نسرین ستوده می نویسد: در طی چندماه گذشته من این خبرها را از عملکرد پرسنل وزارت اطلاعات و سایر نهادهای امنیتی دریافت کرده ام:

 می آید.
5- دستگیری رعب آور تعدادی از هموطنان مان در شهر اندیمشک با ورود به خانه هایشان در نیمه های شب. در حالیکه ماموران مربوطه، صورت هایشان را با نقاب های پارچه ای پوشانده بودند، در گروه های 5 تا 10 نفره به خانه های شهروندان وارد شده اند و پس از تفتیش منزل شان به برخی از آنان گفته اند روز بعد به دادسرا مراجعه کنند!
این مراجعه به سکته ی یکی از اعضای خانواده و سقط جنین همسر یکی از باز داشت شدگان انجامیده است.
6- در یکی دیگر از شهرهای کشورمان به یکی از جلسات کتاب خوانی ادبی منظمی که در شهر تشکیل می شده است، وارد شده اند و پس از جمع آوری اعضای جلسه ی مذکور و نصب شماره بر روی سینه ی آنان، از آنان عکس گرفته اند و پس از اخذ تعهد از افراد، اجازه ی خروج به آن ها داده اند.
7- یک ماه پیش همسر یکی از فعالان مدنی در تهران که در آشپزخانه مشغول به کار بوده متوجه شده است که افرادی وسط خانه هستند. آنها کلید انداخته بدون زدن زنگ بی خبر وارد خانه شده اند. در حالیکه پیش از آن شوهرش را بازداشت کرده بودند.
و البته اخبار بسیار زیاد دیگری که اگر بخواهم به این لیست اضافه کنم؛ باعث طولانی شدن فهرست می شود.
اما یک سوال: در جامعه ای که ماموران اطلاعات اش تا این اندازه قدرت دارند، چه امنیتی برای شهروندان باقی می ماند؟
Nasrin Sotoudeh نسرین ستوده
‫#‏امنیت‬
‫#‏حقوق_شهروندی‬
‫#‏قانون‬
‫#‏نقض_حقوق_بشر_در_ایران‬