سنی نیوز: وقتی عناصری فاقد اطلاعات سیاسی درست، و بدور از توانمندیهای مدیریتی، و خالی از ارزشهای ملی, مهار کشوری با ثروتهای ملی بسیار بالا، و نیروهای کاری و جوان را بدست میگیرد، با تراکم حماقتهای سیاسی خود حکمت را در بستر اجرا به نقمت، و نعمت را به زحمت، و خیر را به شر تبدیل میسازد!
بدون شک تجزیه استان سیستان و بلوچستان به سه یا چهار استان یک نیاز دیرینه مدیریتی کشور بوده است. این کار باید سالها پیش صورت میگرفت.
ولی چرا توده زحمتکش بلوچستان که طی تاریخ طولانی ایران زمین، نمادی از هموطن فرمانبردار و بیتوقع بودهاند، و از حکومتهای مرکزی بی هیچ چون وچرا, راضی بودهاند با این سیاستی که میتوانست پیامدهای خوبی را برای آنها در برداشته باشد چنین سخت برخورد میکنند. سیاستی که آنرا ابلهانه دانسته, چاشنی تجزیه منطقه را در اجرای آن میبینند!
بلوچستان طی سه دهه انقلاب همواره زیر سندان فشارهای مذهبی و چکش محرومیتهای قومی قرار داشته. زبان و فرهنگ مردم بلوچ همیشه مورد هجوم فرهنگ وارداتی مرکز قرار گرفته، از نظر تعلیمی و آموزشی منطقه بیشتر به مناطق دور دست کشورهای عقب مانده آفریقایی شبیه است تا به جزئی از سرزمین ایران!
سردمداران نظامهای ایران اکثرا توان تحمل قومیتهای گوناگون و گوش برای شنیدن حرف فرهنگهای همجوار را نداشته، درایت کوچک آنها از درک این واقعیت که تعدد قومیتها و فرهنگها از جمله عناصر قوت و نیروی کشورهاست, نه چاشنی فتنه و درگیری قاصر بوده است!
مرکز فاقد درایت سیاسی و رشد حکومتداری, بجای تأمین امنیت کشور و برقراری روابط دوستانه با کشورهای همجوار و ابرقدرتهای جهان، و برقراری دمکراسی و عدالت اجتماعی در جامعه به هدف رفع میزان توانمندی اقتصادی همواره در پی ایجاد تنش با ملیتهای داخل و کشورهای همسایه و جهان قدرتمند بوده است. و بجای اینکه در پی برنامهریزی برای تغییر باشد همواره در اندیشه ذوب کردن دیگران و تغییر ماهیت آنها بر حسب خواسته و مزاج حاکمان وقت بوده است!
بلوچها بخاطر عقلگرایی, خو گرفتن با عقیده توحید, دوری از قبرپرستی و خزعبلات مذهب فروشان قم و همچنین تباین فرهنگی با سردمداران نظام، همیشه مورد بیمهری و ستم قرار داشتهاند.
البته با تمام این ظلم و جفای وارد بر آنها- تا بدانجا که از کمترین پستهای مدیریتی بومی در منطقه خود بکلی محروم بودهاند، و سیستم حاکم همیشه با یک بام و دو هوا با آنها برخورد نموده، و مذهب و عبادتهای آنها نیز همیشه زیر نظر قم بوده، نحوه رابطه برقرار کردن با خدایشان نیز به آنها تحمیل میشده- با بردباری و صبر به امید فردایی بهتر سنگ بر شکم بسته دندان بر جگر گذاشتهاند.
برداشت اخطبوط های حاکم بر تهران از بزرگمردی این مرزنشینان مظلوم بگونهای دیگر بوده است؛...
گویا تهرانی که از شخصیت بلوچ بکلی بیگانه است، آنها را ملتی بیبخار، و جاهلانی سربزیر و فاقد شخصیت, ملی آنچنان که در فیلمها و سریالهای تلویزیونی بخورد مردم میدهند تصور نموده، غافل از اینکه در زیر خاکستر صبر و متانت این صحرانشینان خشم و شورشی بس عمیق و سوزان نهفته است.
مردم بلوچستان به عمامه سرهای قمی حاکم بر تهران, به چشم دشمنانی خونآشام مینگرند که جز بدبختی و فلاکت را برای آنها نمیخواهند. بیش از سه دهه فقر و فلاکت و تبعیض نژادی در کیان توده ستمدیده بلوچ, نهالهای پر خاری از انتقام کاشته که تنها با یک فتیله میتواند کشور را به آتش کشد.
توده مستمند بلوچستان که از آتش این انقلاب جز دود به چشمانشان نیامده، و جز خون جوانان برومندشان که بر سر مرزهای کشور به بهانه قاچاق کالای مصرفی خود, طعمه گلوله سربازان نظام میشوند، و جز آه و ناله کودکان یتیم و اشک مادران داغداری که در فقدان فرزندانشان از یک پاسگاه به دیگری پاس داده میشوند، و جز دعای مظلومیت روحانیان زندانی، و مهاجر و اعدامیشان هیچ ندیدهاند, بخوبی درک میکنند که هدف از تجزیه بلوچستان شدت بخشیدن به سیاستهای ستیزهجویانه دولتمردان حاکم است.
دولت سعی دارد با تقسیم منطقه هویت قومی، شخصیت مذهبی، و فرهنگ منطقه را با شدت بیشتر مورد تهاجم قرار داده، شاید بتواند خواب تغییر بافت مذهبی و قومی آقای خمینی را در منطقه تحقق دهد.
اجرای چنین سیاستی فرایندهای بسیار حادی را به بار خواهد آورد. تنها با مطرح شدن این خبر بعنوان یک شایعه طی چند سال پیش, نهال برخی از فعالیتهای قومی و تجزیهگرا در بین جوانان منطقه کاشته شده است.
از جمله سیاستهای آمریکا و ابرقدرتهای غربی در منطقه, تجزیه ایران به شهرهای کوچک تا به سادگی بتوان آنها را زیر فشار قرار داده و لگامشان را بدست گرفت و فعالیتهای آنها در بلوچستان پاکستان بر هیچ آگاهی پوشیده نیست. این تصمیم عجولانه عمامهداران قمی چیره بر عرش تهران, همراه با فشارهای مضاعف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و مذهبی که روزانه در بلوچستان شدت میگیرد چاشنی آغازین تجزیه این منطقه و نا امن کردن تمام کشوراست و به عبارت دیگر ابرقدرتهای فرصت طلب به آرزوهای دیرینهشان در منطقه دست می یابند.
نویسنده: دکتر سید محمود احمدی / تهران
No comments:
Post a Comment