Long live free and united Balochistan

Long live free and united Balochistan

Search This Blog

Translate

Swedish Valborg: booze, music and raft racing

Summer is just around the corner, and this is celebrated most heartily around Sweden as the revelry of Valborgsmässoafton - Walpurgis Night – kicks off around the country. The Local finds out more.

    While the actual reason behind the nationwide celebrations is largely forgotten by many, Valborg (as it is fondly and more conveniently known) honours an 8th-century German abbess, St. Walpurga - or “Valborg” in Swedish.

    In most towns around Sweden, Valborg calls for a mountainous bonfire and a crowd. Maybe even a men's choir singing the traditional ditty "Vintern Rasat Ut". These spectacles are usually organized by the local municipality.

    It’s a great chance to spend some time with other members of your community, many of whom take the occasion to come out of hibernation and gather, singing Swedish folk songs and dancing.

    However, the real action in Sweden occurs in the nation’s student cities, especially Lund in the south and Uppsala, eastern Sweden, where revelers take the good weather with a good dose of extreme madness.
    In Uppsala, this is especially true. People flock from far and wide for the biggest street-party of the year, where students let loose and lose their winter inhibitions and clothes for the first time of the year.



    More boat racers in Uppsala. Photo: Fredrik Sandberg/TT
    The day typically kicks off with a champagne breakfast, which inevitably ends up with more champagne splashed around the rooms of the student nations than in champagne glasses.

    After this, thousands of eager Uppsala residents squeeze up along the walls of the little Fyris River to catch a glimpse of the 100 or so homemade rafts that students have decorated and painted specifically for the event.
    With the two miniature waterfalls along the river, half the fun is watching to see if the ‘sailors’ manage to keep dry, or indeed, if the rafts keep in one piece at all.

    When the waters have calmed and the crowd has moved on, thousands gather in a boozy meeting in one of the city’s bigger parks, seeing in the warmer weather with loud music, dancing, and wild student antics only known to those who’ve looked into the eye of the beast that is a Swedish student city.

    For those less keen on the mayhem, there is always a bonfire nearby in the evening, complete with opportunities to break the ice with the neighbours you may not have seen over the long Swedish winter.
    All in all, while many will wake up on Thursday with a throbbing headache, Valborg is one of the most cherished days on the Swedish calendar. But don’t say we didn’t warn you if you’re Uppsala-bound.

    Oliver Gee



    http://www.thelocal.se/20120430/40562

    Iran coexists warily with its Sunnis

     April 29, 2014 12:20 AMBy Gareth Smyth
    A+A-
    Taftan, at 4,042 meters the highest peak in Iran’s Sistan-Baluchestan province, is a partially dormant volcano and a metaphor for Iran’s poorest and perhaps most volatile region.
    Bordering Pakistan and Afghanistan, Sistan-Baluchestan is known for lawlessness born partly of smuggling, especially of narcotics from the east. It also faces a long-running, “low-level” insurgency of militant groups fusing Baluch nationalism with Al-Qaeda language and practices, including beheadings.
    A two-hour flight from Tehran, the region highlights Iran’s ethnic and geographical variety, with men in the provincial capital Zahedan wearing the “shalwar kameez” that assert the identity of the Baluchi, who are divided between the three countries.
    Even more important for Iran’s Shiite Islamic regime is that Baluchis, like the Kurds of western Iran, are among the Sunni Muslims who make up at least 10 percent of the country’s 76 million, overwhelmingly Shiite population. Both Baluchis and Kurds speak distinct languages.
    As such, they are an important test for the “nationalities” policy of any government. While all Iranians share deep cultural links, Persians make up only around 50 percent of the population, while some members of ethnic minorities say the minorities face discrimination, especially in government jobs and investment.
    In last year’s presidential election, Hassan Rouhani promised a general charter of rights and, with it, largely unspecified improvements for ethnic minorities. He received clear backing from Abdul-Hamid Esmaeel-Zehi, the popular Sunni Friday prayer leader in Zahedan, and won 74 percent of votes in Sistan-Baluchestan compared to 51 percent across Iran.
    But the draft charter, published in November, disappointed many by generally reiterating rights already in the constitution, and Rouhani faced a challenge in February when Jaish al-Adl, a militant Baluchi group, captured five Iranian border guards and threatened to execute them unless the authorities released 300 prisoners.
    Part of the problem was that four years ago, the Iranian authorities proclaimed the end of the Baluchi insurgency when they captured and executed Abdul-Malik Riggi, the leader of Jundallah, a forerunner of Jaish al-Adl. The kidnappings followed a rising number of attacks, including one last October when Jaish al-Adl killed 14 border guards. The fate of the hostages prompted a wave of concern, including a social media campaign, across Iran. Rouhani appealed to Abdul-Hamid to mediate, and the cleric seems to have played a role in securing the release of four guards, although one was executed.
    In a subsequent visit to Zahedan, Rouhani was warmly welcomed. In a speech on April 15, he addressed the nationalities question in general terms, stressing that Iran did not have “second-class citizens” and that Iranians of all ethnicities enjoy equal rights.
    But the grievances are rather more specific. When I met Abdul-Hamid back in 2005, at his home near the large seminary he heads in Zahedan, he weighed his words in articulating injustices faced by Sunnis. “We support the Islamic Republic and are active politically,” he said. “Baluchis love Iran.”
    But among problems, he cited job discrimination in Iran’s largely state-run economy. He said a failure by Mohammad Khatami, who had stepped down as president that year, to appoint Sunni cabinet members resulted from opposition from “some [Shiite] clerics in Qom who influence the government with their prejudice and bias.”
    Abdul-Hamid, like others I spoke to, felt the notion of a Sunni insurgency was being overplayed in Tehran and said most Baluchis from Iran who had fought the Russians in Afghanistan had subsequently returned to a quiet life.
    Others in Zahedan told me Baluchis missed out on government posts given to Shiite Sistanis from the north of the province. Many griped over the lack of a Sunni mosque in Tehran, a capital with churches, synagogues and Zoroastrian temples.
    Sistan-Baluchestan illustrates a wider problem Rouhani faces in balancing demands from ethnic minorities against the need to maintain national unity in the face of international pressure over the nuclear program. Many in Tehran are wary of concessions to minorities, and some “principle-ist,” or conservative, newspapers criticized Abdul-Hamid for not moving earlier to secure the guards’ release.
    This reflects a wider suspicion – even prejudice – of ethnic minorities among the Persian population that is ripe for exploitation by populist politicians, including those out to undermine Rouhani. Complicating matters is growing Shiite-Sunni tension internationally. Iran is surrounded by mainly Sunni countries and has long accused the United States and Saudi Arabia of trying to manipulate its Sunni minorities.
    Across on the western side of Iran, some 1,500 kilometers from Sistan-Baluchestan, the Kurds have generally shown the lowest turnout in elections. Their region is similarly militarized according to a doctrine of “strategic depth” and smuggling is rife, especially with northern Iraq. As among their fellow-Sunni Baluchis, there are armed militants, including Pejak, the Party for Free Life in Kurdistan.
    One grievance aired by Kurdish parliamentary deputies is that what is officially called Kordestan province in Iran covers only part of Iran’s Kurdish areas. But during government-initiated discussions on provincial boundaries in January, a suggestion from one deputy that a new “northern Kordestan” province be created with Mahabad as its capital provoked instant criticism from Azeris, who are probably a majority in West Azerbaijan province, where Mahabad is situated.
    This illustrates how divisive the ethnic issue can be in Iran. The Azeris are the largest and arguably most integrated minority in Iran, with a huge presence in Tehran especially in the bazaar. Ayatollah Ali Khamenei, the supreme leader, is of partly Azeri descent. But in 2005, there were riots in Tabriz, the main Azeri city, when a Tehran magazine published a cartoon of a cockroach speaking Azeri.
    For Rouhani, any option over “nationalities” policy carries risk. Appointing Sunnis to the Cabinet or as provincial governors, or allowing a Sunni mosque in Tehran, could upset, among others, the Shiite religious establishment in Qom, at a time when the president needs to rally support for a possible nuclear deal.
    Iran’s ethnic minorities are diverse and are not about to break up the country. Most Baluchis, Kurds, Azeris, Arabs, Lurs and others believe they can achieve their rights within Iran. A coalition of ethnic-based parties opposing the Islamic Republic has made no headway since establishing a Congress of Iranian Nationalities for a Federal Iran in 2005. They advocate a “federal democratic” system based on “the separation of religion and state.”
    But Baluchi and Kurdish insurgencies will continue to drain security resources and increase nervousness in Tehran over real or perceived threats. Like the Taftan volcano, ethnic issues remain potentially explosive.
    Gareth Smyth has reported from the Middle East since 1992, and was chief Iran correspondent of
    The Financial Times in 2003-2007. He wrote this commentary for THE DAILY STAR.
    A version of this article appeared in the print edition of The Daily Star on April 29, 2014, on page 7.

    Read more: http://www.dailystar.com.lb/Opinion/Commentary/2014/Apr-29/254697-iran-coexists-warily-with-its-sunnis.ashx#ixzz30MxtPTdH
    (The Daily Star :: Lebanon News :: http://www.dailystar.com.lb) 


    http://www.dailystar.com.lb/Opinion/Commentary/2014/Apr-29/254697-iran-coexists-warily-with-its-sunnis.ashx#axzz30MxdSOhc

    آیا طلبه‌ها بیش از دیگران صیغه می‌کنند؟

    ازدواج موقت در احکام شیعه "حلال" و گاه دارای "اجر و ثواب" دانسته می‌شود و شاید به همین دلیل نزد طلبه‌ها و روحانیون نسبت به دیگر گروه‌های اجتماعی محبوب‌تر است. گاه زنان هم برای "ثواب" به ازدواج موقت با طلبه‌ها تن می‌دهند.
    "صیغه" یا "متعه" در فقه اسلامی، نام دیگر "ازدواج موقت" است و راه و رسمی است که بخشی از فقها و روحانیون برای "به گناه نیفتادن جوانان" تجویز می‌کنند.
    در ازدواج موقت مدت ازدواج و مهریه از ابتدا باید مشخص باشد، اما آن چه باعث تسهیل فقهی این نوع ازدواج می‌شود، این است که در نظر تعدادی از مراجع شیعه، دختر جهت ازدواج موقت نیازی به "اذن پدر" ندارد.
    ازدواج موقت در فقه شیعه "حلال" است. در سال‌های گذشته، حکومت ایران و متولیان فرهنگ رسمی تلاش زیادی برای جا انداختن این مسئله در میان مردم کرده‌اند. از جمله، مصطفی پورمحمدی، وزیر سابق کشور و وزیر کنونی دادگستری، در خرداد ۸۶ گفته بود: «ما نباید از ترویج ازدواج موقت جوانان در جامعه که حکم خدا می‌باشد، پروا داشته باشیم و این مسئله باید با جسارت در کشور ترویج شود.»
    این اظهار نظر با واکنش‌های گسترده مخالفان و موافقان ترویج ازدواج موقت روبه‌رو شد. پیش از این نیز در دهه ۷۰، هاشمی رفسنجانی، رئیس‌جمهور وقت، بحث ترویج ازدواج موقت را پیش کشیده بود که با واکنش مخالفان، مسکوت ماند.
    با وجود تمام تبلیغات، ازدواج موقت در فرهنگ عمومی مردم ایران همچنان مذموم است.
    در این میان، گفته می‌شود طلبه‌ها و روحانیون جوان به ویژه در شهرهای مذهبی قم و مشهد، به این مسئله علاقه نشان می‌دهند. طلبه‌ها و روحانیون بنا به تجویز شرع و فرهنگ سنتی ایرانی، عموماً در سنین خیلی کم ازدواج می‌کنند، اما ظاهراً با وجود این، همچنان به ازدواج موقت، چه پیش از ازدواج دائم و چه خارج از رابطه با همسر دائم خود علاقه نشان می‌دهند.
    در مسئله ازدواج موقت نیز مانند اکثر مسائل مربوط به سکس در ایران، آمار و ارقام دقیقی وجود ندارد و پژوهش خاصی انجام نشده است. به این ترتیب گفته‌ها و شنیده‌ها درباره این موضوع، چندان مستند نیستند و معمولاً حاصل مشاهدات شخصی هستند.
    حکومت ایران روی این مسائل حساسیت خاصی دارد. به خصوص دادگاه ویژه روحانیت، با مسئله ازدواج موقت و صیغه در میان روحانیون و طلبه‌ها شدیدا برخورد می‌کند. برخوردی که البته مانع گرایش روحانیون و طلبه‌ها به این نوع رابطه نشده است.
    در سال‌های گذشته شخصی به نام شیخ حسین وافی، تشکیلاتی شامل چند «خانه عفاف» در شهر قم اداره می‌کرد که در آن‌ها خدمات ازدواج موقت به طلبه‌ها ارائه می‌شد. در این خانه‌ها زنانی بودند که (بنا به شرطی که بین فقیهان شیعه «عدم دخول» نامیده می‌شود) می‌توانستند در یک روز در چارچوب ازدواج موقت با چند مرد رابطه داشته باشند.
    این خانه‌های عفاف با حکم دادگاه ویژه روحانیت قم برچیده شدند و شیخ حسین وافی برای چند سال راهی زندان شد.
    یک روحانی به دویچه‌وله می‌گوید: «از آن‌جا که جامعه کشش این مسئله را ندارد و از مقبولیت اجتماعی برخوردار نیست، و هم این‌که دادگاه ویژه روحانیت با این مسئله برخورد می‌کند، طلبه‌ها از علنی کردن این مسئله شدیداً پرهیز می‌کنند و در مورد آن اطلاعات نمی‌دهند.» او همچنین معتقد است در طول چهارده سالی که با طیف‌های مختلفی از طلبه‌ها ارتباط داشته، مسئله ازدواج موقت کم‌رنگ شده است.
    رواج بیشتر در شهرهای مذهبی
    روحانی دیگری که در شیراز تحصیل کرده، می‌گوید در یکی از قدیمی‌ترین حوزه‌های علمیه ایران که در گذشته دور نیز مرکز جهان اسلام بوده است، به نام «حوزه علمیه خان»، به دلیل نحوه مدیریتش در سال‌های گذشته، مسئله صیغه شدیدا رایج بوده است و طلبه‌های آن‌جا به این کار معروف بوده‌اند.
    این روحانی جوان می‌گوید که "صیغه‌ کردن" در شهرهای قم و مشهد بسیار رایج است و حتی دفتر رسمی برای این کار وجود دارد و طلبه‌ها هم از این کار خیلی خوششان می‌آید و «از همان اوایل دست به صیغه‌شان خوب است».
    وی می‌گوید وقتی به طلبه‌های این شهرها اعتراض می‌کرد، به او می‌گفتند «می‌خواهی حلال خدا را حرام کنی؟» به نظر این روحانی جوان، «قسم» و «طلاق» هم حلال است، اما مذموم. او می‌گوید: «صیغه حلالی است که فرد تا مجبور نشود نباید دست به آن بزند.»
    او دلیل رواج این مسائل در قم را این می‌داند که روش مدیریت در حوزه‌های این شهر غلط است و طلبه‌ها به قصد نمره و نه به قصد یادگیری درس می‌خوانند و به این دلیل «می‌افتند توی این کارها.» وی می‌گوید طلبه‌هایی که در قم و مشهد برای خدا درس می‌خوانند، نه مقام و پول، در اکثریت نیستند.
    پیدا کردن «زنان صیغه‌ای»
    گفته می‌شود زنانی که در ایران «زنان صیغه‌ای» خوانده می‌شوند، در شهر قم، در قبرستان شیخان و اطراف آن حضور چشمگیری دارند.
    حیاط بزرگ مسجد امام حسن عسگری، صحن و اطراف حرم معصومه، خیابان ارم، گذر خان و اطراف مدرسه گلپایگانی دیگر جاهایی هستند که می‌توان «زنان صیغه‌ای» را پیدا کرد. این زنان در قالب دست‌فروش و «گدا» نیز حضور دارند.
    همچنین گفته می‌شود بعضی طلبه‌ها شماره‌ تلفن‌های برخی از این زنان را دارند که آن را در اختیار دوستان خود قرار می‌دهند یا گاهی خود واسطه آشنایی زنان صیغه‌ای و دوستان‌شان می‌شوند.
    حتی گفته می‌شود آرایشگاهی در شهر قم به مشتریان مطمئن خود شماره‌ تلفن ‌برخی از این زنان را می‌دهد و خودش طلبه‌ها را با زنان صیغه‌ای آشنا می‌کند. برخی روحانیون نیز بابت انجام «کار خیر» و «نجات جوانان از گناه» ممکن است زنان صیغه‌ای را به طلبه‌های جوان معرفی کنند.
    پاداش و اجر اخروی در فقه شیعه
    روایات و احادیث متعددی در خصوص اجر و پاداش اخروی برای «متعه» در میان شیعیان وجود دارد، اما غالب این روایات نامعتبر به نظر می‌رسند. هرچند که در نهایت برخی فقیهان شیعه به استناد سخنان باقی‌مانده از پیامبر اسلام و امامان شیعه، ازدواج موقت را دارای ثواب می‌دانند.
    از جمله در حدیثی از محمد باقر، امام پنجم شیعیان، آمده است که اگر متعه «با نیت الهی» انجام شود، به تعداد موهای بدن از گناهان فرد بخشیده خواهد شد (کتاب "من لا یحضره الفقیه").
    به این دلیل حتی برخی «زنان صیغه‌ای»، هدف خود از این کار را، «ثواب آن» می‌دانند.
    از سوی دیگر، گفته می‌شود همسران طلبه‌ها، به شدت با این موضوع مخالف هستند و گاهی آن را خیانت به خانواده می‌دانند. زنانی که خود طلبه هستند، ازدواج موقت را به شکلی تفسیر می‌کنند که به هیچ وجه با شرایط همسر خودشان سازگار نباشد.
    گفته می‌شود در قم گاهی پیش آمده که ازدواج موقت طلبه‌ای افشا شده و موجب نفرت همسران دیگر طلبه‌ها از وی شده است.
    آیا همه این حرف‌ها شایعه است؟
    اما گروهی از روحانیون نظر کاملاً متفاوتی در مورد رواج ازدواج موقت در میان این قشر دارند. طلبه جوانی که در زنجان و قم تحصیل کرده، به دویچه‌وله می‌گوید: «شایعه همیشه بزرگ‌تر از واقعیت است. موضوع صیغه برای من هم مسئله بود، پیگیر آن شدم و نتیجه‌ای کاملا متفاوت از شنیده‌ها گرفتم: افراد متمول و بازاری، بسیار بیشتر از تصوری که نسبت به روحانیون وجود دارد، اهل صیغه هستند.» او معتقد است در میان طلبه‌ها عده بسیار کمی اهل ازدواج موقت هستند، آن هم به قصدی متفاوت از آن‌چه برای ازدواج موقت تصور می‌شود.
    یک طلبه دیگر می‌گوید: «راستش فکر نمی‌کنم هیچ طلبه‌ای حاضر باشد از تجربه ازدواج موقت خود بگوید. هم به خاطر مسائل امنیتی و هم حریم خصوصی‌اش. چون طلبه‌ها زود ازدواج می‌کنند و هم اینکه وضعیت جامعه و کنترل حکومت فرق کرده، کمتر سراغ ازدواج موقت می‌روند. اگر هم بروند کمتر بروز می‌دهند.» او اضافه می‌کند که برخلاف تصورات و شایعات، مکان خاصی برای زنان صیغه‌ای در شهر قم سراغ ندارد.
    در نهایت باید گفت در جامعه پر از شایعه ایران که گردش آزاد اطلاعات در آن وجود ندارد و حاکمیت اجازه تحقیق و پژوهش در خصوص چنین مواردی را نمی‌دهد، هیچ کدام از این مشاهدات، نشان‌دهنده تمام واقعیت نیستند، در عین این‌که هر کدام بخش‌هایی از واقعیت را روشن می‌کنند.
    *نویسنده این گزارش، امید رضایی، روزنامه‌نگار، نویسنده میهمان دویچه وله است.

    DW.DE

    قومی-ملی

    Irans bidrag till den arabiska nationen: nationellt förtryck, etnisk rensning och katastrofer, vatten och föroreningar mark, eftersom det arabiska folket i Ahvaz, Iran stridande nationer nittio år av oavbruten och kontinuerliga insatser för att undanröja Teherans härskare i historia, litteratur och kultur
    5 kommentarer
    Sådant tal kan vara absurt endast i vissa odefinierat läge och konfiguration, och fann att människor är så engagerade i sina fantasier som har glömt den prisbelönta Nobelpriset i litteratur 2006, foten Orhan
    8 kommentarer

    Med anledning av Världsdagen 21 februari modersmål Simin Sabri exklusiv intervju med "Evian Nyheter": bristen på modersmålsundervisning i en identitetskris, depression och hat av nationalitet är
    20 kommentarer
    Ogrundad slogan "enhet av det persiska språket i Iran" samt giltigheten, lagligheten, och rättvisa och rättvisa Khvrdarast slaveri hävdar att sådana "kedjor, och jag tog alliansen mellan
    12 kommentarer
    آموزەای تاریخی می‌گويد: اگر وحدت در ساختاری کە حافظ منافع عمومی، رفاە، احترام متقابل و احساس خوشبختی در همەی آحاد تشکیل‌دهندەی آن اتحاد باشد، مقدس و شانس ماندگاری دارد، اما اگر این اصول از هر طرف و بە
    1 کامنت
    از دست رفتن هویت و باورهای جامعه میزبان تهاجم فرهنگی که منظور از آن آذربایجان خودمان است را باید هزینه ای سنگین دانست که جامعه ما به سبب برتری ابزار رسانه ای دوستان به ظاهر دلسوز تحمل میکند .
    17 کامنت
    اگر کودکان بتوانند فارسی را با علم و به عنوان زبان دوم یاد بگیرند، احساس آرامش هویتی


    چالش‌هایی درباره زبان‌های بومی

    چالش‌هایی درباره زبان‌های بومی

    اگر کودکان بتوانند فارسی را با علم و به عنوان زبان دوم یاد بگیرند، احساس آرامش هویتی می‌کنند؛ چون هویت ملی به هویت قومی‌شان احترام گذاشته است. اگر این احترام رعایت شود، مشکلات هم برطرف می‌شود. اگر قرار است در خطر بودن هویت ملی و وحدت ملی دوستان را نگران کند، باید توجه کنند آن‌چه این هویت را تهدید می‌کند، نادیده گرفتن هویت‌های دیگر و زبان اقوام است.
    فرزان سجودی، زبان‌شناس، نشانه‌شناس و استاد دانشگاه در گفت‌و‌گو با خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره بحث آموزش زبان‌های بومی گفت: مباحثی مانند این‌که روش آموزش چه خواهد بود، کتاب‌های آموزشی چگونه تدوین می‌شوند و... مهم است و من امیدوارم اهل فن برنامه آموزش هر زبانی را بر عهده بگیرند و کتاب‌های آموزشی را متناسب با دستاوردهای مهم علمی تدوین کنند، اما در این زمینه بحث بنیادی‌تری وجود دارد. 
    او ادامه داد: بحث بنیادی‌تر در این زمینه به اعتقاد من این است که اساسا در کشوری چندزبانی مثل ایران، تکلیف زبان‌هایی که با رسمی نامیدن زبان فارسی، غیررسمی دانسته می‌شوند و درواقع تکلیف زبان‌های دیگر (غیرفارسی) چیست؟ برخی دست‌اندرکاران گفته‌اند آموزش زبان‌های دیگر منجر به تضعیف زبان فارسی می‌شود. در این‌باره یک سوال ساده مطرح می‌شود و آن سوال این است که چرا باید از این بابت نگران تضعیف زبان فارسی باشند، اما هرگز نگران به حاشیه راندن زبان‌های دیگر نیستند؛ زبان‌هایی که آن‌ها هم زبان‌های اقوامی هستند، زبان مادری هستند، دارای پیشینه فرهنگی‌اند و فرهنگ‌هایی براساس آن‌ها شکل گرفته‌اند.
    سجودی اضافه کرد: از طریق این زبان‌ها قصه‌هایی گفته شده و آیین‌هایی شکل گرفته و همین‌طور براساس آن‌ها شناختی از جهان به وجود آمده است؛ چرا که زبان تنها یک ابزار نیست که آن را کنار بگذاریم و از ابزار دیگری استفاده کنیم، بلکه شبکه‌ای است که آگاهی جمعی و حافظه جمعی به‌وجود می‌آورد. اشاره من به حافظه جمعی از جنبه روانشناختی نیست، بلکه شبکه بینامتنیت گروهی است که در یک زبان به وجود می‌آید؛ یعنی انسان از طریق زبان، خود و جهان پیرامونش را می‌شناسد. چرا هرگز نگران زبان‌های دیگر نیستند؛ مگر آن‌ها زبان اقوام نیستند و بخشی از داشته‌های انسانی محسوب نمی‌شوند؟
    این استاد دانشگاه سپس گفت: به نظرم این بحث ماهیت سیاسی دارد. در بررسی تاریخی می‌بینیم که زبان فارسی زبان قوم مسلط بوده است، به همین دلیل طبیعتا امکانات نهادی بهتری در اختیارش قرار گرفته و در نتیجه قدرت بیش‌تری پیدا کرده است. ما در دانش زبان‌شناسی چیزی به اسم زبان فی‌نفسه قوی‌تر یا ضعیف‌تر و یا زبان فی‌نفسه توانمندتر یا ناتوان‌تر نداریم. آن‌چه برای یک زبان امکانات بهتری به وجود می‌آورد، ساختارهای قدرت است. یکی از این امکانات فرهنگستان زبان است؛ به عنوان مثال امروز ما نهادی تحت عنوان فرهنگستان زبان ترکی یا کردی نداریم. دلیل این‌که زبانی به نظر قوی‌تر می‌رسد، ساز و کارهای ساختاری و نهادی است که امکاناتی برای آن فراهم کرده است، وگرنه هیچ دلیل علمی برای این‌که مردمانی از سخن گفتن به زبان مادری خود منع شوند،‌ وجود ندارد.
    سجودی همچنین عنوان کرد: ما در یک جامعه زبانی به دنیا می‌آییم و از طریق روابط اجتماعی در آن جامعه زبانی که ریشه تاریخی و فرهنگی بینامتنی دارد، زبانی اکتساب می‌کنیم. از منظر بیولوژیک هم زبان مادری در نیم‌کره چپ مغز اکتساب می‌شود، اما در زبان دوم فرایند یادگیری در نیم‌کره راست مغز پیش می‌آید؛ در نتیجه اگر بچه‌هایی را که در خانواده‌های ترک، کرد یا بلوچ‌زبان رشد کرده‌اند، وادار به کنار گذاشتن زبان‌شان در دوران تحصیل کنیم، سازوکارهای یادگیری آن‌ها را مختل کرده‌ایم. وقتی کودک را وادار به یادگیری فارسی می‌کنیم، او ناچار می‌شود سازوکارهای دیگری در یادگیری زبان رسمی به کار گیرد.
    او افزود: حتا ممکن است افراد ناچار شوند زبان مادری‌شان را پنهان یا سرکوب کند. هیچ دلیل علمی و اجتماعی پسندیده‌ای وجود ندارد که کسانی از سخن گفتن به زبان مادری خود و یا آموزش زبان مادری‌شان محروم شوند. با این کار حتا به بدن افراد هم فشار وارد می‌شود.
    سجودی در ادامه درباره آموزش زبان فارسی به کودکان غیرفارسی‌زبان ایران گفت: زبان مادری ما فارسی بوده است. بعدها با این آرامش و با این علم که زبان مادری ما فارسی است، انگلیسی را یاد گرفته‌ایم و علم و ارتباطات جهانی خود را گسترش داده‌ایم. چه اشکالی دارد اگر بر اساس همان بحث عصب‌شناسی زبان و بر اساس رشد مغزی بگوییم کودکی که در پارس‌آباد مغان یا مشکین‌شهر به دنیا آمده است، زبان مادری‌اش فارسی نیست و تا دوران دبستان هنوز با زبان فارسی آشنا نشده به همین شیوه زبان فارسی را به عنوان زبان دوم بیاموزد؟
    او اضافه کرد: بهتر است نهادهایی مثل فرهنگستان‌های زبان ترکی، کردی و... درباره این زبان‌ها کار کنند، کودک آموزش را به زبان مادری‌اش شروع کند و بعد به‌تدریج فارسی را به عنوان زبان دوم بیاموزد. به هر حال در ایران بخش عمده‌ای از فعالیت‌ها به زبان فارسی صورت می‌گیرد و این زبان با هویت ملی و سیاسی ایرانی در ارتباط است، اما کودکان ایرانی غیرفارسی‌زبان باید با سازوکارهای آموزش زبان دوم با این زبان آشنا شوند، نه بر اساس این فرض که فارسی زبان مادری آن‌هاست.
    سجودی سپس اظهار کرد: درباره این‌که که آموزش فارسی به عنوان زبان دوم باید چگونه و از چه زمانی آغاز شود باید متخصصان نظر بدهند، اما یادگیری فارسی به عنوان زبان دوم احساس آرامش اجتماعی و بدنی در کودک ایجاد می‌کند و مانع مشکلات عصب‌شناسی و هویتی می‌شود. اگر کودکان بتوانند فارسی را با علم و به عنوان زبان دوم یاد بگیرند، احساس آرامش هویتی می‌کنند؛ چون هویت ملی به هویت قومی‌شان احترام گذاشته است. اگر این احترام رعایت شود، مشکلات هم برطرف می‌شود. اگر قرار است در خطر بودن هویت ملی و وحدت ملی دوستان را نگران کند، باید توجه کنند آن‌چه این هویت را تهدید می‌کند، نادیده گرفتن هویت‌های دیگر و زبان اقوام است.
    این استاد دانشگاه همچنین گفت: کار ما در علوم انسانی این است که انسان، مجموعه رفتارهای جمعی و فردی انسان و آن‌چه را به انسان مربوط است مطالعه کنیم. با این مقدمه، چرا ما در علوم انسانی وارد شناخت فرهنگ‌های گسترده کشورمان به عنوان پیشینه ملی خود نمی‌شویم؟ آیا ملت فقط یعنی فارس؟ چرا ما نباید وارد مطالعه پیشینه و وضعیت کنونی و پیشینه متنی و فرهنگی یک ملت شویم؟ چرا ما در دانشگاه‌های ایران دوره لیسانس زبان سواحیلی داریم، اما رشته زبان و فرهنگ کردی یا بلوچی را نداریم؟ البته هرچه زبان‌های خارجی بیش‌تری در دانشگاه آموزش داده شود، بهتر است، اما توجیه سیاسی این موضوع قابل پذیرش نیست. 
    او اضافه کرد: من زبان را از کلیت بینامتنیت تاریخی جدا نمی‌کنم. زبان تاریخ فرهنگی یک نظام کلان را به وجود می‌آورد. چرا باید این بحث‌ها نگران‌کننده باشد؟ به محض این‌که این بحث‌ها مطرح می‌شود، می‌گویند جدایی‌طلبی است، درحالی‌که برعکس، به حاشیه راندن زبان‌ها و فرهنگ‌های اقوام جدایی‌طلبی را تقویت می‌کند، نه به رسمیت شناختن آن‌ها. این دومی انسجام را تقویت می‌کند.
    سجودی در ادامه گفت: من امیدوارم امکان آموزش به زبان‌هایی که در ایران با آن‌ها گفت‌وگو می‌شود، به وجود بیاید. اقدام عملی در این زمینه نیازمند ساختارهای علمی و نهادی است. برای آغاز این اقدام، همکاری متخصصان، بررسی‌های مطالعاتی، تدوین کتاب‌های درسی، کار پژوهشی گسترده و ایجاد یک نهاد آکادمیک که بزرگ‌تر از فرهنگستان زبان و ادب فارسی کنونی باشد، با عنوانی مانند «کانون جوامع زبانی» یا نام‌های این‌چنینی، لازم است. این اقدام کار نهادی و درازمدت می‌خواهد، اما ابتدا باید بحث‌های اساسی حل شود تا امکان سرمایه‌گذاری بیش‌تر هم فراهم شود.

    بخش: 

    انتشار از: 

    چاخانیسم همزاد پان فارسیسم

    چاخانیسم همزاد پان فارسیسم

    هر دو جبهۀ پان فارسیسم، ملی ها و مذهبی ها آتش بیار این معرکه اند و به لطف آنها چاخان و دروغگویی امری عادی در شیوۀ نوشتاری امروز ایران است.چاخان های سیاسی با طعم مذهب، چاخان های نژادپرستانه، چاخان های ادبی نظیر هنر نزد ایرانیان است وبس...من در زیر تنها بخشی از این چاخانیسم را با استفاده از خود مطبوعات ارائه می دهم تا در آخر آن نتیجۀ مورد نظر را بنویسم...
     levayi.mohammad@gmail.com
    این روزها صحبت از حافظۀ تاریخی و صفحات کتاب تاریخ بسیار نوشته و خوانده می شود. این یک امر طبیعی است که مورخان پارس از متون تاریخی خویش گند زدایی کرده و برای رسیدن به نوعی تقدس تاریخی دارند سر و دست می شکنند. اما سئوال این است که حافظۀ کدام تاریخ؟ صفحات کتاب کدام تاریخ؟ آیا تاریخی که نویسنده و مخاطبش تنها خود پارس زبانها هستند تاریخ دقیق محسوب می شود؟ جنایات کوروش و داریوش را دورۀ اقتدار و سربلندی ذکر می کنند و تقصیر دوره های ذلالت و تسلیم تاریخی را به پای جنایات همسایگان و کشورهای مهاجم می نویسند. آنها تاریخ را توضیح نمی دهند بلکه توجیه می کنند. همۀ شواهد و مستندات تاریخی شان نیز کپی برداری از روی نوشته های یکدیگر است. متون تاریخی پارس ها نشان می دهد که آنها به تاریخ منصفانه و واقع بینانه نمی نگرند. تاریخ نگاری درباری و سانسور وقایع روح سرگردان متون مورخین پارس ها می باشد. در این خصوص پدیدۀ چاخانیسم به فرهنگ رایج در ادوار تاریخی فارسها تبدیل شده است. چاخانیسم به ترتیب از متون خیالی فارسها به متون تاریخی و ادبی نفوذ کرده و تبدیل به فضیلت اخلاقی شده است. هر دو جبهۀ پان فارسیسم، ملی ها و مذهبی ها آتش بیار این معرکه اند و به لطف آنها چاخان و دروغگویی امری عادی در شیوۀ نوشتاری امروز ایران است.چاخان های سیاسی با طعم مذهب، چاخان های نژادپرستانه، چاخان های ادبی نظیر هنر نزد ایرانیان است وبس...من در زیر تنها بخشی از این چاخانیسم را با استفاده از خود مطبوعات ارائه می دهم تا در آخر آن نتیجۀ مورد نظر را بنویسم.
    1
    اگر فردوسی را پدر چاخانیسم تاریخ گذشتۀ پارسها بدانیم بدون شک احمدی نژاد پدر چاخانیسم نوین ایرانی است. چاخان های سیاسی و مذهبی او شاهکار بی نظیری به حساب می آیند و در نظر داشته باشید که مردم نیز به این نوع چاخانیسم رای دادند.
    ۱- نفت یا پول آنرا بر سر سفره‌های مردم خواهیم آورد.
    ۲- علی‌ کردان دارای مدرک دکتراست.
    ۳- در کشور ما سانسور وجود ندارد و مطبوعات آزاد هستند که هرچه می خواهند بنویسند.
    ۴- کشور ایران آزاد‌ترین کشور جهان است و تا بحال هیچکس به خاطر ما به زندان نیفتاده است و ما اصلا زندانی سیاسی نداریم.
    ۵- هنگام سخنرانی در سازمان ملل متوجه شدم که ‌هاله‌ نوری دور سرم است. تمام مخاطبین تکان نمی‌‌خوردند و خیره به‌ هاله‌ نور بودند.
    ۶- در یکی‌ از سفرهایم به نیویورک وقتی‌ با ماشین و اسکورت از خیابانها عبورمی کردیم, چشمم به کودکی افتاد که در بغل مادرش با انگشت مرا نشان می داد و می گفت محمود، محمود.
    ۷- از کشور‌های دیگر به ما مراجعه می‌‌کنند و از ما می خواهند تا ما تجربیات اقتصادی خود را در اختیارشان قرار دهیم.
    ۸- مشکل کشور, مشکل موی جوان های ما نیست. این نیست که ما بگوییم چرا فلان خانم فلان لباس را پوشیده است.
    ۹- در سیاست خارجی‌ به اذن خدا و یاری امام عصر در اوج هستیم و محبوب‌ترین کشور جهان.
    ۱۰- بنزین مورد نیاز را از این بعد خودمان می توانیم تولید کنیم ونیازی به واردات بنزین نداریم.
    ۱۱- به ما گفتند دختر بچه ۱۶ ساله‌ای در منزل انرژی هسته ‌ای تولید می‌کند. تحقیق کردیم و پس ازحصول اطمینان, دستور دادیم ماشین با راننده و اسکورت در اختیارش قرار گیرد تا از آن برای عزیمت به سازمان انرژی هسته ای و برعکس استفاده کند.
    ۱۲- ما در ایران به هیچ عنوان هم جنس گرا نداریم ماجرا از اساس کذب محض است. این مسائل مختص غرب است.
    ۱۳- طبق آمار‌هایی‌ که من دارم فرار مغز‌ها از کشور صحت ندارد.
    ۱۴- نرخ تورّم نسبت به دوران قبل از من در ریاست جمهوری, بسیار پایین تر است.
    ۱۵- تحریم ها به لطف خدا در وضع مردم هیچ اثر بدی نداشته و مردم اصلا مفهوم تحریم را نمی دانند چیست.
    ۱۶- ما در امرغنی سازی اورانیوم با درصد بالا به خودکفایی رسیده ایم و به زودی می توانیم صادر کننده آن باشیم.
    ۱۷- الان می گویند فقط دو تا کشور قدرتمند در دنیا وجود دارد: یکی آمریکا و یکی ایران (هشتم آبان هشتاد ونه).
    ۱۸- آقای متکی‌ از برکناری خود قبل از سفر به دو کشور افریقایی با خبر بوده است(25 دسامبر 2010 استانبول).
    2
    محمود حسابی و انشتین پای سفره ی هفت سین – سورنا پرهام
    در زمان تدریس در دانشگاه پرینستون دکتر حسابی تصمیم می گیرند سفره ی هفت سینی برای انیشتین و جمعی از بزرگترین دانشمندان دنیا از جمله «بور»، «فرمی»، «شوریندگر» و «دیراگ» و دیگر استادان دانشگاه بچینند و ایشان را برای سال نو دعوت کنند. آقای دکتر خودشان کارتهای دعوت را طراحی می کنند و حاشیه ی آن را با گل های نیلوفر که زیر ستون های تخت جمشید هست تزئین می کنند و منشا و مفهوم این گلها را هم توضیح می دهند. چون می دانستند وقتی ریشه مشخص شود برای طرف مقابل دلدادگی ایجاد می کند. دکتر می گفت: «برای همه کارت دعوت فرستادم و چون می دانستم انیشتین بدون ویالونش جایی نمی رود تاکید کردم که سازش را هم با خود بیاورد. همه سر وقت آمدند اما انیشتین ۲۰ دقیقه دیرتر آمد و گفت چون خواهرم را خیلی دوست دارم خواستم او هم جشن سال نو ایرانیان را ببیند. من فورا یک شمع به شمع های روشن اضافه کردم و برای انیشتین توضیح دادم که ما در آغاز سال نو به تعداد اعضای خانواده شمع روشن می کنیم و این شمع را هم برای خواهر شما اضافه کردم. به هر حال بعد از یک سری صحبت های عمومی انیشتین از من خواست که با دمیدن و خاموش کردن شمع ها جشن را شروع کنم. من در پاسخ او گفتم : ایرانی ها در طول تمدن ۱۰هزار ساله شان حرمت نور و روشنایی را نگه داشته اند و از آن پاسداری کرده اند. برای ما ایرانی ها شمع نماد زندگیست و ما معتقدیم که زندگی در دست خداست و تنها او می تواند این شعله را خاموش کند یا روشن نگه دارد.»
    آقای دکتر می خواست اتصال به این تمدن را حفظ کند و می گفت بعدها انیشتین به من گفت: «وقتی برمی گشتیم به خواهرم گفتم حالا می فهمم معنی یک تمدن ۱۰هزار ساله چیست. ما برای کریسمس به جنگل می رویم درخت قطع می کنیم و بعد با گلهای مصنوعی آن را زینت می دهیم اما وقتی از جشن سال نو ایرانی ها برمی گردیم همه درختها سبزند و در کنار خیابان گل و سبزه روییده است.»
    بالاخره آقای دکتر جشن نوروز را با خواندن دعای تحویل سال آغاز می کنند و بعد این دعا را تحلیل و تفسیر می کنند. به گفته ی ایشان همه در آن جلسه از معانی این دعا و معانی ارزشمندی که در تعالیم مذهبی ماست شگفت زده شده بودند. بعد با شیرینی های محلی از مهمانان پذیرایی می کنند و کوک ویلون انیشتین را عوض می کنند و یک آهنگ ایرانی می نوازند. همه از این آوا متعجب می شوند و از آقای دکتر توضیح می خواهند. ایشان می گویند موسیقی ایرانی یک فلسفه، یک طرز تفکر و بیان امید و آرزوست. انیشتین از آقای دکتر می خواهند که قطعه ی دیگری بنوازند. پس از پایان این قطعه که عمدأ بلندتر انتخاب شده بود انیشتین که چشمهایش را بسته بود چشم هایش را باز کرد و گفت“ دقیقا من هم همین را برداشت کردم و بعد بلند شد تا سفره هفت سین را ببیند.
    آقای دکتر تمام وسایل آزمایشگاه فیزیک را که نام آنها با «س» شروع می شد توی سفره چیده بود و یک تکه چمن هم از باغبان دانشگاه پرینستون گرفته بود. بعد توضیح می دهد که این در واقع هفت چین یعنی هفت انتخاب بوده است. تنها سبزه با «س» شروع می شود به نشانه ی رویش. ماهی با «م» به نشانه ی جنبش، آینه با «آ» به نشانه ی یکرنگی، شمع با «ش» به نشانه ی فروغ زندگی و … همه متعجب می شوند و انیشتین می گوید آداب و سنن شما چه چیزهایی را از دوستی، احترام و حقوق بشر و حفظ محیط زیست به شما یاد می دهد. آن هم در زمانی که دنیا هنوز این حرفها را نمی زد و نخبگانی مثل انیشتین، بور، فرمی و دیراک این مفاهیم عمیق را درک می کردند. بعد یک کاسه آب روی میز گذاشته بودند و یک نارنج داخل آب قرار داده بودند. آقای دکتر برای مهمانان توضیح می دهند که این کاسه ۱۰هزار سال قدمت دارد. آب نشانه ی فضاست و نارنج نشانه ی کره ی زمین است و این بیانگر تعلیق کره زمین در فضاست. انیشتین رنگش می پرد عقب عقب می رود و روی صندلی می افتد و حالش بد می شود. از او می پرسند که چه اتفاقی افتاده؟ می گوید : “ما در مملکت خودمان ۲۰۰ سال پیش دانشمندی داشتیم که وقتی این حرف را زد کلیسا او را به مرگ محکوم کرد اما شما از ۱۰هزار سال پیش این مطلب را به زیبایی به فرزندانتان آموزش می دهید. علم شما کجا و علم ما کجا؟!“
    (از کتاب استاد عشق: نگاهی به زندگی و تلاش های پروفسور سید محمود حسابی، پدر علم فیزیک و مهندسی نوین ایران، نوشته ی ایرج حسابی سازمان چاپ و انتشارات وزارت ارشاد، ۱۳۸۴ – کلیه ی غلط های املایی و نگارشی مربوط است به متن اصلی)
    3
    چاه زمزم و وجه تسمیه قابل تاملش !!!
    در وجه تسميه زمزم گويند: شاپور پادشاه (ايران) وقتى حج گزارد بالاى چاه آمد و زمزمه اى كرد و زمزمه خواندن مجوس است هنگام نماز و (نيايش) و غذا خوردن.
    شاعر در اين باره گويد:
    زمزمت الفرس على زمزم ******* و ذاك في سالفها الأقدم
    «فارسيان بر زمزم زمزمه كردند و اين سنّت ديرين آنها بوده است.» مسعودى گويد: از آن جهت زمزم ناميده شد كه فارسیان در گذشته هاى دور به حج مى آمدند و آنجا زمزمه مى كردند و زمزمه صدايى است كه فارسيان هنگام نوشيدن آب از خيشوم (بينى) خارج مى كنند.
    ياقوت از قول مسعودى، مورّخ مشهور آورده: فارسيان عقيده دارند كه از فرزندان و نسل ابراهيم خليل(عليه السلام) هستند، پيشينيان آنها آهنگ بيت الله الحرام مى كردند و به عنوان بزرگداشت مقام ابراهيم و پيروى از راه او و پاسدارى نژادش ! ، به طواف خانه مى پرداختند و آخرين كسى كه از شاهان ايران به كعبه آمد و به طواف پرداخت، ساسان پسر بابك بود. او هر گاه به خانه كعبه مى آمد طواف بيت مى كرد و بر سر آن چاه زمزمه مى نمود. از اينرو شاعر در عهد قديم گفته است:
    زمزمت الفرس على زمزم ******* و ذاك في سالفهاالأقدم
    شاعرى فارس، پس از اسلام، در اين خصوص شعرى سروده است كه با اشاره به سابقه فارسيان، با مباهات و فخر مى گويد:
    و مازلنا نحج البيت قدما ****** و نُلقي بالأباطح آمنين
    أتى الْبيْت العتيق باصيدين ****** و ساسان بن بابك سار حتّى
    و طاف به و زمزم عند بئر****** لإسمعيل تروي الشاربين
    «ما از دير زمان همواره حج خانه مى كرديم و در سرزمين مكه در نهايت امن و امان ديدار مى نموديم.
    وساسان پسر بابك با سر بلندى آهنگ بيت عتيق كرد.
    و آن را طواف نموده، بر سر چاه آمد و زمزمه كرد (ذكر گفت) چاهى كه از آنِ اسماعيل است و تشنه كامان را سيراب مى كند.»
    عربها برای این چاه تقدس بسیار قائل بودند و حتی گویند که ساسان بن بابکان جد سلسله ساسانی نیز از این چاه آب نوشیده است .
    مسعودی در زمینه پیشینه تاریخی زمزم قبل از اسلام این چنین نوشته است:
    فارسیان قدیم به احترام خانه کعبه و جدشان ابراهیم ـ علیه السلام ـ و هم توسل به هدایت او و رعایت نسب خویش به زیارت بیت الحرام می رفتند و بر آن طواف می بردند. آخرین کس از ایشان که به حج رفت، ساسان پسر بابک جدّ اردشیر بابکان سرملوک ساسانی بود. ساسان پدر این سلسله بود که عنوان از انتساب او دارند (چون ملوک مروانی که انتساب از مروان دارند و خلیفگان عباسی که نسبت به عباس بن عبدالمطلب می برند) و چون ساسان به زیارت خانه رفتی طواف بردی و بر چاه اسماعیل زمزمه کردی. گویند به سبب زمزمه ای که او و دیگر فارسیان بر سر چاه می کرده اند آن را زمزم گفته اند و این نام معلوم می دارد که زمزمه ایشان بر سر چاه مکرر و بسیار بوده است.
    یک شاعر قدیمی در این زمینه گوید:
    فارسیان از روزگاران قدیم بر سر زمزم، زمزمه می کرده اند، یکی از شاعران فارسی پس از ظهور اسلام نیز به این موضوع بالیده، ضمن قصیده ای گوید:
    «و ما از قدیم پیوسته به حج خانه می آمدیم و همدیگر را در ابطح به حال ایمنی دیدار می کردیم و ساسان پسر بابک همی راه پیمود تا به خانه کهن رسید که از روی دینداری طواف کند. طواف کرد و به نزد چاه اسماعیل که آبخوران را سیراب می کند زمزمه کرد».
    فارسیان در آغاز روزگار، مال و گوهر و شمشیر و طلای بسیار به کعبه هدیه می کردند. همین ساسان پسر بابک دو آهوی طلا و جواهر با چند شمشیر و طلای فراوان هدیه کعبه کرد که در چاه زمزم مدفون شد.
    (با این حساب خود ساسانیان اصلیتی تازی داشته و با اعراب و یهودان از یک نژاد بوده و همگی خود را از نسل ابراهیم می دانند .
    شاید بعد از سقوط و فرار هخامنشیان ، یهودیان باقی مانده خود را با نیرنگ و جعل بازماندگان پارسیان معرفی کرده اند و با حیله و نیرنگ و جعل ( که خیلی در این مورد مهارت دارند ) اشکانیان را ( وارثان واقعی ایرانیان ) از دور خارج کرده و حکومت مد نظر خود را با نام ساسانیان و با آمیزه ای از فرهنگ ایرانی - عبری تاسیس کرده اند) .
    4
    گریه استادان علامه در واکنش به تهمت های ناروا
    سایت الف
    تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۱ شهريور ۱۳۹۲ ساعت ۱۹:۰۳
    نخستین نمایشگاه بین المللی آموزش و خدمات الکترونیک آموزش که از امروز در نمایشگاه بین المللی تهران افتتاح شد با حاشیه هایی از جمله مصاحبه سنجد خبرنگار با سرپرست وزارت علوم همراه بود.
    به گزارش مهر، پیش از افتتاح این نمایشگاه در سالن کنفرانس نمایشگاه بین المللی تهران برخی استادان دانشگاه و سرپرست وزارت علوم سخنرانی کردند و در میان حضار نیز بعضی از اساتید دانشگاههای تهران از جمله تربیت مدرس، علامه طباطبایی و تهران به چشم می خوردند.
    یکی از سخنرانان امروز، یک استاد دانشگاه تهران بود. وی در میان سخنانش که درباره آموزش و رسالت آن به دانشجویان، صحبت می کرد به نقل از یکی از استادان دانشگاه علامه گفت: « این استاد با ناراحتی مطرح می کرد که ما خجالت می کشیدیم وقتی شب به خانه مان می رفتیم، خانواده مان فکر می کرد ما روز را در دانشگاه علامه به اذیت و آزار ناموس مردم می پردازیم.»
    این استاد دانشگاه تهران بلافاصله بعد از بیان این سخنان به گریه افتاد و با بغض تاکید کرد: ما استادان دانشگاه با وضو به کلاس وارد می شویم و چگونه است یک عده ای به ما تهمت هایی می زنند که خودشان می دانند کاملا واهی است. یک عده با مصاحبه هایی که می کنند به ما تهمت هایی می زنند که واهی است. در این میان برخی از استادانی که در این سالن حضور داشتند و هیات علمی دانشگاه علامه بودند، به گریه افتادند. پس از افتتاح نمایشگاه، سرپرست وزارت علوم از غرفه های متعدد که در این نمایشگاه فعال شده است بازدید به عمل آورد و عروسک سنجد که در این نمایشگاه خبرنگار شده بود با توفیقی مصاحبه کرد. گویندگی شخصیت سنجد را مثل همیشه نگار استخر برعهده داشت.
    5
    گونه ی خاصی از چاخان وجود دارد که عبارت است از: بستن دروغ های دلخواه (و باورکردنی) به شخصیتهای مشهور درگذشته. این نوع چاخان هم یکجور به فعل درآوردن آرزوهای برآورده نشده یا بهتر بگوییم ساختن گذشته به جای ساختن آینده است (علی الخصوص وقتی ساختن آینده ی دلخواه سخت شود و گذشته هم به قدر کافی دلخواه و مورد رضایت نباشد). در این نوع چاخان، گفتار یا کردار خاصی را به شخصیت مورد نظرمان نسبت میدهیم و مهم هم نیست آن گفتار یا کردار از آن شخصیت سر زده یا نه؛ مهم آن است که «ما» میخواهیم سر زده باشد!
    شاید در تبارشناسی اینگونه چاخان در مطبوعات معاصر پارسی بتوان به نامه ی معروف چارلی چاپلین به دخترش جرالدین اشاره کرد؛ نامه ای که آن را نه کمدین مشهور انگلیسی- آمریکایی بلکه فرج الله صبا، روزنامه نگار پیشکسوت ایرانی، نوشته و با این جملات زیبا آغاز میشود:
    اینجا شب است، یک شب نوئل. در قلعه ی کوچک من همه ی سپاهیان بی سلاح خفته اند.
    این نامه از سال ۱۳۴۵ که در اتاق سردبیری هفته نامه ی «روشنفکر» تهران نوشته شد، تا امروز صدها بار در رسانه های مختلف منتشر شده، در مجالس رسمی خوانده شده، به زبانهای انگلیسی، ترکی استانبولی و آلمانی ترجمه شده و حتی در سال ۱۳۶۳ در کتابی با عنوان «آخرین تصویر از چارلی» پاسخ جرالدین به آن نیز چاپ شده است! جالب اینکه نویسنده ی اصلی نامه تا کنون بارها به جعلی بودن نامه و «فانتزی» و شوخی بودن این جعل اعتراف کرده ولی صدای اعترافش به گوش کمتر کسی رسیده است.
    6
    جد هفتم آيت‌الله‏ مشكينى، به نام ملامحمد تقى، در همين روستاى آلِنى زندگى مى‏كردند و محبوبيت فراوانى در ميان اهل روستا داشتند. در آن زمان كه دوران حكومت نادرشاه بود ـ گويا نادرشاه، از طرف تركيه با سپاه خودش می ‏آمده، كه به روستاى آلِنى می ‏رسد. ايشان نقل مراجعه می ‏كردند. وقتى نادرشاه به چشمه آب می ‏رسد، زن و مرد و دختر و پسر، مشغول برداشتن آب از چشمه بودند. نادرشاه تشنه ‏آب بوده و دختر بچه ‏اى كوزه آب خود را به ايشان می ‏دهد. نادرشاه آب را كه می ‏خورد، نگاهى به چهره اين دختر می ‏اندازد و مجذوب او می شود.
    به دختر می ‏گويد:«شما بيا با من باش». دختر بچه می ‏ترسد و فرار می كند و به ده می ‏آيد و در خانه جد آيت‌الله‏ مشكينى بست می نشيند. نادرشاه دستور می دهد كه آخوند روستا را كه همان جد ايشان ملا محمد تقى بود ـ احضار كنند. وقتى او را پيش نادرشاه مى‏ آورند، نادرشاه به او دستور می ‏دهد كه:«عقد اين دختر را براى من بخوان!». ايشان هم طبق ضوابطى كه هست، پدر و مادر دختر را می خواهد و می ‏گويد كه:«ايشان مى‏خواهد با دختر شما ازدواج كند». آنها مى‏گويند كه:«مايل نيستيم و نمی ‏خواهيم». ايشان به نادرشاه می گويد كه:«من نمی ‏توانم صيغه عقد را اجرا كنم، چون پدر و مادر دختر راضى نيستند».
    نادرشاه می گويد:«تو كارى به اين كارها نداشته باش. كار خودت را بكن و عقد را بخوان». ايشان میگويد:«نمیخوانم» و به دليل همين امتناع، نادرشاه دستور میدهد كه خميرى را به شكل عمامه آماده مى‏كنند و به جاى عمامه روى سر ايشان می ‏گذارند و روغنى را داغ می ‏كنند و وسط اين خمير ـ كه همان مغز سر اين عالم متقى بوده ـ می ‏ريزند و ايشان به خاطر دفاع از حق اين دختر و پدر و مادر، شهيد می شوند. به هر حال، ايشان از چنين خانواده‏اى برخاسته است.
     7
    و هزاران چاخان موجود را خود شما می توانید بر این لیست بیفزایید...
    نتیجه: چاخانیسم همزاد پان فارسیسم است. 

    بخش: 

    یک ایرانی دیگر توسط پلیس هلند دستگیر شد

    یک ایرانی دیگر توسط پلیس هلند دستگیر شد

    بزودی شیوه‌های اتخاذ شده در هلند را در دیگر کشورهای اروپایی، بخصوص آلمان و فرانسه که وزارت اطلاعات بعد از شکست مفتضحانه در هلند این دو کشور را جولانگاه مزدوران خویش بدل ساخته، بکار خواهیم گرفت و بساط‌ شان را در آن کشورها جمع خواهیم کرد." وی حاضر نشد اطلاعات بیشتری در اختیار ما بگذارد. سایت ایران گلوبال این خبر را همچون خبر پیشین از کانال‌های دیگر پیگیری و منتشر می کند.
    بنا به خبر رسیده فردی که برای آزادی مأموران وزارت اطلاعات از زندان هلند تلاش می کرد خودش هم توسط پلیس دستگیر شد.
    شاکی پرونده مأموران و خبرچینان وزارت اطلاعات در هلند گروه ضد جاسوسی آذرخش است که چندی پیش یکی از اعضای آن برای تحت فشار قرار دادن دولت هلند جهت دستگیری مزدوران وزارت اطلاعاتفراخوان داده بود. سایت ایران گلوبال صحت و سقم خبر را از ایشان جویا شد و او در جواب گفت " خبر صحت دارد اما به احتمال زیاد این دستگیری فقط برای بازجویی است. قبلا هم چنین دستگیری‌هایی صورت گرفت و به دلایلی مخفی ماند. حداکثر پنج ساعت بعد از دستگیری، بازجویی شروع می شود و بعد از پایان بازجویی موقتاً آزاد می گردد. البته خبرهای خوبی در راه است. تا کنون ما مشکلی به تعبیر و یا بهانه آنها به نام "قانون" داشتیم که متوجه شدیم خوشبختانه از راه‌های دیگر می شود این بهانه را از دست دولت‌های اروپایی گرفت. بزودی شیوه‌های اتخاذ شده در هلند را در دیگر کشورهای اروپایی، بخصوص آلمان و فرانسه که وزارت اطلاعات بعد از شکست مفتضحانه در هلند این دو کشور را جولانگاه مزدوران خویش بدل ساخته، بکار خواهیم گرفت و بساط‌ شان را در آن کشورها جمع خواهیم کرد." وی حاضر نشد اطلاعات بیشتری در اختیار ما بگذارد. سایت ایران گلوبال این خبر را همچون خبر پیشین از کانال‌های دیگر پیگیری و منتشر می کند.

    ایران قصد اعدام چهار زندانی سیاسی کرد را دارد

    دبی، العربیه.نت فارسی
    شش نهاد حقوق بشری کرد روز چهارشنبه 30 آوریل اعلام کردند چهار زندانی سیاسی کرد در آستانه اعدام قرار دارند و جان آنها در خطر جدی است. 

    بر اساس این گزارش، حکم اعدام چهار زندانی سیاسی کُرد به نامهای محمد عبداللهی، مصطفی سليمی، علی و حبيب افشاری، از سوی ديوان عالی تاييد و به دايره اجرای احکام فرستاده شده و خطر جدی اجرای حکم اعدام آنها وجود دارد.

    سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان، کوردوساید واچ (چاک - کمیته شرق کردستان)، کمیته دفاع از حقوق زن (سوئد)، کمیته دفاع از حقوق بشر و دمکراسی، کُردهای مقیم آمریکا، جمعیت حقوق بشر کردستان و کمیته زنان مریوان در بیانیه ای خواستار اقدام سریع سازمانهای حقوق بشر جهانی برای نجات این زندانیان کرد شدند. 

    در این بیانیه آمده است علی و حبیب افشاری به همراه برادر دیگرشان به نام سلطان افشاری در روز چهارشنبه سوم ارديبهشت‌ماه ۱۳۹۳، در اعتراض به تایید مجدد حکم اعدامشان دست به اعتصاب غذا زدند و هم‌اکنون در اعتصاب غذا به‌سر می‌برند. 

    بنا به گزارش خبرگزاریها، جمهوری اسلامی ایران در روزهای اخیر فشار بر زندانیان سیاسی را افزایش داده و دست به اقدامات ایذایی و ارعابی زده است. 

    در همین ارتباط هفته گذشته، ماموران زندان اوین به بند 350 این زندان حمله کردند و زندانیان سیاسی این بند را مورد ضرب و شتم قرار دادند. در اثر این حمله تعدادی از زندانیان مجروج و به بیمارستان منتقل شدند. 

    ایران بارها از سوی سازمان ملل متحد و شورای حقوق بشر این سازمان بخاطر نقض حقوق بشر مورد انتقاد شدید قرار گرفته است.

    نخستین حضور رسانه‌ای جلال طالبانی رئیس جمهوری عراق پس از ۱۷ ماه


    دبی، العربیه.نت فارسی
    جلال طالبانی رئیس جمهوری عراق امروز دوشنبه ۲۸ آوریل، رای خود را به صندوق انتخابات پارلمانی عراق در آلمان ریخت.

    این اقدام جلال طالبانی به صورت علنی و در حضور دورببین‌های تلویزیونی صورت گرفته است.

    تلویزیون «کورد ست» متعلق به اتحادیه میهنی کردستان که رهبری آن را جلال طالبانی بر عهده دارد، تصاویر حضور او را پای صندوق رای، منتشر کرده است.

    این نخستین حضور علنی طالبانی از زمان وخامت حال جسمی او و انتقالش برای مداوا به آلمان است.

    حضور علنی و رسانه‌ای رئیس جمهوری عراق، بر تمام شایعاتی که درباره مرگ او در رسانه‌ها منتشر شده، خط بطلان می‌کشد.

    بازنگشتن طالبانی به عراق علیرغم وعده‌هایی که برخی از مسئولان در اتحادیه میهنی در این باره می‌دهند، به شایعات منتشره درباره مرگ او دامن می‌زد.

    وضعیت جسمی طالبانی ۱۷ دسامبر ۲۰۱۲ بحرانی شد که بلافاصله برای مداوا به آلمان انتقال داده شد. از آن زمان او حضوری علنی یا رسانه‌ای نداشت.

    در پی انتشار تصاویر حضور علنی جلال طالبانی، بسیاری از مردم در کردستان عراق در اربیل، سلیمانیه، کویه، رانیه، دربندی خان و شماری دیگر از مناطق، به خیابان‌ها آمده و به رقص و پایکوبی پرداختند.