دبستانی دو کلاسه با 130 دانش آموز در دشتیاری،چابهار به زیر سایبانی ساخته شده از برگ خرما
دبستانی که در لیست اموزش و پروش نیست.دبستان مرتضی سیدآباد دشتیاری ،دبستانی که در زیر سایبانی برقرار است که بلوک هایی که برای ستون ان بکار رفته اند بیش از 20 سال است که در حیاط این دبستان به حال خود رها شده بودند و با کمک معلم این دبستان برای ساخت سایبانی بکار رفته اند تا کمبود فضای آموزشی این دبستان جبران شود هم اکنون بلوک های20 ساله ستون های این مدرسه را برپا نگاه داشته اند تا سقف چوبی ان ریزش نکند.
دانش اموزان دو زانو برخاک می نشینند و با یک معلم در دو نوبت مشغول به تحصیل هستند. 60 دانش آموز در یک نوبت و 80 دانش آموز دیگر در نوبت بعدی با یک معلم و با دست و پنجه نرم کردن با مشکلات،محرومیت ها و تبعیضات و مهم تر با فقر مادی شدید در تلاش اند تا با ادامه تحصیل شاید از این سرنوشت شوم رهایی یابند. درد آنجایی شدت می گیرد که فقر نادیده گرفته شود،آنجایی که یک روی سکه فقر و روی دیگر نگاههای کودکانی فقیری است که به امید آینده ای بهتر گرمای بالای 50 درجه منطقه دشتیاری در تابستان را تحمل میکنند.
کودکانی که هزاران آرزو دارند و هزاران حسرت! حسرت داشتن کیف و کفش،دبستانی با سرویس های بهداشتی ،در حسرت یک دست لباس نو و حتی یک نیمکت که بر روی آن بنشینند و احساس کنند حداقل از این همه نداشته ها نیمکتی که گواه بر مدرسه ای هست برخوردار هستند. فقر بلای جان خانواده ها گشته ،دانش آموزان کتابهایشان را زیر بغل می گیرند و شاید اگر کمی خوش ذوق تر ویا ترس از گمشدن مداد و پاکن خود دارند کتاب و مداد خود را در کاور پتو و یا کیسه های برنجی به مدرسه می آورند.
دانش آموزانی که با لباس های مندرس و پاره به مدرسه می آیند و داشتن یک باب مدرسه نه یک باب دیوار خرابه با سقفی فرسوده آرزوی کودکان سید آباد دشتیاری است.
دانش اموزان دو زانو برخاک می نشینند و با یک معلم در دو نوبت مشغول به تحصیل هستند. 60 دانش آموز در یک نوبت و 80 دانش آموز دیگر در نوبت بعدی با یک معلم و با دست و پنجه نرم کردن با مشکلات،محرومیت ها و تبعیضات و مهم تر با فقر مادی شدید در تلاش اند تا با ادامه تحصیل شاید از این سرنوشت شوم رهایی یابند. درد آنجایی شدت می گیرد که فقر نادیده گرفته شود،آنجایی که یک روی سکه فقر و روی دیگر نگاههای کودکانی فقیری است که به امید آینده ای بهتر گرمای بالای 50 درجه منطقه دشتیاری در تابستان را تحمل میکنند.
کودکانی که هزاران آرزو دارند و هزاران حسرت! حسرت داشتن کیف و کفش،دبستانی با سرویس های بهداشتی ،در حسرت یک دست لباس نو و حتی یک نیمکت که بر روی آن بنشینند و احساس کنند حداقل از این همه نداشته ها نیمکتی که گواه بر مدرسه ای هست برخوردار هستند. فقر بلای جان خانواده ها گشته ،دانش آموزان کتابهایشان را زیر بغل می گیرند و شاید اگر کمی خوش ذوق تر ویا ترس از گمشدن مداد و پاکن خود دارند کتاب و مداد خود را در کاور پتو و یا کیسه های برنجی به مدرسه می آورند.
دانش آموزانی که با لباس های مندرس و پاره به مدرسه می آیند و داشتن یک باب مدرسه نه یک باب دیوار خرابه با سقفی فرسوده آرزوی کودکان سید آباد دشتیاری است.
جز تنها معلم بلوچی که با عشق مشغول به تدریس است تاکنون دانش آموزان این دبستان نگاهشان به مسئولین اموزش و پرورش نیافتاده است. آنها می گویند اموزش و پرورش دبستان ما را در لیست آمار خود ندارد در غیر اینصورت حتما به ما سر می زدند.
حسین رودینی 36 ساله معلم بلوچی است که سالهاست با عشق در دبستان مرتضی سید اباد دشتیاری مشغول تدریس به دانش آموزان است. وی با فاصله 125 کیلومتری از محل زندگی اش فقط هفته ای یک بار به دیدن خانواده اش می رود و در طول هفته بصورت شبانه روز مشغول تدریس و کمک به دانش آموزان این روستاست.
در حالیکه تنها کلاس مخروبه ظرفیت 25 دانش اموز را دارد وی اقدام به ساخت کپری نموده تا کمبود فضای آموزشی جبران شود و همچنین عدم وجود کلاس درس بهانه ای برای ترک تحصیل کودکان این روستا نباشد.
پیشه مردم روستای سیدآباد دشتیاری کشاورزی است اما دو سالی است که نباریدن باران، خشکسالی به بار آورده و کشاورزی آنان محصولی در پی ندارد. گرد و غبار و گرمای چابهار امان بچه ها را بریده است، رودینی امید دارد تا خیرینی پیدا شوند تا هم مدرسه بسازند و هم فقر را حداقل از ظاهر دانش آموزانش پاک کنند.
شاید کمک خیرین آخرین شانس آنها باشد، چرا که آموزش و پرورش دبستان مرتضی سید آباد را از یاد برده است. در گواه این ادعا همین بس که اطلاع رسانی انتخاب معلم این مدرسه به عنوان معلم نمونه آنقدر دیر به گوش رودینی رسیده بود که او دیگر زمان پیدا نکرد تا مدارک و مستندات خود را به اداره کل آموزش و پرورش برساند.عدالت نیوز:
حسین رودینی 36 ساله معلم بلوچی است که سالهاست با عشق در دبستان مرتضی سید اباد دشتیاری مشغول تدریس به دانش آموزان است. وی با فاصله 125 کیلومتری از محل زندگی اش فقط هفته ای یک بار به دیدن خانواده اش می رود و در طول هفته بصورت شبانه روز مشغول تدریس و کمک به دانش آموزان این روستاست.
در حالیکه تنها کلاس مخروبه ظرفیت 25 دانش اموز را دارد وی اقدام به ساخت کپری نموده تا کمبود فضای آموزشی جبران شود و همچنین عدم وجود کلاس درس بهانه ای برای ترک تحصیل کودکان این روستا نباشد.
پیشه مردم روستای سیدآباد دشتیاری کشاورزی است اما دو سالی است که نباریدن باران، خشکسالی به بار آورده و کشاورزی آنان محصولی در پی ندارد. گرد و غبار و گرمای چابهار امان بچه ها را بریده است، رودینی امید دارد تا خیرینی پیدا شوند تا هم مدرسه بسازند و هم فقر را حداقل از ظاهر دانش آموزانش پاک کنند.
شاید کمک خیرین آخرین شانس آنها باشد، چرا که آموزش و پرورش دبستان مرتضی سید آباد را از یاد برده است. در گواه این ادعا همین بس که اطلاع رسانی انتخاب معلم این مدرسه به عنوان معلم نمونه آنقدر دیر به گوش رودینی رسیده بود که او دیگر زمان پیدا نکرد تا مدارک و مستندات خود را به اداره کل آموزش و پرورش برساند.عدالت نیوز:
No comments:
Post a Comment