جاسوس های ایرانی در منطقه

عبدالرحمن الراشد

با وجود شک و تردیدهای دائمی و رکود در روابط سیاسی بین ایران و شش عضو شورای همکاری، تردد میان این کشورها و ایران متوقف نشده است. به طوری که روزانه مسافران بسیاری که بیشتر آنها شهروندان تبعه کشورهای عربی منطقه هستند، از جمله دانشجویان و بازرگانان، به ایران سفر می کنند و مسافرانی هم از ایران به سوی غرب یعنی به کشورهای شورای همکاری سفر می کنند، یا این که کشورهای یاد شده توقفگاهی برای آنان به منظور سفر به سراسر جهان است اما بعضی از این افراد هم بازرگانانی هستند که با کشتی های چوبی خود فرش، ماهی و خاویار حمل می کنند.با وجود خصومت آرام و جنگ سرد بین رژیم افراطی ایران و دولت های شورای همکاری، نخ باریکی دو ساحل آبراه میان دو طرف را به یکدیگر همچنان متصل می کند و فرصت تردد در راستای حفظ منافع ملت های این منطقه را فراهم می آورد. اما شناسایی شبکه جاسوسی ایران در کویت تردیدها درباره این که تهران از اعزام جاسوس و مزدور به این کشورها در قالب بازرگانان دانشجویان و مسافران دست نکشیده را به اطمینان تبدیل کرد. ایران همچنین به تلاش برای به مزدوری گرفتن برخی شهروندان محلی که در دام رژیم امنیتی، نظامی و دینی افراطی افتاده اند را ادامه می دهد. کشف شبکه جاسوسی ایران در کویت، بحث درباره پرونده روابط تهران با این کشورها را بار دیگر به میان می کشد، سوالی که در اینجا خود را مطرح می کند این است که آیا باید سطح تماس ها با تهران کاهش یابد تا مقامات ایرانی درک کنند که در صورت بسته شدن درهای کشورهای منطقه بر روی آنان که همانا دروازه اصلی ایران به جهان است بیشترین زیان را متحمل خواهند شد. زیرا تحرک ها و فعالیت های ایران از طریق دیگر مسیرها مانند ترکیه، سوریه و پاکستان به اندازه مسیرهایی که از دبی کویت و بحرین می گذرند چندان برای این کشور مفید نیستند .هر اندازه که ما در قبال ماجرای کویت ابراز خشم کنیم، این امر منجر به توقف بکارگیری شرکت های هواپیمایی، بانک ها و موسسات تجاری وبازرگانی از سوی رژیم ایران برای فعالیت های جاسوسی نخواهد شد. زیرا ماهیت رژیم ایران که در اصل بر فعالیت های امنیتی استوار است، به شبکه های خود در منطقه به عنوان بازوهای سیاسی و گردان های نظامی خود که در خط مقدم قرار دارند می نگرد.مقامات تهران در اظهارات خود علیه ایالات متحده امریکا این مساله را پنهان نمی کنند که قصد دارند در صورت بروز جنگ بین دو طرف، کشورهای شورای همکاری را هدف قرار دهند. ایران کشورهای عربی در این منطقه را کشورهایی سست می انگارد که منافع حیاتی بین المللی را در خود جای داده اند لذا تصمیم دارد به منظور باج خواهی از دشمنان خود از این مساله سوء استفاده کند.ایران در سال 1987 حمله به سواحل سعودی را آزمایش کرد و دو هواپیمای این کشور در دریا سقوط کردند، اما تنها به سقوط یک هواپیما اعتراف کرد. این کشور همچنین جنگ بی امانی را علیه نفتکش هایی که با کشورهای منطقه به ویژه کویت معامله می کردند به راه انداخت و این نفتکش ها اجبارا پرچم امریکا را بر افراشتند و با همراهی نیروی دریایی امریکا از آب های منطقه عبور کردند. در اینجا لازم است عملیات تروریستی را به عنوان دلیلی بر دست داشتن تهران در آنها مورد اشاره قرار داد و پس از آن تهران در پی جنگ افغانستان، میزبان اعضای القاعده شد که هنوز هم در این کشور به سر می برند.سابقه تاریخی اقدامات تحریک آمیز از سوی ایران عاملی است که باعث شده تا کشورهای شورای همکاری به امکان برقراری روابط سالم با این کشور مطلقا اطمینان نداشته باشند. این کشورها به وجود هسته های ایرانی خفته و فعال در خاک خود مشکوک هستند و دو طرف از زمان پیروزی انقلاب در سال 1979 تاکنون در حال جنگی سرد هستند که متوقف نشده است. از سوی دیگر رژیم تهران احساس می کند که این جنگ یک طرفه است و دولت های شورای همکاری هیچ طرحی سیاسی علیه ایران در دست ندارند و شبکه های جاسوسی به ایران اعزام نمی کنند و شبکه های خرابکاری خفته در خاک ایران ندارند. آیا به سود ایران است که به سیاست مقدمه چینی برای جنگ علیه کشورهای شورای همکاری ادامه دهد؟ در واقع اموالی را که رژیم ایران هزینه می کند و تلاش هایی که برای یارگیری درمیان گروه های وابسته به خود و یا سازمان های مخالف رژیم های منطقه و تامین مالی آنها انجام می دهد، بسیار شبیه اقدامات رژیم صدام است که در نهایت مشخص شد تمامی فعالیت هایش در این زمینه در لحظات حساس سال های 1990 و 2003 سودی برایش به ارمغان نیاورد . استراتژی رژیم ایران اینک تنها بر پایه مفهوم جنگ استوار است و این کشور همه روابط خود را بر اساس این راهبرد تنظیم می کند ودر نتیجه ادامه رابطه با تهران سخت تر می شود.

منبع : روزنامه الشرق الاوسط