رابطه طول انگشت با خصوصیات فرد

 نسبت طول انگشتان دست با مجموعه‌ای از خصوصیات مثبت و منفی از باروری و  آسیب‌پذیری نسبت به برخی بیماری‌ها تا نمرات امتحانی و صفات شخصیتی ارتباط داده شده است.
 

- پسرانی که دارای انگشت انگشتری درازتر از انگشت اشاره هستند، سریع‌تر می‌دوند و البته قضیه به این جا ختم نمی‌شود.

پژوهشگران می‌گویند تماس با تستوسترون (هورمون مردانه) در رحم زمینه‌ساز این افرایش سرعت دویدن در پسران و نسبت طول انگشتان دست به هم است.

دانشمندان، 241 پسر در سنین 10 تا 17 سال را در یک مسابقه استعدادسنجی در کشور قطر مورد بررسی قرار دادند. بر اساس مقاله‌ای که این پژوهشگران در دیلی‌تلگراف منتشر کرده‌اند،‌ پسرهایی که انگشت انگشتری درازتری داشتند، ‌در همه مراحل مسابقه 50 متر سرعت، امتیازهای بالاتری گرفتند.

جان مانینگ، پژوهشگر دانشگاه ساوث‌همپتون که سرپرست این پژوهش بوده است، در مورد نتایج آن گفت: "مزیتی که این پسرها داشتند به سرعت پس از شروع مسابقات دوی سرعت خود را نشان داد و در مراحل بعدی مسابقه نیز تداوم یافت."

- بچه‌هایی که انگشت انگشتری درازتری دارند در امتحانات ریاضی، نمرات بالاتری نسبت به امتحانات ادبی و حفظی به دست می‌آورند‌، در حالی که بچه‌هایی که انگشت اشاره بلندتری دارند، برعکس در آزمون‌های حفظی یا خواندن و نوشتن، نمرات بالاتری از آزمون‌های ریاضی به دست می‌آورند.

البته این قضیه ربطی به کف‌بینی ندارد و مهارت تحصیلی را مغز آدم تعیین می‌کند و نه انگشتش. اما عاملی وجود دارد که هم بر مغز و هم بر طول انگشت موثر است و  آن هم  قرار گرفتن جنین در معرض هورمون‌های جنسی در رحم است.

 

کاملا ثابت شده است که طول انگشت انگشتری نسبت به انگشت اشاره به میزان قرارگیری در معرض هورمون جنسی مردانه در رحم ارتباط دارد. برای همین است که در مردان انگشت انگشتری معمولا بلندتر از انگشت اشاره است، ولی در زنان انگشت اشاره بلندتر از انگشت انگشتری یا هم‌اندازه آن است

در عین حال شواهدی وجود دارد که قرارگیری در معرض میزان بالای تستوسترون در دوران جنینی باعث بهبودی استدلال فضایی در فرد می شود و این مهارت در ریاضیات و نیز نقشه‌خوانی مفید است.


- طول انگشت انگشتری با صفات دیگری هم ارتباط داده شده است که می‌تواند تحت تاثیر تستوسترون قرار گیرد.

یک تحقیق در انگلیس نشان داده است که فوتبالیست‌های حرفه‌ای انگشتان انگشتری درازتری دارند و طول انگشت انگشتری بازیکنان بین‌المللی هم از بازیکنان باشگاهی محلی بلندتر است. همین خصوصیت در ورزشکاران زن هم دیده شده است.

- طول انگشت می‌تواند احتمال بروز پرخاشگری را در مردان (و نه زنان)‌ نشان دهد.


- بر اساس یک بررسی مشخص شد،‌ افرادی که انگشت انگشتری‌ طولانی‌تر از انگشت اشاره دارند، بیشتر در معرض آرتروز (استئوآرتریت)‌ قرار می‌گیرند.
 

- در یک تحقیق دیگر در دانشگاه لیورپول انگلیس نشان داده است که مردان با انگشت انگشتری کوتاه‌تر ممکن است اندکی بیشتر در معرض حمله قلبی در سنین پایین‌تر باشند، اما احتمال قلبی در سنین بالاتر در آنها کمتر است.

- شواهدی وجودی دارد که انگشت انگشتری درازتر ممکن است با شمار بالاتر اسپرم همراهی داشته باشد.

گرچه نتایج تحقیقات فوق جنبه دیگری از تاثیر هورمون‌ها در دوران جنینی را بر فیزیولوژی انسانی روشن می‌کند، اما باید این یافته‌ها را با احتیاط تفسیر کرد، زیرا این ارتباط میان طول انگشتان و صفات جسمی یا روانی تنها ارتباط آماری هستند.

آنها بیانگر رابطه بین میانگین‌ها در سطح عموم جمعیت هستند و لزوما نمی‌توان در مورد یک فرد خاص به آنها استناد کرد.

همه موافق هستند  که عموما مردان بلندقدتر از زنان هستند، اما در عین حال هیچ‌کس هم تردید ندارد که برخی از زنان از برخی مردان بلندقدتر هستند. همین قضیه در مورد طول انگشت انگشتری هم صادق است.
 

 

برای مثال تحقیقی که درباره تاثیر طول انگشتان بر نمرات امتحان ریاضی بود بیانگر آن است که تستوسترون ممکن است یک عامل تاثیرگذار در توانایی کودکان در ریاضیات باشد. اما عوامل مختلف دیگری مانند فشارهای محیطی و اجتماعی و نیز سایر عوامل زیست‌شناختی مانند ژن‌ها هم در این توانایی موثرند. بنابراین بسیاری از کودکان با انگشت انگشتری کوتاه کاملا در ریاضیات خوب یا حتی عالی خواهند بود.

اصولا هنگامی که پای پژوهش درباره منشا صفات انسانی به میان می‌آید، چه منشا ژنتیکی، چه هورمونی یا محیطی، باید همین احتیاط را به خرج داد.

به جز موارد استثنایی مثل ژن به وجود آورنده بیماری تحلیل‌برنده عصبی هانتینگتون ـ که دارندگان آن حتما در میانسالی به این بیماری علاج‌ناپذیر مبتلا می‌شوند، بسیاری از چنین عواملی تنها  زمینه‌ساز ایجاد یک صفت هستند یا به همراه عوامل دیگر در ایجاد آن شرکت دارند، نه اینکه عامل منفرد و همیشگی به وجود آورنده آن باشند.

قضیه به طول انگشت‌ها ختم نمی‌شود

یک بررسی در سال 2004 که نتایج آن در "جورنال زیست‌شناسی آمریکا" منتشر شد نشان داد که هر چقدر برخی از بخش‌های دوتایی بدن نامتقارن‌تر باشند، مثلا یک گوش یا پنجه پا از دیگری بزرگتر باشد، احتمال بیشتری دارد که آن شخص در هنگام تحریک‌شدن علائم پرخاشگری را از خود نشان دهد.


زینپ بندرلیوگلو از دانشگاه ایالتی اوهایو در این باره می‌گوید:‌ "عوامل استرس‌زا در حین بارداری، مانند عدم رعایت بهداشت یا کشیدن سیگار، به عدم تقارن بخش‌های بدن منجر می‌شوند. همین عوامل استرس‌زا بر رشد دستگاه عصبی مرکزی، که تکانه‌های روانی و پرخاشگری را کنترل می‌کند، تاثیر می‌گذارند. گرچه عدم تقارن بخش‌های بدن علت پرخاشگری نیست، اما این دو خصوصیت تحت تاثیر عوامل مشابهی در حین بارداری هستند."