went into the development of West Pakistan while the Eastern half was deprived of development. The economic disparities were such that when Ayub Khan seized power in 1958, the per capita income differential between the two wings was 30 per cent. By the end of the first five-year plan in 1965, this difference increased to 45 per cent and by the time of Ayub Khan's removal in 1968, it had grown to 61 per cent. The West Pakistani rulers were unwilling to share power with East Pakistanis or recognise them as equals. When the Awami League won 151 out 153 national assembly seats in the 1970 elections, the military and civilian rulers of West Pakistan refused to transfer power to the legally elected party. A reign of terror was unleashed on East Pakistan, the leaders were declared traitors and conspirators, and finally the Punjab-dominated army committed untold atrocities upon the Bengalis leading to a resistance movement which culminated with the separation of East Pakistan from its exploitative western wing.

In West Pakistan, the creation of one-unit in 1955 led to the fear of erasure of cultural and ethnic identities among the units. Balochistan, where the Shahi Jirga had voted to join Pakistan, was repeatedly denied its just share and rights in the new federation. There were resistance movements in the 40s, 50s, 60s and 70s. In the 70s, an armed movement began in which combat helicopters were used against 55,000 Baloch guerillas fighting 80,000 troops. Around 15,000 Baloch were killed in the army action. In 2004, the military built cantonments and resistance against militarisation by the centre led to the death of Nawab Akbar Bugti and seething resentment against the centre. The capture of Baloch resources such as gas, zinc, gold, copper and marble, and the failure to pay just royalty have led to alienation among Baloch youth who have joined liberation movements. The disparities are glaring: the per capita income of Balochis is 60 per cent of Punjabis and their representation in civil services is around one fourth compared to other provinces. The literacy rate is the lowest in Pakistan while its share of industrialisation in the 80s was 0.7 per cent. In recent times, the largest number of missing people was from Balochistan.

The state was once again embroiled in violent conflicts in the decades of the 80s and 90s in Sindh. August-December 1983 saw a massive civil disobedience movement in Sindh, during which several activists courted arrest and risked imprisonment and state violence. Helicopter gunships were used by the military to suppress the revolt in which hundreds were killed and wounded. Selig Harrison reports that in this uprising, 45,000 Punjabi troops faced make-shift Sindhi guerilla outfits and the Sindhi death toll came to 300 people. According to Shahid Kardar, "the alleged death of 50 students at the Thori Railway crossing and the horror of the action taken to suppress the Sindhis in 1986 have left very deep wounds in Sindh." Sindh contributes 67 per cent of the national revenue and receives roughly only 23 per cent as its share in the NFC award. The tail-end of the Indus receives so little water in the IRSA system that Sindh's agriculture is threatened with extinction. The insistence of Punjab that the Kalabagh Dam should be constructed is yet another wound that threatens violence in this historically peaceful and tolerant land of Sufi saints. In the 90s, Karachi saw a prolonged conflict between the state and the Urdu-speaking Mohajirs with crimes committed by all sides in the conflict. Even though the Sindh Assembly was the first to vote to join Pakistan, Sindhis have not received their due share and rights as the province that feeds the country.

The latest conflict is the military action in Pakhtoonkhwa to root out militants created and nurtured by the state itself. Scores of civilians have been killed by both the military and militants. Pakhtoonkhwa too has historical grievances. Its leaders were declared traitors for their commitment to peace and composite nationalism. It has not received just royalty for its water resources, and its objections to the Kalabagh Dam are ignored by Punjab. The intransigent attitude of Punjab in objecting to the change of name to Pakhtoonkhwa can have serious consequences for a state locked in struggles with its units. The ethnic and linguistic sharing of identities across the Durand Line can ultimately challenge the integrity of a state perpetually at war with itself.

A highly centralised state has suppressed the unique and multiple identities of the federating units. There is a long concurrent legislative list that encroaches upon provincial rights. The only way for the state to survive is to recognise the rights of the sovereign and autonomous units and, with the exception of defence, foreign affairs, currency and communication all subjects should be in the provincial list only. The NFC award needs to be based on multiple criteria including under-development, population and revenue generation. The lower riparian should receive its just share of the waters of the Indus river. Until the state dismantles its colonial structure of exploiting the units as colonies, conflict and insecurity are likely to persist.

Email: rubinasaigol@hotmail.com


The writer is an independent researcher specialising in social development

Source: http://www.thenews.com.pk/print1.asp?id=200374

Why Not Dissolve Pakistan, Too? Ali Ettefagh, Tehran, Iran

A redrawing of borders might serve useful and to cut through the farce. Let each province mature and declare independence. Some will eventually join their long-time tribal allies, leaving two or three independent lands and a more transparent political agenda.

Pakistan is not a country. It is a failed British fantasy about the fabrication of a nation-state. It has other failed and failing peers in the Middle East, all fabricated during the 20th century. It is time to seriously review all of these structures and redraw the borderlines.

Pakistan was a phrase coined for an idealistic confederation of five Muslim provinces within the old British-controlled India (Punjab, Northwest Frontier Province or Afghania, Kashmir, Sindh and Baluchistan). However, these are tribal lands with distinct traditions and have very little in common. These provinces were all knocked together, on presumption of a common religion, and a "dominion" was fabricated within the Commonwealth with self-governance authority akin to independence after World War II. It was all part of the post-war fire sale of territorial control of Britain. The ill-conceived plan even set up a separate territory of East Bengal as East Pakistan, a subcontinent away, with the rough-and-ready argument of common religious beliefs and a majority Muslim population. East Pakistan eventually became independent and renamed itself Bangladesh.

Pakistan's short 60-year history is full of coups and raw, violent tribal rivalry, peppered by jailing or executing the previous rulers. Most recently, we saw a stark and bold example of such rivalry: a returning Pakistani politician, a former prime minister, was deported from his own country.

There is no commonly accepted language among these tribes and thus the official language of Pakistan is English.

For as long as I remember, Iran's eastern border with Pakistan has always been a hub of instability, smuggling and violent crime. Pakistan is the main transit route for opium and heroin from Afghanistan, where more than 90% of the world's opium supply is produced. In turn, that cash flow encourages money laundering, armed banditry, murder, violence and corruption. Therefore, several conflicting layers of official structure naturally form, each operating as lawless gangs or states within a state. Drug-infested territories have a poor record of development. Power and corruption leads to uneven, Byzantine relations between groups and to opaque alliances. Meanwhile, the masses remain in poverty: according to the World Bank, that's about a third of all Pakistanis.

In this kind of political greenhouse of a country, no new politicians or doctrines surface. I wonder why news about Pakistani politics seems to be a game of musical chairs, with familiar names and faces periodically recycled.

There are other issues to ponder, namely a nuclear arsenal, missiles, a brisk small-arms export business (about $250 million a year) and the schizophrenic dual-tracked "friendship" with the U.S., al-Qaeda and Wahhabi extremists. Pakistan's aimless Kashmir policies are perfect examples of circular political indecision. U.N. peacekeepers have remained stationed in Kashmir for more than three decades.

Pakistan is a relic set up as a counterweight to India -- and its tendency to tilt towards the Eastern Block. I think it is high time to revisit the old composite structure of five provinces combined into one artificial country. A redrawing of borders might serve useful and to cut through the farce. Let each province mature and declare independence. Some will eventually join their long-time tribal allies, leaving two or three independent lands and a more transparent political agenda.

Please e-mail PostGlobal if you'd like to receive an email notification when PostGlobal sends out a new question.

Dr. Ali Ettefagh serves as a director of Highmore Global Corporation, an investment company in emerging markets of Eastern Europe, CIS, and the Middle East.

http://newsweek.washingtonpost.com/postglobal

/ali_ettefagh/2007/11/why_not_dissolve_pakistan_too.html

‘some Balochis Support Sardari, Others Democracy.

Recently, government sources have spoken of granting a general amnesty to all Baloch political prisoners as well as those in exile or allegedly involved in anti-state activities.

Earlier this month, the government also decided to halt work on setting up cantonments in Balochistan’s Dera Bugti and Kohlu areas. However, these moves have been received with much scepticism from the Baloch nationalist and separatist circles.

In this context, Dawn.com talks to the chief of the Baloch Republican Party (BRP), Brahmdagh Bugti, who has denied having any reconciliatory talks with Islamabad and rejects ‘such statements as eyewash.’

Brahmdagh is one of the most prominent faces of the ongoing Baloch insurgency. He is the grandson of Baloch politician Akbar Khan Bugti, a former chief minister and governor of Balochistan, who was killed during a military operation on August 26, 2006.

While another of Nawab Bugti’s grandsons, Mir Aali Bugti, has been nominated as the sardar of the Bugti tribe, Brahmdagh has reportedly taken command of separatist Baloch fighters. The Pakistani government has blamed India for supporting the 28-year-old guerrilla commander through Afghanistan, where he is currently rumoured to be in hiding.

Q. Please explain your calls for an independent Balochistan.

A. Firstly, I’d like to emphasise that we were a free people. In 1948, we were forced to become a part of Pakistan, literally on gunpoint. On top of that, Balochistan as a province and the Baloch as a people have not been treated fairly by successive governments. Still, we have tried to fight for our rights within the Pakistani parliamentary system, but every time we have been suppressed through military operations and other means. At this point, things have come to such a head that people are left with no choice but to seek complete independence from Pakistan.

Different methods are being employed in the process of an independent movement. There are political groups and then there are armed groups – albeit with a political objective – whose politics are fundamentally, if not solely, based on achieving the independence of Balochistan from Pakistan. Of course, a unification of such groups is a rather important factor in most independence movements and that is something I think Baloch independence organisations should also move toward.

Q. What is your vision for an independent Balochistan?

A. I will go with whatever the people of Balochistan want. Balochistan has had a tribal system which has its pros and cons. The world, meanwhile, is moving towards purely democratic governments that come into power through elections. Interestingly, the tribal system is not entirely undemocratic since if a particular sardar is not popular enough, his rule is quite likely to end. In the end, I see some people of Balochistan supporting the sardari system while others go for direct democracy. They should be allowed to decide their own future.

Q. Your cousin Mir Aali Bugti is the current sardar in Dera Bugti while your other cousin Shahzain Bugti is willing to pursue parliamentary politics. How do you perceive your cousins’ political decisions?

A. It’s amusing how in 2006 Islamabad created a fanfare about abolishing the sardari system in Dera Bugti and now Aali Bugti has been brought to power there with the blessings of the Pakistani establishment. Aali has not been able to step out of his house. As for Shahzain, I am not in touch with him, but I feel that he too is being used by the establishment.

Q. What is your position on target killings of non-Baloch individuals as a tactic by separatist groups?

A. Target killings are obviously wrong and I am not in favour of them in principle. However, when criticising target killings, people are pointing toward a symptom which obviously has a cause. Target killings are reactions to the ongoing military operation in Balochistan. People should also criticise the army when its gunship helicopters fire on innocent civilians and attack their livestock. In such conditions, how will a victim react? Target killings will only increase if the military operation is allowed to continue and if people like Nawab Bugti and Ghulam Mohammad Baloch [former chairman of the Baloch National Movement] are targeted.

[In a recent incident in which Baloch policemen were targeted] Baloch groups had told non-Baloch workers coming to the area that a war-like situation exists owing to the military operation. People from other regions were warned not to seek employment here for their own security. However, despite being warned several times, they wouldn’t leave. They were then kidnapped by members of an armed separatist group. The Baloch policemen came to rescue them, and they were killed by separatist fighters in the process.

Q. Do groups such as the Balochistan Liberation Army and Balochistan Republican Army enjoy popular support?

A. These are the groups that people now trust. You will be surprised at how their support has increased over the past few years in Quetta, Makran, Mastung, and in many other areas in Balochistan. In Sui and Dera Bugti, too, despite the army, militants can easily operate because they are supported by the local people.

Q. Are you currently in negotiations with the Pakistan government?

A. Not at all. I have no contact with the government. We don’t need to contact them. We need nothing from Pakistan. We want them to leave our land and release our people from their torture chambers.

Q. Do you support the calls by several Baloch politicians and activists to try Pervez Musharraf in the context of the killing of Bugti?

A. Musharraf has been an instrument of the establishment and not an individual who has acted on his own. Simply trying him is not likely to change the overall situation of the Baloch.

Q. On September 8, the government said that work on setting up cantonments in the province has been put on hold…

A. This is simply a case of Islamabad playing to the gallery. We know their modus operandi. They are giving a message to the world community that we are trying to talk but the Baloch do not want to talk. How can there be negotiations while there is a military operation going on? The Baloch have always been betrayed while they struggled politically.

Q. Are you aware of any operational links between Baloch separatists and the Afghan Taliban?

A. There is a sizeable Pashtun population in Balochistan and some Taliban are also rumoured to be in the area. But from what I know there is no operational link between the Baloch fighters and the Afghan Taliban.

Q. What impression did Nawab Akbar Bugti make on you both as a leader and as your grandfather?

A. I stayed with him for a very little time as a child, and then later during the last few days of his life. At that time I grew closer to him. It didn’t feel good to see a man who always tried to seek reconciliation with Pakistan abandoned by the government and forced into the mountains. Nawab Bugti never said no to dialogue, but upon moving to the mountains when the army was unleashed on Dera Bugti, he was labeled a terrorist. That was highly unfair.

Source: http://www.dawn.com/wps/wcm/connect/dawn-content-library/dawn/news/pakistan/provinces/04-some-balochis-support-the-sardari-system-others-direct-democracy-qs-10

اجرای عدالت و رفع تبعیض مهمتر از هزاران پروژه عمرانی وتکنولوژی هسته ای است

انسجام و اتحاد ملی زمانی متحقق و مستحکم می گردد که به اعمال سلیقه و اجحاف پایان داده شود و قانون کما حقه اجرا شود

29 شهریور 1388 ساعت 12:20

شیخ الاسلام مولانا عبدالحمید در قسمت دوم خطبه های عید سعید فطر در مصلای بزرگ اهل سنت زاهدان گفت: معتقدم حیاتی تر و مهم تر از هزاران صنعت و تکنولوژی هسته ای اجرای عدالت است و مهمتر از هر عمران و آبادانی اجرای قانون است. عدالت نزد اهل تشیع جزو اصول دین است و نزد اهلسنت یکی از فرایض دین است و باید به مقتضای آن عمل شود.

مولانا عبدالحمید امام جمعه اهل سنت زاهدان در ادامه افزود: نظام اسلامی زمانی پایدار می شود و انسجام و اتحاد ملی زمانی متحقق و مستحکم می گردد که به اعمال سلیقه و اجحاف پایان داده شود و قانون کما حقه اجرا شود. ما قانون را قبول داریم و معتقدیم همه باید به قانون عمل کنند. مسئولین دولت و اقشار ملت همه در برابر اجرای قانون مسئولند و باید به قانون احترام بگذارند.
ایشان تاکید کرد: فرصت بسیار تنگ است و مسئولین امر باید هر چه بیشتر توجه نمایند. و هر چه سریعتر نسبت به اجرای قانون اقدام کنند.

خطیب مصلای اهلسنت زاهدان با اشاره به فشارهای دینی و مذهبی بر جامعه اهلسنت خاطر نشان ساخت: فشارهای دینی باید هر چه سریعتر برداشته شود و استقلال حوزه های علمیه حفظ شود. حکومت در دست هر مذهبی که باشد باید حوزه های علمیه اهل سنت و اهل تشیع در برنامه هایشان آزاد باشند.

انتقاد ما از روند تبعیض آمیز در استخدامها است نه از خدمات عمرانی دولت.
مولانا عبد الحمید با اشاره به سخنانش در یکی از جمعه ها درباره یکسان نگری و رفع تبعیض که اعتراض و ناراحتی بعضی از مسئولین را درپی داشت تصریح کرد: عده ای می گویند اگر ما به اهلسنت بی توجهیم و با تبعیض برخورد می کنیم پس چرا برایشان خدمات رسانی کرده و جاده ساخته ایم. باید گفت: انتقاد ما از خدمات عمرانی نیست. ما در طول سی سال عمر انقلاب از آبادانی و عمران گلایه نکرده ایم و معتقدیم دولت در این زمینه کوتاهی نکرده است و خدمات رسانی نموده و بودجه اختصاص داده است، اما انتقاد اساسی ما از روند تبعیض آمیز در اعطای منصبها و استخدام در پستهای دولتی است و انتظار ما رفع این نوع تبعیض است.
شیخ الاسلام مولانا عبدالحمید افزود: زمانی نظام جمهوری اسلامی در دل مردم جای می گیرد و احترام توده را جلب می کند که این تفاوت و تبعیض از میان برداشته شود. ما این تفاوت را اسلامی نمی دانیم و این تبعیض نه اسلامی و شرعی است و نه قانونی. همه ما به صرف ایرانی بودن و بدون در نظر گرفتن اعتقاد و مذهب و قوم و طایفه، مشمول قانون کشورهستیم، اما متاسفانه در مدت سی سال اهلسنت ایران تبعیضهای تلخ وسختی را مشاهده کرده و با خون دل تحمل کرده و دندان روی جگر نهاده است. ما به خاطر اسلام و حفظ امنیت و وحدت ملی و تمامیت ارضی و عزت کشورمان صبر کردیم. فرزندانمان در دانشگاهها درس می خوانند - اگر چه در زمینه فرهنگی و آموزشی نیز مورد بی مهری قرار گرفته ایم - اما پس از فراغت سرنوشت شان مجهول است، ما آنان را به کجا بفرستیم؟ کشور ما ایران است و ما ایرانی هستیم و به ما هیچ ربطی ندارد که در افغانستان و پاکستان و... چه خبر است، ما باید در ایران مورد توجه قرار گیریم و باید در کشور خودمان به ما بها داده شود. ما که برای این کشور کشته داده ایم چرا بین ما و برادران اهل تشیع فرق باشد؟!

انتظار ما از جمهوری اسلامی ایران که بر اساس عدالت بنیان گذاری شده یکسان نگری و عدالت است، و این خواسته من عبدالحمید نیست بلکه خواسته ملت است و خواسته اقشار مختلف جامعه اهل سنت است.

مواظب باشید افرادی به خاطر منافع شخصی شان تعصبات قبیله ای را در شما تحریک نکنند
خطیب عید فطر در مصلای اهل سنت زاهدان به مساله وحدت بین اقوام بلوچ اشاره کرد و اتحاد بین این اقوام را مقدمه ای برای اتحاد شیعه و سنی دانست.

وی اظهار داشت: شیعه ها باید بین خود اتحاد داشته باشند و سنی ها نیز باید با هم متحد باشند. من مردم استان را توصیه می کنم که به طایفه های دیگر احترام بگذارند و بدانند که ملاک برتری قوم و طایفه و نسب نیست، آنچه مایه افتخار است عمل صالح و سنت گرایی و قرآن گرایی است. نگذارید تعصبات طایفه ای جاهلیت در میان شما رخنه کند و مواظب باشید افرادی به خاطر منافع شخصی شان تعصبات قبیله ای را در شما تحریک نکنند و شما را بر اساس قبیله دسته دسته نکنند. در دنیا هر کس دنبال منافع خویش است و آنچه برای ما مهم است اتحاد ماست که ضامن منافع ماست.

این وظیفه خدایی ماست که به شما توصیه کنیم که وحدت تان را حفظ کنید. شما پیرو رسول الله صلی الله علیه وسلم و پیرو قرآنید، به اسلام و قرآن و رسول الله بنازید نه به چیز دیگر.

قرآن کریم منشأ تمام برکتها و رحمتها در رمضان است
حضرت شیخ الاسلام در قسمت اول خطبه های عید فطر با تلاوت آیه "شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن هدی للناس و بینات من الهدی والفرقان" قرآن کریم را منشأ تمام نعمتها و برکتهای رمضان و باعث تحول و دگرگونی بزرگ دانست و گفت: اسلام پسندیده ترین و بهترین و کاملترین دین نزد الله تعالی است و در تمام شؤون زندگی بهترین راهنمایی را برای بشریت دارد و قرآن عظیم الشان بزرگترین سند و بزرگترین ریسمان بین بشر و الله تعالی است و با نزول این کتاب تحول آفرین و اعجاب انگیز در شب قدر این شب از هزار ماه برتر و بالاتر شد.

قرآن آخرین کتاب آسمانی است که از لوح محفوظ نازل شده و فرمایشات الهی را به ما بندگان منعکس می کند و بهترین آموزه ها را برای بشر دارد. من به جرات به نود و نه نام الهی سوگند یاد می کنم که کتابی دیگر همانند قرآن در جهان نیست، کتاب انسان سازی که بزرگترین ذخیره و بزرگترین گنج و خزانه است. اگر مسلمانان به این کتاب عمل کنند جهان در زیر سیطره شان خواهد آمد.
مولانا عبدالحمید خاطر نشان کرد: همه مشکلات امروزی جهان اسلام و تمامی اختلافات و درگیریها به خاطر دوری از قرآن است، اگر در فلسطین و بیت المقدس و عراق مشکل داریم، اگر بلاد اسلامی با تهاجم یهود و نصارا مواجهند و اگر در خلیج فارس و دیگر جاها با تراژدی مواجهیم همه و همه به خاطر دوری از قرآن است. ما از کتاب بی نظیر خدا فاصله گرفتیم، تلاوت و عمل به قرآن کم است، قرآنی که افضل الذکر و زنده کننده دلهای مرده است خوانده نمی شود و در واقع اگر این کتاب در زندگی مسلمانان پیاده شود و مسلمانان به حرام و حلالش ایمان داشته و حقوق الله و حقوق العباد را رعایت کنند به زودی در جهان می درخشند و عزت پیدا می کنند، پس ای برادران عزیز! قرآن را با هر دو دست و با چنگ و دندان بگیریم آنگاه است که تاریخ پیدا می کنیم و رشد می یابیم و تمام مشکلات و قضایای جهان اسلام حل می شود و امت اسلامی از تمام چالشها و بحرانها و بن بستها نجات می یابد.

قرآن همان کتابی است که دیروز با نزولش در حجاز صحابه را شیفته خود کرد و آنان با تلاوت قرآن و عمل به احکامش به آنچنان مقام و درجه ای رسیدند که الله تعالی در همین دنیا از آنان اعلام رضایت کرد و تا قیامت از پیروانشان راضی شد. قرآنی کتابی است کامل که تمامی مفاهیم زیبا را در خود جای داده است. در زمینه عقیده بهترین عقیده را در قرآن می یابید. در مورد توحید و یکتاپرستی و توکل علی الله و رجوع الی الله بهترین آموزه ها را دارد. درباره عبادات و اعمال بهترین توجیهات را دارد، نماز بزرگترین راز و نیاز بین بنده و الله است، زکات از ارکان مهم و فدا کردن مال است تا خداوند مالداران را با مالشان بیازماید، روزه عملی است که به تعبیر رسول اکرم صلی الله علیه وسلم "لا مثل له" بی نظیر است و در جهت کسب رضای الهی و متحول کردن انسان بی مانند است، حج ار بهترین اعمال است. همه این مسایل در قرآن کریم فرض شده است. قرآن حقوق الله و حقوق العباد اعم از حقوق پدر و مادر حقوق خویشاوندان و همسایگان را به انسان می آموزد و از خبائث و گناهانی همچون شراب نوشی، غیبت، تهمت، مسخره کردن، زنا، قتل و..منع می کند احکامی که سبب رسیدن به نعمتهای بهشت و ساختن جامعه انسانی می گردد.

امام جمعه اهل سنت زاهدان تاکید کرد: ما اگر به سوی الله تعالی که قرآن را نازل کرده برگردیم و به دین اسلام و سنت های رسول الله صلی الله علیه و سلم عمل کنیم الله تعالی مشکلات ما را حل خواهد کرد. پس باید بر جاده شریعت استقامت کنیم و بعد ازرمضان نماز، قرآن و مساجد را فراموش نکنیم. به قول مولانا عبدالعزیز رحمه الله: نگویید حضور ما در مسجد باعث زینت مسجد است بلکه این شما هستید که با حضور در مسجد زینت پیدا می کنید. باید توبه های شبهای قدر و شبهای رمضان و آن تلاوت ها و نمازها را نگه داریم، مبادا بعد از این مساجد خلوت و بی رونق شوند. حضور شما در مساجد مایه خیر و برکت و رضای الله و رسول است. به سنتهای رسول الله عامل باشید و به شریعت الهی کاملا پایبند باشید تا به قرب خدا برسید.

Source: http://www.sunnionline.us/farsi/content/view/1555/241

طي شش ماهه امسال 113 نفر در مرزهاي شرقي كشور تحت عنوان قاچاقچيان مواد مخدر توسط نیروهای انتظامی بقتل رسيده اند

اختصاص 300 ميليارد تومان اعتبار به انسداد مرزها از سوي وزارت كشور،

به گزارش ايسنا ، رييس پليس مبارزه با مواد مخدر امروز در نشستي با خبرنگاران اظهار كرد: در هفته جاري 600 تن مواد مخدر در كشور امحا خواهد شد كه اين ميزان، بزرگ‌ترين امحاي مواد مخدر در طول تاريخ محسوب مي‌شود كه با حضور ميهمانان خارجي در ايران انجام خواهد شد. در اين مراسم 300 تن مواد مخدر در تهران و 300 تن مواد مخدر كه طي شش ماهه امسال در ساير استان‌ها كشف شده است، امحا مي‌شود.

به گفته رييس پليس مبارزه با مواد مخدر، 99 درصد از موادي كه بناست در اين هفته امحا شود، مربوط به مواد مخدر «ترياك» و مابقي هروئين، مرفين، حشيش و غيره است.

وي علت امحاي 600 تني مواد مخدر در كشور را افزايش شديد كشفيات مواد مخدر عنوان كرد و افزود: با توجه به كشفيات انجام شده، انبارهاي كشور گنجايش نگهداري مواد مخدر را ندارند، در نتيجه بنا شد 600 تن از مواد مخدر كشف شده در هفته جاري امحا شود.

سردار حسين‌آبادي ، كشفيات سالانه مواد مخدر در كشور را نزديك به يك‌هزار تن عنوان و در عين حال تصريح كرد: مصرف سالانه كارخانه‌هاي داروسازي 70 تن از مواد مخدر كشف شده است.

وي اضافه كرد: طبق آمار رسمي سازمان ملل، امسال شش هزار و 900 تن انواع مواد مخدر در افغانستان توليد شده كه ميانگين توليد «ترياك» در هر هكتار 56 كيلو بوده است، اين در حاليست كه ميانگين توليد ترياك در افغانستان طي سال گذشته 47 كيلو بوده است.

وي با اشاره به اين كه طبق گزارش سازمان ملل، ذخاير غيرقانوني مواد مخدر در افغانستان ممكن است هم اكنون به 10 هزار تن رسيده باشد، اظهار كرد: در ادامه اين گزارش تاكيد شده كه اين 10 هزار تن با تامين دو ساله اعتياد جهان به هروئين و يا تجويز پزشكي مرفين براي سه سال برابري مي‌كند.

سردار حسين‌آبادي تصريح كرد: اين گزارش سازمان ملل براي كشورهاي منطقه بسيار تهديدآميز است. همچنين بر اساس گزارش سازمان ملل، قيمت ترياك امسال در افغانستان كيلويي 55 دلار، هروئين خالص دو هزار و 85 دلار و حشيش 49 دلار است، در حالي كه قيمت ترياك در سال 2005 كيلويي 125 دلار و هروئين كيلويي دو هزار و 819 دلار بوده است.

رييس پليس مبارزه با مواد مخدر در ادامه با ارائه گزارش عملكرد اين پليس تخصصي از كشف 306 تن انواع مواد مخدر در اين مدت خبر داد و گفت: از اين ميزان 11 هزار و 900 كيلو هروئين، شش هزار و 700 كيلو مرفين، 254 تن ترياك، 24 تن حشيش و 9 تن نيز ساير مواد مخدر از سوي ماموران پليس كشف شد.

به گفته وي، طي شش ماهه امسال يك‌هزار و 66 عمليات پليسي عليه قاچاقچيان مواد مخدر انجام شد كه 113 قاچاقچي در مرزهاي شرقي كشور كشته و 995 باند قاچاق مواد مخدر در كشور متلاشي شد، اين در حالي بود كه 9 تن از پرسنل پليس در اين عمليات‌هاي شهيد و 33 تن ديگر مجروح شدند.

سردار حسين‌آبادي اضافه كرد: در شش ماهه گذشته 113 هزار و 418 توزيع‌كننده مواد مخدر در كشور دستگير شدند كه بيش از 600 دستگاه خودروي سبك و سنگين حامل مواد مخدر توسط پليس توقيف شد.

وي كشفيات انجام شده توسط سگ‌هاي موادياب در اين مدت را 21 تن و 583 كيلو عنوان كرد و در رابطه با كشفيات مواد مخدر صنعتي نيز، گفت: در اين مدت 421 كيلوگرم مواد مخدر شيشه از سوي پليس كشف شد كه اين ميزان نسبت به مدت مشابه سال گذشته افزايش 500 درصدي داشته است.

رييس پليس مبارزه با مواد مخدر، ميزان كشفيات قرص‌هاي روانگردان را 964 هزار عدد و آمپول‌هاي مرفين را 327 هزار عدد عنوان كرد.

وي درباره كشفيات هروئين فشرده (كراك) نيز، اظهار كرد: از ميزان هروئين كشف شده طي شش ماهه امسال ، ‌هفت تن و 622 كيلوگرم مربوط به هروئين فشرده و چهار تن و 299 كيلو مربوط به هروئين خاكستري بود ، يعني 64 درصد از كشفيات هروئين مربوط به كراك و 26 درصد ديگر مربوط به هروئين خاكستري است. اين در حاليست كه كشفيات هروئين طي شش ماهه امسال نسبت به مدت مشابه سال گذشته افزايش پنج درصدي داشته است.

سردار حسين‌آبادي اضافه كرد: در مجموع ميزان كشفيات پليس در شش ماهه امسال نسبت به مدت مشابه سال گذشته سه درصد افزايش را نشان مي‌دهد.

وي با اشاره به اختصاص 300 ميليارد تومان اعتبار به انسداد مرزها از سوي وزارت كشور، درباره طرح جمع‌آوري معتادان پرخطر نيز، اظهار كرد: اين طرح در ساير استان‌ها هم در حال انجام است كه تاكنون حدود 1500 معتاد پرخطر از سوي پليس جمع‌آوري و به مراكز درماني معرفي شدند.

http://www.jamejamonline.ir/newstext.aspx?newsnum=100918496170

گزارش : راديو بلوچي اف ام

یکشنبه، 5 مهر ماه 1388 برابر با 2009-09-27

مذاکرات بین المللی درباره تغییرات آب و هوای جهان در بانکوک آغاز شد

مذاکرات درباره آب و هوا در سازمان ملل متحد روز دوشنبه، با حضور بیش از ۴۰۰۰ شرکت کننده از ۱۷۷ کشور جهان، با هدف حل اختلافات در راه کاهش تولید گازهای گلخانه ای، در بانکوک آغاز شد.

کشورهای صنعتی و در حال توسعه دو سال است که از تشکیل چارچوبی موثر برای مذاکرات ماه دسامبر دانمارک بازمانده اند.

مسئول امور آب و هوا در سازمان ملل متحد به هیات های شرکت کننده گفت هنوز فرصت هست. او در عین حال گفت کشورهایی که نگرانی بیشتری در زمینه تغییرات آب و هوای جهان دارند باید هم اکنون اقدام کنند.

کشورهای بسیاری وعده داده اند که برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای تلاش کنند اما عملاً نتوانسته اند اقدام چشمگیری انجام دهند.

اتحادیه اروپا سخت ترین هدف یعنی کاهش ۳۰ درصدی تولید گازهای گلخانه ای را برای خود در نظر گرفته اند، همزمان ژاپن اخیراً از کاهش ۲۵ درصدی تولید این گازها خبر داده است.

جان پرشینگ، مذاکره کننده آمریکا در این امر می گوید ایالات متحده کاهشی نزدیک به شاخص اروپا و ژاپن برای تولید این گاز در نظر گرفته است اما خواستار آن است که تمامی کشورها از لحاظ حقوقی به کاهش گازهای گلخانه ای متعهد شوند.

Radiofarda

گامی تازه به سوی نظام نوین اقتصادی بین‌المللی

U.S. -- World leaders pose for the G20 Family Photo at the David L. Lawrence Convention Center in Pittsburgh, Pennsylvania, USA on the second day of the G20 Summit, 25Sep2009

فریدون خاوند (تحلیلگر اقتصادی)
نشست سران هفت کشور بزرگ صنعتی، ۱۲ قدرت نوظهور و نیز اتحادیه اروپا، که ۲۴ و ۲۵ سپتامبر زیر عنوان «گروه بیست» در پیتسبورگ واقع در ایالت پنسیلوانیای آمریکا تشکیل شد، به نتایجی تاریخی دست نیافت، ولی زمینه‌های یک تحول تدریجی را در نظام اقتصادی بین‌المللی، که در دوران پس از جنگ جهانی دوم پایه‌ریزی شده بود، فراهم آورد.

حکمرانی اقتصادی

شالوده نظام اقتصادی دنیای پس از جنگ دوم در کنفرانس معروف «برتون وودز»، که در سال ۱۹۴۴ به ابتکار و زیر نظارت ایالات متحده آمریکا و بریتانیای کبیر سازمان یافت، ریخته شد.

در جریان این کنفرانس، دو سازمان بزرگ بین‌المللی اقتصادی به وجود آمدند که یکی زیر عنوان صندوق بین‌المللی پول مسئولیت نظارت بر روابط پولی بین‌المللی را بر عهده گرفت و دیگری به نام بانک جهانی، نخست به یاری اقتصادهای جنگ‌زده اروپا شتافت و سپس به مهم‌ترین نهاد بین‌المللی در زمینه تأمین مالی توسعه در کشورهای جهان سوم بدل شد.

در عرصه بازرگانی بین‌المللی نیز «موافقتنامه عمومی تعرفه‌های گمرکی و تجارت» یا «گات» در سال ۱۹۴۷ به امضای ۲۳ کشور رسید که در سال ۱۹۹۴ جای خود را به سازمان جهانی تجارت سپرد.

از سوی دیگر در دهه ۱۹۷۰ میلادی مجمع غیررسمی دیگری زیر عنوان «گروه هفت» به منظور مدیریت و یا «حکمرانی» اقتصاد جهانی پایه‌گذاری شد که در آن، همانگونه که از نامش بر می‌آید، هفت قدرت بزرگ صنعتی عضویت داشتند: آمریکا، کانادا، انگلستان، فرانسه، آلمان، ایتالیا و ژاپن.

بدین سان طی چند دهه پس از جنگ، هفت قدرت بزرگ با تکیه بر سه سازمان مقتدر بین‌المللی، نقش اصلی را در «حکمرانی» اقتصاد جهانی بر عهده داشتند. تصمیم‌های بزرگ استراتژیک در عرصه‌های پولی، مالی و بازرگانی در حلقه همین قدرت‌ها گرفته میشد و دستور کار بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول و سازمان جهانی تجارت عمدتاً از سوی همین قدرت‌ها فراهم می‌آمد.

بد نیست بدانیم که بر پایه یک قانون نانوشته، مدیرکلی صندوق بین‌المللی پول همواره در اختیار کشورهای اروپای غربی بوده و ریاست بانک جهانی را نیز همیشه آمریکاییان بر عهده داشته‌اند.

تحولات تدریجی ولی پایدار و عمیق اقتصادی در سه دهه آخر قرن بیستم میلادی، شکل‌بندی تولید و بازرگانی را در مقیاس سیاره زمین دگرگون کردند. با ظهور موج اول قدرت‌های نوپای صنعتی (کره جنوبی، هنگ کنگ، سنگاپور و تایوان) و امواج بعدی به ویژه چین، هند، برزیل و شماری از کشورهای بر آمده از کمونیسم، اقتصاد و به تبع آن سیاست جهان به دورانی تازه گام گذاشت.

برای نخستین بار پس از انقلاب صنعتی و زایش سرمایه‌داری، انحصار تولید و بازرگانی کالاهای صنعتی از چنگ شمار معدودی از قدرت‌های اقتصادی در آمریکا، اروپای غربی و سپس ژاپن خارج شد و صدها میلیون نفر از ساکنان زمین، که پیش از این در حاشیه می‌زیستند، به جمع بازیگران با نفوذ صحنه اقتصاد پیوستند.

بازیگران تازه

با ظهور این بازیگران تازه، قوانین و نهادهایی که در دوران پس از جنگ جهانی دوم، در یک فضای اقتصادی کاملاً متفاوت، تکوین یافته بودند، به تدریج کهنه شدند. در پی فروریزی شوروی، روسیه به عنوان عضو هشتم به جمع «گروه هفت» پیوست.

البته وزنه اقتصادی روسیه آنچنان نبود که بتواند به جمع «بزرگان» بپیوندد، ولی وزنه سیاسی و نظامی بر جای مانده از دوران جنگ سرد زمینه حضور در نشست‌های «گروه هفت به علاوه یک» را، آنهم به عنوان عضوی حاشیه ای، برای مسکو فراهم آورد.

در سال ۱۹۹۹، به ابتکار «گروه هفت»، تشکل تازه‌ای زیر عنوان «گروه بیست» شکل گرفت، اما همچنان زیر سایه «گروه هفت» باقی ماند و در «حکمرانی» اقتصاد جهانی، نقش واقعاً مؤثری به آن سپرده نشد. ولی از آغاز سال ۲۰۰۸ میلادی، با شدت گرفتن بحران مالی اقتصادی، که از آمریکا آغاز شد و سپس سراسر جهان را در بر گرفت، تردیدی بر جای نماند که دوران «گروه هفت» به سر آمده و مقابله با بحران جهانگیر و دیگر چالش‌ها، بدون مشارکت قدرت‌های نوظهور اقتصادی امکان‌پذیر نیست. پانزدهم نوامبر ۲۰۰۸ و دوم آوریل ۲۰۰۹، این «گروه بیست» بود که برای مقابله با بحران به چاره‌جویی نشست.

نشستی که ۲۴ و ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۹ در پیتسبورگ برگزار شد، برای نخستین بار به «گروه بیست» به عنوان مقتدرترین تشکل بین‌المللی در تعریف و اجرای خطوط استراتژیک اقتصاد جهانی رسمیت بخشید وعملاً به اقتدار «گروه هفت»، دستکم در عرصه اقتصادی، پایان داد. این یکی از مهم‌ترین دستآوردهای نشست پیتسبورگ است.

اعلامیه نهایی نشست سران در پیتسبورگ، «گروه بیست» را «مجمع صاحب ارجحیت» در همکاری اقتصادی بین‌المللی اعلام می‌کند. سران این گروه در سال ۲۰۱۰ طی دو نشست در کانادا و فرانسه اجتماع می‌کنند و سپس در چهارچوب نشست‌های سالانه گرد می‌آیند که نخستین آن در سال ۲۰۱۱ در فرانسه برگزار می‌شود.

در «گروه بیست» علاوه بر اعضای «گروه هفت» و اتحادیه اروپا، کشورهای روسیه، برزیل، آرژانتین، چین، هند، استرالیا، آفریقای جنوبی، کره جنوبی، مکزیک و سه کشور مسلمان ترکیه، اندونزی و عربستان سعودی شرکت دارند.

جبران نابرابری

پا به پای شکل‌گیری «گروه بیست»، رابطه قدرت‌ها در دو صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی نیز دگرگون می‌شود. توضیح این که نظام رأی‌گیری در این دو سازمان بر پایه سهمیه کشورهای عضو در منابع مالی آنها شکل گرفته و به همین سبب در مجمع مدیریت‌شان، قدرت اصلی در اختیار ثروتمندترین کشورها است. با این حال طی سی سال گذشته، به رغم اوج‌گیری قدرت‌های تازه اقتصادی، چگونگی تقسیم‌بندی سهمیه‌ها و وزنه کشورها در تصمیم‌گیری کم و بیش دست نخورده باقی مانده بود.

بر پایه تصمیم‌های سران در نشست پیتسبورگ، جبران این نابرابری آغاز شده و به ویژه در مجمع مدیریت صندوق بین‌المللی پول، نقش آن دسته از کشورهای اروپایی که از قدرتی فراتر از جایگاه واقعی اقتصادی خود برخوردار بودند، کاسته خواهد شد. در عوض نقش کشورهایی چون چین، ترکیه و کره جنوبی تقویت می‌شود.

نشست سران «گروه بیست» در پیتسبورگ پایان رسمی بحران اقتصادی را اعلام نکرد و از گفته‌های سخنگویان آن چنین بر می‌آید که تلاش دولت‌ها در راستای کمک به تقویت اقتصادهای ملی، پشتیبانی از سرمایه‌گذاری و مصرف و استفاده از اهرم‌های بودجه‌ای در خدمت تحریک فعالیت‌های تولیدی ادامه خواهد یافت.

همزمان، نشست پیتسبورگ تصمیم‌های تازه‌ای را برای سالم‌سازی نظام بانکی، بهبود قواعد حسابداری، تحمیل یک سلسله ضوابط بر بازارهای مالی و نیز «بهشت‌های مالی» اتخاذ کرد و نیز خواستار آزادسازی باز هم بیشتر بازرگانی بین‌المللی و جلوگیری از بسته شدن مرزها شد.

با این همه نشست سران «گروه بیست» در پیتسبورگ تنها سرآغازی برای پایه‌ریزی یک نظام تازه اقتصادی بین‌المللی به جای نظام بر آمده از جنگ جهانی دوم است. مسایل زیادی، در عرصه‌های گوناگون، همچنان ناروشن است. از جمله هنوز معلوم نیست که «گروه بیست» برای تأثیرگذاری واقعی بر رویدادهای اقتصادی از چه اهرم‌هایی برخوردار است.

از سوی دیگر نشست پیتسبورگ به کشورهای بسیار فقیر جهان سوم نپرداخت و جای نمایندگان این کشورها، که از بحران اقتصادی بین‌المللی به شدت زیان دیده‌اند، سخت خالی بود.

Radiofarda