Long live free and united Balochistan
Riskabelt mummel - Carl Bild Sveriges utrikesminister
Vi lever trots allt i en värld av moderna kommunikationer.
Jag säger detta mot bakgrund av att det verkar finnas de som förefaller att vilja framställa det på det sättet.
Men de utgår nog från en äldre tid.
Till dagens samtal hörde ett med vår ambassadör i Addis Abeba Jens Odlander för bl a tacka honom och hans medarbetare för de insatser de gjort och gör i fallet med de två svenska journalisterna.
Med visst avstånd följde jag i media dagens ceremonier i Pyongyang, och har förstått att de kommer att fortsätta i morgon.
Tydligen var det påtagligt kallt i kylan – hur den saken nu skall tolkas. Nordkoreanska media har ju hävdat att till och med naturen deltar i den omätliga sorgen.
Också via media följer jag en del av den tidvis upphetsade debatten i USA om relationerna med Iran och den nukleära frågan.
Och mummel i den om militära åtgärder spiller nu över i retorik från Irans sida om att försöka att stänga Hormuz-sundet om det blir en militär konfrontation.
Huruvida de kan klara av det eller inte är en separat fråga, men diskussionen visar i alla fall att en militär konflikt snabbt skulle riskera att spridas med oberäkneliga konsekvenser.
Just en tvist om Hormuz-sundet är kanske inte det som världsekonomin behöver mest just nu.
Till bilden hör självfallet också en situation i Irak som är tydligt oroande. Och som inte heller skulle kunna frikopplas från en upptrappad konfrontation.
Det är också av dessa skäl viktigt att den diplomatiska vägen inte bara är öppen utan också är aktiv.
Och det är det som EU arbetar för och som ju bl a vi var med om att IAEA:s styrelse tydligt skulle uttala sig för.
Catherine Ashton emotser ett svar från Teheran på hennes förslag om nya samtal i ärendet, och det är viktigt att man i Teheran också samlar sig till ett sådant.
Ingen har ett intresse av en upptrappad konfrontation.
https://carlbildt.wordpress.com/2011/12/28/riskabelt-mummel/#comment-95317
معبدی مخصوص دعا برای گرفتن ویزای آمریکا
به گزارش جذاب نیوز به نقل از روزنامه الشرق الاوسط چاپ لندن، هزاران هندی روزانه در معبدی قدیمی که قدمت آن به پنج قرن می رسد، جمع می شوند و برای گرفتن ویزای کار یا تحصیل در آمریکا، استرالیا و اروپا دعا می کنند.
معبد " چیلکور پالاجی " متعلق به الهه ای است که به " الهه شهرت و موفقیت " و اخیرا نیز به " الهه ویزا " معروف شده است.
این معبد در میان متقاضیان دریافت ویزای کشورهای خارجی به ویژه دانشجویان شهرت بسیاری دارد. این معبد در شهر حیدرآباد با 7 میلیون نفر جمعیت واقع است.
بسیاری از ساکنان شهر حیدرآباد که دارای ویزای " H - 1B " هستند و هم اکنون در نمایندگی های شرکت های "مایکروسافت" یا "دل" کار می کنند معتقدند موفقیت کسب ویزای کار را از الهه معبد چیلکور پالاجی کسب کرده اند.
ویزای "H - 1B" ویزای مخصوص کار در آمریکاست.
یکی از مراجعه کنندگان به این معبد در این باره می گوید: هر کسی در این معبد دعا کند حتما موفق می شود و ویزای آمریکا را می گیرد.
مدیریت معبد به دلیل افزایش بیش از حد تعداد مراجعه کنندگان مقررات خاصی از جمله صف گرفتن برای ورود به معبد اتخاذ کرده است.
سومین شهردار پیشنهادی نیکشهر به استانداری معرفی شد
نیکشهر-خبرنگار روزدرآ: سومین گزینه پیشنهادی شورای اسلامی شهر نیکشهر جهت تصدی پست شهرداری به استانداری سیستان و بلوچستان پیشنهاد گردید.
با گذشت بیش از نه ماه از استعفاء شهردار نیکشهر، ابراهیم بلوچ سومین انتخاب شورای اسلامی این شهر است که به منظور تصدی پست شهرداری به استانداری پیشنهاد شد.
پس از اختلافات فراوان بین اعضای شورای نیکشهر توافقات بر سر انتخاب ابراهیم بلوچ رئیس فعلی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان ایرانشهر جهت تصدی پست شهرداری این شهر بین هر پنج عضو شورا حاصل شد.
جلسه روز گذشته شورای اسلامی این شهر به منظور تعیین شهردار جهت پیشنهاد به استانداری برای اولین بار بدور از هیچگونه اختلاف نظری بر سر انتخاب شهردار مورد نظر پایان یافت.
پس از استعفای انور بلیده شهردار اسبق طی چند ماه اخیر بجزء از این گزینه پیشنهادی رضا آبخضر کارمند اداره آموزش و پرورش نیکشهر و پیربخش دانش رئیس اسبق جهاد کشاورزی همین شهرستان نیز پیشنهاد شدند اما به دلیل آنچه که عدم صلاحیت توسط استانداری اعلام شده بود،مجال حضور در کسوت شهردار نیکشهر را نیافتند.
جلسه انتخاب شهردار نیکشهر بلاخره پس از اختلاف نظر های شدید بین اعضای شورای این شهر با حضور هر پنج عضو شورا برگزار گردید و حاصل این جلسه انتخاب ابراهیم بلوچ با 5 رای موافق به عنوان شهردار نیکشهر انتخاب بود.
ابراهیم بلوچ رئیس فعلی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی ایرانشهر و رئیس اسبق همین اداره در شهرستان نیکشهر است که بیش از 15 سال تجربه مدیریت در ادارات مذکور را دارد.
انور بلیده شهردار شهر نیکشهر روز شنبه 3 اردیبهشت سال جاری بدلیل تنش ها و اختلافات صورت گرفته بین وی با سه عضو شورای اسلامی این شهر از سمت خود استعفاء داد.
دستگیری هشت مامور نیروی انتظامی به اتهام اغفال و تجاوز به دختران دانشجو
ماموران کلانتری های ۱۱، ۱۲ و ۱۳ قزوین در طرح امنیت اخلاقی و مبارزه با مظاهر بدحجابی و فساد برای خودشان یک باند تشکیل داده اند و از این فرصت کمال سوء استفاده را برده اند.این ماموران ، در حال انجام وظیفه، خودرو دخترانی که بدحجاب بوده اند را متوقف می کردند و به پارکینگی به نام پارکینگ شرکت نفت انتقال می دادند و در آنجا با تهدید دختران که بیشترشان دانشجو بوده اند، آن ها را تهدید می کردند که این پرونده برایشان گران تمام می شود و ممکن است با گزارشی که تهیه می کنند به چندین سال زندان محکوم شوند.
دختران دانشجو هم که بیشترشان غیر بومی بوده اند از پلیس حافظ ناموس ملت! می خواستند که در حق آن ها لطفی بکنند ومسئله را فیصله دهند. ماموران کلانتری با گرفتن شماره تماس دخترها قول می دادند که مشکل آن ها را خودشان حل کنند.بعد با آن ها تماس می گرفتند و در همان پارکینگ قرار می گذاشتند که بیاید خودرو را تحویل بگیرد. وقتی که دخترهای بی خبر از همه جا به پارکینگ می رفتند ماموران هم “وظیفه اشان” را انجام داده اند.در یکی از همین روزها یکی از فرماندهان مبارزه با مفاسد اجتماعی که اتفاقی در پارکینگ حاضر می شود ،متوجه می گردد که خودرو کلانتری ۱۲ زیر پل پارکینگ مثلا مخفی شده است. مشکوک شده و داخل پارکینگ می رود و یکی از پلیسها را با لباس نظامی در وضعیت نامناسبی می بیند . همانجا با اطلاعات نیروی انتظامی قزوین تماس می گیرد و با دستگیری این مامور هفت نفر دیگر هم لو می روند.در بررسی های اولیه مشخص شده است که تا به حال ۱۸ دختر دانشجو به دام این ماموران افتاده اند. همینطور ۱۰۰ مورد تعهد و شماره تلفن از دختران دانشجو در محل کار این مامور پیدا می شود.بعد که داستان ادامه پیدا می کند رئیس باند “ماموران متجاوز نیروی انتظامی” ماموری به نام باقر افشار بوده است که در بازرسی از منزل این مامور نیروی انتظامی ، ۲۰۰۰ بطری مشروب کشف می کنند. نیروی انتظامی قزوین پرونده را به دادگستری قزوین نمی فرستد و خبرنگاران محلی هم اجازه ورود به این ماجرا را ندارند.
http://yarinhst.blogfa.com/post-113.aspx
Balochistan – a tough pitch for PTI? By Malik Siraj Akbar
Both opinions are valid but not absolutely uncontestable. We oftentimes tend to forget that Balochistan, besides its gradually subsiding secessionist movement, also has a considerable segment of permanent members of the establishment who have historically wasted no opportunity to become a part of the revolution-in-making.
The opportunist politicians’ club in Balochistan is divided into two groups. The first one abruptly smells political change and jumps on the victory truck much before others can even see it. This is primarily a self-proclaimed “pragmatic” group which joins the ‘future ruling party’ ahead of time so that it gets ample time in advance to develop necessary connections inside the party prior to the formation of the future government.
Classic examples of politicians belonging to the above mentioned segment are Retd. General Abdul Qadir Baloch, former Corps Commander and the governor of Balochistan and Sardar Sanaullah Zehri, a leading tribal chief and an ex-interior minister. Both of them joined the PML-Nawaz almost a year ago hoping that a little hard work and well done homework will land them on key positions in the future dispensation.
The second school of opportunist politicians comprises of enraged leaders who have either been ignored in their own parties or who grumble about not receiving sufficient ‘benefits’ from their incumbent parties. You may wonder why these leaders are not respected and patronised in their own parties. Very simple: They have switched so many political parties in the past that their faces are now barely familiar to the senior or junior cadre of their new/current parties.
Thus, the first group, which is shrewdly mindful of the significance of benefits an early bird receives, will suffice with joining the PTI if it gets live coverage on news channels and makes front page headlines. Former president of the Balochistan National Party (BNP-Awami) Moheem Khan, ex-Jamori Watan Party senators Khuda-e-Noor and (who had later on defected to the PML-N), Amanullah Kanrani, a former information secretary of the JWP and Anwar-ul-Haq Kakar, a former PML-Q electoral candidate with little popularity among Quetta’s educated urban class, are some of the likely candidates who may join the PTI to resuscitate their political careers.
As far as the second section of leaders is concerned, it, besides the enraged leaders of ruling parties, also includes those who lead one-man shows locally known as political parties. Don’t get surprised if PTI floods Talal Bugti’s shabby Jamori Watan Party and Zarak Zheri’s PML- Zehri Group (Has anyone ever heard of it?). Senator Lashkari Raisani and Sadiq Umrani, the former and current chiefs of the PPP respectively, are both either discontented with their own parties or with the chief minister. Who knows if Imran is looking to get one of these two precious wickets!
Regarding the JWP, what is still undecided who, between the PTI and the PML-N, will make the first and solid move to influence Talal Bugti to either incorporate the JWP with one of these future ruling parties or at least form an ‘alliance plus’. Although the JWP is unlikely to win a sizeable number of seats in the provincial and the national assemblies, Talal Bugti isn’t as insignificant as his detractors smugly consider him. Let’s not forget, he resides in Quetta’s symbolic Bugti House where most government and opposition leaders go to pay respects to late Nawab Akbar Bugti, Talal’s father, or simply to express solidarity with the disenchanted Balochs.
Imran may not be able to fully win the hearts of the Marri, Mengal and (the pro-Brahamdagh section of) Bugti tribes who stand in the forefront of the Baloch nationalist movement at this juncture. It, nonetheless, does not minimize PTI’s chances of bringing on its side Balochistan’s Pashtun voters who are weary of America’s drone policies in spite of not being fond of the Talibanized version of Sharia which is staunchly championed by the Jamiat Ulema-e-Islam (JUI).
The PTI may upset the JUI if it uses “my name is Khan” card to woo the Pashtun voters. Thus, this move will possibly bring the PTI some Pashtun leaders from the PML-Q, such as Jaffar Khan Mandokhel and Raheela Hameed Durrani, without alerting the ANP (Awami National Party) and the PKmP (Pashtunkhwai Milli Awami Party).
In some Baloch districts, old loyalists of General Musharraf such as former ministers Zubaida Jalal, Shoaib Nosherwani, Balochistan Assembly’s current Speaker Aslam Bhootani and Rubina Irfan are all shaky wickets. Let’s wait and see what transpires after one hundred days of net practice ahead of the Quetta rally. Critics who consider Balochistan a tough pitch will probably have to watch another major upset from the visitors’ gallery. (Courtesy: Dawn.com)
http://gmcmissing.wordpress.com/2011/12/27/balochistan-a-tough-pitch-for-pti/
Bullet ridden body of a Baloch abducted men found near Turbat
According to an official of Balochistan Levies, some passers-by spotted the body lying near Murgap, a deserted area, and informed the nearby Balochistan Levies. Levies personnel then shifted the body to a nearby hospital for autopsy where he was identified as Gulam Qader, son of Doshamby, a resident of Nasirabad, Turbat.
Qader had been kidnapped from his home in Nasirabad a few months ago. “The victim was shot in the head and chest, causing instant death,” doctors at the hospital said.
Incidents of kidnapping and their dead bodies turning up have increased in recent months. Parliamentarians have raised their voice over such incidents of kidnapping for ransom and murder, but have yet to see constructive government action to stem this trend.
BalochWarna additions: Master Ghulam Qadir, a tailor by profession, was abducted on 19 June 2011 along with his older brother Khalid Hanif and nephew Mazar Baloch from their home in Nasirabad area of Turbat. The bullet riddle body of Khalid Hanif was found on 21 June. Both Khalid and Ghulam Qadir Baloch were brothers of a Baloch resistance Commander Mohammed Bux aka Jaggo. It must also be noted that Bebgr Baloch, son of Mohammed Bux Jaggo, was killed few weeks back in a gun battle against Pakistan security forces in Turbat.
http://tribune.com.pk/story/312733/bu ... native-found-near-murgap/
Ex US diplomat backs creation of independent Balochistan to end decade-old violence
He said the Pakistan army has killed thousands of hapless unarmed Baloch civilians over the years and added that an independent Balochistan would free the region from the shackles of corruption, tyranny and ignorance at the hands of the country.
Mason said though the United Nations and United States would likely oppose the re-drawing of Pakistan's boundaries, it has proved a viable solution to end violence if one were to look at examples from history.
He cited recent examples including North and South Sudan, Kosovo, Eritrea, Bosnia, Croatia, Macedonia, the Czech Republic, Slovakia, East Timor and Bangladesh to substantiate his stance.
Mason argued that a sovereign Balochistan would create a territorial buffer between Iran and Pakistan and act as a transportation and pipeline corridor for Afghanistan and Central Asia to the under-utilized Gwadar port, The Globe and the Mail reports.
An independent Balochistan would be the answer to NATO's logistical concerns in Afghanistan, help target the Taliban and provide greater access to Waziristan to root out militancy in the region, he added.
Balochistan has been an independent nation for over 1,000 years when Great Britain notionally annexed it in the mid-19th century.
His comments came in the wake of escalating tensions between the Pakistan army and the government in the Memo Gate probe.
Mason said Pakistan's recent actions have indicated that it has no intention of conceding to US demands regarding Afghanistan.
He predicted that Pakistan would instigate the Taliban to re-launch a civil war in Afghanistan to resume power after the NATO troops withdrawal, as a part of its ambitious plot to use Afghanistan as its colony. (ANI)
http://www.newstrackindia.com/newsdetails/256613
Mengal holds ISI, military responsible for Balochistan unrest
In an interview with Voice of Germany here on Sunday, Mengal said Balochs had reached to the point of no return as they could not get their rights by remaining within the geographical frontiers of Pakistan and they had decided not to be part of the country.
Mengal said Prime Minister Yousaf Raza Gilani and Pakistan Muslim League-Nawaz (PML-N) President Nawaz Sharif met him but no one had the power to stop the army’s intervention in Balochistan. He warned that if the army’s intervention continued, no one would be able to stop the disintegration of Pakistan. He was of the opinion that the Baloch people were receiving the same treatment as Bengalis. He said every day disfigured dead bodies of Baloch youths were being received and people were being kidnapped, which was a source of serious concern.
He said he had no contacts with Baloch youths who were on the mountains and, in a message to them, said if they could fight, they should do so otherwise they should not cause difficulties for their families and return home.
Mengal said Baloch youths were not under his control and had he been not aged, he would have been fighting alongside them in the mountains.
Courtesy: Pakistan Today
http://www.balochjohd.com/modules/xnews/article.php?storyid=490
Ten-year-old daughter of Baloch missing person appealed for safe recovery of her father
Addressing a news conference at a hunger strike camp set up by Voice for Baloch Missing Persons, an organisation striving for recovery of Baloch missing persons, she said her father was picked up by security agencies on June 28, 2009, from Civil Hospital Ornach in central Balochistan.
“He was the sole breadwinner of our family and we have been facing financial problems since my father is missing. It disturbed my family and we are living under uncertainty. The discovery of mutilated bodies off and on is adding to our miseries,” she said, adding that her family presented the eyewitnesses’ statement to the judicial commission, the Balochistan High Court and the Supreme Court to no avail.
“We also had a meeting with Justice Javed Iqbal in Supreme Court and he ordered the release of my father and three others: Jalil Reki, Sameer Rind and Ghaffar Langov, but all in vain. We received the bullet-riddled bodies of Ghaffar Langov, Sameer Rind and Jalil Reki, and my father is still in their custody. I am concerned about my father’s life. They will kill him,” she said.
Her family also registered a case against the Frontier Corps at Ornach Police Station, she told newsmen. She said that Frontier Corps and security agencies were busy in extra- judicial killings in custody, which was a violation of the fundamental human rights.
http://www.balochjohd.com/modules/xnews/article.php?storyid=489
قطعی بودن حمله به ایران از روز هم روشن تر است -- کامران متین
فرض اول مبتنی بر دركی سنتی از اقتصاد سرمایه داری است كه بر اساس آن بهترین راهكار برای انباشت سرمایه توسط شركتها و كمپانی ها، باز سرمایه گذاری بخش اعظم سودشان در توسعه تكنولوژی و ابزار تولید، و یا خرید و ادغام شركتهای رقیب كوچكتر و یا تركیبی از هر دوی اینهاست.
این رویكرد معتقد است كه بهترین نتایج هر دوی این استراتژی های انباشت، در متن تولید رقابتی و تجارت در بازار آزاد و تحت شرایط صلح آمیز به دست می آید.
اما جاناتان نیتزان و شیمشون بیچلر، دو محقق اقتصاد سیاسی دانشگاه یورك در تورونتوی كانادا نظریه «انباشت افتراقی» یا "differential accumulation" را ارائه كرده اند كه این درك سنتی از كاركرد اقتصاد سرمایه داری را رد می كند.
بر اساس نظریه «انباشت افتراقی»، «سرمایه غالب» همواره در پی كسب سود نسبی و نه مطلق است، امری كه تنها مستلزم پیشی گرفتن از رقبای اصلی است.
این امر به نوبه خود، استفاده از قدرت سیاسی - نظامی دولت ها در بیرون راندن رقبا از میدان و یا تاثیرگذاری بر تعیین قیمت كالاهای استراتژیك در بازارهای جهانی را به روشی مطلوب و حتی گاهی به بهترین روش بدل می كند.
میزان امكان استفاده بخش های مختلف سرمایه از قدرت دولتی نیز به نوبه خود، به میزان فاصله سیاسی آنها از مراكز فرماندهی و سیاست گذاری دولت بستگی دارد.
برای اثبات این نظر جاناتان نیتزان و شیمشون بیچلر به بررسی جنگ های خاورمیانه پرداخته اند و نشان داده اند كه تقریبا تمامی جنگهای بزرگ منطقه نظیر جنگ های اسرائیل و اعراب در دهه های ٦٠ و ٧٠ میلادی، حمله اسرائیل به لبنان در سال ١٩٨٢، و جنگ آمریكا و عراق بر سر كویت در سال ١٩٩١ به فاصله كوتاهی به دنبال آغاز دوره هایی از ركود اقتصادی درغرب، و به خصوص آمریكا، رخ داده اند.
در تمامی این جنگ ها «سرمایه غالب» آن دوره در آمریكا، یعنی سرمایه مربوط به صنعت نفت و انرژی، از رقبای خود در دیگر بخشهای اقتصاد پیشی گرفته اند، چرا كه میزان افزایش بهای فراورده های تصفیه شده نفتی كه آنها تولید، توزیع، و فروشش را در انحصار داشته اند بسیار بیشتر از میزانی بوده که بهای نفت خام (که آنها کماکان ناگزیر به خریداری اش بوده اند) در پی جنگ افزایش یافته است.
ضمن اینكه در همه این جنگ ها كشورهای تولید كننده نفت و به خصوص عربستان سعودی، سودهای سرشاری كسب كرده اند كه اغلب یا صرف خرید اسلحه از آمریكا شده اند و یا در صنایع مالی و بانكی آمریكا سرمایه گذاری شده اند كه در هر دو حالت به رشد (مجدد) اقتصادی آمریكا كمك كرده اند.
تجربه عبور شگفتی آور آمریكا از شدیدترین ركود اقتصادیش در دهه های ١٩٢٠ و ١٩٣٠ میلادی و تبدیل شدنش به قدرت غالب اقتصادی و سیاسی در جهان كه از طریق شركت در جنگ جهانی دوم در كنار متحدین ممكن شد استدلال اصلی این نظریه را تقویت می کند كه تحت شرایطی جنگ می تواند موجب رونق اقتصاد سرمایه داری شود.
علاوه بر همه اینها، بعضی کشورهای ثروتمند منطقه، توانایی (و شاید، تمایل) دارند که حداقل بخشی از هزینه های آمریکا در جنگ احتمالی با ایران را تامین کنند، كاری كه عربستان، به همراه ژاپن، در مورد جنگ آمریكا برای آزاد سازی كویت انجام داد و بخش اعظم هزینه های آن جنگ را پرداخت کرد.
بنابراین از چشم انداز نظریه انباشت افتراقی، جنگ در خاورمیانه و خلیج فارس نه تنها امری الزاما غیر اقتصادی نیست، بلكه حداقل برای بخشهای مهمی از اقتصاد آمریكا، یعنی بخش نفت و انرژی، و البته اسلحه سازی، بسیار هم پر سود می تواند باشد، بخشهایی كه در اروپا و به خصوص بریتانیا هم بسیار مهم هستند.
تنها مانع در این میان، دوری سنتی حزب دمكرات، حزب حاكم كنونی در آمریكا، از سرمایه داران بزرگ نفتی است. این امر تا حد زیادی توضیح می دهد که چرا کاندیداهای حزب جمهوریخواه، حزبی که به طور سنتی به سرمایه داران نفتی آمریکا بسیار نزدیک است، در آستانه انتخابات ریاست جمهوری از اقدام نظامی علیه ایران، آشکارا و شدیدا حمایت می کنند.
اما نیاز باراك اوباما به خلع سلاح تبلیغاتی جمهوری خواهان در مبارزات انتخاباتی و اعمال نفوذ لابی های پر قدرت اسرائیلی می تواند این مانع را از میان بردارد.
مخالفت چین و روسیه با حمله به ایران نیز آنقدرها كه به نظر می رسد غیر قابل انعطاف نیست. اقتصاد چین به گونه ای استراتژیك با اقتصاد آمریكا در هم تنیده است.
آمریكا بزرگترین بازار محصولات چینی است. تداوم این بازار استراتژیك بدون تداوم قدرت خرید مصرف كنندگان آمریكایی كه منوط به رونق اقتصادی آمریكا است امكان پذیر نیست.
چند صد میلیارد دلار مازاد تجاری چین در صنایع مالی و بانكی آمریكا سرمایه گذاری شده و هر گونه ركود دراز مدت اقتصاد آمریكا منجر به كاهش شدید نرخ رشد اقتصادی در چین می شود.
بنا بر این برای دولتمردان به غایت مصلحت گرای چینی انتخاب بین تجارت نسبتا محدود با ایران و روابط اقتصادی حیاتیشان با آمریكا دشوار نخواهد بود، حتی اگر بقای این روابط اقتصادی، مستلزم جنگ آمریكا علیه ایران باشد.
روسیه هم اگر چه روابط اقتصادی اش با آمریكا به گستردگی و حجم چین نیست ولی تا حد زیادی به فروش نفت و گاز به اتحادیه اروپا متكی است.
ضمن اینكه تنها حربه چین و روسیه در مخالفتشان با حمله احتمالی به ایران، استفاده از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد است. اما در صورت وقوع «حمله پیشگیرانه» از سوی اسرائیل كه طبیعتا بدون رجوع به شورای امنیت رخ خواهد داد امكان اعمال مخالفتی تاثیر گذار از سوی چین و روسیه بسیار محدود خواهد بود.
فرض سوم نیز چندان مستحكم نیست. توانایی نظامی ایران در یك جنگ احتمالی دو مولفه اصلی دارد: تشویق و پشتیبانی از حزب الله لبنان برای گشودن جبهه دوم علیه اسرائیل و حمله موشكی مستقیم به اسرائیل و نیز به كشتی ها و نیروهای آمریكا و متحدینش درمنطقه خلیج فارس.
مولفه اول تنها با وجود پل ارتباطی سوریه كه كانال اصلی پشتیبانی لجستیك و نظامی ایران از حزب الله است می تواند ادامه موثری داشته باشد. ولی با توجه به فشار فزاینده سیاسی و اقتصادی بین المللی بر سوریه، بقای رژیم بشار اسد چندان محتمل به نظر نمی رسد، فشارهایی كه هزینه های مالی آن برای تركیه و كشورهای عضو اتحادیه عرب و اتحادیه اروپا را عربستان سعودی، احتمالا بسیار مشتاقانه تامین می كند.
تكنولوژی موشكی جمهوری اسلامی بسیار ابتدایی و نادقیق است و بعید است كه با وجود سیستم های بسیار پیشرفته دفاع ضد موشكی آمریكا و اسرائیل كارآیی چندانی داشته باشد.
انفجارهای اخیر در مراکزی که گفته می شود پایگاه های موشكی سپاه پاسداران بوده اند نیز، می تواند به معنای تحلیل عددی موشك های دوربرد ایران باشد.
از طرف دیگرتا پایان سال جاری نیروهای آمریكایی تقریبا به تمامی از عراق خارج خواهند شد. در نتیجه، عملیات احتمالی نیروهای عراقی شیعه هوادار ایران علیه سربازان آمریكایی در عراق نیز نتایج محدودی خواهد داشت.
مضافا اینكه نیروهای نظامی آمریكا توانایی اشغال بنادر مهم ایران در خلیج فارس و قطع شریان های اصلی اقتصادی ایران را دارند، بدون آنكه همانند جنگ علیه عراق بخواهند تمام خاك ایران را اشغال كنند.
علاوه بر اینها شواهد نشان میدهند كه چنانچه آمریكا تصمیم به حمله به ایران را اتخاذ كند، پروایی از استفاده از سلاح های اتمی تاكتیكی علیه اهداف نظامی و اقتصادی ایران نخواهد داشت، چنین امری به كشته شدن هزاران، اگر نه دهها هزار، شهروند غیر نظامی ایران منجر خواهد شد و زیرساختهای اقتصادی ایران را همانند عراق به كلی ویران خواهد كرد؛ زیرساخت هایی که بازسازی آن پس از جنگ، احتمالا در قالب قراردادهای پرسود اقتصادی، باز هم به شركت های در ورطه ورشكستگی آمریكایی و غربی سپرده خواهد شد.
سابقه جنگ های اسرائیل نیز فرض چهارم را سست می كند. مشارکت اسرائیل در حمله بریتانیا و فرانسه به كانال سوئز و نیز جنگ سال ١٩٦٧علیه كشورهای عربی و همچنین حمله به مراكز هسته ای عراق و سوریه در سالهای بعد، بدون مشاوره قبلی با آمریكا انجام شد.
نوام چامسكی در كتاب «مثلث سرنوشت ساز» با توسل به اسناد متعدد نشان می دهد كه دسترسی اسرائیل به اسرار نظامی آمریكا به مراتب بیشتر ازدسترسی آمریكا به اسرار مربوط به برنامه های استراتژیك اسرائیل است.
نكته مهم دیگر در این ارتباط این است كه اسرائیل به دفعات، به خصوص در رابطه با احداث شهرك های یهودی نشین در اراضی فلسطینی، دولت آمریكا را در مقابل عمل انجام شده قرار داده و در نتیجه مقامات آمریكایی را به اكراه یا به دلخواه به همگرایی با استراتژی سیاسی-دیپلماتیك خود وادار كرده است.
به همه اینها باید شرایط خاص ناشی از بحران جاری حاكمیت و مشروعیت در جمهوری اسلامی و آثار آن بر سیاست خارجی ایران را نیز اضافه كرد.
سركوب وسیع معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری اسلامی سال ١٣٨٨ و حذف عملی و كامل اصلاح طلبان حكومتی از صحنه سیاسی ایران مشروعیت مردمی جمهوری اسلامی را كه در سی سال پیش از آن، از طریق انتخابات شبه رقابتی تامین می شد غیر ممكن كرده است تا جایی كه رهبر و وزیر اطلاعات ایران، انتخابات آینده مجلس را همچون چالشی امنیتی توصیف كرده اند.
نقش گسترده سپاه پاسداران و نیروهای بسیج در برخورد با حركتهای اعتراضی توده ای دو سال اخیر نیز مقبولیت این نهادهای كلیدی نظامی-امینتی در جمهوری اسلامی را در میان عامه مردم به شدت كاهش داده است. در چنین شرایطی یك جنگ خارجی می تواند ابزار مناسبی برای تهییج احساسات ملی و مذهبی مردم و از آن رهگذر كسب مجدد پشتیبانی آنها باشد.
علاوه بر این، در شرایط درگیری در یك جنگ خارجی، جمهوری اسلامی همانند دوران جنگ ایران و عراق می تواند با دست بازتر و به شكلی حتی وسیع تر به سركوب مخالفان سیاسی خود بپردازد، مخالفانی كه طرفداران محمود احمدی نژاد، یعنی کسانی که جناح های نزدیك به رهبر جمهوری اسلامی از آنها به عنوان «جریان انحرافی» یاد می کنند، اكنون در مركز آن قرار گرفته اند.
بر خلاف اصلاح طلبان در دوران تسلطشان بر قوه مجریه و مقننه، این گروه تازه از «مخالفان»، دارای امكانات زیادی هستند و تاکنون هم اراده محكمی برای مقاومت از خود نشان داده اند.
در این شرایط یكی از موثرترین امكانات برای مهار قدرت این گروه و یا حذف سیاسی و یا حتی فیزیكی آنها می تواند در جریان جنگ با آمریكا و به بهانه تماس هایی كه رهبران این گروه، بدون اطلاع رهبری با مقامات آمریكایی داشته اند فراهم شود.
البته از منظر جناح های نزدیك به رهبر جمهوری اسلامی، سناریوی ایده آل شاید یك درگیری محدود با آمریكا باشد چرا كه آنها خود به عواقب یك جنگ تمام عیار با غرب واقف هستند. اما تحت شرایط پیچیده و انفجاری که اکنون بر روابط ایران و غرب حاکم است، ماجراجویی هایی كه برای یك چنین درگیری محدودی لازم است، می توانند دقیقا به بهانه ای تبدیل شوند كه اسرائیل و جناح های جنگ طلب در هیئت حاكمه آمریكا نیاز دارند تا یك حمله وسیع نظامی به ایران را توجیه کنند، بهانه ای كه گزارش های دو پهلوی آژانس بین المللی انرژی اتمی تاكنون برای آنها فراهم نكرده است.
با توجه به تمامی اینها می توان گفت كه خطر شعله ور شدن جنگ بین ایران و آمریكا، با همراهی و یا بدون همراهی اسرائیل، جدی تر از آن است كه عموما تصور می شود.
آنچه كه مسلم است قربانیان اصلی چنین جنگی در وهله اول تعداد بی شماری از مردم غیر نظامی ایران و ویران شدن همین مقدار محدود از زیر بناهای اقتصادی و مدنی در ایران، و در وهله دوم جنبش اجتماعی مردم ایران برای دموكراسی و عدالت اجتماعی خواهد بود.
جدی بودن خطر جنگ و عواقب دهشتناك آن برای مردم ایران لزوم مبارزه جدی و همه جانبه علیه جنگ را بیش از پیش آشكار می كند.فرض اول مبتنی بر دركی سنتی از اقتصاد سرمایه داری است كه بر اساس آن بهترین راهكار برای انباشت سرمایه توسط شركتها و كمپانی ها، باز سرمایه گذاری بخش اعظم سودشان در توسعه تكنولوژی و ابزار تولید، و یا خرید و ادغام شركتهای رقیب كوچكتر و یا تركیبی از هر دوی اینهاست.
این رویكرد معتقد است كه بهترین نتایج هر دوی این استراتژی های انباشت، در متن تولید رقابتی و تجارت در بازار آزاد و تحت شرایط صلح آمیز به دست می آید.
اما جاناتان نیتزان و شیمشون بیچلر، دو محقق اقتصاد سیاسی دانشگاه یورك در تورونتوی كانادا نظریه «انباشت افتراقی» یا "differential accumulation" را ارائه كرده اند كه این درك سنتی از كاركرد اقتصاد سرمایه داری را رد می كند.
بر اساس نظریه «انباشت افتراقی»، «سرمایه غالب» همواره در پی كسب سود نسبی و نه مطلق است، امری كه تنها مستلزم پیشی گرفتن از رقبای اصلی است.
این امر به نوبه خود، استفاده از قدرت سیاسی - نظامی دولت ها در بیرون راندن رقبا از میدان و یا تاثیرگذاری بر تعیین قیمت كالاهای استراتژیك در بازارهای جهانی را به روشی مطلوب و حتی گاهی به بهترین روش بدل می كند.
میزان امكان استفاده بخش های مختلف سرمایه از قدرت دولتی نیز به نوبه خود، به میزان فاصله سیاسی آنها از مراكز فرماندهی و سیاست گذاری دولت بستگی دارد.
برای اثبات این نظر جاناتان نیتزان و شیمشون بیچلر به بررسی جنگ های خاورمیانه پرداخته اند و نشان داده اند كه تقریبا تمامی جنگهای بزرگ منطقه نظیر جنگ های اسرائیل و اعراب در دهه های ٦٠ و ٧٠ میلادی، حمله اسرائیل به لبنان در سال ١٩٨٢، و جنگ آمریكا و عراق بر سر كویت در سال ١٩٩١ به فاصله كوتاهی به دنبال آغاز دوره هایی از ركود اقتصادی درغرب، و به خصوص آمریكا، رخ داده اند.
در تمامی این جنگ ها «سرمایه غالب» آن دوره در آمریكا، یعنی سرمایه مربوط به صنعت نفت و انرژی، از رقبای خود در دیگر بخشهای اقتصاد پیشی گرفته اند، چرا كه میزان افزایش بهای فراورده های تصفیه شده نفتی كه آنها تولید، توزیع، و فروشش را در انحصار داشته اند بسیار بیشتر از میزانی بوده که بهای نفت خام (که آنها کماکان ناگزیر به خریداری اش بوده اند) در پی جنگ افزایش یافته است.
ضمن اینكه در همه این جنگ ها كشورهای تولید كننده نفت و به خصوص عربستان سعودی، سودهای سرشاری كسب كرده اند كه اغلب یا صرف خرید اسلحه از آمریكا شده اند و یا در صنایع مالی و بانكی آمریكا سرمایه گذاری شده اند كه در هر دو حالت به رشد (مجدد) اقتصادی آمریكا كمك كرده اند.
تجربه عبور شگفتی آور آمریكا از شدیدترین ركود اقتصادیش در دهه های ١٩٢٠ و ١٩٣٠ میلادی و تبدیل شدنش به قدرت غالب اقتصادی و سیاسی در جهان كه از طریق شركت در جنگ جهانی دوم در كنار متحدین ممكن شد استدلال اصلی این نظریه را تقویت می کند كه تحت شرایطی جنگ می تواند موجب رونق اقتصاد سرمایه داری شود.
علاوه بر همه اینها، بعضی کشورهای ثروتمند منطقه، توانایی (و شاید، تمایل) دارند که حداقل بخشی از هزینه های آمریکا در جنگ احتمالی با ایران را تامین کنند، كاری كه عربستان، به همراه ژاپن، در مورد جنگ آمریكا برای آزاد سازی كویت انجام داد و بخش اعظم هزینه های آن جنگ را پرداخت کرد.
بنابراین از چشم انداز نظریه انباشت افتراقی، جنگ در خاورمیانه و خلیج فارس نه تنها امری الزاما غیر اقتصادی نیست، بلكه حداقل برای بخشهای مهمی از اقتصاد آمریكا، یعنی بخش نفت و انرژی، و البته اسلحه سازی، بسیار هم پر سود می تواند باشد، بخشهایی كه در اروپا و به خصوص بریتانیا هم بسیار مهم هستند.
تنها مانع در این میان، دوری سنتی حزب دمكرات، حزب حاكم كنونی در آمریكا، از سرمایه داران بزرگ نفتی است. این امر تا حد زیادی توضیح می دهد که چرا کاندیداهای حزب جمهوریخواه، حزبی که به طور سنتی به سرمایه داران نفتی آمریکا بسیار نزدیک است، در آستانه انتخابات ریاست جمهوری از اقدام نظامی علیه ایران، آشکارا و شدیدا حمایت می کنند.
اما نیاز باراك اوباما به خلع سلاح تبلیغاتی جمهوری خواهان در مبارزات انتخاباتی و اعمال نفوذ لابی های پر قدرت اسرائیلی می تواند این مانع را از میان بردارد.
مخالفت چین و روسیه با حمله به ایران نیز آنقدرها كه به نظر می رسد غیر قابل انعطاف نیست. اقتصاد چین به گونه ای استراتژیك با اقتصاد آمریكا در هم تنیده است.
آمریكا بزرگترین بازار محصولات چینی است. تداوم این بازار استراتژیك بدون تداوم قدرت خرید مصرف كنندگان آمریكایی كه منوط به رونق اقتصادی آمریكا است امكان پذیر نیست.
چند صد میلیارد دلار مازاد تجاری چین در صنایع مالی و بانكی آمریكا سرمایه گذاری شده و هر گونه ركود دراز مدت اقتصاد آمریكا منجر به كاهش شدید نرخ رشد اقتصادی در چین می شود.
بنا بر این برای دولتمردان به غایت مصلحت گرای چینی انتخاب بین تجارت نسبتا محدود با ایران و روابط اقتصادی حیاتیشان با آمریكا دشوار نخواهد بود، حتی اگر بقای این روابط اقتصادی، مستلزم جنگ آمریكا علیه ایران باشد.
روسیه هم اگر چه روابط اقتصادی اش با آمریكا به گستردگی و حجم چین نیست ولی تا حد زیادی به فروش نفت و گاز به اتحادیه اروپا متكی است.
ضمن اینكه تنها حربه چین و روسیه در مخالفتشان با حمله احتمالی به ایران، استفاده از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد است. اما در صورت وقوع «حمله پیشگیرانه» از سوی اسرائیل كه طبیعتا بدون رجوع به شورای امنیت رخ خواهد داد امكان اعمال مخالفتی تاثیر گذار از سوی چین و روسیه بسیار محدود خواهد بود.
فرض سوم نیز چندان مستحكم نیست. توانایی نظامی ایران در یك جنگ احتمالی دو مولفه اصلی دارد: تشویق و پشتیبانی از حزب الله لبنان برای گشودن جبهه دوم علیه اسرائیل و حمله موشكی مستقیم به اسرائیل و نیز به كشتی ها و نیروهای آمریكا و متحدینش درمنطقه خلیج فارس.
مولفه اول تنها با وجود پل ارتباطی سوریه كه كانال اصلی پشتیبانی لجستیك و نظامی ایران از حزب الله است می تواند ادامه موثری داشته باشد. ولی با توجه به فشار فزاینده سیاسی و اقتصادی بین المللی بر سوریه، بقای رژیم بشار اسد چندان محتمل به نظر نمی رسد، فشارهایی كه هزینه های مالی آن برای تركیه و كشورهای عضو اتحادیه عرب و اتحادیه اروپا را عربستان سعودی، احتمالا بسیار مشتاقانه تامین می كند.
تكنولوژی موشكی جمهوری اسلامی بسیار ابتدایی و نادقیق است و بعید است كه با وجود سیستم های بسیار پیشرفته دفاع ضد موشكی آمریكا و اسرائیل كارآیی چندانی داشته باشد.
انفجارهای اخیر در مراکزی که گفته می شود پایگاه های موشكی سپاه پاسداران بوده اند نیز، می تواند به معنای تحلیل عددی موشك های دوربرد ایران باشد.
از طرف دیگرتا پایان سال جاری نیروهای آمریكایی تقریبا به تمامی از عراق خارج خواهند شد. در نتیجه، عملیات احتمالی نیروهای عراقی شیعه هوادار ایران علیه سربازان آمریكایی در عراق نیز نتایج محدودی خواهد داشت.
مضافا اینكه نیروهای نظامی آمریكا توانایی اشغال بنادر مهم ایران در خلیج فارس و قطع شریان های اصلی اقتصادی ایران را دارند، بدون آنكه همانند جنگ علیه عراق بخواهند تمام خاك ایران را اشغال كنند.
علاوه بر اینها شواهد نشان میدهند كه چنانچه آمریكا تصمیم به حمله به ایران را اتخاذ كند، پروایی از استفاده از سلاح های اتمی تاكتیكی علیه اهداف نظامی و اقتصادی ایران نخواهد داشت، چنین امری به كشته شدن هزاران، اگر نه دهها هزار، شهروند غیر نظامی ایران منجر خواهد شد و زیرساختهای اقتصادی ایران را همانند عراق به كلی ویران خواهد كرد؛ زیرساخت هایی که بازسازی آن پس از جنگ، احتمالا در قالب قراردادهای پرسود اقتصادی، باز هم به شركت های در ورطه ورشكستگی آمریكایی و غربی سپرده خواهد شد.
سابقه جنگ های اسرائیل نیز فرض چهارم را سست می كند. مشارکت اسرائیل در حمله بریتانیا و فرانسه به كانال سوئز و نیز جنگ سال ١٩٦٧علیه كشورهای عربی و همچنین حمله به مراكز هسته ای عراق و سوریه در سالهای بعد، بدون مشاوره قبلی با آمریكا انجام شد.
نوام چامسكی در كتاب «مثلث سرنوشت ساز» با توسل به اسناد متعدد نشان می دهد كه دسترسی اسرائیل به اسرار نظامی آمریكا به مراتب بیشتر ازدسترسی آمریكا به اسرار مربوط به برنامه های استراتژیك اسرائیل است.
نكته مهم دیگر در این ارتباط این است كه اسرائیل به دفعات، به خصوص در رابطه با احداث شهرك های یهودی نشین در اراضی فلسطینی، دولت آمریكا را در مقابل عمل انجام شده قرار داده و در نتیجه مقامات آمریكایی را به اكراه یا به دلخواه به همگرایی با استراتژی سیاسی-دیپلماتیك خود وادار كرده است.
به همه اینها باید شرایط خاص ناشی از بحران جاری حاكمیت و مشروعیت در جمهوری اسلامی و آثار آن بر سیاست خارجی ایران را نیز اضافه كرد.
سركوب وسیع معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری اسلامی سال ١٣٨٨ و حذف عملی و كامل اصلاح طلبان حكومتی از صحنه سیاسی ایران مشروعیت مردمی جمهوری اسلامی را كه در سی سال پیش از آن، از طریق انتخابات شبه رقابتی تامین می شد غیر ممكن كرده است تا جایی كه رهبر و وزیر اطلاعات ایران، انتخابات آینده مجلس را همچون چالشی امنیتی توصیف كرده اند.
نقش گسترده سپاه پاسداران و نیروهای بسیج در برخورد با حركتهای اعتراضی توده ای دو سال اخیر نیز مقبولیت این نهادهای كلیدی نظامی-امینتی در جمهوری اسلامی را در میان عامه مردم به شدت كاهش داده است. در چنین شرایطی یك جنگ خارجی می تواند ابزار مناسبی برای تهییج احساسات ملی و مذهبی مردم و از آن رهگذر كسب مجدد پشتیبانی آنها باشد.
علاوه بر این، در شرایط درگیری در یك جنگ خارجی، جمهوری اسلامی همانند دوران جنگ ایران و عراق می تواند با دست بازتر و به شكلی حتی وسیع تر به سركوب مخالفان سیاسی خود بپردازد، مخالفانی كه طرفداران محمود احمدی نژاد، یعنی کسانی که جناح های نزدیك به رهبر جمهوری اسلامی از آنها به عنوان «جریان انحرافی» یاد می کنند، اكنون در مركز آن قرار گرفته اند.
بر خلاف اصلاح طلبان در دوران تسلطشان بر قوه مجریه و مقننه، این گروه تازه از «مخالفان»، دارای امكانات زیادی هستند و تاکنون هم اراده محكمی برای مقاومت از خود نشان داده اند.
در این شرایط یكی از موثرترین امكانات برای مهار قدرت این گروه و یا حذف سیاسی و یا حتی فیزیكی آنها می تواند در جریان جنگ با آمریكا و به بهانه تماس هایی كه رهبران این گروه، بدون اطلاع رهبری با مقامات آمریكایی داشته اند فراهم شود.
البته از منظر جناح های نزدیك به رهبر جمهوری اسلامی، سناریوی ایده آل شاید یك درگیری محدود با آمریكا باشد چرا كه آنها خود به عواقب یك جنگ تمام عیار با غرب واقف هستند. اما تحت شرایط پیچیده و انفجاری که اکنون بر روابط ایران و غرب حاکم است، ماجراجویی هایی كه برای یك چنین درگیری محدودی لازم است، می توانند دقیقا به بهانه ای تبدیل شوند كه اسرائیل و جناح های جنگ طلب در هیئت حاكمه آمریكا نیاز دارند تا یك حمله وسیع نظامی به ایران را توجیه کنند، بهانه ای كه گزارش های دو پهلوی آژانس بین المللی انرژی اتمی تاكنون برای آنها فراهم نكرده است.
با توجه به تمامی اینها می توان گفت كه خطر شعله ور شدن جنگ بین ایران و آمریكا، با همراهی و یا بدون همراهی اسرائیل، جدی تر از آن است كه عموما تصور می شود.
آنچه كه مسلم است قربانیان اصلی چنین جنگی در وهله اول تعداد بی شماری از مردم غیر نظامی ایران و ویران شدن همین مقدار محدود از زیر بناهای اقتصادی و مدنی در ایران، و در وهله دوم جنبش اجتماعی مردم ایران برای دموكراسی و عدالت اجتماعی خواهد بود.
جدی بودن خطر جنگ و عواقب دهشتناك آن برای مردم ایران لزوم مبارزه جدی و همه جانبه علیه جنگ را بیش از پیش آشكار می كند.
Iranglobal
با خروج تانکها، دهها هزار نفر در حمص به خیابانها آمدند
تانکها و سربازان رژیم بشار اسد مجبور به ترک حمص شدند. با ورود ناظران اتحادیه عرب به این شهر جامعه جهانی در انتظار پایان دادن به خونریزیها است. بنا به آخرین خبرهای رسیده دهها هزار نفر در شهر حمص دست به تظاهرات زدند.
ناظران اتحادیه عرب در روز سهشنبه (۲۷ دسامبر/۶ دی) وارد شهر حمص شدند. حمص در روزهای گذشته کانون اصلی درگیریهای خونین میان رژیم اسد و مخالفان بوده است.
به گفته فعالان سیاسی، نیروهای امنیتی و نظامی رژیم بشار اسد دست به عقبنشینی از مرکز شهر حمص زدهاند. سربازان و تانکهای ارتش پیش از ورود ناظران اتحادیه عرب مجبور به ترک نقاط اصلی شهر شدهاند. خبرگزاری آسوشتیدپرس به نقل از یک مقام عربی که نخواست نامش فاش شود مینویسد که ارتش سوریه بمباران شدید شهر را متوقف کرده است.
خبرگزاریهای رویترز و فرانسه گزارش میدهند که تظاهرات گستردهای در شهر حمص علیه رژیم بشار اسد در روز ورود ناظران اتحادیه عرب برگزار شده است. در حالیکه رویترز تعداد تظاهرکنندگان را دستکم ۲۰ هزار نفر ذکرکرده، خبرگزاری فرانسه شمار شرکتکنندگان در این تجمع اعتراضی را بالغ بر ۳۰ هزار نفر دانسته است.
۵۰ نفر از ناظران اتحادیه عرب در روز دوشنبه (۲۶ دسامبر / ۵ دی) وارد دمشق شدند. با توجه به خبرهای نگرانکننده، نخستین گروه از ناظران در بامداد سهشنبه عازم شهر حمص شدند. محمود احمد مصطفی الدابی، ژنرال سودانی که سرپرستی هیئت ناظران را بر عهده دارد، گفت: «تا کنون مسئولان سوری همکاری خوبی با ناظران داشتهاند.» پیشتر فعالان حقوقبشری با واگذاری سرپرستی هیئت ناظران به این ژنرال سودانی مخالفت کرده بودند.
به گفته رسانههای مستقل، تا ساعاتی پیش از ورود ناظران عرب به حمص، این شهر تحت هجوم شدید نیروهای امنیتی قرار داشته است. عمر حمصی، یکی از فعالان سیاسی، در پیامی تلفنی به خبرگزاری آلمان گفت که صدای تیراندازی و پرتاب خمپاره متوقف شده است. نیروهای اپوزیسیون سوریه اعلام کردند که از روز دوشنبه تا کنون حدود ۶۰ شهروند غیرنظامی در حمص کشته شدهاند. برخی رسانهها تعداد کشتهشدگان را ۳۰ نفر اعلام کردهاند. به دلیل عدم حضور خبرنگاران مستقل به سختی میتوان آمار کشتهشدگان و مجروحان را تایید یا تکذیب کرد.
ادامه حمله ارتش به نیروهای اپوزیسیون
بنا به برخی گزارشهای دیگر، نیروهای بشار اسد هنوز در برخی محلات شهر حضور دارند و دست به تیراندازی میزنند. نماینده حقوقبشر سوریه در لندن اعلام کرد این محلات شامل نقاطی از شهر حمص میشود که اغلب طرفداران اپوزیسیون در آن ساکن هستند.
تظاهرات مخالفان برای کشتهشدگان روزهای گذشته در شهر حمص
در حمله نیروهای نظامی سوریه به مخالفان یکی از ناظران اتحادیه عرب نیز مجروح شده است. یکی از مخالفان رژیم سوریه که نخواست نام خود را فاش کند به خبرگزاری آلمان گفت موفق شده چهار تن از ناظران اتحادیه عرب را بدون اطلاع مقامات رسمی و بطور مخفیانه به نقاط پرمخاطره حمص ببرد.
نظارت بر خروج سربازان و آزادی زندانیان
مستشار محجوب، یکی از ناظران اتحادیه عرب، در گفتوگو با شبکه خبری الجزیره تایید کرد که مجروح شده، اما از ذکر جزییات بیشتر این حادثه خودداری کرد. شهر حمص در سه روز گذشته به طور مستمر مورد حمله و هدف آتشبار نیروهای امنیتی و نظامی قرار داشته است. سازمانهای حقوقبشری در کنار دهها کشته خبر مجروح شدن دستکم ۱۲۰ نفر را دادهاند.
تا پایان هفته جاری قرار است ۱۵۰ ناظر اتحادیه عرب به سوریه سفر کنند. بنا به توافقهای صورت گرفته میان اتحادیه عرب و دولت سوریه، این ناظران موظفند که بر خروج سربازان از شهرها و آزادی زندان سیاسی نظارت داشته باشند.
طبق قرارهای قبلی تا ماه مارس ۲۰۱۲ میلادی باید خونریزی در سوریه پایان یابد. به گفته سازمان ملل متحد، از شروع ناآرامیها تا کنون بیش از ۵ هزار نفر در سوریه بدست نیروهای امنیتی و نظامی کشته شدهاند.
SI/KG
چرا نباید از اعدام یعقوب مهرنهاد به آسانی گذشت؟ -- آیدین تبريزى
این اولین باری نیست که رژیم مخالفانش را به قتل می رساند، قتل عام زندانیان در سال 67 بسیار فجیع تر از اعدام مهرنهاد است و یا همین چند ماه پیش ماموران رژیم فرهاد محسنی را در تبریز ربوده و پس از شکنجه و قتل، جسدش را در شاه گولی تبریز انداختند. یا موتور سیکلت قادر صدیقی توسط خودروی نیروهای امنیتی واژگون شد و به کشته شدنش منجر شد و یا یک دانشجوی کرد به نام لطف الهی در زندان کشته شد ولی رژیم آن را خود کشی نامید... اما تفاوت عمده اعدام مهرنهاد با این قتلها در ماهیت حقوقی آن است. رژیم هیچ یک از قتلهای اخیر را بر عهده نگرفته است و آنها را یک قتل جنایی عادی یا یک تصادف رانندگی یا یک خودکشی معرفی کرده است ولی اعدام مهرنهاد را رژیم رسما برعهده گرفته و توسط قوه قضاییه اعلام کرده است. لذا نمی تواند از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی کند. اگر نمی توان ثابت کرد که مثلا قتل فرهاد محسنی توسط اطلاعات رژیم انجام شده و رژیم می تواند آنرا یک قتل معمولی جنایی معرفی کند، ولی در مورد مهرنهاد آن را رسما برعهده گرفته است. لذا اعدام مهرنهاد می تواند توسط نهادهای حقوق بشری بین المللی و شورای حقوق بشر سازمان ملل و از زبان دبیرکل سازمان و از سوی پارلمانهای غربی با قاطعیت محکوم شناخته شود. در مورد قتلهای امنیتی و زنجیره ای رژیم مثل قتل فرهاد محسنی، این وظیفه خانواده های آنهاست که بدون هیچ گونه ترسی و با اصرار و جدیت پی گیر قتل فرزندشان باشند و از تهدیدهای نیروهای امنیتی نهرساند و خواستار پیدا شدن قاتل فرزندشان شوند. چون رژیم ادعا می کند که قتل فرزندشان سیاسی نبوده پس نمی تواند جلوی پی گیری یک قتل جنایی را بگیرد. آنها باید از موارد تهدید مثل تلفنهای مشکوک و غیره، اسناد معتبر جمع کنند مثلا صدای فرد تهدید کننده را ظبط کرده و برای مقامات مسئول و رسانه ها ارسال کنند. البته رسانه های اپوزیسیون نیز باید در این راه خانواده های مقتولین را همراهی کنند و خواستار معرفی قاتل یا قاتلین شوند.
متاسفانه فعالین حقوق بشر و احزاب سیاسی سرتاسری تاکنون اقدامی جدی در جهت محکومیت جهانی اعدام مهرنهاد و اعدام کودکان زیر 18 سال انجام نداده است. این مساله حداقل باید توسط گروههای سیاسی ملیتها خصوصا کردها و آذربایجانی ها و عربها که تجارب و ارتباطات بیشتری با سازمانهای حقوق بشری و پارلمانهای کشورهای غربی دارند با جدیت دنبال شود تا بتوانیم محکومیت جهانی اعدام این روزنامه نگار و فعال مدنی و همینطور اعدام کودکان را در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و از زبان دبیر کل آن سازمان و همچنین پارلمان های اروپایی و کنگره آمریکا کسب کنیم.
اعدام مهرنهاد اولین موردی در سالهای اخیر است که رژیم یک فعال شناخته شده سیاسی و مدنی را علنا و رسما با مجازات مرگ مواجه می کند. هرچند آقای عماد الدین باقی قبلا افشا کرده بود که برخی از کسانی که در اهواز به جرم دست داشتن در بمب گذاری های اهواز اعدام شده بودند، هیچ ارتباطی با آن بمب گذاری نداشته اند و رژیم از فرصت سوء استفاده کرده و مخالفان سیاسی اش را اعدام کرده بود ولی متاسفانه آن موقع هم واکنش جدی نشان داده نشد و افشاگریهای آقای باقی انعکاس چندانی نیافت و امروز گناه باقی هم همان افشاگری هاست که از سوی رژیم زندانی شده و از سوی برخی از گروههای به اصطلاح اپوزیسیون بایکوت شده است که چرا از تجزیه طلبان عرب دفاع کرده است و اجازه نداده است که رژیم با خیال راحت آنها را سر به نیست کند!
اما به هرحال آن اعدام شدگان اهواز به اندازه مهرنهاد شناخته شده نبودند. اما مهرنهاد رئیس "انجمن جوانان صدای عدالت" بود که در سال ۱٣٨۱، با هدف تشویق دولت به پاسخگوئی، آموزش مسئولیت مدنی و پیکار با تبعیض، رسماً به ثبت رسید. او همچنین مدیر نشریۀ مردمسالاری نیز بود. سکوت در برابر این انحراف جدید، می تواند راه را برای اعدام دیگران و بویژه محکومین به اعدام کرد که در انتظار اعدامند مهیا سازد. واکنش امروز ما در برابر این اعدام رسمی و علنی اگر جدی و همه جانبه باشد، رژیم را وادار به توقف این اعدامها خواهد کرد و اگر تنها به انتشار یک خبر ساده اکتفا کنیم و از فردا با فراموشی قضیه به فعالیتهای روزمره مشغول شویم، مطمئنا این اعدامها تکرار خواهد شد و فرزاد کمانگرها قربانیان بعدی خواهند بود.
حقوق بشر و خصوصا قضیه اعدام باید خط قرمزی باشد که همه گروههای سیاسی را به واکنش وادارد. اگر ادعا می کنیم که مجازات اعدام، یک مجازات غیر انسانی است و خواستار حذف اعدام از قوانین قضایی کشور هستیم، باید همین امروز در برابر اعدام هرکسی بدون توجه به تعلق سیاسی اش و گناهکار یا بی گناه بودنش موضع بگیریم. امروزه دیگر مجازات مرگ حتی برای قاتلین نفس (قصاص) نیز دیگر قابل قبول نیست، اما در قیاس با قصاص، مجازات اعدام برای فعالین سیاسی و روزنامه نگارانی چون مهرنهاد، یک جنایت علیه بشریت است. اگر جلوی این انحراف را همین امروز نگیریم، رژیم به دوران وحشت اوایل انقلاب برخواهد گشت، چیزی که احمدی نژاد و خامنه ای دنبال آن هستند.
اگر امروز رژیم فعالان ملیتها (یا به اصطلاح تجزیه طلبان!) را اعدام می کند و طیف وسیع فعالان سیاسی سرتاسری از برنده صلح نوبل گرفته تا اصلاح طلبان، از سلطنت طلبان گرفته تا جمهوری خواهان، با بی اعتنایی با قضیه برخورد می کنند، همه باید بدانند که این اعدامها به تجزیه طلبان محدود نخواهد شد، همان گونه که در اوایل انقلاب نیز اعدام ها مرحله به مرحله گسترش یافت. ظهور احمدی نژاد در واقع تلاش برای بازگشت به دوران وحشت اوایل انقلاب است.
اگر رژیم همانگونه که به نظر می رسد در قضیه انرژی هسته ای عقب نشینی نکند، دو حالت بیشتر وجود نخواهد داشت یا همانطور که رژیم و برخی از طیفهای اپوزیسیون امیدوارند، آمریکا و غرب اراده کافی برای حمله به تاسیسات هسته ای را نخواهد داشت که در آن صورت این رژیم به بمب اتمی دست خواهد یافت. هرچند من این احتمال را بسیار کم می دانم ولی به هر حال اگر این اتفاق بیافتد، رژیم دیگر از وضعیت تحت فشار و ترس امروز خارج خواهد شد و با کسب اطمینان از اینکه با داشتن بمب اتمی هیچ دشمن خارجی توان حمله به او را نخواهد داشت، دیگر هیچ اهمیتی به فشارهای خارجی قائل نخواهد شد و با خشونت هرچه تمامتر مخالفانش را اعدام خواهد کرد و برای محکومیت های جهانی تره هم خرد نخواهد کرد!
اما اگر آن گونه که بیشتر محتمل است، با عدم تسلیم حکومت، آمریکا یا اسرائیل با حمله نظامی بخواهند قضیه را حل کنند، چون دیگر تغییر رژیم در دستور کار نیست، این حمله نظامی، رژیم را سرنگون نخواهد کرد بلکه آن را به ماری زخم خورده بدل خواهد کرد که انتقام سختی از مخالفانش خواهد گرفت و همانند جنگ با عراق، با سوء استفاده از فضای جنگی، مخالفانش را با اتهام جاسوسی برای دشمن و ... بالای دار خواهد فرستاد و دوباره دوران وحشت انقلابی تکرار خواهد شد.
آنگاه عجیب نخواهد بود اگر سر امثال عماد الدین باقی ها، عباس عبدی ها و احمد زیدآبادی ها را هم بالای دار ببینیم! فراموش نکنیم که این حکومت بازماندگان و همراهان خلخالی ها هستند که از اعدام فله ای مخالفان و قتل عام زندانیان سیاسی ابایی نداشتند! به همین دلیل اینجا وظیفه اپوزیسیون خارج نشین است که در این زمینه با جدیت فعالیت کند چون فعالین داخل کشور از انتقام رژیم پس از حمله آمریکا به صورت طبیعی نگرانند و نمی توانند به صورت صریح مخالفت خود را با غنی سازی بیان کنند.
این تصویری تاریک اما حقیقی است که در انتظار ایران است و اگر به رژیم اطمینان داده شود که در قضیه هسته ای همه پشت سرش قرار دارند، اجتناب ناپذیر خواهد بود. متاسفانه عده ای اصل قضیه را درست تحلیل نمی کنند و راهکارهای ناکارآمدی برای خروج از بن بست ارائه می دهند و مثلا پیشنهاد می کنند که برای جلوگیری از حمله اسرائیل به ایران، اپوزیسیون باید سیاست دوستی با مردم اسرائیل را در پیش بگیرد! شاید این راه حل هم کمی بر افکار عمومی اسرائیل تاثیر بگذارد ولی همانها هم به ما خواهند گفت که ما هم می دانیم که مردم ایران دشمنی با اسرائیل ندارند و مردمی مهربان و دوست داشتنی هستند ولی دکمه شلیک موشک اتمی ایران زیر دست این مردم مهربان و دوست داشتنی نخواهد بود بلکه زیر دست کسانی چون احمدی نژاد و خامنه ای خواهد بود!
تنها راه حل جدی و ملموس برای خروج از این بن بست، فشار همه جانبه و صریح فعالین و رسانه های اپوزیسیون برای پذیرش بسته پیشنهادی و توقف غنی سازی است. همه باید یکصدا بگویند که غنی سازی باید متوقف شود و ایران نیز همانند بسیاری از کشورهای جهان، سوخت هسته ای اش را از خارج وارد کند. مگر هند بمب اتمی ندارد، پس چرا سوخت هسته ای اش را از آمریکا خریداری می کند؟! تهیه سوخت هسته ای با تهیه بمب فرق دارد. اگر بمب برای منفجر شدن است، سوخت هسته ای باید استاندارد و قابل اطمینان باشد تا عوارض زیست محیطی نداشته باشد و حادثه ای چون چرنوبیل اتفاق نیافتد. مگر مردم آلمان دولت را مجبور نکرده اند که هیچ نیروگاه هسته ای جدیدی نسازد و به دنبال انرژی های پاک و جایگزین مثل انرژی بادی و خورشیدی باشد؟ ما هم باید یکصدا بگوییم که انرژی هسته ای را اگر با تکنولوژی سعی و خطای داخلی و بدون لیسانس معتبر بین المللی باشد، نمی خواهیم چون به قابل اطمینان بودن آن و ایمن بودن آن مشکوکیم (حادثه چرنوبیل را فراموش نکنیم). اگر انرژی هسته ای می خواهیم، غرب در بسته پیشنهادی اش هم قول ساخت نیروگاه را داده و هم تضمین تامین سوخت هسته ای اش را. البته نیروگاههای غربی از نوع آب سبک است که از پس ماندش نمی توان بمب تهیه کرد و شاید رژیم هم به همین دلیل آنها را نمی خواهد؟!
این ادعای رژیم که ما می ترسیم که به ما سوخت داده نشود و می خواهیم خودکفا باشیم هم بی جاست، در میان این همه تحریم و فشار، سوخت هسته ای روسیه تحویل ایران داده شد. پس دیگر بهانه ای وجود ندارد. فقط یک مساله دیگر را بررسی کنیم. در حوزه گازی پارس جنوبی که مشترک بین ایران و قطر است، به دلیل تحریمهای ناشی از ماجراجویی هسته ای، قطر به مراتب بیشتر از ایران گاز استخراج می کند و در واقع از سهم ایران هم برداشت می کند و می فروشد ولی رژیم که گویا دنبال انرژی هسته ای است، اگر فقط همان سهم گاز ایران را که قطر استخراج می کند و می فروشد را خود استخراج می کرد، می توانست بسیار بیشتر از نیروگاه هسته ای برق تولید کند. یعنی رژیم آن انرژی گازی ایران را مفت به قطر بخشیده است و خود را و دنیا را و مردم ایران را به دردسر انداخته است که گویا می خواهد برق هسته ای تولید کند! آن درازگوش نازنین بی آزار هم می فهمد که رژیم دنبال انرژی هسته ای صلح آمیز نیست! شایسته است که از رژیم پرسیده شود که از این مقدار اورانیوم که تاکنون غنی کرده چه تعداد میله سوخت ساخته است؟! البته که هیچ سوختی تهیه نشده و اورانیوم غنی شده برای روز موعود انبار می شود!
پس هرکس که آینده تاریک جنگ و وحشت انقلابی را برای ایران نمی خواهد باید یکصدا فریاد بزند که غنی سازی باید متوقف شود. هر راه حل دیگری از جمله تبلیغ دوستی مردم ایران با مردم آمریکا یا اسرائیل شاید تاثیر اندکی بر افکار عمومی داشته باشد ولی تاثیری در سیاستهای کلان دولتهای آمریکا و اسرائیل نخواهد داشت. اپوزیسیون به جای آنکه بدون مزد و مواجب به لابی گری رژیم بپردازد و بخواهد کارهای فرهنگی و خود شیرین کنی را اجرا کند، باید تا دیر نشده یکچارچه به رژیم فشار وارد آورد که باید بسته پیشنهادی غرب پذیرفته شود و الا مسئولیت هرگونه حمله ای به ایران مستقیما برعهده رژیم است و کسی از رژیم در این زمینه دفاع نخواهد کرد و پشت سر رژیم نخواهد رفت.
من در اعتراض به این شیوه رفتار برخی از اپوزیسیون که پشت سر رژیم سنگر گرفته اند و برایش لابی گری می کنند و حتی اعدام جوانان بی گناه این کشور را هم با بی اعتنایی ماست مالی می کنند که چیزی جز خودکشی دسته جمعی و سوراخ کردن کشتی ای که همه بر آن ساکنیم، نیست، پس از این مقاله تا مدتی سکوت خواهم کرد و نه مقاله ای خواهم نوشت و نه کامنتی در سایت ایران گلوبال خواهم گذاشت تا شاید بهانه آن عده که می گویند پان ترکها نمی گذارند با رژیم مبارزه کنند، قطع شود. البته همچنان با انتشار اخبار حقوق بشری در سایت فعال خواهم بود.
برگرفتہ از: ايران گلوبال
شورای مدیران مدارس دینی اهل سنت ، دریافت هرگونه کمک از دولت و یا نهاد رهبری را مضر میداند
شورای هماهنگی مدارس دینی اهل سنت استان سیستان و بلوچستان چندی پیش اقدام به برگزاری جلسه ای با شرکت مدیران مدارس و برخی دیگر از علما و شخصیتهای برجسته اهل سنت استان نمود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سنی آنلاین، این جلسه که در تاریخ 26 آذر 1390 در محل حوزه علمیه عین العلوم گشت و با ریاست حضرت شیخ الحدیث مولانا محمد یوسف حسین پور، مدیر حوزه علمیه عین العلوم، برگزار شد، پیشنهادت و مصوباتی را در پی داشت که این مصوبات به امضای بیش از یکصد تن از علمای حاضر در جلسه، متشکل از مدیران مدارس شورا و نیز علما و شخصیتهای برجسته استان، رسید.
در پایان این جلسه مدیران مدارس و علمای اهل سنت استان طی نامه ای مصوبات جلسه را به نماینده مقام معظم رهبری در امور اهل سنت استان سیستان و بلوچستان ارسال نمودند.
متن پیشنهادت و مصوبات جلسه مدیران بدین شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
1390/9/26
پیشنهادات و مصوبات جلسه مدیران مدارس علوم دینی در مدرسه علوم دینی عین العلوم گشت سراوان
با توجه به پیشنهاد مرکز خدمات کشور و نهاد مقام معظم رهبری مبنی بر توزیع کارتهای جدید کمک به طلاب و اساتید، همه شرکت کنندگان در جلسه متفقا فیصله کردند این نوع کمکها را دریافت ننمایند، زیرا دریافت پول و مال برای طلاب و تحصیل آنان مضر است و کما فی السابق با قناعت زندگی خود را سپری نموده و استقلالشان را حفظ نمایند.
در رابطه با اشکال بعضی از مسئولان نسبت به کتاب بلوچی جدید و گویش آن از سوی مؤلف این کتاب توضیحات لازم داده شد.
متن نامه ارسالی مدیران مدارس و علمای اهل سنت استان به نماینده رهبری در امور اهل سنت استان به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
1390/9/26
نماینده محترم مقام معظم رهبری در امور اهل سنت استان سیستان و بلوچستان
السلام علیکم و رحمة الله
با احترام. در جلسه مدیران مدارس شورای هماهنگی استان، طرح اخیر خدمات به طلاب و روحانیون اهل سنت که به صورت کارتی از سوی مرکز خدمات کشور و نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری پشتیبانی و تصمیم به توزیع آن شده است، عنوان شد که مدیران و مدرسین محترم مدارس اهل سنت متفقا موارد ذیل را به خدمت می رسانند:
1ـ ضمن تشکر از مرکز خدمات و نهاد مقام معظم رهبری که تا کنون انجام گرفته، معروض می دارد، با توجه به این که جزء اصول مدارس دینی اهل سنت است که از منبع مشخصی، چه دولتی و یا غیر دولتی، چیزی دریافت ننموده و صرفا با کمک های عامه مردمی امرار معاش نمایند که در این صورت هم مردم سهیم و شریک اجر بوده و هم موضوع استقلال و قناعت ملاحظه می گردد، لذا از پذیرفتن بعضی خدمات معیشتی و یا وجوهات نقدی معذوریم.
2- نظر به اهمیت درس و تعلیم دینی تقاضا دارد کما فی السابق مسئله معافیت تحصیلی طلاب از سوی آن نهاد پیگیری و کارت معافیت کما فی السابق برای طلاب مشمول تا زمان پایان تحصیلی صادر گردد.
3- همان گونه که در مکتوبات قبلی اعلام نموده ایم، نظارت دستگاههای ناظر و مربوط را کما فی السابق به همان شیوه سابق پذیرفته و از پذیرش طرح های جدیدی همچون ساماندهی و یا برنامه ریزی از سوی نهادهای دولتی و غیردولتی که آزادی قانونی و استقلال مدارس را مخدوش نماید، معذوریم و خواهان استقلال و آزادی عمل در موضوع تعلیم و تربیت فرزندانمان بر اساس اصل دوازدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران هستیم.
4- همان گونه که قبلاً به عزیزان اطمینان داده شده، مجدداً اعلام می نماییم که به اذن و توفیق الهی اجازه نمی دهیم مباحث و مطالبی که بین فرق اسلامی اختلاف ایجاد نماید و یا علیه مذهب شیعه و نظام اسلامی و حاکمیت کشورمان باشد، در مدارس دینی اهل سنت ارائه و مطرح گردد.
والسلام
مدیران مدارس علوم دینی و علمای اهل سنت استان سیستان و بلوچستان
http://balochi.info/balochestan/bal179
قسمت اول : چرا باید در نگهداشت زبان بلوچی بکوشی
در جهان 6000 زبان وجود دارد و پیش بینی می شود تا پایان این قرن با توجه به استیلای زبانهای قدرتمند دنیا مانند انگلیسی و فرانسه بیش از 4000 زبان از بین بروند .
وقتی از « زبان » یکی از مهمترین عناصر فرهنگی بحث می کنیم باید به چند بعد آن توجه داشته باشیم اول : جمعیت متکلمان به آن . دوم : ساخت زبان سوم : پویایی و زنده بودن با توجه به تولیدات به آن زبان و چهارم : قدرت زبان در تعاملات و پنجم: بحث هویتی آن .
اگر اشتباه نکنم سال 85 بود در مراسم بزرگداشت شادروان فقید عبدالحسین یادگاری که یکی از مفاخر زبان و ادبیات بلوچی است سرکار خانم کارینا جهانی که همه ما با نام ایشان آشنایی داریم صحبتهای خیلی جالبی داشت. ایشان در سخنرانی اش که در مورد مرحوم یادگاری بود اول اشاره ای داشت به تعداد زبانهای زنده دنیا . ایشان می گفت در جهان 6000 زبان وجود دارد و پیش بینی می شود تا پایان این قرن با توجه به استیلای زبانهای قدرتمند دنیا مانند انگلیسی و فرانسه بیش از 4000 زبان از بین بروند . خانم کارینا جهانی از دغدغه بزرگ استاد یادگاری می گفت که مرحوم یادگاری معتقد بوده با توجه به روندی که در مورد زبان بلوچی در جریان است این زبان هم جزء زبانهای در حال زوال و نابودی است. البته خانم کارینا جهانی خوشبختانه در مورد زبان بلوچی به زوال معتقد نبود.
حالا که بحث در مورد زبان بلوچی است باید ما به این سوال اساسی پاسخ دهیم که واقعا از زبان بلوچی چه می خواهیم ؟. اگر می خواهیم با جهان پیرامون ارتباط برقرار کنیم زبانهای جهانی و قوی تری از زبان بلوچی وجود دارند که بهتر از آن می توانند این نقش را ایفا کنند. اگر می خواهیم تولیدات فکریمان را بیان کنیم باز در عصر جهانی شدن و در عصری که آثار فکری فراتر از مرزهای سرزمینی می خواهد خود را به نمایش بگذارد باز به زبان بلوچی شاید آنچنان نیازی نباشد . پس چه جیزی است که مار اینقدر نسبت به زوال و نابودی زبان بلوچی حساس کرده است ؟ چه چیزی است که هر خبری که در حوزه زبان باشد و توجهی به زبان بلوچی در آن نباشد ما را آشفته می سازد؟
برگردیم به سخن آغازین و مورد پنجم آن . هویت یک سرزمین و یک قوم. مساله ای مهم و قوی در نگهداشت عناصر فرهنگی و سنتهای دیرین آن است که حتی با وجود مساله جهانی شدن و له و استحاله شدن فرهنگهای محلی در مواجهه با فرهنگهای جهانی با مقاومت سرسختانه فرهنگهای محلی روبرو شده است.
چرا مساله هویت اینقدر برای ما و اقوام در مقیاس ما برایشان اهمیت دارد. سخنی در بحثهای توسعه وجود دارد که می گوید « شراب کهنه را در جام نو باید نوشید». بنظر من باید با حفظ ریشه ها و سنتها به استقبال مدرنیته و مظاهر آن رفت. ریشه ها و سنتهایند که در دوران گذار که در جامعه شناسی از آن به عنوان دوره ای برزخی و سخت یاد می کنند می توانیم به سلامت طی مسیر کنیم. البته اینجانب با سنتهای غلط که متاسفانه در فرهنگ بلوچی ما بسیار زیاد است به هیچ وجه موافقت ندارم . بلکه مراد از عناصر فرهنگ سنتی عناصری است که سرستیزی با آزاد اندیشی ، آزادی ، دموکراسی و توسعه نداشته باشند. بنابراین به نظر من با حفظ سنتهای خوبمان پیگیر مدرنیته و توسعه باشیم.
حال اگر پذیرفتیم که زبان بلوچی جزئی از هویت قومی مان است چگونه در قوام و پایداری آن بکوشیم؟ در قسمتهای بعد بحث به آن پرداخته می شود اما قبل از آن یک نکته بسیار مهم. ما در کلیت تمدنی ایران بزرگ زندگی می کنیم که هم قوم بلوچ و هم زبان بلوچی به تعبیر انسانشناسان و باستانشناساندر داخل آن قرار دارند بنابراین بحث ما یک بحث تقابلی و متمایز نیست بلکه در چهارچوب عنای تمدنی ایران بزرگ است.
http://www.ganjamin.blogfa.com
Daughter of missing doctor appeals for his recovery
http://www.dailytimes.com.pk/default.asp?page=2011%5C12%5C25%5Cstory_25-12-2011_pg7_14
Subscribe to:
Posts (Atom)
Vad är då alternativet?
Iran består av minst 6 olika folkgrupper:
1. Perserna ca 35 -40%, är shia muslimer och styr landet.
2. Azerierna är etniska turkar och är i likhet med perserna shia muslimer men diskrimineras av perserna främst av etniska/kulturella skäl. Azerierna utgör den näst störta gruppen, ca 30-35%.
3. Kurderna är sunnimuslimer och utgör mellan 10-15% av befolkningen. De diskrimineras av både etniska/kulturella skäl såväl som av religiösa och ekonomiska avseenden.
4. Balocher är också sunnimuslimer och diskrimineras på samma sätt som kurderna. De utgör 7-12% av befolkningen.
5. Araber som utgör ca 5-10% av befolkningen är till stora delar shiamuslimer men ändå diskrimineras på samma sätt som balocher och kurder. Därför har många konverterats till sunni-isalm!
6. Turkmaner utgör högst 5% av befolkningen och är sunnimuslimer. De diskrimineras i samma utsträckning som balocher, kurder och araber.
Alla dessa grupper speciellt 2-6 är totalt emot det nuvarande styret och stora grupper av dessa minoriteterna (2-6) vill se ett splittrat Iran.
Även en stor del av perserna är emot regimen men de vill bevara Iran som ett land och vill själva styra landet! Dvs dessa är överens med regimen när det gäller förtrycket mot minoriteterna med mindre modifikationer!
Det enda sättet för omvärlden att bli av med regimen är att hjälpa dessa minoritetsgrupperna att störta mullornas regim. Därefter varje folkgrupp får avgöra sitt öde via folkomröstningar om de vill stanna inom ramen för landet Iran eller bilda egna länder eller ansluta sig till sina grannländer som har samma språk, kultur, historia, etc. Dvs kartan i mellanöstern måste ritas om! Det inkluderar länderna Iran, Irak, Turkiet, Syrien och även sydasien (Afghanistan och Pakistan). Man ska också hjälpa till med att det blir fred mellan Palestina och Israel. Jag är övertygad om att det blir lugn efter en period av kaos och instabilitet. När stabilitet uppnås t.ex. efter 5 år som suvärena stater då kan de länder som vill bilda andra former av ekonomiska samarbeten, pakter och unioner. Då uppnås fred i området och de forna fienderna kan samarbeta på lika villkor! Eftersom det är inte längre stora folkgrupper som perser, turkar eller arbaer som dikterar villkoren och styr andra mindre folkgrupper med hjälp av vapen! Det gagnar inte bara mellanöstern och sydasien utan också resten av världen.
Angående kärnvapen
Jag är emot kärnvapen och är av den uppfattningen att man ska inte tillåta Iran att beväpna sig med kärnvapen. Men är kritiskt till västvärldens dubbelmoral när det gäller deras inställning till Israel. Alla vet att Israel är en skurk-/terroriststat i likhet med Iran och som har en hel del arsenal av kärnvapen som har utvecklats med amerikanskt teknologi och pengar. Iran använder det som argument, Får Israel ha kärnvapen så får vi också ha!
Om ni är intresserade kan ni läsa en artikel som jag skrev för några år sedan om Iran som beskriver landets nuvarande politiska system
.
Vart är Iran på väg?
http://baloch-community-sweden.blogspot.com/2009/12/vart-ar-iran-pa-vag-reform-eller.html
M. Baloch