جانباختگان امروز مجاهدین در اردوگاه اشرف، قربانی بربریت جمهوری اسلامی، انتقامجوئی مخالفین حکومت صدام حسین و بی مسئولیتی رهبری سازمان شده اند. از سوی دیگر این واقعه هشداری به اپوزیسیون ایران است که برای نجات جان اعضاء سازمان مجاهدین در عراق و انتقال آنها به منطقه امن باید اقدام کرد.
فعالیت سازمان مجاهدین خلق را می توان در سه دوره متفاوت بررسی کرد و جایگاه واقعه امروز را در بستر کنش سیاسی این فرقه مذهبی تبیین کرد.
سازمان مجاهدین 3 فاز مبارزه در 1-دوران دیکتاتوری پهلوی دوم،2- حمایت از رژیم و گسست آنها از خمینی و سقوط سیاسی تا بدل گشتن به عاملین اجرائی رژیم بعث عراق و بالاخره 3- مجاهدین بعنوان ابزار تبلیغی رهبری سازمان و نیز مترسک غرب علیه ملاها.
واقعیت اینست که اگر مجاهدین آبروئی دارند، آن مدیون نه سازمان به رژیم ستم شاهی بود، هر چند که نه گفتن به دیکتاتوری بخودی خود ارزش نیست و عیار ارزش ها با چه باید کردها تعیین می شوند. آلترناتیو مجاهدین تفاوتی کیفی با آلترناتیو سایر گروههای اسلامی نداشت. در فردای سرنگونی دیکتاتوری شاه، خمینی مجاهدین را نپذیرفت، و جدائی مجاهدین از رژیم در خرداد 1360 قطعیت یافت.
مجاهدین نیروئی ست که برای کسب قدرت سیاسی نظر به بالا داشته و تلاش کرده است تا با یاری از نیروئی ماورای مردم به قدرت دست یابد. پس از جدائی اسلامگرایان مجاهد از اسلامگرایان حزب اللهی این سازمان سرمایه خود را روی صدام حسین و رژیم بعث متمرکز کرد. در دوران جنگ بعنوان عاملین اجرائی رژیم عراق هویت یافته بودند. سرنگونی صدام در واقع شکست مجاهدین هم بود. همکاری مجاهدین با صدام در واقع منجر به مرگ سیاسی این فرقه اسلامی گشت.
پس از مرگ صدام، مجاهدین که از او اعتبار یافته بودند؛ کاملن بی اعتبار شدند.
بحران سازمان باعث گردید تا بسیاری صفوف سازمان را ترک کنند و بخشی هم که در عراق مانده بودند، امکان مخالفت و فرار از ان مناسبات سرکوبگرانه را نداشتند و در واقع از جانب سازمان به گروگان گرفته شدند.
با سرنگونی صدام حسین فاز تلاشی سازمان مجاهدین از لحاظ مشی سیاسی قطعیت یافت. رهبری سازمان می بایستی نسبت به جان اعضاء سازمان مسئولانه برخورد می کرد و آنها را به منطقه امن منتقل می کرد.
رهبری سازمان با استفاده تبلیغی – ابزاری از نیروهای خود در عراق، و نیز استفاده غرب از مترسک مجاهدین در رابطه با رژیم؛ سرانجام منجر به قربانی گشتن انسان های بی گناه در اردوگاه اشرف گردید.
از منظر یک جنبش مطالباتی آزادیخواهانه، دمکراتیک، لائیک و سوسیال، تفاوتی کیفی میان اسلامگرایان مجاهد و اسلامگرایان حزب اللهی وجود ندارد. اما مخالفت با سیاست های اسلامگرایان در ایران نمی تواند مانع دفاع ما از حقوق انسانی و شهروندی انها گردد. همانگونه که محدویت های موسوی و کروبی (مهره های اصلی نظام) محکوم است و از آزادی آنها دفاع می شود؛ کشتار ناجوانمردانه مجاهدین در اردوگاه اشرف هم شدیدا محکوم می شود.
جانباختگان امروز مجاهدین در اردوگاه اشرف، قربانی بربریت جمهوری اسلامی، انتقامجوئی مخالفین حکومت صدام حسین و بی مسئولیتی رهبری سازمان شده اند. از سوی دیگر این واقعه هشداری به اپوزیسیون ایران است که برای نجات جان اعضاء سازمان مجاهدین در عراق و انتقال آنها به منطقه امن باید اقدام کرد.
اقبال اقبالی
No comments:
Post a Comment